Don't hold your breath

Hoewel de avond langzaamaan begon te vallen, moest Aura eerlijk gezegd toegeven dat ze nog lang niet moe was. Ze was altijd al iemand geweest die moeite had met slapen, als kitten zijnde al. Wanneer andere kittens ’s nachts sliepen, lag zij wakker en was ze naar buiten aan het kijken, naar de sterren die aan de hemel stonden. Ze geloofde heel dat verhaal van de Clans niet dat er katten aan de hemel waren die op hun neerkeken. En heel die StarClan was ook maar een hocus pocus waar alleen gekken in geloofden. Was zij even blij dat ze in de Elite was geboren en niet in een Clan. Ze dacht niet dat ze die onzin geloofd had, zelfs niet als ze opgegroeid was door de idealen van één van de Clans. Haar blik gleed kort naar de overkant van de ruimte waar ze lag. De bijna volle maan stond helder aan de hemel en verlichtte de ingang van het gat dat zich in elk kamertje bevond goed waardoor ze precies kon zien wie waar lag. Alle young ones begonnen zich inmiddels klaar te maken voor de aankomende nacht en Aura kneep haar ogen kort samen toen ze Skadi zag. Ze wist dat de kitten eerst in RiverClan had gezeten voordat ze naar de Elite kwam en vroeg zich af of er nog wat van haar oude Clan bij haar was gebleven. “Skadi,” zei ze om de aandacht van de ander te trekken, waarna ze met haar staartpunt naast zich tikte ten teken dat Skadi daar kon gaan liggen als ze wilde. Of ze bleef staan. Het maakte Aura eigenlijk ook niet veel uit. “Zin om een praatje te maken? Ik verveel me,” sprak ze op een emotieloze toon, haar blik richtend op Skadi en met haar oortje trekkend.

Aura keek niet bepaald onder de indruk zijnde toe hoe Skadi op een sierlijke manier dichter naar haar toe kwam. De young one was net iets ouder als Aura zelf, maar dat deerde Aura ook niet. Leeftijd wilde niet altijd iets zeggen over de kracht of de intelligentie van een ander, dat had het gevecht tussen Cobra en Shark in een ver verleden wel bewezen. De Elite leader was veel groter geweest dan de dode leader en had ook meer ervaring, maar toch was hij verslagen geweest. Aura kende niet heel erg veel van de geschiedenis van de Elite. Het belangrijkste voor haar was sowieso toch dat haar moeder nu op de troon zat, de rest maakte haar weinig uit. Als ze Orchis nog van zijn troon kon stoten, dan was ze tevreden. Skadi kwam bij haar zitten en vroeg op een simpele manier waar ze het over moesten hebben. “Verschilt je leven hier in de Elite veel met je leven in de Clan?” besloot Aura maar om met de deur in huis te vallen. Ze nam aan dat de idealen van de Elite heel anders waren dan die van de Clan, maar er waren nog altijd dingen die hetzelfde waren, zoals de indelingen van de rangen en het feit dat er een leader en een deputy aanwezig waren. Al dacht ze wel dat elke deputy beter was dan het stuk tuig dat zij als deputy hadden. Het was voor haar des te meer reden om hard te werken zodat ze hem zo snel mogelijk van zijn troon kon stoten en ze samen met haar moeder de Elite kon leiden.

Aura voelde dat haar mondhoeken lichtelijk omhoog kwamen toen ze aan de reactie van de young one kon zien dat de vraag haar irriteerde. Naast het feit dat ze nieuwsgierig aangelegd was en graag het onderste uit de kast wilde halen wat het leren kennen van iemand anders betrof, was het ook zo dat ze het leuk vond om anderen te irriteren. Het feit dat Skadi kortaf klonk, deed haar niet bepaald toe aanzetten om het topic zomaar te laten droppen. Helemaal niet, zelfs. “Dat klinkt niet bepaald aangenaam,” zei ze met een kleine grijns om haar lippen. “Ik neem aan dat je het dan niet erg vindt dat je bent uitgenodigd om hier te leven?” vroeg ze nonchalant aan de ander, ook al wist ze dondersgoed dat de young one op haar jonge leeftijd wellicht geen keuze had gehad toen ze door BloodClanners samen met die andere visvreter naar de Elite werd gehaald. “Maar je mist je familie dan dus ook niet?” vroeg ze aan de ander alsof ze het over het weer had, haar blik emotieloos en kil gericht op de voormalige RiverClanner terwijl ze wachtte op antwoord.

Aura wierp een kalme blik naar opzij toen Skadi aangaf dat de familie in RiverClan niet haar familie was. Ze had zich duidelijk al losgemaakt van de katten waar ze eerst mee samen had geleefd, wat Aura wel liet denken dat ze potentie had om een volwaardige Elite cat te worden. Natuurlijk zou haar bloed nooit zo puur zijn als diegenen die daadwerkelijk ouders uit de Elite hadden, maar misschien zei bloed soms ook wel niet alles. Aura trok kort met haar oortje toen Skadi een toon gebruikte dat haar niet bepaald aanstond, alsof Aura maar een domme kitten was. “Een paar snorharen van je smoel als je dadelijk niet op een andere toon tegen mij gaat praten,” bitste ze naar de poes. “Het is niet omdat Brat je hier laat blijven dat je meteen moet denken dat je alles bent. Er zijn hier nog steeds katten die een gevaar voor je kunnen vormen als je niet uitkijkt,” waarschuwde ze Skadi, al was het daarbij onduidelijk of ze het over zichzelf had of over andere katten in haar groep. Ze keek de she-cat nog eens fel aan met haar groene ogen, maar wendde haar blik daarna weer achteloos af.

Aura wierp Skadi een kille blik toe. "Als er één ding is dat je hier niet mag doen, dan is het wel andere katten onderschatten. Vooral diegenen die jonger zijn dan jou," sprak ze de oud-RiverClanner op een kille toon toe. Aura leek misschien niet als veel en ze had nog geen dingen gedaan die echt niet door de beugel konden, maar ze wist wel dat ze capabel kon zijn om bepaalde dingen te doen die anderen niet van haar zouden verwachten. Haar oortje trok naar opzij en haar blik wendde zich naar Skadi toen ze over Certa begon. Certa, met haar half verbrande vacht. De woorden van Skadi hadden onheilspellend geklonken en voor de één of andere reden had Aura het vermoeden dat het wel over de littekens van Certa moést gaan. "Wel, wel," sprak ze op een licht geamuseerde toon. "Kijk toch eens naar je. De ex-RiverClanner die opeens heel groot wordt." Haar geamuseerde blik veranderde binnen een mum van tijd echter weer naar een kille. "Als je denkt dat je me bang kunt maken met loze dreigementen, dan heb je het mis. En wat je met Certa hebt gedaan, laat me koud." Er speelde een glimlach om haar lippen. "Al denk ik dat Brat het misschien wel interessant vindt om te weten wat voor vlees ze in de kuip heeft, denk je niet?" Ze nam aan dat het haar moeder ook koud zou laten wat er met Certa gebeurd was, maar Skadi een beetje treiteren, kon geen kwaad.

Aura wierp Skadi een niet erg onder de indruk zijnde blik toe toen deze haar woorden sprak. Dacht ze nu werkelijk Aura te kunnen intimideren met haar woorden? Dacht ze nu werkelijk dat Aura net zoals Certa was en dat ze bang over haar schouder zou kijken, in de gaten houdend of Skadi haar achterna zat of niet? Ze was uit een heel ander hout gesneden dan Certa, dat was al één ding dat zeker was. En als dochter van de leader zijnde kon ze het zich eigenlijk ook niet permitteren om angst te tonen, zeker niet tegenover leden die niet eens hun Clanbloed door haar aderen had stromen. “Je onderschat de band die ik heb met mijn moeder,” zei Aura, haar ogen gevaarlijk fonkelend. “Brat mag een simpele ziel die in de Elite zit misschien niet geloven, maar haar bloedeigen dochter zou ze toch niet zomaar afwimpelen? Of willen we die theorie eens testen?” Een valse lach rolde over haar lippen. “Het maakt me niet uit wat Certa zich inbeeldt. Zo lang jij je niet in illusies waant die je je toch niet kunt realiseren, vind ik het allemaal prima.” Ze keek de ex-RiverClanner aan alsof het een vuil stuk vossenstront was en richtte haar blik vervolgens nonchalant ergens anders naartoe. Nee, Skadi ging haar niet bang maken. Al wist ze wel dat ze de kattin in het oog moest houden. Aura was misschien niet bang, maar ze was ook geen dwaas.

“Simpele logica?” Aura begon te lachen. “Je bedoelt het levende bewijs dat rondloopt met haar vacht dat nooit meer zou worden zoals het eerst was? Ik denk dat dat wel verdergaat dan simpele logica.” Aura wuifde de kwestie echter weg met haar staart en rolde met haar ogen. Het maakte eigenlijk ook niet zo heel veel uit. Skadi moest haar niet flikken wat ze Certa had geflikt en Aura zou er wel voor zorgen dat dat niet zou gebeuren. En haar familie moest Skadi vooral met rust laten, anders had ze echt een probleem. Over familie gesproken… Aura richtte haar blik naar Skadi toen ze het over familiale banden had. “Is dat waarom je geen contact meer wilt met je eigen familie?” vroeg Aura op een luchtige toon. “Of heb je soms nog wel contact met ze?” Ze had zo het idee dat dat niet het geval ging zijn. De regels waren heilig voor de Clans en Skadi had alles al gedaan wat daar tegen in ging. De kans dat haar familie haar nooit meer wilde zien als ze wisten wat ze had gedaan, was vrij groot. Aura had echter zo het idee dat dat Skadi weinig kon schelen, maar wie weet.

Aura keek naar opzij toen Skadi haar woorden sprak. Het leek erop dat ze een aanvaring had gehad met haar familie en Aura vroeg zich af hoe dat dat kwam. Ze nam aan dat RiverClan niet zomaar naar de BloodClan grenzen kwam om Skadi op te zoeken en dus ging ze er van uit dat de poes naar de RiverClan grens zelf was gegaan. Had ze dat gedaan omdat ze ergens toch nog de hoop had gehad dat haar familie begrip zou hebben voor haar situatie of enkel en alleen gedaan om een statement te maken? Of misschien was ze haar familie wel tegen gekomen in het verloren territorium of op een andere plek waar alle katten in principe mochten komen. Misschien wel op die heilige grond van hun waar alle Clan katten zo gehecht aan leken te zijn. Het zou haar wel iets voor Skadi lijken om precies daar haar statement te raken zodat ze haar familie kon raken waar het pijn deed. Het gedeelte over Aegir deed haar opkijken en ze wiebelde met haar oortjes. “Ah, de andere ex-visvreter,” sprak ze op een kille toon. “Heeft hij het er zo moeilijk mee, ja?” Aura’s ogen fonkelden. “Wilt hij graag weer terug naar RiverClan gaan dan?” Ze wist dat de katten praktisch geen keus hadden gehad toen ze meegenomen werden naar BloodClan, maar ze zou denken dat als iemand in BloodClan écht graag terug wilde keren, die kat het wel voor elkaar zou krijgen. Alleen zouden daar natuurlijk consequenties aan zitten. Dodelijke consequenties.

Ah. Interessant. De ene leek heel erg goed met haar Clan te kunnen breken en de ander juist niet. De één vond het fijn dat ze gebroken was met haar herinneringen en de ander wilde ze juist weer oprakelen. Ze waren als twee tegengestelden, als Yin en Yang. Waarschijnlijk zonder de symfonie dan; Aura kon zich niet voorstellen dat de twee elkaar zouden aanvullen. Ze kon zich niet eens voorstellen dat er ook maar één kat zou zijn waar Skadi iets om zou geven. Aura gaf naast haar familie ook om helemaal niemand, maar ze had in elk geval wel een paar katten die ze in haar leven had gelaten. Skadi leek helemaal niemand te hebben en Aura kon niet bepaald zeggen dat ze dat erg vond voor de kattin. “Waarom zou ik?” vroeg ze op een kille toon. “Als hij dat echt zo vaak doet als jij beweert, dan komt de Elite er zelf wel achter. Het is dan aan hun om erop te reageren.” Ze grijnsde vals. “Vooral Orchis moet er niet achter komen. Hij verwerkt dat soort dingen niet goed, heb ik zo het idee.” Ze haalde haar schouders op. Skadi zou er vanzelf wel achter komen hoe gestoord Orchis kon worden als hij dacht dat er iets tegen de regels in werd gedaan. “In tegenstelling tot wat jij denkt, ben ik niet iemand die recht naar haar mama rent als ze iets ontdekt. Ik laat het lot liever zelf de straffen uitdelen.” Ze grijnsde nog vals naar Skadi en wendde daarna haar kille blik naar voren. Skadi zou zelf wel ontdekken wat ze bedoelde.

Aura liet haar groene niet onder de indruk zijnde blik naar Skadi glijden toen ze haar woorden hoorde. “Wanneer ik in een hoekje gedreven word?” Ze moest lachen. “Dat ging over het lot van een andere kat, niet over die van mij. Ik kan je verzekeren dat als ikzelf diegene ben die door je bedreigd wordt, ik wel voor mezelf kan opkomen. Ik ben een Elite cat, lieve schat. In tegenstelling tot sommigen die in een Clan hebben gezeten, weet ik wel hoe het is om voor mezelf op te moeten komen.” Ze liet haar blik afkeurend van Skadi weer naar voren glijden. Nee, ze ging zich niet laten doen door een zielig visvretertje. Skadi mocht misschien denken dat ze al volledig deel uitmaakte van de Elite, maar voor Aura zou ze altijd een zielige katje zijn dat toevallig in de Elite terechtkwam en dat nog steeds dringend moest bewijzen dat ze hier thuishoorde.