Stars still shine upon this hour [open]

De gehele weg naar het kamp was alweer uit zijn herinneringen gewist. Beelden van de bewegingloze Vividskies schoten door zijn hoofd, hoe zoiets vreselijks had kunnen gebeuren. Ze was gestorven voor haar zoon en dat kon absoluut niet voor niks zijn. Daarom was het nu extra belangrijk dat Stellularkit - de naam die Honorpaw had bedacht - het zou overleven. Het opgeluchte gevoel dat hem overviel toen ze het kamp binnenkwamen was dan ook niet te beschrijven. Er moest nog veel gebeuren, maar het zou goedkomen.

Langzaam verdween de shock uit zijn lichaam en begon zijn hoofd weer helderder te worden. Intussen was Honor al bezig met de anderen inlichten, met een kalmte waar hij jaloers op was. Ze had zonder twijfel de rol van grote zus op zich genomen en zette alles op alles. Zoiets zou hijzelf nooit kunnen, en daar schaamde hij zich voor. Toen ze hem aankeek dacht hij eerst dat ze hem hierop beoordeelde, maar al snel besefte hij dat ze zijn gedachten niet kon lezen, en dat ze waarschijnlijk gewoon steun nodig had. "Kom op, stop met staren en help haar." zei hij luid, tegen niemand in het bijzonder. Zo gingen dit soort dingen altijd. Niemand deed iets tot de eerste naar voren stapte, en dan schoot opeens iedereen te hulp. Nu richtte hij zich tot Honorpaw zelf. "We hebben het gehaald. Je hebt hem gered, Honor." mauwde hij zachtjes, zijn ogen warm in de hare. Ze kwamen hier wel doorheen.

_{Shrimppaw had niet verwacht haar broertje opeens zo boos door het kamp te horen roepen. Help haar? Help wie? Gealarmeerd kwam het jonge poesje de Medicine Cat Den uit. Als er hulp nodig was dan was zij meestal degene die dat moest doen. Ze trippelde naar haar broer toe, die naast Honorpaw stond samen met.. Een kitten? Verbaasd keek ze de twee aan. Zover ze wist waren er geen Queens die rond deze tijden geboortes hadden. Dit zou duidelijk ook een kwestie voor Crystalshell zijn, maar voor nu moest de kitten hulp. 'Wat is er gebeurd?'}

Een warm gevoel vulde hem bij Honorpaws woorden: "Nee wij hebben hem gered." Wat raar was, gezien de vreselijke situatie. Shrimp leek hem gehoord te hebben en vroeg verbaasd naar wat er was gebeurd, waarop Honor antwoordde met een uitleg. Nogmaals verwonderde hij zich over hoe nuchter ze bleef. Als hij alles wat hij net had gezien moest herleven dan zou hij doordraaien. "We hebben een queen nodig. Stellularkit heeft melk nodig." bazelde hij in een poging de bloedige beelden uit zijn hoofd te houden. "Ik doe het wel. Blijf hier." Hij moest iets doen, iets om hem af te leiden.

Bij die woorden schoot hij naar de Nursery, waar na zijn verhaal al meerdere vrijwilligers waren. Hij was vergeten hoe verenigd de clan was en even was hij dankbaar voor de trouw die iedereen voor elkaar had. Wat later kwam hij terug met één van de queens. Hij wist niet hoeveel tijd er voorbij was gegaan en of er iets aan de situatie was veranderd, maar hopelijk waren ze op tijd. "Dit is hem." zei hij, zijn stem rustiger dan eerder nu hij zich kon focussen op wat er nodig was om hem te redden.

_{Honorpaw vertelde wat er gebeurd was. Shrimppaw zuchtte zachtjes bij het verhaal. Het was te vroeg geweest, als Vividskies nou in het kamp gebleven was had ze misschien nog een kans gehad, maar daar was nu ook geen tijd voor om over na te denken over wat geweest had kunnen zijn. Ze knikte goedkeurend naar haar broer toen hij naar de Nursery ging om een Queen te halen. De kitten had inderdaad melk nodig. Ze besnuffelde het kleintje voorzichtig. 'Hij heeft vooral warmte en melk nodig, maar ik denk dat dat bij een Queen wel goed komt,' miauwde ze met een klein glimlachje.}