[Melting Ice Related] And we'll take them back!

Regelmatig bewoog de flank van de kater op en neer. Lotus lag lekker op zijn vaste plekje te slapen. Hij werd wakker van een paar geluiden. Geen bijzondere geluiden, gewoon de gebruikele vervelende dingen. Hij deed zijn ogen langzaam open en knipperde even. Daarna volgde een geeuw. Hij stond op en schudde zijn warrige, langa vacht. daarna begon hij aan een korte wasbeurt. Lotus zat net rustig zijn poot te likken toen er opeens katten van alle Clans binnenstormden. Verschrikt bleef zijn poot in de lucht hangen. Hij zette hem snel op de grond en stond op. Om hem heen was iedereen al aan het vechten. Het hele BloodClan kamp was binnen een ogenblik een groot slagveld. Plukken vacht vlogen in het rond en op de grond verschenen bloedspetters. Een grote kater bsprong hem. Verrast draaide hij zich om. Hij siste. De kater leefde zich uit op zijn rug. Hij stootte een luide grauw uit en rolde om in de hoop de kater van zich af te krijgen. De kater stond snel op en sprong weer op hem af. Hij lag nog op zijn rug. Toen de kater vlak boven hem was, midden in zijn sprong, trapte hij hem zo hard als hij kon met zijn achterpoten in zijn buik. de kater veerde terug en kwam een eindje verder keurig op zijn pootjes terecht. Hij krabbelde snel op. Hij gaf de kater snel een paar krassen. Daarna rende hij een eindje verderop. Die laatste krassen hadden hem waarschijnlijk alleen maar gekieteld. Hij ging snel een paar keer met zijn tong over zijn wonden. Ze prikten behoorlijk. Hij was blij dat hij van de kater af was. Anders had hij hem waarschijnlijk vermoord, hij was nogal wat sterker dan hij namelijk.
Zijn ogen schoten voortdurend heen en weer. Hij was opzoek naar iemand die hij wel aankon. Niet iemand die hij zo had vermoord maar gewoon iemand van zijn eigen niveau. Hij zag een WindClan poes die met haar rug naar hem toe stond. Hij rende meteen op haar af. Met uitgeslagen klauwen stortte hij zich op haar. Ze siste en keek verbaasd en boos naar hem om. Hij zette zijn klauwend in haar rug. Ze schudde hem van zich af. Met een kwade blik en een grom rende ze weg. Hij likte zich weer even snel een paar keer. Daarna schoten zijn ogen weer over het terrein, opzoek naar iemand anders.

-Iemand die Lotus aan wil vallen?-

Aangezien Blacksoul bezig is, kom ik Lotus maar pakken c:

Cinderfall grauwde toen ze hem goed te grazen nam, daarom was hij ook zeer verrast toen haar gewicht zich verwijderde en ze er .. vandoor ging? Al gauw werd duidelijk dat ze naar de kits toe ging! Sissend wist hij een klein lachje te onderdrukke. ”Wat een lafaard! Te bang om mij aan te vallen, in plaats daarvan pakt ze hulpeloze kits!” Het bloed bonkte in zijn oren, toen hij haar achterna wilde gaan- maar een WindClan poes was hem voor en daardoor viel zijn oog op een kater- die ongeveer even oud was als hij. Het scheelde maar anderhalve maan misschien. Krijsend sprong hij op hem af en boorde zijn kaken in zijn nek. Hij gaf hem een flinke dreun met zijn klauwen uitgeslagen over zijn gezicht. Met dik opgezette vacht landde hij voor hem en vernauwde zijn gele ogen. ”Wij gaan winnen! Gore beesten, jullie zouden nooit aan onze kits moeten komen!” Brulde hij toen het tot hem doordrong hoe de situatie echt in elkaar zat. Hij nam het heel serieus, en verwachtte eigenlijk om ook te winnen- maar BloodClan katten waren elite … en nu pas drong het tot hem door dat als ze de kits zouden gebruiken tégen hen, ze de kracht van het leven in hun poten hadden. Hij schudde die gedachte weg en sprong op de kater- zijn spieren gespannen. Hij nam de kater mee terwijl hij krabbend en spugend met hem door het slagveld rolde. Nu keek hij niet eens om zich heen wie er op of onder hem terecht kwam, het was nu alleen Cinderfall en de BloodClan kater. Hij zou hem laten zien dat hij niet gewoon een Clankat was! Hij was een RiverClan kat! Die met poot en tand zich zou verzetten tegen deze beesten. Hij boorde zijn tanden nu in de linker oor van de kat en trok er ferm aan- .. het lukte hem redelijk om er een stuk vanaf te krijgen! Zijn gele ogen schoten vuur toen hij weer doorging met haar buik bewerken- al rollend over andere katten heen.

Een RiverClan kater sprong krijsend op hem af. Hij boorde zijn kaken in zijn nek. Even vertrok zijn gezicht van pijn. Hij gaf hem een flinke dreun met zijn klauwen uitgeslagen over zijn gezicht. Met dik opgezette vacht landde hij voor hem en vernauwde zijn gele ogen. ”Wij gaan winnen! Gore beesten, jullie zouden nooit aan onze kits moeten komen!” Brulde de kater. Dat dacht je maar, dikhoofd! Dacht hij. Het waren alleen maar een paar kits! Hij wist wel dat kittens heel belangrijk waren voor de Clans maar dat wilde hij nu even niet toegeven aan zichzelf. Hij schrok weer op uit zijn gedachten. De kater sprong weer op hem en samen rolden ze over de grond. Bijtend, krabbend en spugend gingen ze over het kamp. De RiverClan kater zette zijn tanden in zijn oor. Zijn ogen leken wel vuur te spuwen. Een heftige pijnscheut ging door zijn oor. De kater had er een stuk uitgescheurd. Dit zou hij hem nooit vergeven. Hij was zowiezo alniet zo'n type die iedereen alles maar lachend vergaf. Zijn groenblauwe ogen boorden zich in die van de Clan kat. Die was zijn buik nu aan het bewerken. "Blijf van me af jij lelijke Clan kat!" Siste hij. Ondertussen probeerde hij hem van zich af te krijgen, wat niet al te gemakkelijk was. Uiteindelijk lukte het hem, alleen zat hij wel onder het bloed. "Jullie stelletje idioten!" Riep hij. Hij haatte Clankatten. Hij zette zijn tanden in de poot van de kater. Hij beet zo hard als hij kon. Hij rukte zijn tanden eruit en keek de kater met een woedende blik aan. Hij was nog niet klaar met hem. Hij drukte hem tegen de grond. Zijn klauwen zette hij in het oog van de kater. Daarna rukte hij ze er weer uit. Een stroom bloed liep langs zijn kop omlaag. Hij sloeg er geen acht op. Hij lette op niks meer om zich heen, alleen de kater en hij.

Yeah, een aanvallertje ^^

^ Na aanleiding van die PB, dus dat oog dinges sla ik even over :3

Cinderfall werd na een hele worsteling op de grond gedrukt, zijn oren lagen naar achteren gevouwen en zijn lip was opgekruld in een woedende snauw. Hij krijste van de pijn toen de kater voor zijn achterpoot ging, verwoed worstelend gooide hij zijn klauwen over zijn neus en kroop er onderuit. Hinkend deinsde hij achteruit, en zette er voorzichtig wat gewicht op. Gelukkig was het niet gebroken. Opgelucht, sprong hij naar voren en was het zijn beurt om de kater tegen de grond te worstelen. Hij boorde zijn nagels in die van zijn tegenstander en hield hem tegen de grond gedrukt, zijn neus raakte de zijne toen hij zich voorover boog. ”Stelletje idioten? Jullie zijn de idioten, laat onze gemeenschap met rust! Keer terug naar jullie tweebeen nesten!” Sneerde hij, te kwaad om anders te zeggen. Hij sprong van de kater af en ging weer in de vecht houding staan, lip teruggetrokken terwijl een diep gerommel in zijn borst opsteeg. Grommend liep hij op de kater af, zijn gele ogen sloten zich in die van zijn tegenstander- en wederom zag Cinderfall de rest niet meer zo goed. Hij had één goede vecht techniek overgenomen van zijn vader, die hij nu ook toepaste. Even meende hij de stem van zijn vader in zijn linker oor te horen, maar hij meende dat het een vage verbeelding was. ’Sluit je af voor alles, sluit je af voor zwakte, sluit je af voor pijn. Rouw niet om verlies, maar neem het mee om jezelf voor te bereiden om je volgende overwinning. Er is geen overwinning, zonder verlies’ Hij sloot zijn gele ogen even en schoot toen naar voren. Door de kracht van de klap rolde ze weer over andere katten heen. Cinderfall beet zich vast, deze keer in zijn poot, en beet net zo hard als de kater bij hem gedaan had. Hij duwde hem tegen de grond, hervatte zijn greep weer en sloeg met zijn klauwen, zonder echt een specifiek doel te hebben, naar zijn gezicht. Daarna ging hij over tot zijn buik, die hij net als bij de poes van eerder, rijkelijk ging bewerken.

Frost duwde de poes van zich af. Ze waren al een tijdje aan het vechten. Hij hijgde. Strak keek hij haar aan. Zij keek uitdagend terug. Ze blies en stortte zich weer op hem. Hij stootte een luide mauw uit en probeerde weg te springen. Hij was iets te laat geweest, want ze kwam half op hem terecht. Haar klauwen schraapten over zijn vel. Hij grauwde en kroop onder haar uit. Meteen beet hij haar. Ze siste. Daarna haalde ze uit over zijn gezicht. Hij kneep zijn ogen dicht. Toen hij ze opendeed was ze weg. Er stroomde bloed over zijn gezicht. Hij probeerde het weg te likken, wat niet echt lukte. De woede die al de hele tijd in hem zat, kwam er nu uit. Hij schreeuwde kwaad. Het moest er gewoon even uit, wat dachen die clankatten wel niet!? Dat ze zomaar hun ding konden doen!? Hij keek grimmig voor zich uit. Deze keer wilde hij voorbereid zijn als iemand hem aanviel. Zijn ogen flitsten heen en weer. Net toen hij zelf iemand wilde bespringen, kwam er een kat op hem af.

Yellowfang

Whitenose zat rustig in het bos te genieten van de rust. Al had ze een gek gevoel, eerder op de dag had ze vele pootstappen gehoord. Ze stond op en keek naar een vogel die snel overvloog. Whitenose had nog volop energie en ze had wel zin om even iets actiefs te doen. Ze glipte een door een paar struiken en zag de pootstappen in de sneeuw. Whitenose volgde verbaasd het spoor, ze hadden verschillende geuren. Maar niet van de Bloodclan! Wie zou er op hun territorium zijn geweest? Whitenose dacht ineens aan de kittens, ze kwamen ze ophalen! Ze begon te rennen, recht op het kamp af. Toen ze in de verte de schuur zag opdoemen kreeg ze ook alle vechtende katten in de gaten. Ze versnelde en kwam tegenover een kat terecht. Whitenose had wel zin om te vechten met een andere kat. "Kom maar op." Dacht ze. Een valse lach verscheen op haar gezicht, langzaam sloop ze dichter naar de kat. De kat was omgedraaid en had haar blijkbaar nog niet gezien. Whitenose bleef laag boven de grond en sloop nog iets dichterbij. Toen ze dichtbij genoeg was sprong ze op de kat en beet in de achterpoot van haar tegenstander.

(Wie wil er vechten met Whitenose?)

shadowleaf zat op een boom en keek van haar plaats naar het thunderclan camp en ze zuchte diep ze wou zo graag dat ze in een clan zat maar ja hoe kom je in een clan dacht ze en ze bleef maar naar de katten kijken en ze dacht diep na *ik moet de leider zien te spreken *en met prachtige blauwe ogen keek ze naar al het sneeuw en ze zwiepte met haar staart van frustratie en ze likte haar zilvergrijze vacht en dacht nog eens diep na hoe zou het zijn in een clan

shadowleaf zat op een boom en keek van haar plaats naar het thunderclan camp en ze zuchte diep ze wou zo graag dat ze in een clan zat maar ja hoe kom je in een clan dacht ze en ze bleef maar naar de katten kijken en ze dacht diep na *ik moet de leider zien te spreken *en met prachtige blauwe ogen keek ze naar al het sneeuw en ze zwiepte met haar staart van frustratie en ze likte haar zilvergrijze vacht en dacht nog eens diep na hoe zou het zijn in een clan

_________________
hij is een van de sterkste katten die je ooit in je leven hebt gezien hij leeft al op zijn eentje samen met zijn zus blackpaw en probeer hem niet kwaad te maken want dan overleef je het waarschijnlijk niet !!

Onderwerp: kittens do 22 maa 2012 - 19:03

ze zich bekeken worden en sprong van de boom in een struik en keek met haar diepblauwe ogen naar de thunderclan ingang

@Shadowleaf,
Je overtreed nu al verschillende regels.
Ten eerste weet ik niet of jij en Shadow Star dezelfde zijn, maar twee keer dezelfde post plaatsen is niet toegestaan, zelfs al is het met twee verschillende personages.
De post die je schrijft bevat ook geen hoofdletters en heeft niks te maken met het onderwerp.
Een roque/eenling kan ook nooit zomaar een Clan binnenkomen om met de leider te spreken. Je mag als roque sowieso niet op het Clan terrein komen zonder toestemming.
Ook bestaat er een EDIT knop, rechts boven je post vakje. Daarmee kan je je post nog veranderen zonder dat je drie keer achter elkaar een post maakt. Smile

Ik raad je aan om de regels nog eens door te lezen onder het kopje Warrior Code.

~ Mouseur.

FIREHEART

YOU WERE THE FIRE THAT SAVED OUR CLAN...
Fireheart focuste zijn blik op die van Phantom en sprong naar voren om een klap uit te delen. De witte kater was echter niet van plan om hem zomaar naar Icestorm te laten gaan. Hij stond al klaar om Fire op te vangen na zijn sprong. Met een kleine wending in de lucht landde de vuurkleurige kater iets voor Phantom en haalde uit met zijn klauwen. Het was echter niet genoeg, want Phantom sprong alweer op hem af en douwde hem weer tegen de grond. Al grommend probeerde Fireheart zich los te worstelen, alleen de grote kater was te sterk voor hem. Half uitgeput liet hij zijn lichaam wat verslappen, zodat hij zijn energie kon besparen voor een andere manier van weg komen. Phantom had echter geen zin om te wachten en gaf hem een haal over zijn gezicht. Brandende pijn schoot door Fire's wang, waar dikke bloeddruppels opwelde. Lang kon hij zich niet concentreren op zijn eigen pijn, gezien een nieuwe kreet van Icestorm door het kamp sneed. Het wakkerde het vuur aan dat hij nodig had. Opgepompt met een nieuwe stoot adrenaline haalde hij uit en schopte daarna de witte kater van hem af. Heel even nam hij de tijd om uit te vinden waar de kat geland was, om tot zijn genoegen te zien dat twee andere Clankatten op hem af stormde. Die zouden hem wel bezig houden. Van Phantom was hij af, maar Scourge was daar nog altijd.

De lucht werd langzaam donkerder terwijl de jonge ThunderClan deputy zich met een ruk om draaide, om te zien hoe de zwarte kater, met zijn misselijkmakende halsband, nog altijd boven zijn partner stond en haar toetakelde. Er was niet eens fysiek geweld nodig om Icestorm te kwellen, alleen de aanblik van Scourge was genoeg. En nu, was hij bezig haar oude wonden open te rijten, om haar te hullen in nog diepere littekens dan zij al had. Zo veel angst had ze al die tijd voor de kater gekoesterd, hij had ervoor gezorgd dat ze hem elke nacht tegen kwam in haar nachtmerries en nu maakte hij het erger. Het maakte hem woest. Terwijl hij op de twee af rende voelde het alsof zijn hele lichaam in brand stond, zijn blik gefixeerd op de zwarte kater die niet eens zo groot was. Nee, de kat in kwestie had al genoeg aangericht. Of Icestorm er bovenop zou komen wist hij niet eens. Het was zo moeilijk voor haar geweest, die eerste keer. Nu werd het enkel erger. Hij wilde niet dat ze dieper de duisternis in werd gezogen, dat ze weer dagenlang in het kamp zou liggen zonder iets te zeggen. En de kittens, de KITTENS! Ze moest daar zijn om hun kittens ter wereld te brengen, om samen met Fireheart voor hen te zorgen en te zien hoe ze warriors werden. Zonder Icestorm was zijn leven niet compleet en nu dreigde Scourge haar van hem af te nemen, voor goed. Grommend stormde hij op de zwarte kater af.

Scourge grijnsde kwaadaardig terwijl hij Icestorm in haar gouden ogen aankeek. Zijn tanden ontbloot, klaar om toe te slaan wanneer hij daar zin in had. Ja ze droeg zijn sporen van geweld al en hij was niet van plan nu te stoppen. De Clans zouden boeten voor hun inval, zij zou het met haar leven bekopen. Maar niet voordat ze zo gemangeld was dat ze hem zou smeken om de genadeslag te geven. Met zijn scherpe klauwen prikte hij even in haar keel, waardoor er weer een schelle kreet van pijn opsteeg. Dat het beest nog zo kon schreeuwen. 'Het heeft geen zin lieverd' sprak hij met zijn giftige stem. Plotseling was daar het geluid van naderende poostappen te horen. Hij richtte zich op en draaide zich naar de kat toe die hem verstoorde. Zijn mondhoeken krulde op in een gemene grijns toen hij zag dat het Fireheart was. De kat van wie zijn geliefde hier gemarteld werd. 'Ik dacht al, waar blijft ie' grinnikte Scourge. Zijn ijsblauwe ogen stonden kouder dan je, je kon voorstellen. Vol van haat en genoegen. 'Wat ga je nu doen, poesiepoes?' vervolgde hij daarna.

Fireheart plantte zijn oren diep in zijn nek. Zijn vacht stond recht overeind bij de aanblik van de kat. Dit was blijkbaar aan hem, niemand anders in de buurt om de zwarte kater van zijn troon te stoten, het was aan hem om Scourge te bevechten. De jonge kat zette een stap in zijn richting en keek hem met samengeknepen ogen aan, zijn pupillen slechts spleetjes in een zee van groen. Als dit moest, dan moest het zo! De aanblik van een grijnzende Scourge maakte hem nog kwader. Hoe kon hij zo kil zijn, wat hadden de Clans hem aangedaan dat hij hen zo graag wilde vernietigen? Waarom Icestorm! Bij het tweede wat hij zij, kon Fireheart de rilling die over zijn rug liep niet onderdrukken. De stem alleen al was zo koud als ijs. Het gebruiken van poesiepoes was expres gedaan om hem op te hitsen, zo slim om dat te begrijpen was hij wel. Een lage grom steeg op uit zijn keel, terwijl hij zich klaar maakte om op de kater te springen. 'Ik ga me niet laten ophitsen door een katje als jou!' Met al zijn spieren aangespannen, zette hij af en sprong richting Scourge. Met een krachtige zwaai liet hij de kater omvallen. De rest van de katten hadden nog steeds niet door wat er precies aan de hand was, want het geluid van het gevecht was nog niet gaan liggen.

Scourge wachtte af. Het was zijn doel om de kater zo kwaad als mogelijk te krijgen, want katten vervuld door haat en blind door woedde vochten niet half zo goed als katten die hun volle verstand met zich hadden. De jonge ThunderClan kater liet zich echter niet zo snel kisten. Niet dat hij anders had verwacht, als deze kat deputy was, moest hij wel een gewaagde tegenstander zijn. Echter geen tegenstander die hijzelf niet aan zou kunnen. Misschien had de kat Phantom aan de kant gekregen, maar Scourge zou nooit buigen voor een kat als hem. Fireheart leek alweer klaar te zijn voor de aanval, gezien de kater op hem af sprong. De zwarte kater zette zich schrap tegen de grond en wachtte tot de vlamkleurige kat hem had bereikt. Deze maakte echter een kleine draai, waardoor Scourge aan de kant werd geworpen. Zijn redelijk kleine lichaam klapte tegen de grond, maar stond meteen weer op. De tanden in zijn halsband klapperde tegen elkaar, terwijl hij op de Clankat afstormde. Hij richtte zich op en sloeg met beide poten tegen Fire aan. Klauwen raasde door zijn vacht en huid. Een onheilspellende lach verscheen op zijn zwarte lippen.

Fireheart voelde zich sterker door het lukken van zijn sprong. Dit bewees dat Scourge niet oppermachtig was en alles kon ontwijken wat hij uithaalde. De kater richtte zich op en maakte zich klaar voor een tegenaanval. Op Scourge afrennen en hem tegen de grond houden was namelijk geen optie meer, gezien de zwarte kater als in één beweging weer overeind sprong en deze maal op hem af vloog. Hij kneep zijn ogen dicht, klaar voor de klappen die hij weldra op zou vangen. Plotseling voelde hij twee poten tegen zijn lichaam klappen, gevolgd door klauwen die door zijn huid scheurde. Opnieuw welde er bloed op dat zijn vacht besmeurde en enkel roder maakte. Fireheart klemde zijn kaken opeen, om niet toe te geven aan de scherpe pijn die door zijn lichaam gierde. Scourge had iets met die klauwen van hem, ze waren groter dan normaal. Pas toen besefte hij dat ze versterkt waren met tanden. Zijn groene ogen sprongen wijd open toen hij de kat opnieuw zag uithalen, maar dit keer ontweek hij. Snel hapte hij naar één van zijn poten en beet zo hard als hij kon. De zwarte vacht tussen zijn tanden werd al snel plakkerig van het bloed dat vrij kwam. De scherpe smaak ervan vulde zijn mond, maar dat weerhield hem er niet van een flinke ruk aan de poot te geven. Die nagels moesten eraf!

Scourge keek met genoegen toe hoe Fireheart doorkreeg dat hij niet enkel met zijn eigen klauwen vocht, maar met iets sterkers dan dat. De wonden die hij had aangericht over de kater zijn schouders waren daarom ook een stuk dieper dan dat ze zouden zijn bij een normale haal. Dit leek de rode kater echter niet te verlammen van angst en dus haalde Scourge opnieuw uit. Dit maal dook Fire echter weg, waardoor hij zelf in een kwetsbare positie schoot. Een kans als deze werd niet aan de kant geschoven. Bijna een seconde nadat hij zich had bedacht hoe hij weg kon draaien had de kater zijn poot te pakken. Een helse pijn schoot door zijn ledemaat omhoog, wat betekende dat de ThunderClan kater hem goed te pakken had. Het leek er ook niet op dat deze zijn kaken nog van elkaar zou halen voor die poot blijvende schade op had gelopen. Toen de kater ook nog een ruk gaf aan zijn been, verging Scourge al helemaal van de pijn. Als reactie hierop boog hij zich richting de kater en klemde zijn kaken om de nek van Fireheart. Zijn tanden boorde hij in het vlees van zijn tegenstander, waardoor deze krijste van de pijn.

Fireheart was zo gefocust op het breken van Scourge zijn poot, dat hij niet merkte dat de zwarte kat zich over hem heen boog. Een poot aanvallen kon heel effectief zijn, maar je gaf je tegenstander ook de ruimte om zich te draaien en om jou te bereiken. En juist dat gebeurde, nu Scourge hem in zijn nek greep. Een verstikkende pijn schoot door zijn lichaam, terwijl de tanden van de zwarte kat door zijn vel schoten. In de schok liet hij de poot los, die meteen wegschoot. Hij wist dat hij nu in de positie zat waarin Scourge hem kon afmaken, zoals hij al bij velen had gedaan. Even doorbijten en het was gedaan. In een laatste poging de kater van hem af te krijgen, draaide hij zich met zijn volle gewicht om. Dit deed de wonden in zijn nek vergroten, maar het leek een goed effect te hebben op Scourge. De zwarte kater draaide met hem mee en belandde onder hem. Nu begon Fireheart met zijn gewicht op de kater te beuken, waardoor deze uiteindelijk losliet. De rode tabby sprong overeind en ging op een veilige afstand staan. Klaar om weer aan te vallen wanneer Scourge overeind kwam.

Scourge voelde hoe zijn techniek werkte. Door de pijn die hij veroorzaakte in Fireheart's nek, liet de kater zijn poot los. Eenmaal vrij kon hij zich nog beter vastklemmen aan de ThunderClan kater. Er zat echter meer kracht in de jonge kat dan hij had verwacht, want het beest draaide zich om. Scourge kon niet anders dan mee bewegen, gezien hij het niet aan had zien komen. Hierdoor belandde hij onder de grote kater die zijn gewicht nu in de strijd gooide. Met doffe klappen werd de BloodClan leider steeds tegen de grond gedrukt, tot op een punt waarop hij de kater wel moest loslaten. Eenmaal los, verdween het gewicht abrupt, waarna ook hij overeind sprong. Het was alleen niet zo snel meer als eerder en op zijn gewonde poot kon hij nauwelijks staan. Zijn ijsblauwe ogen spuwde vuur. Fireheart zou niet van hem winnen, nee nooit. Plotseling merkte hij dat het stil was geworden rondom hen. De katten leken door te hebben wat er hier gebeurde en waren half opgehouden met vechten. Te veel van hen waren te geïnteresseerd in wat er tussen hem en Fireheart gebeurde om nog goed te kunnen vechten. Wat ze wel wisten, was dat geen van hen zich mocht bemoeien in deze zaak. De rode kater zou hij zelf afhandelen. Zijn blik richtte hij weer op Fireheart, waarna hij op hem af liep. Heel kalm, heel rustig, iets dat de kater waarschijnlijk in verwarring zou brengen. Toen hij wat dichterbij stond, sprong hij naar hem toe, om bovenop hem te landen.

Fireheart's groene blik was nog steeds vastgeplakt aan Scourge. De kater kwam langzaam overeind, maar leek niet meteen in de aanval te gaan. Hij keek naar de andere katten in het BloodClan kamp, katten die allemaal stil waren. Hoewel er nog een paar vochten, had de meerderheid meer aandacht voor wat er tussen hem en Scourge plaatsvond. Het gevecht tussen twee sterke katten, een gevecht dat deze hele oorlog zou kunnen eindigen. Wie er als winnaar uit kwam was echter nog niet zeker. Beide katten hadden al flink was te verduren gehad. Icestorm lag ergens achter hem, op de rotsen. Hij en Scourge vochten ook op een rotsige ondergrond. Bloed droop van enkele plekken naar beneden en besmeurde de lichtgrijze ondergrond. Met zijn aandacht terug op Scourge, zag hij dat de kater op een rustig tempo op hem af kwam lopen. Een verwarde uitdrukking gleed over zijn gezicht. Hij had verwacht dat de kat hem weer aan zou vliegen en niet rustig op hem af zou komen wandelen alsof ze oude vrienden waren. De ware bedoeling kwam aan het licht toen Scourge plotseling op hem af sprong en hem daarna tegen de grond drukte. Paniek schoot door zijn lichaam. De kater mocht niet de overhand krijgen in dit gevecht! Zijn groene ogen schoten wild heen en weer, langs de verschillende plekken die hij misschien kon aanvallen, maar bleven uiteindelijk hangen op die versterkte klauwen. Als hij ze op de een of andere manier weg kon krijgen..

Scourge lachte kwaadaardig terwijl hij de druk opvoerde waarmee hij Fireheart tegen de grond drukte. Er waren wel duizenden manieren waarop hij hem nu wat kon doen, waarop hij hem kon martelen tot de dood. Maar wat was goed genoeg om de ThunderClan deputy ten onder te brengen. Met een grijns haalde hij uit, zijn nagels boorde zich in Firehearts zij. De kater liet dit maal echter geen geluid horen, iets dat Scourge geen plezier deed. Met zijn oren in de nek, plaatste hij zijn goede poot op Fireheart's borst, waarna hij zijn klauwen langzaam in diens huid liet zinken. Een gevaarlijke plaats om verwondingen op te lopen en bovenal pijnlijk. Het was te horen aan de katten die af en toe hun kant op keken. Ze waren stiller dan ooit. Scourge gromde even en leek te zeggen 'vecht, jullie idioten'. Want al snel steeg het kabaal weer op.

Fireheart wist dat hij het zwaar te verduren zou krijgen. De kat boven hem was een eerste klas sadist en de enige reden waarom hij nog niet dood was, was omdat hij niet snel en pijnloos mocht sterven. Het was hem natuurlijk te doen om het martelen van zijn tegenstanders. Zoals hij ook al bij Icestorm had geflikt. Toen de zwarte kater uithaalde, gaf Fire geen krimp. Niet omdat hij niets voelde, nee de pijn was hels en scheurde door zijn hele lichaam, maar het leek de BloodClan leider boos te maken. Hij genoot van de pijn van anderen, maar als hij geen geschreeuw of gesmeek kreeg. Nu voelde Fire hoe de kater zijn klauwen op zijn borst plaatste om de druk wat op te hogen. De punten van zijn versterkte nagels begonnen al te verdwijnen in Fire's huid. Helse pijnen schoten door zijn borstkas, terwijl de nagels zijn lichaam binnendrongen. Veel meer wonden zou hij niet kunnen overleven. Toen opeens zag hij zijn kans. De klauwen waren vlakbij hem. Met een snelle beweging die hem vreselijk veel moeite kostte, haalde hij uit naar de klauw. Deze trok wat terug, waardoor hij een klein beetje overeind kon komen en met zijn tanden aan de nagels kon rukken. Hij trok en draaide tot er een paar los kwamen en op de grond vielen. Dat ondertussen de andere klauw van Scourge over zijn rechterzijde raasde voelde hij niet in de hitte van de strijd. Pas toen de goede poot van Scourge geen versterking meer had en Fireheart zich op de grond liet vallen, merkte hij de brandende pijn die was veroorzaakt door de klappen van net. Het was echter niet genoeg om hem neer te krijgen, gezien het was gedaan met de poot die hij al eerder had verwond. Deze poot had lang zoveel kracht niet meer door de diepe wond die erin zat. Weer klemde hij zijn kaken opeen, om vervolgens met zijn achterpoten in Scourge's buik te trappen. Zijn nagels haalde hem open op een van de meest kwetsbare plekken die een kat kon hebben. Toch bleef hij doorgaan, wild schoppend, terwijl het bloed van zijn tegenstander langs zijn poten naar beneden druppelde. Zijn ogen waren dichtgeknepen door de inspanning die hij leverde, hierdoor zag hij niet hoe Scourge van hem af schoot. Plotseling was het gewicht weg. Hij opende zijn ogen en keek verwilderd rond.

Scourge was ondanks zijn wonden, overtuigd van zijn overwinning. Nu hij de kater tegen de grond gepind had met zijn nagels, kon de kat niets anders doen dan toekijken hoe zijn klauwen steeds verder verdwenen en zijn borstkas. Hij had echter niet gerekend op de volgende set die Fireheart plande. De plotselinge aanval op zijn poot kwam zo onverwacht, dat hij deze terug trok en zijn tegenstander meer bewegingsvrijheid gaf. Deze begon nu wild aan zijn klauwen te trekken, in de hoop dat de tanden eraf zouden komen en hij geen voordeel meer had. Dit liet Scourge echter niet zomaar gebeuren. Met het beetje kracht dat hij nog over had in zijn linkerpoot, de ene die Fireheart zo grondig had aangepakt, sloeg hij erop los. De rechterzij van Fireheart werd flink bewerkt met zijn klauwen, maar de kater ging door met de poot en Scourge merkte hoe op een gegeven moment zijn versterking van zijn nagels viel en kletterend op de grond terecht kwam. Verschillende tanden rolde van de rotsen af, waarna hij over bleef met zijn eigen nagels alleen. Haast meteen voelde hij hoe de kater onder hem begon te trappen in zijn buik. Snijdende pijn gleed door zijn lichaam, terwijl zijn zachte buik werd opengehaald door klauwen. Voor het eerst in dit gevecht liet hij een ijskoude kreet horen. Een kreet van pijn. De wereld begon te draaien en het was moeilijk te blijven staan. Toen alles weer een beetje stabiel was, wankelde hij van Fireheart af, weg van de nagels die zijn huid open hadden gereten. Als hij de rode kater niet kon krijgen, als deze niet zou buigen voor zijn macht, dan zou het de witte poes wel zijn die hij zo verwoed beschermde. Wankelend stapte hij op haar af. De wereld tolde nog steeds om hem heen, de grond leek te golven als een woeste zee en de katten, die weer stil waren, leken niet meer dan een waas van verschillende kleuren. Maar de leider van BloodClan viel niet zomaar, zonder slag of stoot. Hij wist dat ook Fireheart flink toegetakeld was en nu stapte hij naar zijn vriendinnetje toe om de genadeslag te brengen. De poes slaakte een kreet terwijl hij langzaam dichterbij sloop. Op zijn lippen hing diezelfde grijns als eerst. De zwarte kater maakte zich groot en snelde toen met opengesperde kaken naar haar keel.

Fireheart lag nog steeds op de plaats waar hij door Scourge tegen de grond was gedrukt. De kater was er echter vandoor en het duurde even voor hij besefte wat er precies aan de hand was. Tegen de tijd dat hij zich omdraaide, was Scourge al bijna bij Icestorm aangekomen. Met zijn laatste kracht hees hij zichzelf overeind. Bijna viel hij weer om, maar wist op het laatste moment zijn evenwicht terug te vinden. Alles draaide om hem heen, maar toch wist hij zijn ogen op Scourge te richten. Terwijl hij richting de twee sprintte, zag hij hoe de zwarte kater zich oprichtte, zijn blik gericht op de keel van Icestorm. Als hij deze zou grijpen, dan was het gedaan, dan was het gedaan. De acties die volgden leken in slow motion aan hem voorbij te vliegen. De tijd leek even stil te staan, toen Fireheart eindelijk besefte dat er enkel één kat levend uit dit gevecht kon komen, dat dit gevecht met Scourge een gevecht op leven en dood was. De vuurkleurige kater spande zijn spieren en sprong richting Scourge. Deze had Icestorm nog niet aangeraakt of hij werd weg geduwd door Fireheart. Beide katten rolden samen van de rots en belandde op de open plek, voor de poten van de andere katten. Hier begonnen beide wild om zich heen te slaan, in de hoop de ander te raken. Uitgeput van het gevecht en de wonden die ze beide droegen. Fire opende zijn groene ogen en keek naar Scourge die nog steeds wild om zich heen mepte. Zijn kans! Hoewel het geheel tegen zijn aard in ging, schoot de kater naar voren en greep de zwarte kat bij zijn keel. Zijn kaken sloten zich, zijn tanden boorde diep weg in Scourge's huid.

Voordat Scourge de witte poes had kunnen vermoorden, voelde hij hoe een stel poten hem weg duwde. Hij wist dat dit Fireheart was en samen tuimelde ze naar beneden. De zwarte kater sloeg wild om zich heen om zijn belager van zich af te krijgen. De BloodClan leider zou zich niet zomaar neer laten slaan door een Clankat. Een paar keer voelde hij hoe zijn klauwen de rode kater raakten, maar plotseling werd hij bij zijn keel gegrepen en was hij het die pijn voelde. Een schelle kreet verliet zijn keel, eentje die net zo ijskoud was als zijn kille blik. Nog steeds niet in staat om zijn verlies toe te geven gaf hij nog een laatste beweging met zijn klauw, maar het was al te laat. De BloodClan leider was verslagen. Bloed welde op in zijn keel en mond, waarna hij een hoestend geluid maakte om vervolgens te verslappen. Zijn lichaam lag stil, zijn zwarte vacht besmeurd met het bloed van hem, Fireheart en Icestorm. Scourge was verleden tijd.

Wankelend kwam Fireheart overeind, met het slappe lichaam in zijn bek. Hij was de winnaar van dit gevecht en BloodClan moest zien dat hun leider dood was. Niet dat hij ervan hield dat hij iemand gedood had. Het zou hem dwars gaan zitten, misschien niet nu, maar later. Geschokte geluiden stegen op vanuit de menigte katten. Enkelen Clankatten juichte hem toe voor zijn overwinning. Anderen keken hem enkel met een bezorgde uitdrukking aan, gezien hij er zelf niet zo levend meer uit zag. Fire ademde even zwaar en liet het lichaam van Scourge daarna op de grond vallen. Meteen schoten er BloodClan katten naar voren, richting hun leider. De andere Clankatten zorgde ervoor dat zij Fireheart niet aan konden vallen. Boos gegrom steeg op, maar een nieuw gevecht brak niet uit. Men zag in dat het klaar was, dat het gevecht afgelopen was, voor nu dan. Fireheart wankelde met zijn laatste kracht de rots op. Uit de donkere lucht boven hem begonnen regendruppels neer te vallen. De druppels spatte uiteen op de harde ondergrond en het bloed wat het slagveld tekende mengde met het water. Stroompjes rode vloeistof leken overal langs de stenen te stromen. Zijn vacht werd langzaam natter, terwijl er dikke druppels bloed langs zijn buik en kin naar beneden dropen. Nog een klein stukje, dacht hij bij zichzelf. Zijn poten leken het haast te begeven, terwijl hij trillend en wankelend op Icestorm af stapte. Het enige waar hij zich nu nog zorgen om maakte. Maar voor hij zich volledig op haar richtte, draaide hij zich om naar de katten. Zijn groene ogen speurde even de groep af, om zijn Clangenoten te zien, de rest van de Clankatten. Daarna draaide hij zich weer richting Icestorm. Een angstig gevoel steeg op toen hij haar daar zo zag liggen. Straks was de schade te veel voor haar.. of de kittens. Straks was dit alles voor niets geweest en verloor hij alles waar hij voor had gevochten. 'Ice, Ice hij is weg, weg zeg ik je. Ik ben er, hij is dood, ik heb je beschermd, ik had het toch beloofd. Scourge is dood, je bent veilig' sprak hij zwakjes. Er kwam geen reactie. De angst om haar te verliezen verstikte hem haast. Dat de andere Clankatten nu op hen af kwamen en om een medicine cat riepen hoorde hij niet eens meer. Het enige wat hij zag en hoorde was Icestorm en het zachte geluid van haar ademhaling. En wat als ze het zou overleven, was dit de druppel geweest? Zou ze nu voor eeuwig verloren zijn in de duisternis die haar dromen onveilig maakte? Zou ze helemaal gek worden nu na die laatste aanval. Hij had nog wel beloofd haar te beschermen, hij had Scourge vermoord, maar had hij haar wel genoeg beschermd. Was het allemaal wel genoeg geweest, of was hij te laat gekomen. Het kostte hem steeds meer moeite om te blijven staan. Hij gaf haar een likje over haar hoofd, waarna hij wankelend achteruit stapte. 'Icestorm...' Dat was het laatste wat hij zei voor hij neerzakte op de koude stenen. Nog even keek hij toe hoe de regen neerdaalde uit de lucht, maar toen ook zijn zicht verdween was alles duister. Hij voelde niets meer, geen wonden, geen pijn, geen verdriet. Compleet verdoofd, geen besef van wat er net was gebeurd. Er bestond niet iets zoals tijd in de dromen waarin hij verzeild raakte. Wanneer hij even genoeg na kon denken kon hij enkel gissen naar het aantal dagen dat was verstreken terwijl hij zo lag.

THUNDERCLAN // DEPUTY // WOUNDED