[Slate] The Garden of Proserpine

Ze stond niet bekend om haar makkelijke vragen. Hij stond niet bekend om zijn makkelijke antwoorden. En toch kon de kater niet anders dan even stilvallen en haar met een 'serieus?'-blik aankijken toen ze besloot de meest meta-vraag te stellen die ze had kunnen bedenken. Dat Slate er ook nog tranende ogen bij kreeg deed zijn hart samenkrimpen, voor zover dat kon. Het was verwarrend, aan de ene kant volledig achter zijn keuzes te staan, en aan de andere kant haar geen pijn te willen doen. Ze zou hem niet begrijpen. Dat was Tall inmiddels duidelijk geworden. Om niet al te cliche te klinken: niemand begreep hem. Het irriteerde de kater. Natuurlijk, genialiteit was niet voor iedereen, maar zo lastig was het nou ook weer niet geweest. Het clansysteem was kapot, en dat had hij getoond als nooit tevoren. Dat de clan besloten had daarna gewoon door te gaan in de oude systeem was misschien nog wel meer bewijs van zijn stelling. Een gestoorde in laten zien dat hij gestoord was, was alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Dus zuchtte hij en schudde zijn hoofd. "Ik vraag je niet het te begrijpen," Besloot hij uiteindelijk zacht. Want dat zou ze niet. Slate was liever dan hij, zou iedereen in leven houden als ze het kon. Ook de andere clans. Maar ermee samenleven dan weer niet. Nog eens schudde hij zijn hoofd. Gekkenwerk.