Going outside

Mizu opende haar ogen en voelde hoe de comfortabele warmte van haar nest haar omhulde. Ze liep uit haar nest en hoorde al hoe haar tweebenen eten in haar bak deden en ook wat water voor haar. Ze liep naar de twee bakken toe en nam eerst een paar happen van het voer en daarna dronk ze wat. Vandaag kon ze wel eens naar buiten gaan en kijken of er andere katten in de buurt waren of alleen maar van de zon genieten, want dat wilde ze ook wel eens doen. Ze liep naar de deur toe en door het kattenluikje heen, ze was blij dat haar tweebeners wel begrepen dat ze af en toe ook naar buiten wilde en dat ze het kattenluikje open lieten. Ook al hadden ze liever dat ze 's nachts wel binnen was, maar dat vond ze dan ook niet zo'n groot probleem. Ze voelde de zon op haar vacht schijnen en keek even de tuin rond, ze vond de tuin nog best wel groot, ook al wist ze wel dat er iets veel groters achter de schutting was, maar ze had vandaag niet zo veel zin om daar alleen naartoe te gaan. Ze sprong op de schutting en keek om haar heen naar de omgeving. Ze sloot haar ogen even en liet de zon haar vacht verwarmen.

Een zilver/grijze poe lag heerlijk opgekrult in haar nest onder de wortels van een oude beuke boom. De wind die binnen kwam was licht en dreef bijna geen geur het hol in. Prooi gueren deden de poe haar ogen open en ze keek naar buiten. Ht labyrint verlaten trippelde ze naar buiten en dronk wat uit de rivier die door haar terretorium liep. Ze rook ook dat er een vreemde kat in de buurt moest zijn, maar waas wist ze nog niet en besloot om wat te gaan lopen.

(Sorry flut)

Mizu opende haar ogen en keek het bos in. Het was daar best donker, maar dat schrok haar eigenlijk niet zo af. Wat haar wel afschrok, waren de verhalen van andere katten, van hele grote agressieve katten die in het bos woonden. De verhalen kwamen van katten die het bos een klein stukje zijn gaan verkennen, totdat ze een vreemde geur roken. En aangevallen werden door grote sterke katten. En toen nog maar net hebben kunnen vluchten. Het was niet zo dat ze daar bang voor was. Neehoor, ze zou het zelfs wel durven, maar ze vond het ondankbaar om haar tweebenen zo in de steek te laten, nadat ze haar zo goed hadden verzorgt. Ze kon natuurlijk wel een keer gaan kijken, ze was zelf ook best sterk. Maar ze had er vandaag gewoon geen zin in. Misschien morgen. Vandaag ging ze gewoon even genieten van dit lekkere zonnetje. Niks kon beter ontspannen dan dat. Ze deed haar ogen dicht, en viel in slaap. Na een tijdje werd ze wakker, en rekte zich uit. Ze sprong van de schutting af, en keek rond in de tuin. Dit was haar territorium, en ze zou het beschermen tegen elke kat die het aanviel, hoe groot, sterk of agressief dan ook.

De geur werd sterker toen ze dichterbij de grens van haar terretorium kwam en zag op de tweebeenschuttingen een Kittypet liggen soesen in de zon. Moonstream's lippen krulde walgen op en liep verder, maar bleef nog even langs de grenzen haar geurmarkeingen verversen. Dat was wel nodig, want hier kwam ze zo weinig mogelijk vanwegen de tweebeen jongen die hier rond hingen als vliegen op een open wond. Moonstream trippelde over de grens heen en stak de gras strook over om te kijken of hier nog wat verse prooi te vangen was, want in haar eigen terretorium was de prooi zich terug aan het trekken voor bladkaal. Haar ogen vingen de kat op die op de schutting had gelegen die nu terug in de tuin schoot. Moonstream blies even, maar liet de kat voor wat het was en kon ruiken dat het een poes was. Het geritsel van prooi trok haar aandacht en ze zakte in sluihouding.

Mizu draaide haar oren en rook een andere kat. Ze liep weer richting de schutting, en sprong er op. Ze zag iets bewegen en gromde. Toen zag ze dat het gewoon een muisje was en ze zuchtte. Maar waarom ruik ik dan kat? Dacht ze. Ze sprong er van af. En keek rond. Ze zag niemand, maar ze rook nog steeds een onbekende poes. Ze liep een klein stukje, en zag een poes in de sluiphouding een prooi besluipen. Ze sloop dichterbij en bekeek haar. Ze was grijs en ze zag er best sterk uit. Nou wat maakt het uit, dit is mijn territorium toch niet. Ze draaide zich om en liep terug naar haar tuin. Ze sprong op de schutting, en draaide zich om om nog één blik te werpen op de onbekende poes. Ze sprong van de schutting af en ging in het gras liggen.

Nog voor Moonstream zich op de muis kon storten werd ze afeleid door de geur van de poes die ze eerder had geroken en de muis hoorde dat er iets de schutting op krabbelde en weg schoot. Mopperend kwam ze overeind en gromde boos naar de kat die haar prooi door de neus had geboord. Ze zetten haar haren op en rende grommen achter haar aan, maar toen ze over de schutting verdween sprong moonstream er op en blies boos naar de poes. 'Bemoei je met je tweebeners Kittypet!' gromde Moonstream boos en zetten al haar haren overeind, maar ze bleef op de schutting staan met een hoge rug.

Toen ze iemand op de schutting hoorde springen schoot Mizu overeind. Ze keek naar de poes die ze een minuut eerder nog aan het jagen had gezien. De poes blies naar haar. Ze keek haar aan en zei; "Wie zegt dat ik daar niet kan lopen? Ik loop waar ik wil" Ze bleef brutaal naar de poes kijken en ging rustig zitten. Als ze haar aan zou vallen zou ze niet vluchten. Dit was haar tuin! Niks kon haar hier wegjagen. Zelfs niet deze waarschijnlijk best sterke poes, anders zou ze haar niet zo uitdagen. Maar waarom was ze eigenlijk boos? Wat heb ik misdaan? Misschien heb ik die muis verjaagt, dacht ze. Ik heb eigenlijk best wel honger, dacht ze aan die muis denkend. Als ik die poes heb weggejaagt, ga ik wat brokjes eten, of misschien nog wel een muisje vangen.

Vrolijk trippelde Steelheart de richting van de tweebeenplaatsen op. In dit deel van het gebied was hij nog nooit geweest, dus besloot hij er een kijkje te nemen. Ondanks de strenge koudde van bladkaal streelde de hitte van de zon zijn langharige vacht en kleurde de hemel helderblauw. Het was een prachtige dag voor deze tijd van het jaar.
Ongegeneerd sprong hij een hoog hek op en liep één voor één doelloos over de andere omheiningen heen. Opeens ving hij de geur op van twee andere katten. Twee poezen, besefte hij. De één rook heel sterk naar tweebenen, de ander niet en ook niet naar een of andere clan, maar wel naar andere katten. De geur van verrotting en haat drong zijn neus binnen. Zenuwachtig trok hij met zijn oren. Hij haatte clans als de pest, maakte niet uit welke het was. Zijn nieuwsgierigheid was intussen opgewekt, dus nam hij een kijkje waar de geur vandaan kwam. Behendig sprong hij van de ene boom naar een andere in een volgende tuin en hoorde de katten luid en duidelijk ruziën vlak onder hem.
"Welwelwel," zei hij luchtig. Het klonk niet bepaald betweterig, maar eerder vriendelijk en hij begroette hen allebei met een warme glimlach op zijn snoet. Zijn snorharen trilden geamuseerd. "Wat is de reden tot discussie, dames?"

Een nieuwe geur drong Mizu's neus binnen. Dit keer was het een kater. Dat verontruste haar, ze was sterk, maar als deze katten haar allebei zouden aanvallen, zou ze dit misschien niet kunnen overleven... Ze keek in de richting waar de geur vandaan kwam, en zag een kater opduiken. Ze keek hem aan en daarna weer naar de poes. Twee onbekende katten, maar ze bleken elkaar ook niet te kennen, dat betekent als dit een gevecht zou worden, ze nog een kans zou maken. Maar deze kater, in tegenstelling tot de poes, leek niet uit te zijn op een gevecht. "Vraag dat aan die chagrijn daar, die zoekt ruzie." Zei ze droog en brutaal tegelijk. Ze keek brutaal naar de poes, die er nog steeds vijandelijk voor haar uit zag.

Hij keek hen even met spleetogen aan en inspecteerde de kattin die naar tweebenen rook. Ze zag er ongerust uit en het leek alsof ze diep nadacht. Het leek alsof ze erg opgelucht was toen hij hen begroette en niet dreigend op haar overkwam. "Vraag dat aan die chagrijn daar. Die zoekt ruzie," antwoordde ze nors op zijn vraag toen ze haar helderblauwe ogen weer op de andere kattin richtte. Hij volgde haar blik en liet zijn groengele ogen eveneens op de andere poes rusten. Zij was een langharige kattin met groene ogen en keek de tweebeenkat dreigend aan. Er lag niets dreigends in de ogen van de vreemde kat dat hem niet beviel. Ze was duidelijk afkomstig van een groep katten en dat vertelde zijn geweten niet veel goeds, maar hij trok niet snel conclusies uit een eerste indruk. Hij was zich bewust van de spanning tussen de twee en was vastbesloten zich er niet veel mee te moeien. Dit was het terrein van de tweebeenkat, en eigenlijk had geen enkele andere kat hier iets te zoeken. Dus als er problemen kwamen, zochten Steelheart en de andere kattin die alleen maar zelf op. Hij zweeg even en sprong toen uit de boom naar beneden op het frisse gras tussen hen in. "Mijn naam is Steelheart," stelde hij zichzelf vriendelijk voor. Hij wist dat hij mogelijk een risico nam, maar hij was vastbesloten gewoon af te wachten hoe de andere twee hierop zouden reageren.

Mizu keek weer naar de kater, ze moest natuurlijk niet denken dat ze hem zomaar kon vertrouwen. Dit waren dus de katten waar ze van gehoord had.. Maar wat deden ze eigenlijk in háár tuin? Maar ze kon ze toch niet allebei wegjagen. Maar als ze beiden zal moeten aanvallen, zal ze verliezen. Ze wierp weer een wantrouwende blik op de poes. Die zal vast niet weggaan zonder een gevecht. Ze keek weer terug naar de kater, die de boom uitsprong en op haar afstapte. Ze vertrouwde hem nog niet, dus ging ze staan, en bleef naar hem kijken. "Mijn naam is Steelheart," zei hij. Ze keek in zijn geelgroene ogen en zei; "Ik ben Mizu.."

De geur van een vreemde kater kwam aan waaien en Moonstream zwiepte boos met haar staart heen en weer, maar luisterde maar half naar wat de kater zei, maar richten zich op en keek naar de kater die er nieuw bij was gekomen en gromde alleen maar boos. 'Deze kittipet heeft het maar gemakkelijk met haar zachte pens. Die tweebenen zijn zo gstelt op die schaamteloze kittypets dat ze beide niet zonder kunnen, maar prooi van andere katten jagen ze zonder meer weg!' zei Moonstream boos en keek weer geergerd naar de poes die zich later Mizu noemde en de kater Steelheart. Moonstream reaggerde niet meer dan met een sneerdende snauw van haar naam. 'Moon.' Moonstream bleef beide katten in de gaten houden, maar keek ook uit naar de tweebenen die hier mogelijk naar buiten konden komen en dan wa zij als eerste weg.

Mizu luisterde naar Moonstream en zei; "Wat verwacht je dan ook, als je zo dicht bij mijn territorium komt." Ze dacht geërgerd; Ik kan best overleven zonder tweebenen! Hoe durft ze! Ik kan best zonder brokjes! "Ik kan best overleven zonder tweebenen!" Zei ze boos. Als ze vraagt om dat te laten zien, zal ik dat zeker doen. Dacht ze. Ze keek weer naar de kater en zuchtte. "Wat willen jullie van mij?" Ze hoorde een van haar tweebenen de deur openen. Geschokt draaide ze zich om en keek naar haar tweebeen, die niet echt blij bleek te zijn met de andere katten. Ze rende richting de schutting en sprong erop. De tweebeen gooide iets naar Moonstream, en schreeuwde erbij. "Rennen!" Riep Mizu. Ze sprong zelf van het hek af, en rende richting het bos.

De poes zei boos dat ze ook zonder haar tweebeners kon overleven, maar Moonstream keek haar maar schamper aan en trok haar lip op in eens sneer, maar voor ze kon reageren trok een van de tweebenen van Mizu de deur open en riep boos en gooide iets naar Moonstream en ze liet zich van de schutting glijden en renden de Kittypet voorbij en klom en boom in en keek naar beneden. 'Hier in!' riep Moonstream en ze keek naar beneden om op de twee andere katten te wachten. Hier was haar gebied en hier kende ze elk steentje of struik. Toen ze die Mizu omhoog zag klimmen gromde ze boos naar de tweebener die hen had willen volgen. 'Als jij beweerd dat je zonder je tweebenen kunt mag je één maan op mijn terretorium verblijven en als je zelf niks vangt jaag ik je weg!' snauwde Moonstream waarschuwend naar de Kittypet en bleef haar scherp aankijken.

Mizu klom zo snel ze kon de boom in. Ze keek achterom naar de tweebeen, die hard schreeuwde naar de katten, en toen mopperend terug ging naar binnen. Mizu zuchtte. "Als jij beweerd dat je zonder je tweebenen kunt mag je één maan op mijn terretorium verblijven en als je zelf niks vangt jaag ik je weg" Zei Moonstream. Ze dacht even na, en zei toen; "Ik vind het goed, ik kan prima voor mezelf zorgen..." Ze keek rond. "Woon je hier alleen?" Ze keek weer richting haar tweebeennest. Ze ging haar warme nest niet missen, neehoor, ook die tweebenen niet, die waren alsmaar boos, en schopten tegen haar, alleen maar omdat het slecht ging met hen. Maar ik red het wel alleen! Dacht ze zelfverzekerd.

Mizu beweerde dat ze zelf prooi kon vangen en in een maan tijd zonder haar warme nest in het tweebeennest kon? Dat wilde ze eerst nog wel eens zien en gromde bevestigend. 'Ik woon hier alleen, maar in mijn hol is het groot genoeg om een hele grote groep katten te herbergen.' zei Moonstream en sprong zonder aarzelen naar beneden en slenterde door haar gebied om Mizu de grensen te laten zien. 'Kom je nog of wil je nu al opgeven!' sneerde Moonstream en ze bleef even half omgedraaid staan kijken naar de poes, oor zij zich omdraaide en langs haar grensen af liep voor de de poes naast zich voelde lopen.

'Ik woon hier alleen, maar in mijn hol is het groot genoeg om een hele grote groep katten te herbergen.' Dat was wel fijn, een plek om te slapen, niet alsof ze niet zonder kan. Ze kan prima voor zichzelf zorgen. Moonstream sprong uit de boom. Ze zuchtte en volgde haar de boom uit. Ze keek om zich heen. Het was hier veel groter dan ze zich kon voorstellen. Ze keek achterom en kon de tweebeennesten niet eens meer zien. Ze was nu dus al verder dan ze ooit geweest was. "Kom je nog of wil je nu al opgeven!" Zei Moonstream. "Nee tuurlijk niet!" Zei ze snel. Het was allemaal wel nieuw voor haar, maar het proberen ging ze zeker niet opgeven.

Hopeloos slaakte hij een zucht toen het gekibbel even gewoon verder leek te gaan. "Deze kittypet heeft het maar gemakkelijk met haar zachte pens. Die tweebenen zijn zo gestelt op die schaamteloze kittypets dat ze beide niet zonder kunnen, maar prooi van andere katten jagen ze zonder meer weg!" "Kittypet?" was dan ook het enige dat hij daarop kon antwoorden terwijl een geamuseerd gesnor oprees vanuit zijn borst. "Is dat de naam die ze geven aan tweebeenkatten bij de clans?" Even grinnikte hij, maar toen knipperde hij met zijn ogen wanneer hij merkte dat het eigenlijk niet grappig was. Waarom hadden alle clankatten zo'n verkeerd beeld van kittypets? Ze konden heus wel zelf muizen vangen en vechten. Maar hij reageerde er niet meer op. "Kom jij eigenlijk uit een clan?" vroeg hij enkel brandend van nieuwsgierigheid, waarin hij diep in zijn binnenste hoopte van niet.
"Ik heet Mizu," reageerde de tweebeenkat meteen waarna hij zichzelf had voorgesteld. Ze keek recht in zijn ogen, maar Steelheart wist zich niet precies te wijzen op welke emoties erin schuilgingen. Er lag een mysterieuze glans in haar blauwe ogen. Opeens sprak de andere poes weer en wendde hij zich tot haar. "Moon," siste ze. Het klonk nogal humeurig, maar hij sloeg er verder geen acht op.
Opeens knalde de deur van de tuin open. Twee tweebenen stormden op hen af en alles gebeurde razendsnel. Een van de katten schreeuwen: "Hier in!" en hetgene dat hij deed was hen gewoon volgen, alweer de boom in. Nog na hijgend van pure afschuw spitste hij zijn oren en luisterde hij naar de woorden van Moon. "Als jij beweerd dat je zonder je tweebenen kunt mag je één maan op mijn terretorium verblijven, en als je zelf niks vangt jaag ik je weg." "Dan durf ik te wedden dat als ze het doet, ze het prima zal doen," zei hij en hij keek terug naar Mizu, en hij liep behendig achter de twee kattinnen aan.

Mizu keek Steelheart aan toen hij zei; "Dan durf ik te wedden dat als ze het doet, ze het prima zal doen." Ze glimlachte naar hem, en keek naar Moonstream. Ze betwijfelde of ze dat gehoord had. Ze bedacht zich opeens, dat ze niet eens wist waar Steelheart vandaan kwam. "Hoor jij wel bij deze.. Eeh... Clans?" Wat zijn die Clans eigenlijk? Het klinkt als een groep katten, maar als Moonstream daar bij zou horen, zouden al die katten dan zo agressief en chagrijnig zijn? Nee dat kan niet... Moonstream zei dat ze alleen woonde... Nouja, ze had in ieder geval een plek om te slapen. En Steelheart, zou die ook meegaan? Mizu keek hem aan en liep snel achter Moonstream aan.

Toen Mizu zei dat ze nog niet wilde opgeven draaide Moonstream haar kop naar Steelheart die ook wat gezegd had, maar reageerde er vrij weinig op, maar toen zijn vraag over of zij bij een van de clan's hoorde gingen haar vachtharen op Moonstream's rug rehtovereind staan. 'Ik heb erbij gehoord, maar dat doet er nu niet meer toe!' gromde de zilver/grijze poes bitter en bleef even stil staan op twee poten afstand van de rivierclan grens. 'Onthoud deze geur, want dit is de geur van de rivierclan.' diezelfde bitterheid klonk nog door in haar stem en ze trippelde snel verder, maar niet omdat ze bang voor de clan was, maar om de zeer pijnlijke herinnering die hier aan hing, wnat nog geen halve maan geleden had ze de kat van haar dromen horen zeggen dat hij de clan voor haar verkoos en dat had haar woede jegens de rivierclan alleen nog maar meer aangewakkerd. Nadat ze bij de grens op het hoog lad waren geweest slenterde moonstream terug naar de dornstruik waar ze zelf een waar doolhof had gemaakt door takjes tussen de struik erborgen te hebben en bleef even stil staan voor de ingang. 'Hier ligt mijn hol. Onthoud de weg ik laat het je maar één keer zien!' zei Moon nog oor ze tussen de takken van de doornstruik verdween. Ze had niet graag vreemde katten in haar buurt en al helemaal niet in haar hol, maar ze had een weddenschap met deze kat en die wilde ze graag in haar buurt houden om er zeker van te zijn dat Mizu of zou slagen of zou falen. De doorgangen die rechts en links van het pad lagen waar moonstream over heen liep waren net zo aangestampt als het pad waar ze nu op liepen, maar dat kwam doordat Moon steed elke dag de muren van het doolhof versterkten met vere aangevoerde takjes die ze her en der op haar gebied vond. Het doolhof had ook iets omheilspellends en verried niet of een van de paden dood liep of juist de doorgang af naar het hol. Ook verbleef haar geur in elke gang wat het voor een vreemde kat zelfs nog moeilijekr maakte om de juiste weg te vinden. Uiteindelijk kwamen ze bij een smal zwart gat dat tussen de boomwortels gaapte. Moonstream bleef niet staan treuzelen en glipte het gat binnen. De lucht was vochtig in het hol zoals het hoorde te zijn en het shemerige licht was voldoende om goed te kunnen zien. Waar je binnen kwam was een grote open stuk waar verschillende kleinere straaltjes zonlicht door naar binnen kwam en achter die stralen waren kleine gangentjes te zien waar een hol lag die dezelfde grote hadden als waar ze nu binnen kwamen. 'Hier zul je voorlopig verblijven en als je wilt kun je hier ook verblijven Steelheart.' zei Moonstream en zwiepte met haar staart en wees naar el hol dat achter de schemerige zonnestralen lagen. 'Het hol aan de rechterkant is van mij, als je wilt kun je nog even vers mos gaan zoeken om er de komende maan op te kunnen slapen.' haar stel was nog boos, maar het klonk al lang zo dreigend niet meer.