[Melting Ice Related] And we'll take them back!

In de schaduwen van het kamp verstopt, als een lotusblad in een donkere plas met modder, keek Phantom toe op de dagelijks bezigheden van de bloodclan katten. Hij keek in alle rust, zijn ogen half gesloten. Een beetje loom zelfs. Hij had niet echt heel erg veel zin om dingen te doen, dus hij hield zich gewoon rustig, zijn staartpunt bewoog plotseling ietwat heen en weer en zijn ogen openden zich. Hoorde hij daar iets? Plotseling stormde er een sneeuwwitte poes het kamp in. Was dat niet... De marrionette van Scourge? Zijn ogen knepen iets samen terwijl hij ernaar keek. Al langzaam kwam hij in beweging en stapte hij de schaduwen uit, totdat er nog meer katten het kamp in. Verdomme! Clankatten. Zijn bovenlip krulde zich op tot een verbazingwekkende grauw, maar toch hield hij zich eventjes rustig in de schaduwen in plaats van zich als een dolle in het gevecht te storten. Alles behalve. Een lichte grijns verspreidde zich over zijn lippen heen toen hij een vlammende kater zag. Zijn tong likte eventjes over zijn lippen heen, alsof hij het bloed al kon proeven. Time for the stage... "Heh..." Met een flinke sprong versperde hij de kater de weg, met een brede grijns op zijn lippen. Zijn pupillen waren op een bijna maniakale manier vernauwd, een tartende grijns verspreidde zich over zijn lippen, zijn blinkende tanden ontbloottende. "Hallo daar..." Miauwde hij, zijn stem al even tartend en sadistisch als zijn uitdrukking, "clankatje," De woorden kwamen met zoveel walging uit zijn mond gerold dat het zijn stem over liet gaan in een grauw. Zijn nagels had hij uitgeklapt, zijn tanden ontbloot en het nekhaar van de massieve kater stond rechtovereind.

Als verloren stond Icestorm eventjes in het Bloodclan kamp gestaan, aangestaard door verschillende katten. Dear starclan... Ze had helemaal geen flauw idee dat het zoveel katten waren! Eventjes rees angst in haar borstkas op, en dat begon nieuwe niveaus te bereiken toen haar ogen die van Scourge ontmoetten, die haar ijskoud aanstaarden. Oh starclan... D-daar was hij! Terwijl ze elkaar aanstaarden voelde ze de clankatten langs haar heen stormen, en daarna begon ze ook maar te vechten, al was haar concentratie niet wat het geweest was, zeker niet door het gewicht dat ze in haar buik voelde hangen. Zou.. Zou Fireheart boos op haar zijn? Veel tijd had ze niet om erover na te denken, toen ze ineens tegen de grond gedrukt werd. Haar ogen verwijdden zich van de pure angst die door haar aderen stroomden en haar adem werd gejaagder toen ze zag dat Scourge haar in zijn greep had. Oh nee... Waar was Fireheart?! Hij zou haar beschermen tegen Scourge! Waar was hij? Een hoge gil ontsnapte uit haar keel, "Fireheart!". Wild begon ze te spartelen, maar de stem van Scourge verlamde haar van angst. "Ik had je nog zo gewaarschuwd... je weet wat er nu gaat komen... De straf voor... Hoogverraad?" Fluisterde de kater in haar oor. Angstig gepiep, dat was het enige wat nog uit haar keel kwam, vervolgt door een lang gerekt gejammer toen haar oor langzaam kapot gescheurd werd. Nog meer pijn. Het was net een deja vu van de vorige keer... Haal na haal werd in haar vlees geboord. Ondertussen had ze al nauwelijks meer de kracht om nog tegen te spartelen. Ze kon alleen nog Scourge angstig aanstaren. "F-fireheart... Help..."

Fireheart keek wild rond en zag Icestorm rennen. Nog voor hij een stap in haar richting had kunnen doen, verscheen er een zwarte kat die op haar rug landde en haar tegen de grond aan duwde. Scourge! Hij kon hen echter niet bereiken, want een witte kater versperde hem plotseling de weg. Fireheart zette zijn vacht op, gromde en maakte zich groot. Hij moest bij Icestorm komen en deze kat kon hem niet in de weg staan. Achter de witte kat zag hij hoe zijn partner gemangeld werd door Scourge. Hoe hij haar open haalde. Nu was het genoeg! Dit moest stoppen. Zijn oren lagen plat in zijn nek, terwijl hij zijn spieren aanspande om richting de kat te springen. Met een krachtige sprong wierp hij zich op hem en haalde zijn scherpe klauwen over de kat heen. Wild sloeg hij met zijn poten, hopend hem zo vaak mogelijk te raken. Fireheart was kwaad, heel kwaad. Luid sissend plande hij zijn nieuwe aanval. PLukken vacht vlogen overal om hen heen. Het gekrijs van katten vulde de ruimte. Af en toe kwam er een tweebeen kijken, om dan meteen weer weg te lopen na het zien van een paar katten. De rode kater voelde adrenaline door zijn lijf pompen. Hij moest Icestorm redden, hij moest haar en hun kittens redden! De wanhopige stem van de witte poes galmde door zijn hoofd. Ze riep hem, ze riep om hulp!

Een grijns verscheen op zijn lippen terwijl hij naar Fireheart keek. Eventjes volgde hij Fireheart's blik in de richting van Scourge en Icestorm. "Is er iets mis jongetje?" Vroeg hij met een rustige grijns op zijn gezicht, erg de nadruk leggende op het feit dat Fireheart jonger was. "Is ze je... dierbaar?" Al zijn tanden raakten ontbloot terwijl een grijns zijn gezicht weer verbreedde, zijn pupillen vernauwden. De kater tegenover hem leek steeds kwader te worden, en zoals verwacht sprong hij omhoog. Nagels haalden zich over neus heen, en zijn eigen bloed liep zijn mond in. Met een snelle beweging draaide Phantom zich om Fireheart heen, zijn eigen wilde woede tegen hem gebruikende. Met een vlugge beweging wierp de sterkere kater Fireheart omver en drukte hij hem tegen de grond aan. "Zo... Waar waren we tot je me zo brutaal onderbrak jongen..." Fluisterde hij rustig in Fireheart's oor. "Denk je nou echt dat ik mijn prooi zomaar laat gaan?" Steeds meer dreiging kwam in zijn stem te liggen, steeds meer sadistisch plezier. "Het is je dierbare Moonfur niet gelukt mij te ontkomen... Of die oude Mindweaver..." Een grijns verspreidde zich over zijn lippen heen terwijl hij sprak, "Waarom zou ik jou laten gaan?" Zijn stem werd luider terwijl hij sprak, nog steeds met dezelfde kille maar brede grijns. Hij zette zijn poot op Fireheart's kop en dwong deze op deze manier eventjes naar Icestorm en Scourge te kijken. "Hoe voelt het nou.. Om niks te kunnen doen?"

De woorden van Phantom maakte hem woest, maar toch liet hij het niet zien, tenminste, niet op de woedde die hij al had laten zien. Zijn nagels kraste de kater over de neus, zodat deze begon te bloeden. Hoewel Fireheart een goed getrainde warrior was, was deze kater alsnog ouder. Hij voelde hoe de kat zijn verdere aanval ontweek en hem daarna tegen de grond drukte. Met samengeknepen groene ogen keek hij hem aan en luisterde naar zijn woorden. Geduld had hij, hoewel er eigenlijk geen tijd verspild kon worden. Deze kat zou hem echter niet zomaar laten gaan, dus Icestorm kon alleen gered worden als Phantom uit de weg was. De rode kater lag op zijn rug, keek de kat met een dodende blik aan en wachtte af. Bij de woorden over Moonfur en Mindweaver schoten zijn groene ogen weer open. De schok was te zien aan zijn uitdrukking, een kille rilling streek door zijn lichaam. Hij! Hij had de twee Clangenoten gedood. Was hij soms verantwoordelijk voor de gedode katten uit ThunderClan, was hij misschien de moordenaar van Honeyfeather? Fireheart perste zijn kaken opeen. Nog even en hij wist zich niet meer te houden. Deze vervloekte kat. De kat schoof zijn poot langs zijn hoofd zodat hij naar Scourge en Icestorm moest kijken. Voor één moment kruiste zijn blik de hare. Hij had beloofd haar te beschermen! En nu lag hij daar! Nutteloos, nutteloze partner.. Fireheart trok zijn hoofd recht en keek de kat weer aan. Daarna schopte hij met zijn achterpoten in zijn buik. Hij herhaalde dit, nagels door de vacht van de kat halend. De buik was een zwakke plek, misschien dat hij de kater zo genoeg kon verwonden.

Spinnend lag Diamond in het midden van het Bloodclan kamp. De winterzon bescheen hun verblijfplaats die was verscholen ten midden van de tweebenen. Geborgen voor clankatten, vijandige rouges en ander onzuiver gespuis. Ten midden van de zure stanken veroorzaakt door tweebenen en rottend voedsel was de Bloodclan geur bijna niet te merken. Ook de schelle geluiden die overal uit de tweebeen plaats weerklinken waren als door de goden verkozen om hun gegrauw en het gestommel van hun poten te verbergen voor de oren van sommige, iets te nieuwsgierige katten. De crème witte kater rolde zich in de droge grond, genietend van de aandacht. Zijn pluizige oor was tegen de vuile aarde aangedrukt, langzaamaan werd het hem gewaar. Het getikt van katten poten tegen de verharde grond was onmiskenbaar, dit waren geen bloodclanners of rouges, dit waren enorme stromen katten. Elke met een gelijkelijke geur, elk met een gezonde geur en een doorvoed, getraint lichaam. Clankatten. De eerste verschenen vlammend aan de kamp ingang. Meteen verharde Diamonds blik, hij duwde zich langzaam recht en ademde de dreiging uit die de prachtige kater sinds de dood van Song had opgebouwd. Zijn zorgeloze aanstellerij werd vervangen door de koele wetenschap dat er bloed zou vloeien, dat er gestreden zou worden, dat hij de smaak van macht terug zou proeven. Allemaal om de kittens, de rebelse hummeltjes die werden opgesloten in de schuur, Diamond had nooit begrepen waarom Scourge ze wou hebben. Clankatten waren veel te loyaal om over te lopen. Misschien wou de kleine kater dit wel uitlokken, besefte Diamond. Zowat de hele ingang was volgestroomt met clanners en hij rook de geur van vers bloed dat zich vermengde met zuurstof. De hel was losgebarsten. Diamond spande zijn spieren en sprong naar voren. Grauwend kwam hij terecht. "Kom dan op, kittypets, we zullen jullie verscheuren als muizen" spuugde de glanzende kater. De adrelaline gierde door zijn lichaam, hier kickte hij op. Overal om hen heen waren katten aan het vechten, bloed spetterde rond en droop over korrelige aarde. Trillend zocht hij naar een prooi, naar een lichaam om te verwonden. Zijn blik kruiste twee lichte ogen, die vol moed en kracht stonden. Het was een langharige kater met mooie, warmgrijze haren, ondanks zijn sterke prooi was de clankat toch sierlijk. Een gevaarlijk glimlach kleurde Diamonds lippen, die glansden van het zweet. De kater was amper een vossenlengte van hem verwijderd. Even snel zaktehij in aanvals houding en sprong op zijn tegenstander af, het was gewaagt. Deze kat was duidelijk ouder en ervarener. Maar clankatten waren dom en overmoedig en ook al wist Diamond dat hij zou kunnen sterven in de klauwen van deze gespierde kater. de lust op de luttele seconden van macht en manipulatie was vele malen groter dan zijn angst. Hij kwam neer op de schouders van zijn vijand."Zozo opa, hoe gaat het er mee" Siste Diamond met een dikke stem. Grauwend spuugde hij op het gezicht van de grijze kater, de klodder slijm besmeurde zijn krachtige gezicht. Donkere bloedlust verscheen in zijn ogen en de elegante bloodclankat dook met opengesperde bek naar de schouder van zijn tegenstander.

[en Stormtail]

*even voor de duidelijkheid, de mensen die dat niet snappen.
Crookedstar leeft hier nog. Hij heeft Stormtail op patrouille gestuurd.
Stormtail leid daarom de Riverclan patrouille, Crookedstar is er niet bij.*


Stormtail had een frons op zijn snuit, en liep met grote passen vooruit. Achter zich hoorde hij pootstappen weerklinken. De clans waren nu ''een clan samen tegen hun vijand. The Bloodclan. Stormtail had aan Icestorm gevraagd waar Scourge zich dan nu bevond. Scourge de tiran. Icestorm en Fireheart liepen voor op, een de zijkant, maar leidend liep Stormtail mee in de groep. Hij was de Riverclan Deputy, en hij zou zijn clan met zijn leven beschermen. Zijn stappen werden zwaar, maar uiteindelijk kwamen ze aan bij de Twolegplace. De harde stenen waren koud onder zijn poten, Hij keek met een vastberaden blik vooruit. Ze liepen laag, hun schaduwen staken af tegen de hoge tweebeen huizen. Hun ogen flitste, en ze leken bezeten door het terughalen van hun kittens. Stormtail was door Crookedstar op pad gestuurd, om ze terug te halen. Zo kon Crookedstar op de rest van de clan passen, hij had graag gewild dat Stormtail de kittens zou halen. Waarom verder wist Stormtail ook niet. Achter zich liepen Cinderfall, Butterbell, Zijn lieve partner Mousefur, en zijn nobele zoon Smoketear. Hij zou het zichzelf écht niet vergeven als hun wat overkwam.
In een moment bekroop Stormtail een walgende geur, en hij voelde het. Ze waren er bijna, dat kon hij ook zien aan Fireheart. Uiteindelijk stopte ze even, en sprak Fireheart: [í]'' 'Katten van alle Clans! We moeten zo stil en snel mogelijk naar binnen glippen voor een verrassingsaanval. Ze verwachten ons niet, dus dit is onze kans. Een deel moet de BloodClan katten bezig houden, een ander deel moet opzoek gaan naar de kittens en deze veilig mee nemen. Het kittengroepje zal zich niet omdraaien, maar direct door gaan naar het bos. Wij zullen volgen. Vecht dapper. We weten niet met hoe veel ze zijn, maar wij samen zijn sterker en beter getraind'' [/i] Stormtail knikte respectvol en goedkeurend naar Fireheart. Laten we onze kittens halen, en wel nu. Icestorm, wenste hij in gedachte ook succes, het moest goed gaan. Het volgende moment ging erg snel. De twee katten hadden een klein gesprek wat hij niet verstond, Fireheart leek geschokt. Icestorm stormde al naar de plek. Maar snel daarna zwiepte Fireheart met zijn staart voor het teken. Stormtail sprak kort: [í] '' Wees voorzichtig, we weten niet precies met we te maken hebben. ''[/i] Daarna zette hij een snelle loop pas in, en volgde de rest. Hij zag ook Hollystar lopen, een moedige leider, en ze zou goed kunnen vechten. Ze kwamen in een oud versleten parkje, het zag er verwaarloosd uit. Er stond een schuurtje, en een grote muur. Waar was die 'Scourge?! Stormtail gromde. Hij wilde die kater graag zien, maar wist dat dat gevecht niet voor hem zou zijn. Hij hoorde opeens een waarschuwende kreet, van een van de Bloodclan katten die er liep. De katten keken gelijk alert op. Ze gromde en snauwde. In minder dan een seconde was nu ook het gevecht begonnen. Ook Stormtail liet een grote gevechts brul horen, en rende zo snel als de wind op de katten af. De wind gierde door zijn lange grijze vacht. Hij rende maar.. één moment. Even werd zijn hard ijs koud, hij zag een poes tussen de katten staan, een poes die hij kende. Een rilling vloog door zijn rug. Het was Moonstream! Hij kon zijn ogen niet geloven, ze droeg hun geur, en viel een Windclan kat aan. Voor hem was het nu meer dan duidelijk. Moonstream, zou echt nóóit meer welkom zijn in de Riverclan. Nooit meer. Hij wendde zijn blik af, en rende verder. Ten slotte hield hij stand, zijn blik gefocust. Al snel zag hij een gewaagde tegenstander, die Stormtail zelf ook had uitgekozen zo te zien. Hun blikken kruiste elkaar met vlechtlustende ogen. Bloed zou vloeien. Hij grauwde uitdagend. De kater was crème kleurig, en gespierd gebouwd, hij leek vreemd genoeg geen oog kleur te hebben. De vacht zat door de war, maar er onder zat een gespierd lichaam. Dat wist Stormtail zeker. Het was De kater met zijn eerste zet, Stormtail stapte naar voren.
Even snel zakte hij in aanvals houding en sprong op Stormtail af, het was gewaagt. Deze kat was duidelijk jonger, en minder ervaren. Maar de Bloodclan katten waren arrogant, en dachten dat ze deze strijd konden winnen. Arrogantie, een van de eigenschappen, die je naar beneden zou kunnen halen. Hij kwam neer op de schouders van Stormtail."Zozo opa, hoe gaat het er mee" Stormtail grauwde nijdig. Hij was zeker geen opa, hij was de Riverclan Deputy! De kater siste dikke stem. Grauwend spuugde hij op het gezicht van de grijze kater, de klodder slijm besmeurde zijn krachtige gezicht. Stormtail voelde het slijm. Hij schudde zijn kop verwoed om zich heen en grauwde kwaad. Hij haalde zijn gezicht door zijn vacht om te kunnen zien. Stormtail zag nu ook dat de kater op hem af dook met open gesperde bek. De tanden waren duidelijk te zien, en ze kwamen op Stormtail af. Stormtail dacht snel na, en greep sneller, naar de linker schouder van de kater. Zijn tanden groeven in de huid van zijn vijand. Hij proefde bloed, en sleurde met al zijn kracht, de kater van zich af. Hij trok aan de huid, en dreunde de belager tegen de grond. Zijn oranje ogen vlamde van woede en haat. Hij siste en grauwde woedend. Zijn staart en de rest van zijn vacht stond dik opgezet. Hij torende nu boven de op de grond liggende kater uit.'' Donder op Kittypet! Durf jij jezelf een strijder te noemen?! Ga terug naar je tweebenen, en ga daar zitten uithuilen!'' Zijn stem was zwaar, barsend, bruusk en bijna duivels. Een vechtersbaas, kon Stormtail makkelijk zijn als je hem daar voor uitlokte.


*.:De Creme kleurige kater: Diamond:.*
*ik zal later een reactie geven over de aanvcal van Scourge*

Zijn poot stappen waren geruisloos en onhoorbaar. Zijn vacht was een mooie schud kleur en zijn ogen stonden vastberaden naar voren gericht. De Bloodclan had kittens gestolen, waar door de clans me kaar er van hadden beschuldigd. En het erge er aan was, iedereen had zo gedacht, en hij zelf ook. Hij wist dat enkele Clan katten hem niet mochten door de nare dingen die hij over elke Warrior, Mentor, Leider en Deputy had gezegd. Maar dat hield hem koud, het was verleden, en Smoketear was van de toekomst. En wat hij nu voorspelde was dat de kittens gered zouden worden! 'Katten van alle Clans! We moeten zo stil en snel mogelijk naar binnen glippen voor een verrassingsaanval. Ze verwachten ons niet, dus dit is onze kans. Een deel moet de BloodClan katten bezig houden, een ander deel moet opzoek gaan naar de kittens en deze veilig mee nemen. Het kittengroepje zal zich niet omdraaien, maar direct door gaan naar het bos. Wij zullen volgen. Vecht dapper. We weten niet met hoe veel ze zijn, maar wij samen zijn sterker en beter getraind' sprak Fireheart, Deputy van De ThunderClan. Smoketear had zin om instemmend mee te grommen. Maar het was een verassing aan val, en dat betekende, stilletje. Ze gingen op de het kamp van De BloodClan af. Smoketear hoefde maar een keer met zijn ogen te knipperen en hij stond in een tafereel van vechtende katten. Hij zag zijn vader kort verstijven, en Smoketear volgde zijn blik. O, grote StarClan! Daar stond Moonstream, een verbannen RiverClan kat, een kat die haar overleden vriendin had verraden. Kort gromde Smoketear. Maar zijn verstijving veranderde al snel toen een kat hem aan viel.

[Wie wil Smoketear aan vallen?! Het mogen er ook twee zijn >D]

Een brede grijns liet Phantom zijn bleke mondhoeken omhoog krullen in een zieke lach. Hij kon elke schok en rilling door de jonge kater heen voelen gaan, elke ademstoot gevoed met angst. Dit gaf hem moed, overmoed zelfs. Zijn koude, zilverkleurige ogen staarden in die van Fireheart's groene, reactie zoekende na zijn 'biecht'. Zijn bleke tanden werden weer ontbloot in een grijns toen hij de geschoktheid in de blik van de rode kater kon lezen. Exact de reactie die hij had willen verkrijgen. Zijn kop ging tartend scheef, met een ietwat vragende blik in zijn ogen, terwijl hij nog steeds dezelfde ziekelijke grijns op zijn gelaat hield. "Is er wat mis jongetje?" Vroeg hij, zijn stem zo kil als ijs, overgoten met sadistisch plezier, de grijns was eventjes van zijn gezicht verdwenen om zijn vragende uitdrukking bij te staan. Vervolgens bracht hij zijn kop weer dichter, de grijns verscheen weer. "Ah... Je kende ze, ze waren je vrienden? Of niet dan? Hoe tragisch dat hun levenslicht zo plotseling uit was geblazen," Geen spat medelijden was in zijn stem te vinden, geen vlekje berouw, enkel plezier, sadistisch plezier. Nee, Phantom kon allang geen berouw meer voelen. Hij staarde eventjes naar Scourge die de witte partner van Fireheart van kant maakte, en drukte zijn poot nog iets harder op de kop van Fireheart. "Hoe voelt het nou... Om niks te kunnen doen? Te weten.. Dat je machteloos bent? die pijn te voelen? Geef maar toe.. Er is niks wat je kunt doen," Zijn stem kwam als een fluistering zijn mond uitgeslopen. "Hoe voelt het, om eens nutteloos te zijn... Clankatje?" Maar een plostelinge trap in zijn buik liet hem uit zijn spel vallen. Zijn zilverkleurige ogen begonnen te fonkelen van woede. "Jij kleine..." Grauwde hij, zijn ogen iets dichtgeknepen van de pijn. Met uitgestrekte klauwen gaf hij een flinke klap tegen de zijkant van Fireheart's kop, totdat hij weer een trap in zijn buik kreeg en gedwongen was terug te springen. Meteen spande hij zijn spieren weer aan, klaar voor de aanval en om dit gevecht af te maken.

De pijn vlamde door hem heen. Tanden zonken weg in zijn jonge vlees. Diamond zag het vuur in de ogen van de kater flakkeren. Emoties van woede een haat gingen door de krijgskat heen. De anders elegante kater verbeet de pijn, hij voelde poten hem tegen de grond gedrukt houden. Klauwen grepen zich vast aan de verse wonden terwijl het bloed er uit bleef stromen. Diamond verzette zich niet, deed geen poging om recht te komen, pijnlijke ervaringen hadden hem geleerd dat vechten een spel was van timing, van tactieken en dat terugvechten riskant was en doordacht moest zijn. Doch probeerde Diamond hijgend van het bloedverlies zich recht te duwen. Niet om zich los te wrikken, maar om de bevestiging van zijn list. De kater was te sterk en de bloodclan warrior viel terug tegen de bebloede aarde. Diamond kreunde zachtjes van de pijn, het was een traag proces om de tegenstander aan de weet te brengen dat hij uitgeschakeld was. Elk detail, was cruciaal. Het was een oude truc, maar hij bleef efficiënt. De creme kleurige kater zag de clankat boven zich uit torenen, als een raaf die vanuit de lucht neer kijkt op een berg kraaienvoer. Diamond draaide zich traag, zijn ogen vielen langzaamaan dicht, alsof hij zijn bewust zijn verloor. Maar onder zijn masker vormde een glimlach, niet zichtbaar voor katten of dieren. Diamond voelde nog steeds zijn schouder branden terwijl het bloed over zijn prachtige pels liep. Heel even voelde hij de greep op hem verzwakken. Misschien was het net een tel, maar het was meer dan genoeg. Diamond sprong krachtig op, terwijl de adrenaline door hem heen suisde. Zijn achterste poten kwamen neer in de buik van de grijze kater. Hij voelde meer bloed uit de wonde stromen, zijn bruuske bevrijding uit de uitgeslagen klauwen hadden het enkel maar verergerd. De witte kater duwde zijn achter poten in de zachte buik van de tegenstander. Grauwend van pure lust om het verloren bloed terug te betalen dook hij een twee keer op de grijze kater af. Zijn tanden zakten weg in het door pels verhulde vlees de de krijger. Het bloed gleed over zijn tong, de smaak vroeg naar meer. Diamond had een luttel moment macht gekend, dit was waar hij naar streefde. Uit een ooghoek zocht hij de schuur, waar de kittens in opgesloten waren. De clankatten waren er nog niet aangekomen. Achteruit deinzend hield hij oogcontact met zij tegenstander. Diamond voelde dat hij verzwakt was door het bloedverlies, maar hij moest blijven doorvechten. Om de eer, voor zij loyaliteit aan de bloodclan, vanwege de kittens die hen moesten dienen en om omdat de bloodclan woud onder controle hoorde te kunnen nemen.

[Ik hoop dat ik niet heb gepowerplayt ]
[Niet één van m'n beste posts x'D]

Celtyc sprong op. Hij had tot nu toe nog niets gedaan, overal om hem heen waren katten aan het vechten. En geen normale groep, het waren Clankatten. Alle geuren om hem heen, het duizelde hem. Het was niet normaal dat ze een verbond hadden gesloten, waarom waren ze mekaar niet aan het afmaken? Het klopte niet! Iemand had het hun gezegt, want zelf zouden die verachterlijke katten nooit zelf op het idee zijn gekomen van een speciale alliantie. Toch? Zijn ogen schoten heen en weer, zag zelf Scourge mee doen met het gevecht. Waar was Chikita? Hij zag haar niet! Zijn rode kleine haarbal, die heel irritant kon zijn, waar was ze? Er was haar toch niet overkomen? Hij rende heen en weer, ongerust van de angst die zich in zijn maag nestelde en er niet meer uitkwam. Katten vochten op leven, en dood en hij sprong een n paar keer over een gevallene. Hopelijk niet van zijn kant! Terwijl zijn ogen sneller heen en weer keken tussen iedereen maakten zijn hersens overuren. Dit was enkel en alleen om de kittens. Ja, ze hadden het gedaan om de Clans in een gevecht te raken, maar nu kwamen zij in gevaar. Daar hadden ze wel niet aan gedacht, kon hun blijkbaar niet schelen. En dat hij in gevaar kwam vond hij niet erg, hij zou sterven voor zijn doel, maar niet zijn Kita. Hij gromde en sprong op een kater die was blijven stilstaan toen hij Moonstream zag. Moonstream was een trouwe poes, wat was er zo speciaal aan haar? Hij gromde en zette zijn nagels in de vacht, probeerde die los te rukken waar hij kon. 'Vecht verachterlijke kat!' Riep hij boven het gejammer om em heen uit. Vecht dan toch! Hij wou juist weer een beet geven toen hij Chikita zag. Ze was aan het vechten met een duidelijk grotere en oudere poes van de Clans. Nee! Hij bleef verstijfd staan, was in de plaats van de jager een gemakkelijk doelwit geworden, binnen de nagels van een stel kwade katten.

*Smoketear als je wilt?*
*En anders een andere Clankat :3 *

[Tuurlijk wilt Smoketear! Maar pas op, hij is de zoon de Stormtail xD
Sorry, beetje kort.]

Moonstream, de verrader! Ze was bij de Bloodclan gegaan! Vuile poes! Toen voelde hij een paar nagels in zijn schouderbladen steken. Meteen draaide hij op zijn rug om zich te bevrijden. 'Vecht verachterlijke kat!' Siste de rode kat. 'Dat hoef je geen tweede keer te zeggen!' Gromde hij kil. Met zijn achter poten sloeg hij krachtig de kater van zich af. Hij sprong meteen op en dwude met zijn voor poten de kater op de grond waar bij hij meteen zijn tanden rond om de nek van de kater zette. 'Waar zitten de kittens,' gromde hij terwijl zijn oranje/rode ogen strak op de kater waren gericht. Alles om hem heen bestond niet meer, alleen hij en de rode kater. Zijn poot stond op de schouderblad van de kater en de anderen op zijn flank hij stak zijn nagels daar in en hij had zijn tanden ontbloot. 'Ik geen je niet lang de tijd!' Gromde hij! Zijn staart zwiepte wild heen en weer en zijn ogen gloeide woedend en keel. Niemand had deze kant van Smoketear ooit gezien. Hij vroeg zich af hoe zijn mede clan katten nu naar hem keken, hoe dachten ze over hem?

'Dat hoef je geen tweede keer te zeggen!' Gromde de kater kil. Celtyc, nog steeds verstijfd werd naar achteren geworpen. Hij liet zich doen, was te bang voor wat er kon gebeuren met Kita om zichzelf nog te kunnen verdedigen. Hij zat vastgeklemd door de kat. OP zijn flank en schouderplank een grote massieve poot, maar hij voelde het niet meer. 'Ik geen je niet lang de tijd!' De woorden drongen niet tot hem door, maakte geen enkel verschil meer uit. Het enigste wat er nog toe deed was iets dat op het punt stond vermoord te worden. Nee! Hij gromde en sloeg zijn nagels naar de kat. Wat konden hem die kittens schelen? Het liefst vermoordde hij ze nu nog allemaal stuk per stuk. Ze waren de reden dat Kita in gevaar was. Zijn liefde. Ja, het drong nu pas tot hem door. Ze was meer geweest dan een vriendin, al die tijd al. 'Let me go!' Gromde hij en wist overeind te springen. 'Ik weet niets af van kittens!' Zijn groene ogen leken op vergif en ze glansden vervaarlijk. Als iemand hem nu aan zou vallen, zou die het waarschijnlijk niet overleven. De geur van bloed. HIj verlangde ernaar, had zin om iemand leeg te rukken. De moordlust flonkerde in zijn ogen terwijl hij naar de kater staarde. Dit, van zijn kant ging het van liefde, pure en ware liefde. Maar bij hun, om wat? Een stel kittens? Nee, het sloeg nergens op! 'Jullie komen hier binnenvallen, zonder enig bewijs!' Gromde hij, hopend dat ze de kater niet hadden ingelicht, en tegelijk uitvissend wie het had gezegt. Zijn blik, hopeloos om zich heen kijkend. Door de kater was hij afgeleidt geraakt van Chikita, waar was ze? Een angst sloeg hem om het hart, wat als haar iets overkomen was? Dan moorde hij iedere kat hier stuk voor stuk af, Blood of gewone Clan. 'Waarom doen jullie dit? Wat heeft het voor zin? Wat weet je nu echt over mij, ons?' ZIjn vragen bleven in de lucht hangen, hopelijk genoeg om de kater voor een moment te tergen.

Yeah >D
IkwasvergetenhoeCeltycwas x'D

Twee klauwen kwamen in zijn flank en Smoketear liet een gromment gesis horen. Dat had hij beter niet kunnen doen. 'Let me go!' Gromde de rode kater en binnen no-time was de kater onder hem vandaan. De kater zag er moordlustig uit, precies wat hij had verwacht van een groepje zwerfkatten. Smoketears haren stonden overeind en zijn staart zwiepte vijandig heen en weer. 'Ik weet niets af van kittens!' Zei de kater. Smoketear gromde vel en zijn ogen spoten vuur in die van de andere kat. 'Maak dat een muis wijs, muizenbrein!' siste hij vijandig. 'Jullie komen hier binnenvallen, zonder enig bewijs!' Gromde de kater. 'Duidelijk een muizenbrein', gromde hij half lachend. 'Waarom doen jullie dit? Wat heeft het voor zin? Wat weet je nu echt over mij, ons?' Vroeg de kater. Hij leek angstig, en dat gaf hem de kans om weer toe te slaan. Hij sloeg zijn poten tegen de borst aan van de kater en stak zijn nagels daar in. 'Doe niet als of je dat niet weet! Jij en jouw zwerfkat vriendjes hebben kittens van de Riverclan gestolen, en kittens zijn ons dier baar! Vertel me waar ze zitten of ik klauw die lelijke kop van je romp!' siste hij woedend. Zijn nagels staken in de borst van de kater en bloed stroomde er uit. Zijn ogen waren strak op hem gericht terwijl hij met ontblote tanden naar de kat keek. Één verkeerde beweging, of enig protest en hij was er geweest.

Moonstream trok de windclanpoes naar zich toe en rolde op haar rug met haar poten onder de buik van haar tegenstander en trapte haar over zich heen. Het lichaam van de poes gleed over de grond en Moon blies neidig naar haar voor ze even de tijd had om rond te kijken en zocht naar de windclan kater, maar ze waren zo in gevecht geweest dat ze verder weg van haar eerste prooi stonden dan ze verwacht had. Nu zag Moonstream ook de katten van haar exclan en woede vulde haar buik des te meer, maar ze waren even ver als de windclankater die ze zag voor een andere geur haar neus binnen drong. Moon keek om en zag een andere rivierclankat die ze besprong met tegen de grond drukte voor ze die in de hals beet en meteen doden. Wraak kon zoet zijn en met een bebloede bek zocht Moonstream de vechtende katten af en ontdekte SmokeTear, maar die had zijn poten al vol aan Celtyc. Ze sprong tussen de vechtende katten door tot ze de windclankater gevonden had en viel hem in zijn flank aan met uitgeslagen klauwen die ze diep in zijn vel boorde en hard in zijn nekvel beet voor ze hem tegen de vlakte duwde.

Sorry had even zin om iemand te doden die geen account had. :p

Ze had zich kunnen los rukken uit Butterbells greep. Haar ogen zochten als bliksemflitsen naar een nieuwe ''prooi''. Met haar schurende halsband om gleden haar ogen over het gebied, op zoek naar Celtyc. Ze zag haar maatje onder een Riverclan kater liggen! Met een harde kreet stortte ze zich op de kater en probeerde Celtyc eronder vandaan te krijgen. ''Laat hem gaan!'' Spuugde ze in de kater zijn gezicht. Niemand raakte Celtyc aan! Niemand! Ze probeerde haar klauw in zijn oog te slaan. Maar ze was ZO vol van woede dat ze mistte. De tranen sprongen in haar ogen toen ze Celtyc zo zag liggen. Met volle kracht hief ze haar klauw op voor de volgende slag.

-FLutje-
-Smoketear, bepaal jij maar of ze je raakt-
-Omg, de andere kant van Kita 0_o''-
-DIt worden te veel berichtjes ><-

[Ik mag reageren]

Fearpaw was niet uitgenodigd om mee te gaan met de aanval patrouille maar zoals de meeste clan genoten wel wisten, was Fearpaw een eigenwijs poesje. Maar ze was ook moedig en sterk, wanneer ze warrior zou zijn zou ze gerespecteerd worden voor haar moed, dat wist ze. Ze droomde er van om Feareye te gaan heten, angstoog, de oog waar je de weerspiegeling van een angstige tegen stander kan zien. Dat was haar droom. De zwarte grote poes rende achter de patrouille aan terwijl ze on opgemerkt achter probeerde te blijven. Toen ze aan kwamen zei Fireheart wat; 'Katten van alle Clans! We moeten zo stil en snel mogelijk naar binnen glippen voor een verrassingsaanval. Ze verwachten ons niet, dus dit is onze kans. Een deel moet de BloodClan katten bezig houden, een ander deel moet opzoek gaan naar de kittens en deze veilig mee nemen. Het kittengroepje zal zich niet omdraaien, maar direct door gaan naar het bos. Wij zullen volgen. Vecht dapper. We weten niet met hoe veel ze zijn, maar wij samen zijn sterker en beter getraind'. Fearpaw had zin om instemmend mee te grommen, maar dat kon ze niet maken, ze zou worden op gemerkt door haar mede clans. De katten slopen naar binnen en na een poosje sloop Fearpaw er achter aan. Ze bleef staan en keek om zich heen op zoek naar de perfecte tegen stander. Er waren zo veel katten, ze kon zo één twee drie geen andere katten aan zien komen.

[Phantom mag Fearpaw doden!]

De bruin witte kater maakte zo'n manouvre dat Blacksoul even in de war raakte, en op de grond viel, waarna hij met zijn poten op haar schouders ging staan. Ze krijstte, toen ze de klauwen voelde die haar buik bewerkte, Ze krijstte en sloeg met haar poten naar zijn gezicht. In zijn ogen stonden razernij en boosheid, en Blacksoul begon opeens donker te lachen. Ze maakte zich slap, voelde hoe zijn poten even stopte ne sprong op, vloog door de lucht en belandde achter hem. Bloed zat op het gezicht van de Riverclankat, haar bloed, dat uit haar buik drupte. Ze was verzwakt, maar dat deeerde haar niets, de kittens moesten gered worden! Ze sloop sissend achteruit, botste hier en daar tegen clankatten en haar katten op, maar draaide zich toen om, en sprintte zo hard als ze kon naar de schuur,m waar duidelijk gepiep uitkwam. Met al haar gewicht duwde ze de deur dicht. het bloed drupte hol op de vloer, buiten klonk er gekrijs, ze vluchtte niet, ze beschermde alleen de schat. Ze voelde de grond trillen onder al het potengeroffel. Ze wnedde zich tot de kits.''Jullie vaders en moeders,''Siste ze,''Zullen deze dag allemaal, STERVEN!'' schreeuwde ze, en ze lachtte luid, dit was heerlijk. Ze keek verschrikt om, toen de poort van de schuur begon te trillen. Ze sleepte een aantal kits naar een donkere hoek, beet met haar tanden een stuk zeil vast, en gooide het over de Kits. Ze draaidezich om, klaar voor de strijdt.

Alles gebeurde in een stroomversnelling, ze had de grijze bloodclanpoes opnieuw besprongen maar die was aan haar ontkomen en was weggerend. Angel siste luid hijgend en bleef even stilstaan. Haar hartslag was kalmer als ooit, maar ze wist dat ze in het heetst van de strijd stond. Maar dit was niet voor haar weggelegd, ze zou de kits terughalen, dat had ze Hollystar beloofd. Snel draaide de poes haar kop om en staarde Bloodsmasher recht aan. "Blood.." Haar stem was kalm en zelfverzekerd, ze had haar doel.. "Neem zometeen Holly het kamp mee uit, ik zie je in het bos, of in Starclan broertje" De kalmte was bijna angstaanjagend toen ze zich omdraaide en wegsprong voor haar broer kon antwoorden, in het gescheld en gesis hoorde ze enkele stemmen "de schuur" sissen. Wijd opende haar ogen zich, Schuur! Daar was hij, en er verdween een inktzwarte kat in. Meteen versnelde de poes haar pas, aan haar vacht werd gescheurd en opengereten maar Angelvoice rende door. Die schuur was alles wat ze zag, al wat er nu was voor haar. Die schuur zou hun kits terugbrengen, die schuur zou Emberstorm's kind thuis brengen! Met een geweldige sprong met de kracht van binnen in haar hart lande ze vlak voor de deur en begon er tegen aan te duwen. Dicht.. Luid siste ze grommend en begon op de deur in te werken met haar nagels. ''Zullen deze dag allemaal, STERVEN!'' schreeuwde een stem van binnenuit gevolgd door een luide lach. Angel gromde woest en kreeg vat op de deur. Ongelofelijk! Ze trok met haar nagels tot eindelijk er een kier in de ingang kwam. Meteen perste de jonge kat zich er door. Het duister overviel haar maar daar in die hoek klonk gepiep! In het schemerduister net bij de lichtinval waren glimmende ogen te zien. Meteen sloeg ze haar klauwen uit en woest sprong ze op de kat, ongeacht wie het was, hoe groot de kat was, hoe dodelijk.. Ze moest dit doen! Ze zou de kittens niet in haar eentje kunnen meenemen, maar er kwam ongetwijfeld nog een of twee katten.. Die konden haar helpen! Haar sprong eindigde vlak voor de ogen van die kat en met een geweldige kracht sloeg ze de zwarte kat tegen de grond en sprong boven op haar. Ze grauwde woest. Wetend dat de kits toe konden kijken, maar dat maakte niet uit. "Ik geef je een kans smerig gedrocht! Wegwezen hier en ik zal niet degene zijn die je leven beëindigd. Maar ik zal moorden als het moet!" Ze siste het kil en hard terwijl haar poten hun grip verstevigde. Angel was des duivels, en ze zou haar belofte houden. De kits zouden gered worden!

(plz guys, niet met ze alle de schuur in komen
gwn 1 of 2 katten die helpen Blacksoul verjagen en de kits mee nemen)

[Heb toestemming.] [Rush komt Angel tegemoet ^^]

Zijn ogen stonden woest, zijn haren stonden omhoog bij het horen van de woorden van de bloodclankatten. "Vuile ratten." Siste hij door zijn tanden door. Hij zag hoe een van de katten naar een schuur liep. Stil en onhoorbaar volgde hij de kater. De poes kwam uit bij piepende kitten. Woest schoot hij naar de kater toe. "Misbaksel!" Schreeuwde hij uit. Een andere poes kwam ook voor de zwarte poes staan. "Ik geef je een kans smerig gedrocht! Wegwezen hier en ik zal niet degene zijn die je leven beëindigd. Maar ik zal moorden als het moet!" Hoorde hij haar zeggen. Hij knikte kort naar haar, Waarna hij zich weer op de kat richtte. "Je hebt haar gehoord, vuile rat! Ga uit de weg!" Sprak hij uit. Zijn haren waaiden wild in de wind. Die steeds harder begon te blazen. Door het piepen van de kits werd hij met de seconde woester. In zijn ogen was dat dan ook duidelijk te zien. "Je gaat eraan." Siste hij door zijn tanden. Hij maakte een bocht om de bloodclan kat. Hij knikte kort naar de windclankat. Hij was iets van plan, en met zijn tweeën zou dat gemakkelijk gaan. Zijn nagels kwamen eruit. "Ik ben nog in topvorm, Bloodclanmormel. Ik zal jou en je vuile clan ervoor laten boeten voor het stelen van onze kits." Siste hij kwaad en woest. Hij stond klaar voor de aanval, hij was klaar om te vechten voor wat dierbaar was voor hem.