Guardian of the brightened Shields

Hij kwam net terug van een training en nu nog steeds heerste er een zachte motregen. Het maakte voor hem niet uit, het was extra vordering op zwemmen in noodsituaties in ieder geval en dan had regen alleen maar een cooler effect. Dus dank je wel regen! Maar goed, het was voorbij en de grijze kater wilde net naar de prooistapel tot een andere kater zijn weg kruiste. “Oh, hey Jaggedpaw”, begroette hij hem. Waarschijnlijk was die ook opweg naar de prooistapel, maar ach man, hij moest beter uitkijken. Straks was hij nog tegen hem gebotst, en daarmee deed hij ook een klein stapje naar achteren. Maar kijk, dit was weer een nieuwe kans om zijn denmates wat beter te leren kennen. Hij was nog vrij nieuw daar.


+Jaggedpaw

Het was weer een intense en zware training geweest, maar Jaggedpaw had het idee dat het steeds beter ging. Dat hij steeds sneller alles leerde, het steeds beter onder controle kreeg en dat de vorderingen die hij maakte zich langzaamaan begonnen op te stapelen. Zijn vader had hem gezegd dat hij niet te ongeduldig moest zijn en dat hij zich vooral moest concentreren op de goede dingen, maar er was weinig om negatief over te zijn als alles zo goed ging. Het was dan ook met een tevreden gevoel dat Jaggedpaw samen met zijn vader het kamp in liep en nadat hij een kopje van zijn vader had gekregen, liep hij in de richting van de prooistapel, waar hij nog net niet tegen Greypaw botste die hetzelfde plan leek te hebben als Jaggedpaw. Jaggedpaw hield zijn pas een klein beetje in zodat hij een botsing kon vermijden en gaf Greypaw een knikje toen deze hem begroette. "Hoi, Greypaw," zei hij terug. "Zin om die vis daar te delen?" vroeg hij en hij knikte naar een ietwat grotere vis op de stapel. Dit zou het perfecte moment zijn om zijn denmate een beetje beter te leren kennen.

Een hongertje rommelde wel in zijn maag toendat hij keek naar de grote vis die daar op de prooistapel lag. De ander begroette hem toen terug en vroeg of dat ze die vis samen wilden delen. Zijn groengele ogen keken bewonderend naar de grote vis, ja dat wilde hij eigenlijk wel. “Ja! Is leuk”, gaf de grijze kater dan ook enthousiast toe en wiebelde vrolijk met zijn oortjes, zoals hij gewend was als kitten wanneer hij zin in iets had.  Snel bewoog de jonge apprentice naar de prooistapel toe, pakte de vis en knikte met zijn kop naar een plekje wat verderop waarna hij er ook werkelijk naartoe ging en de vis weer neerzette terwijl hij afwachtte.

Hoewel er al direct vrolijkheid was te bespeuren in de blik van Greypaw bleef Jaggedpaw’s blik onbewogen. Omdat de kater zijn emoties eerder liet blijken door zijn acties en de toon van zijn stem bleef zijn blik vaak onbewogen, waardoor hij niet bepaald benaderbaar leek. Voor katten buiten zijn Clan was dat ideaal omdat hij daar toch afstand van wilde behouden, maar voor de katten in zijn Clan vond hij het best vervelend dat ze het niet konden zien als hij ergens blij mee was of enthousiast. Hij kon er echter vrij weinig aan doen omdat hij zo simpelweg niet was en dus gaf hij enkel een knikje naar Greypaw toen deze een plekje voor hun uitzocht waar ze de vis konden delen. “Neem jij maar de eerste hap,” zei Jaggedpaw op een vriendelijke toon tegen de apprentice, waarna hij zijn blik naar voren richtte en wachtte tot de vis weer naar hem werd geschoven. “Hoe gaat het met je training?” vroeg hij om het gesprek wat op gang te brengen, zijn onbewogen blik uiteindelijk richtend naar Greypaw.

Van de andere apprentice mocht hij als eerste een hapje nemen en tevreden boog hij zijn kop dan ook voorover om een hapje te nemen van de vis. Hij proefde de lekkere smaken van verse vis in zijn mond terwijl de andere vroeg hoe het ging met zijn training. “Het gaat wel goed”, mompelde hij door zijn volle mond door waarna hij de vis uiteindelijk doorslikte alsof het wel een hele grote brok was. Veel goede manieren had de jonge kater niet, maar wie had die ook nodig? Hij was veel beter in de dingen die nuttig waren zoals trainen, vechten, jagen, zwemmen, ... Noem maar op. Maar manieren? Blegh.  “En hoe gaat die van jou?”, vroeg de grijze tom vervolgens en schoof de vis naar de andere toe met zijn wit pootje. Hij krulde zijn staart even om zijn lichaam om het wat warmer te krijgen en keek toe naar de andere apprentice.

Jaggedpaw had moeite met hem te verstaan: Greypaw mompelde met een volle mond iets tegen hem waardoor Jaggedpaw zich voorover moest buigen om het te verstaan, maar uiteindelijk nam hij aan dat de kater iets had gezegd in de trant van dat zijn training goed ging. Hij vertelde er echter niet veel bij, maar Jaggedpaw vermoedde dat, gezien de leeftijd van Greypaw, hij nog niet heel ver in zijn training was. Misschien al zijn ronde gedaan door het territorium, uitleg gekregen over de Code en de Clans en één jachttechniek, maar meer ook niet. Hij kon natuurlijk fout zitten; niet elke mentor volgde hetzelfde riedeltje als het ging om training geven. “Prima,” zei hij op een tevreden toon, al was zijn blik nog steeds onbewogen. “Ik ben voorbij het gedeelte over de jachttraining en begin nu aan de vechttrainingen.” Hij boog zich naar voren en nam een hap vis, waarna hij de prooi weer terug naar Greypaw schoof. “Het koude seizoen maakt het wel moeilijker om te trainen, maar ik denk dat het niet slecht is. Daar word je alleen maar groter en sterker door,” herhaalde hij de woorden van zijn vader als Jaggedpaw last had van de kou en dit per ongeluk duidelijk liet zien. Zijn vader gaf hem geen standje, maar hij zei wel waarom Jaggedpaw blij moest zijn met het koude seizoen.

Het leek erop dat de ander wat moeite had met hem te verstaan, maar hopelijk had hij hem toch kunnen begrijpen. 'Prima', antwoordde hij op een tevreden toon, waardoor de grijze kater kort een glimlachje liet zien wanneer hij de ander aankeek. 'Ik ben voorbij het gedeelte over de jachttraining en begin nu aan de vechttrainingen.', sprak Jaggedpaw waarna die zich naar voren boog om een hap de nemen van de vis zodat hij die weer terug naar Greypaw kon schuiven. De apprentice zette zijn pootje alvast op de vis zodat die niet zomaar weg zou beginnen lopen terwijl hij zou vertellen, want je wist maar nooit. 'Het koude seizoen maakt het wel moeilijker om te trainen, maar ik denk dat het niet slecht is. Daar word je alleen maar groter en sterker door'. De grijze tom trok ietswat geïnteresseerd met zijn oortje. De kou maakte je inderdaad best wel sterker. En des te sterker, des te beter toch? Zo kon hij iedereen beschermen waar hij om gaf! "Ik wens je alvast succes met de vechttrainingen!", zei hij en nam uiteindelijk een hap van de vis, waarna hij die weer terugschoof.

Jaggedpaw glimlachte toen de kater hem succes wenste met zijn training. Hoewel de glimlach niet in zijn blik was te zien, was die wel duidelijk in het knikje te herkennen die hij de kater gaf. “Bedankt, maar ik denk dat dat wel zou lukken. Mijn vader laat me nooit met rust als ik maar het halve werk heb gedaan,” grinnikte hij, ergens wel blij zijnde met de harde aanpak van zijn vader. Dat zou er immers voor zorgen dat Jaggedpaw er straks niet de kantjes af zou lopen en alles zou geven zodra hij eenmaal warrior werd. “Hoe zit het met jouw mentor? Jouw mentor is Lynxfang, toch?” vroeg hij op een geïnteresseerde toon. Hij wist niet of Lynxfang een strenge mentor was of niet, maar naar Jaggedpaw’s idee was het wel goed om een kat met veel ervaring in de Clan te hebben en dus zou hij denken dat Greypaw ook een sterke warrior zou worden zodra hij daar de leeftijd en de kwaliteiten voor zou hebben.