Everything falls apart

Het geroep van Frostpaw en Lionpaw echode nog steeds door haar kop. De blik van Smouldertongue die nog eventjes die van haar had gekruist. Wat zou hij gedacht hebben? Kijk, ik had toch gelijk. Zou hij zich nu voldaan voelen met deze situatie, omdat hij gelijk had gehad… Jemig Evening. Ze mocht echt niet zo denken. Ze verachte zichzelf erom. Wat voor deputy was ze. Ze wantrouwde warriors in ThunderClan. Liep enorm op haar tenen en was een wrak sinds de verdwijning van Rascal. Ze had met alles bij haar broer terecht gekund. Als haar iets dwars had gezeten, had ze haar hart bij hem kunnen luchten. Ze was zo bang, bang dat ze hem nooit meer zou zien. Dat ze hem voor altijd had weggejaagd, zoals ze met iedereen deed. Of nog erger dat ze hem de dood in had gestuurd. Haar oren had ze diep in haar vacht begraven terwijl ze stil in de kooi lag. Ze bewoog alleen soms als het monster over een hobbel reed. Was dit niet haar verdiende loon? Was dit niet veel beter voor ThunderClan, voor haar apprentices en Glazeheart.

Verslagen bleef ze liggen, zelfs toen ze tegen het licht moest knipperen omdat er een deur open ging. Ze schoot niet terug, siste niet meer. Ze was een verslagen hoop zilvergrijze vacht. Ze werd naar binnen getild en moest bijna kokhalzen van de geuren die haar tegemoetkwamen. Ze kneep haar ogen dicht, misschien als ze het allemaal niet zag, misschien was het dan allemaal niet waar. Al wist ze ook wel beter. Ze was geen kleine naïeve kitten meer, al besefte ze zich steeds meer dat ze zich wel zo had gedragen de laatste tijd. Ze deed haar felgele ogen weer open. Dit was haar schuld. Dan moest ze haar lot ook met open ogen tegemoet zien. Misschien was dit wel haar straf van StarClan. Voor alles wat ze had gedaan. Het deurtje van de kooi ging open en er kwam een witte hand naar binnen. Geschrokken schoot ze nu wel helemaal achter in de kooi. Er werden zachte geruststellende woordjes tegen haar gemompeld, maar dat kalmeerde haar alles behalve. Ze werd vastgepakt en uit de kooi getild. Opnieuw kwam er koud metaal onder haar poten terwijl de twoleghand door haar vacht gleed. Er kwam toch weer gesis uit haar bek toen haar haren aan de kant werden geduwd. Waarom zaten ze aan haar? Toen werd ze ook nog eens boven een vijver gehangen. Ooh nee, echt niet! Maar voordat ze iets kon doen zat ze er al in. Haar felgele ogen groot van de schrik en de schaamde. En zij was de deputy van ThunderClan, wat een afgang dit. Nee, hoeveel was ze nog waard eigenlijk. Ze werd weer afgedroogd, waarna ze ook nog met een eng glanzend voorwerp aan kwamen zetten. Ze siste hard naar ze toen de naald in haar huid kwam en ze vervolgens terug in de kooi werd gestopt. Waar ze direct weer ging liggen, haar staart strak rond haar lijf.

Opnieuw klonken de roepen van Frostpaw en Lionpaw door haar kop. Was haar aanwezigheid ooit wel goed voor hen geweest? Had ze ThunderClan wel geholpen, of had ze het allemaal alleen maar erger gemaakt. Nu het weer leaf-fall werd en de konijnen verboden waren… Was zij wel geschikt. Was ze… Langzaam zakte ze weg. Ze begon te krabbelen met haar poten, wat gebeurde er. Alleen er tegen vechten had geen zin, al snel doezelde ze weg en viel in een rusteloze slaap. Waarbij ze achterna werd gezeten door gelach van de weinige katten die haar zo dierbaar waren. In haar slaap begon ze te rennen, maar ze kon er niet voor vluchten. Niet zoals ze zich altijd achter haar taken had kunnen verschuilen, dat kon hier niet.

Eindelijk wist ze wakker te worden uit haar dromen. De meeste dromen onthield ze niet, maar deze waren op haar netvlies gebrand. Iedereen had haar uitgelachen, zelfs Glaze en Rascal. Die emoties moesten weer weg, liet ze weg gaan… Haar felgele ogen stonden gepijnigd, gekrenkt. Ze kon dit niet, ze moest uit die kooi. Als dit nog langer zo ging werd ze gek, gek van haar eigen gedachten. Die ze altijd zo angstvallig achter haar muur had gestopt. Ze moest niet stil zitten, ze kon niet stil zitten. Toen pas zag ze de twee twolegs die een eindje bij haar kooi vandaan stonden. ‘Ze is zo mooi. Mag ik haar meenemen? Ik weet dat ze wild is, maar ik weet zeker dat ik haar makker kan maken.’ Eveningglow verstond er helemaal niks van en toch luisterde ze. Ja, wat moest ze eigenlijk ook anders. ‘Je bent hartstikke gek Gina, wat moet je met haar? Maar prima, neem haar mee. Scheelt mij weer een uitzetting en dan betaal jij haar dierenartskosten.’ De vrouw knikte uitbundig met een brede lach rond haar lippen. Daarna kwam ze op haar af. Ging dat allemaal over haar. Waar hadden ze het over, wat ging er gebeuren… De twoleg tilde haar kooi op en ze zette zich schrap tegen alle bewegingen die daarmee weer gepaard gingen. Opnieuw werd ze in een monster getild en kwamen haar nekharen overeind. Toch vonkelde er ook een sprankje hoop in haar ogen. Mocht ze terug?

Het monster begon te brommen en niet veel later hobbelden ze weg. Het duurde een tijdje, maar toen kwam het monster tot stilstand. ‘Zo we zijn er. Je gaat het hier leuk vinden echt waar.’ De twoleg tilde haar kooi weer op en droeg haar naar het woonhuis van de boerderij. Eveningglow zag kippen scharelen op het erf en de geur van meerdere diersoorten drong haar neus binnen. Waar was ze nu weer beland en wat waren ze met haar van plan. Toen werd haar kooi in een afgesloten ruimte gezet en ging het deurtje open. Direct schoot ze eruit, maar alles was dicht. ‘Ik kom zo weer.’ Zei de twoleg voordat ze door een deur verdween. Met arendsogen bleef Eveningglow naar die deur kijken, maar in plaats van de twoleg verscheen er een kat in de opening. Hij ging naar binnen en de deur ging weer achter hem dicht. Voordat ze ook maar de kans had gehad er heen te sprinten. ‘Zo zo, wat hebben we hier dan?’ miauwde de kat tegen haar. Ze siste zachtjes en liet haar nagels uit hun hulzen glijden. “Blijf bij mij uit de buurt. Ik ben geen zacht poesiepoesje.” Sneerde ze naar hem. Hij begon te lachen en ging in de andere hoek van de kamer zitten, waar hij kalm zijn vacht begon te likken. ‘Rustig maar, dus jij bent een boskat?’ Miauwde hij toen. Hij stopte met zijn vacht schoon maken en keek haar recht aan. ‘Vertel me alles.’ Er lag een nieuwsgierige blik in zijn ogen, waardoor Eveningglow zich van hem wegdraaide. “Zoek het uit.” Snauwde ze terug. Van haar part was daarmee het gesprek beëindigd. Het enige wat ze wilde was naar huis.