I've got my eyes set on you

De avond begon langzaamaan te vallen. Waar de lucht zich eerst nog op het gemakje in alle kleuren leek te wanen voordat het pas echt pikdonker werd, leek het nu alsof er meer haast achter zat en zag Jaggedpaw enkel nog de oranje gloed die zich over het territorium verspreidde en die in een mum van tijd steeds donkerder werd. Hij kon wel stellen dat op vlak van de prachtige kleuren hij de periode van Newleaf en Greenleaf mooier vond dan Leaffall en Leafbare, al had hij met alle seizoenen niet zo’n problemen. Hij was oud genoeg om ze allemaal al eens mee te hebben gemaakt, al had hij natuurlijk bij de vorige Leafbare niet in het territorium gejaagd omdat hij toen nog maar een kitten was. Hij had echter wel de koude gevoeld op zijn pels, maar zijn moeder had hem dan altijd dicht tegen haar aangetrokken en hem beschermd tegen de warmte. Op dat vlak had hij echt veel geluk met twee zorgzame ouders en een leader die hem zijn vader als mentor toegewezen had. Een kleine glimlach gleed om zijn lippen terwijl hij terugdacht aan zijn eerste ceremonie, maar al snel kwam het kamp in zicht en werden die gedachten verdreven. Zijn vader drukte even kort zijn pels tegen hem aan en ging toen een andere kant op. Jaggedpaw wachtte geduldig tot alle elders en kittens hun voedsel hadden en liep toen naar de prooistapel, waar hij bijna tegen een warrior botste. Hij herkende haar al snel als Salmonsight en respectvol deed hij een stapje naar opzij zodat zij als eerste van de prooistapel kon pakken. “Doe jij maar eerst,” zei hij op een vriendelijke toon tegen haar. “Dat is wel het minste wat ik voor je kan doen nadat ik zo half en half tegen je op knal.”

De schemering- een tijd waarbij ze niet veel meer kon zien, alsof het nu de tijd was om haar ogen te sluiten voor de rest van de duisternis tot de ochtendzon weer zou rijzen. Het was nu vertrouwen met haar neus en haar oren om de prooistapel te vinden en een prooi te pakken, maar al snel botste iemand of iets tegen haar aan. Een jongere stem klonk naast haar en als ze moest raden zou het één van die apprentices zijn, Jaggedpaw. Hij zei dat zij eerst een prooi mocht pakken en dat zijn manier was om haar nog steeds de respect te tonen. Snel zocht de lichtbruine poes met haar neus iets vers en pakte ze het, proevend dat ze een visje had gepakt. Alles was goed voor haar. Ze stapte nu wat naar achteren en met een vage lichtstreep kon ze de andere apprentice zien staan, en ging daarmee uit de weg om hem een prooi te kunnen laten pakken, want zij had ook respect voor diegene die jonger dan haar waren. Iedereen had voedsel nodig om te overleven, en daarmee had ze ook expres de grotere vissen laten liggen voor de rest.

Salmonsight koos een prooi van de stapel - Jaggedpaw merkte op dat ze expres een kleinere prooi pakte en dat de grotere prooien bleven liggen - en Jaggedpaw koos op zijn beurt ook een kleinere prooi uit toen zij hem de gelegenheid gaf om een prooi te nemen. Hoewel hij intense trainingen had met zijn vader was zijn leven niet te vergelijken met die van een warrior en hadden zij naar zijn idee meer recht op een grotere prooi dan hemzelf. En dan waren er natuurlijk nog de elders en de queens, maar die zouden als het goed was allemaal al hun deel van de prooistapel hebben gehad. "Zullen we samen eten?" vroeg hij aan Salmonsight. Hij begreep het als ze liever bij de warriors lag en daarmee ook meer in de buurt van haar leeftijdscategorie, maar ze hadden nog niet echt de gelegenheid gehad om een gesprek te hebben en Jaggedpaw vond het ergens wel belangrijk dat hij iedereen in zijn Clan een beetje leerde kennen. Anders zou hij toch alleen maar bezig zijn met zijn trainingen en het verzorgen van de zwakkeren in zijn Clan en dat wilde hij niet. Hij moest ook tijd maken voor andere dingen.

De kattin proefde de kleine vis die ze nam in haar bek en hoorde dat de ander ook een prooi had gepakt van de stapel. Hij vroeg of ze samen konden eten en ze knikte, alhoewel ze niet helemaal zeker was ofdat hij dat wel had gezien. “Is goed”, mompelde ze daarom nog wat, doordat de vis in haar bek haar stem wat blokkeerde. De kattin volgde de vage lichtstreepjes die ze nog kon zien om te kijken waar er precies ‘grond’ was en waar er een verticale object stond. Zo zorgde ze ervoor dat ze niet meteen zou botsen. En met het gebruik van haar geursensoren kon ze haar spoor van daarnet volgen en zo stapte ze ook wat verder van de prooistapel, om vervolgens te gaan zitten en het visje eindelijk eens begon te eten. De kattin zou wel ruiken als de ander in haar buurt kwam.

Salmonsight stemde in en liep met haar prooi een bepaalde richting op. Jaggedpaw besloot gewoon om haar te volgen en hij hield zijn pas wat in zodat ze de tijd kon nemen om naar de bestemming te gaan waar ze wilde geraken. Hij wist dat ze iets aan haar ogen had en dat ze daardoor minder goed kon zien in het donker dan de rest, maar hij had er respect voor hoe dat ze haar weg toch zonder hulp wist te vinden. Niet veel later plofte ze ergens neer en Jaggedpaw ging naast haar zitten, waarna hij zich over zijn prooi ontfermde en ervan begon te eten. “Je zal dit vast wel heel vaak horen en het moet misschien wel irritant voor je worden, maar ik wil toch even zeggen hoe veel respect ik voor je heb dat je het zo doet als warrior zijnde. Het moet vast niet altijd gemakkelijk zijn,” zei hij op een rustige toon tegen haar, zijn onbewogen blik op haar richtend.

De kattin merkte al op dat de ander naast haar neer plofte en al begon te eten van diens prooi. En er klonken niet veel later ook weer wat woorden uit. ‘ Je zal dit vast wel heel vaak horen en het moet misschien wel irritant voor je worden, maar ik wil toch even zeggen hoe veel respect ik voor je heb dat je het zo doet als warrior zijnde. Het moet vast niet altijd gemakkelijk zijn, ’, mauwde de  apprentice toen. Zo’n goede warrior was ze helemaal niet, de helft van de Clan vond haar nutteloze troep en het was StarClan zij dank dat ze niet in de Elders den moest verblijven omdat ze toch nog goed genoeg was te kunnen jagen. De bruine kattin nam weer een hap van het visje en tastte wat hoeveel ze nog er van over had met haar poten. “Ik had altijd veel beter kunnen zijn als ik niet zo anders en verpest was vergeleken met de rest”, sprak de poes zachtjes tegen hem, het was haar lot, al sinds ze geboren was om dit te ondergaan. Van sinds de eerste keer dat ze ooit licht zag wisten ze al dat er iets mis was, en met haar rare ogen was het ook meer dan duidelijk. Ze was een misvormsel voor haarzelf, en het zou haar niet verbazen moesten de rest van de clan dat ook vinden.

Jaggedpaw was over het algemeen niet erg verbaasd om de reactie die Salmonsight hem gaf, al deed het hem wel pijn om te horen dat de she-cat zo negatief over zichzelf dacht. Hij richtte zijn groene ogen kort op haar, waarna hij overwoog of hij haar troostend aan zou raken. Hij verwierp die gedachte en nam nog een hap van zijn prooi om zichzelf tijd te geven om een goed antwoord te geven. “Wel, mijn mening is dat je helemaal niet verpest bent,” zei hij op een rustige toon tegen haar. “Ik vind dat je ogen je juist uniek maken. En ik vind dat elke bijdrage, van wie dan ook en hoe klein dan ook, geapprecieerd moet worden door de Clan.” Zijn blik bleef onbewogen, maar er was toch bemoediging te horen in zijn stem en na kort aarzelen liet hij uiteindelijk toch zijn staartpunt kort op haar schouder rusten. “Ik hoop dat het puur je eigen woorden en gedachten zijn die dat je daar uitspreekt, want als iemand zoiets vuil tegen je heeft gezegd, dan moet die kat naar mijn mening hard gestraft worden. Je doet net zo hard je best als elke andere warrior, Salmonsight. Vergeet dat niet.” Hij haalde zijn staartpunt weer van haar schouder af en nam een nieuwe hap van zijn prooi, zijn groene ogen op haar richtend.

Dan was hij wel alleen maar een van de enigste katten die zo over haar dachten. Dachten dat ze wel iets waard was en dat het niet uitmaakte hoe ze was vergeleken met de rest. Hij legde zijn staartpuntje op haar schouder ter steun en hij keek haar aan met zijn groene ogen, al had zij dat niet door dankzij het duisternis. De prachtige duisternis, haar allerbeste vriend. “Het is het niet waard om een andere kat te straffen die misschien wel gelijk heeft”, treurde de poes en legde haar kop op haar pootjes terwijl ze haar blik deed glijden over het vage licht dat er nog over was van de grond. De grond was altijd hard, het maakte niet uit hoeveel generaties van katten erover hadden gelopen. Maar zij was zacht. Ze was niet meer dan iets fragiels die meteen verpletterd werd als er iets op haar stapte. En al  liet ze zich soms niet doen, ze was erg zwak vergeleken met de anderen van de Clan.  “Ik zou willen dat ik meer kon doen zodat niet iedere kat in deze Clan mij haat omdat ik zo weinig kan doen”

Jaggedpaw klemde zijn kaken op elkaar van frustratie toen dat ze aangaf dat die andere katten dan misschien wel gelijk hadden. “Dat hebben ze niet,” probeerde hij op een rustige manier tegen haar te zeggen, maar hij merkte dat het hem moeite kostte om zijn frustratie voor zich te houden. “Je bent net zo veel waard als iedere andere kat in deze Clan. Misschien mis je een paar kwaliteiten die warriors met een goed zicht wel hebben, maar dat vul je dan zeker aan met andere kwaliteiten waar jij wel goed in bent en waar andere katten zonder een verminderd zichtvermogen dan weer niet goed in zijn.” Zijn blik gleed naar opzij toen ze haar kopje mismoedig op haar poten liet zakken en hij zakte naast haar neer op de grond, zijn kopje op zijn pootjes laten leunend net zoals zij dat deed. Het was ergens wel grappig om de wereld vanuit dit oogpunt te zien; laag tegen de grond, alsof hij nog maar een kleine kitten was. Zijn gedachten gingen weer weg toen dat Salmonsight haar opmerking maakte. “Waar haal je toch vandaan dat de Clan je haat?” vroeg hij op een verbaasde toon aan haar.

Ze merkte wat op in zijn stem dat er tinten van frustratie in zaten. 'Dat hebben ze niet'. Hoe wist een apprentice dat zeker? Misschien hadden ze wel gelijk. Je wist het maar nooit. Misschien was ze gewoon geboren om niet veel waard te zijn, dat was dat. 'Je bent net zo veel waard als iedere andere kat in deze Clan. Misschien mis je een paar kwaliteiten die warriors met een goed zicht wel hebben, maar dat vul je dan zeker aan met andere kwaliteiten waar jij wel goed in bent en waar andere katten zonder een verminderd zichtvermogen dan weer niet goed in zijn'. Waar haalde hij toch al die moed vandaan? Ze had amper wat kwaliteiten. Ze kon anderen ruiken als ze aankwamen en ze kon wel goed horen, maar dat maakte niet veel verschil. Je had van die katten die in alles super goed waren en dan had je haar. Ze was net een defecte machine. Na haar woordje gegeven te hebben, sprak Jaggedpaw weer. 'Waar haal je toch vandaan dat de Clan je haat?', vroeg hij op een verbaasde toon. "Heb je nooit gemerkt dat er elke dag katten zijn die me pesten?"

Jaggedpaw’s blik flitste naar opzij toen Salmonsight zei dat er katten waren die haar pesten. Nee, dat had hij nog niet gemerkt. Dat kwam waarschijnlijk omdat die katten van haar leeftijd moesten zijn en omdat ze dat dan net op een moment deden dat Jaggedpaw er niet was, anders had hij er vast en zeker wel iets van gezegd. Op dat vlak hield Jaggedpaw weinig rekening met rangen; hij zou zelfs zijn bek open durven te trekken tegen de leader als zij iemand onterecht behandelde. “Wie dan?” vroeg hij dan ook op een eisende toon. “Als ik het gemerkt had, dan had ik wellicht al wel eerder ingegrepen.” Hij trok een verbaasd gezicht. “Je gaat me nu toch niet zeggen dat er katten zijn die het ook aanhoren en dan niks doen, hè?” Ze moesten toch een Clan voorstellen, één grote familie? Waarom voelde Salmonsight zich dan zo? Het was gewoon oneerlijk.