Move those legs!

Nauwelijks te horen door de harde wind siste Pan. Vloekend rende hij over de steenharde grond. Bevroren en koud door het ellendige weer. Zijn hele lijf voelde koud aan. Bevroren als een blok ijs. Van ver weg zag hij al de zachte gloed van lampen uit zijn nest komen. Meteen gingen zijn poten nog harder rennen. Hij verlangde nu al naar de warmte van het nest. Alles was beter dan dit! De koude wind die hem deed rillen, de ijskoude grond die onder zijn poten prikte en niet te vergeten, en natuurlijk het allerergste.. De regen die met liters uit de lucht kwam vallen! De gevaarlijke donkere wolken hadden zich al de hele dag boven zijn hoofd gevestigd. Vastberaden om niet weg te gaan. Natuurlijk zou het binnen de kortste keren in dit rotweer uitbarsten. Het liefste was de kater binnen gebleven. Daar waar het veilig en droog was. Lekker warm zich nestelen op de bank, wat eigenlijk niet mocht. Of zich verwarmen aan de verwarming en Holly pesten. Ja, dat deed hij liever en dat had ook gekunt. Maar voor sommige dingen moest hij nou eenmaal naar buiten, en mocht hij ook niet binnen doen. Zijn vacht die meestal zacht en poffig leek lag nu plat om zijn lijf. In de plassen die om hem heen vormde kon hij zichzelf zien. Nog niet volgroeid, gelukkig niet zeg, anders was hij wel heel erg klein! Al kon hij wel zeggen dat hij flink wat lange poten kreeg. Ondanks de regen bleef hij toch even staan bij een grote plas. De regen maakte rimpelingen in het water maar dat deerde hem niet zo. Snel bewonderde hij zich vanuit de poel. Tevreden grijnsde hij en liep verder. Hij kon niet wachten tot hij geheel volgroeid was. Zijn ogen vernauwde zich tot spleetjes. Rot regen, het kletterde op zijn gezicht en als hij niet uitkeek kreeg hij het zo in zijn oog. De regen camoufleerde de meeste geuren, maar elke kat kon de trillingen voelen die door de grond vribreerde. Pan huiverde en schoot de eerste beste bosjes in. Verstopt onder het groen staarde zijn zacht rode ogen naar de plek waar hij zonet nog stond. Een jonge zwarte hond draafde de plek op. Zijn staart kwispelde fel en hij blafte hard. Ongemakkelijk zwaaide Pans staart heen en weer. De baas volgde gelukkig snel maar voor de zekerheid bleef hij nog even staren naar het stel. Pan wilde weer onder de bosjes vandaan kruipen maar stopte halverwege. Een nieuwe onbekende geur..

[Open ^-^]

De honger had haar uit de zilver/grijze poes uit haar hol gedreven. Het was bladkaal en Moon wist dat prooi nu nog scharser was dan anders. ookal waren de tweebeennesten in de buurt wat voor exstra prooi zorgde. Maar die pakte ze niet erg graag, want die stonken naar kraaievoer. Nee dan glipte ze veel liever een van de tuinen in om de dunne hekken van een konijnenhok kapot te maken zodat ze dan de prooi er gemakkelijk eruit kon halen. of wachten tot een tweebener wat brood voor de vogels neer gooide en dan haar prooi besprong. Regen drupte op haar vacht neer en ze voelde al dat ze erg nat zou worden als ze niet snel wat prooi zou vinden. De regen maskeerde de meeste geuren dus ook prooigeuren en was Moonstream genoodzaakt om zich weer in een van de tweebeentuinen te begeven en uit te vissen of de hokken niet vertstevigd waren. Met snelle sprongen rende Moon tussen de bomen door van haar terretorium en vond al snel de tuin die de meeste konijnen hadden. Met een soepele sprong landen ze op het houtenhek en bekeek het tavereel even oor zij zich naar beneden liet zakken. Het gaas was nog altijd niet goed gemaakt en ze wrong zich erdoorheen en schudden zich even uit. De konijnen zaten in hun hok waar Moon zonder moeite naar binnen kon lopen en er eentje uitkiezen voor ze die doden. Nu werd het een grijs konijn en ze sprong er boven op. Een ijl gekrijs n het diertje was dood. Moonstream pakte haar prooi tussen haar sterke kaken en ze nam het mee naar het gat voor zij zich er doorheen wrong en de prooi ertussen door wurmde. De deur klapte open en Moon schoot met haar prooi een van de altijd groene struiken in en bleef even stil zitten tot de tweebener weer naar binnen was gegaan. Nu had ze tijd genoeg om weg te komen en weer terug naar haar hol te gaan. Moonstream zat net op het hek toen ze even een windvlaag recht in haar gezicht kreeg die de geur van een kittypet droeg. Dus er was er eentje buiten de muren van hun tweebeennest! Moonstream haalde haar schouders op en ze gleed van het tuinhek af. 'Ik heb je wel geroken hoor!' zei Moonstream onverschillig toen ze haar pas gedoden prooi neer legde en even naar de struiken keek waar e een stel zacht rode ogen zag. Moon pakte haar prooi weer op en wilde weg lopen, maar ze bleef stilstaan toen ze een stemmetje hoorde.