[Slate] The Garden of Proserpine

Though one were strong as seven,
He too with death shall dwell,
Nor wake with wings in heaven,
Nor weep for pains in hell;
Though one were fair as roses,
His beauty clouds and closes;
And well though love reposes,
In the end it is not well.


Al sinds het gesprek, inmiddels zo lang geleden dat de kater het elke dag in zijn hoofd herhaalde om het niet te vergeten, om te onthouden wat hem beloofd was, patrouilleerde hij de grens. Niet bij het thunderpath, wat naar zijn mening stonk en te druk was, en ook niet bij de carrion place, waar de vogels hem na dat twee al de strot uit kwamen, maar in de richting van de highstones, waar het gebied hem altijd als onherbergzaam en eerlijk had toegeschenen. Waar de ruime vlakte de potentie van Shadowclan symboliseerde, en waar hij, zijn maag samengetrokken van de zenuwen, voor de zoveelste keer dichterbij kwam maar de neiging onderdrukte om het territorium in te rennen en een antwoord te eisen. Opnieuw probeerde hij met wat trucjes de rust te vinden, telde de vogels die hij hoorde - zeven -, probeerde de verschillende kleuren groen te onderscheiden - teveel -, en uiteindelijk lag de kater zelfs op z’n rug tekeningen in de wolken te vinden.

Bij de zoveelste wolkenformatie die een huilende Pepper uitbeeldde en een Slate die hem een klap in het gezicht gaf, gaf Tall ook dit op en sprong weer op om rondjes te lopen. Misschien verdwenen zenuwen als je maar hard genoeg rende, en eindigde met een koprol waarbij je de oren bedekte. Of achter je staart aan zat, of misschien gewoon ging zitten en je ogen sloot. Hij probeerde het allemaal, om te concluderen dat verder onderzoek nodig was.


- Ja. Slate.

Het leek alsof er bijen in zijn kop dansten zo druk was het in zijn hoofd. Geen moment stilte en geen tijd om na te denken, in plaats daarvan was hij maar aan het malen malen malen. Nadenken: wat zou ze van hem vinden, zou ze überhaupt iets zeggen, was ze van plan hem te slaan, hoe zou ze eruit zien, zou haar stem nog hetzelfde zijn? Gek genoeg was het alsof de kater haar een leven lang niet gezien had, en het had hem onrustig gemaakt. Normaal, wanneer hij iets volledig verpest had, en ze hem haar den uitgegooid had - het was altijd haar den voor hem, de andere elders bezocht hij toch nooit - normaal kwam hij na een dag weer terug, hangende pootjes, een excuus op zijn lippen. En dan accepteerde ze hem weer, fouten en al. Tot hij het opnieuw verpestte. Die cyclus draaiden ze samen, sinds jaar en dag, hij deed dom, zij deed volwassen.

En die cyclus brak nu.

Hij kon niet terugkomen, zij moest naar hem, het enige wat hij kon doen was naar haar vragen. Dus dat had de kater gedaan, met angst in zijn ogen voor wat Acorn zou antwoorden. Maar zijn vriend had toegestemd, en nu zat hij hier. Bijen in zijn kop en al.

Bijen die pas weg bleken te gaan door haar stem. Enkel zijn naam, en alsnog legde het alles stil. Zo snel dat hij zijn nek verrekte draaide de kater zich om en ademde scherp in. Slate was gekomen. Wit haar daar waar haar wonden zaten, ogen precies zoals hij zich herinnerde. Oren nog net iets ronder dan zijn verbeelding hen had toegedicht en een blik die boekdelen sprak. Ze wist het niet. En hij ook niet. En toch voelde het alsof hij weer kon ademen, de wereld verging niet, ze stond hier voor hem. "Slate," Mauwde hij dan ook zacht, tijdens het uitademen, de naam vreemd op zijn tong, een onbekende onzekerheid erin verwerkt. Hij wilde naar haar toerennen, haar vacht voelen, weten of de witte vacht net zo zacht was als de grijze, maar de kater stond als aan de grond genageld. Hij had haar dan wel hierheen gevraagd, maar nu ze gekomen was, durfde Tall niet meer. Bang haar weg te jagen. Zijn droom te doorbreken. Bang de toekomst in te gaan.

Waar het stil was geweest toen ze net aankwam, zo hard kwam het suizen in zijn oren terug. Als duizend bijen die vochten om honing, waarbij Tall niet eens de ruimte had om na te denken over hoe een bij vocht. Alleen voorzichtig slikken leek hij nog te kunnen. Het geluid zo mogelijk nog harder dan de duizend bijen. Vaag was hij zich bewust van de stilte die er tussen hen in viel, van het feit dat Slate nog niet weg was. Vaag registreerde Tall dat hij van top tot teen trilde. Vaag.

Zodra haar mond open ging stopte het suizen echter, en keerde de stilte terug. Snel duwde hij zijn poot steviger op de grond, ervan verzekerd dat ze kon voelen hoe haar aanwezigheid hem van zijn stuk bracht. Zijn mond leek wel een woestijn zo droog was het geworden en zijn staart trilde nog steeds onophoudelijk. De gouden ogen bewogen zo snel als hij kon, haar lichaamstaal lezend. Was ze van plan te vertrekken? Ze leek het zelf ook niet te weten. Haar opmerking meer een verduidelijking van de situatie waar ze zich in bevonden, en een herinnering. Hij had haar hierheen gevraagd. Wat wilde hij van haar? Eerlijk gezegd wist Tall het ook niet. Het feit dat ze er was was haast al genoeg.

”Euh.. ja,” Wist de kater uiteindelijk uit te brengen. Waarna hij weer stil viel en zijn blik naar haar witte lokken bewoog. Met pijn moest hij toegeven dat dit zijn fout was. Sinclaw had te lang losgelopen, Tall wist dat de poes het allemaal niet meer op een rijtje had, maar het was zo relaxed geweest niet zelf met vuile Bloodclanners te praten, en het viel niet zo op zolang ze zich tussen dat uitschot begaf. Maar Slate had de prijs voor zijn luiheid bepaald. Weer slikte hij.

”Ik dacht niet dat je zou komen,” Gaf hij na weer een stilte toe. Stem zacht, haast breekbaar. Er sprak hoop uit. Dat ze hier was, betekende dat iets? Waarschijnlijk niet, maar zijn toekomst lag al vast en zonder hoop kon een kater niet leven. Dus hoopte Tall met heel zijn hart, en gunde zichzelf een flauwe glimlach. ”Ik ben denk ik nog nooit zo blij geweest dat ik het fout had,” Waarbij zijn ogen even twinkelden. Ze stond er echt. Hij begon het zich nu pas te beseffen.

Nu hij voor zichzelf duidelijk had dat de poes geen waandenkbeeld was, dat Slate echt was afgereisd naar de rand van Shadowclan om hem zijn laatste vaarwel te laten zeggen, moest Tall zijn best doen niet dom te grijnzen. Waarschijnlijk mislukte het, dat was de prijs die hij betaalde voor de rust die over hem kwam. Een lage prijs wat hem betrof, zolang ze hier bleef zou hij niet klagen. En zelfs toen ze het als een gunst aan Acorn afdeed, zichzelf bevrijdde van de verantwoordelijkheid hier te komen, grijnsde Tall dom. Dat ze er was, was genoeg, dat ze niet wilde toegeven dat ze ook had kunnen weigeren maakte niet uit. Zij wist het, en hij wist het, en misschien was dat voor de verandering genoeg.

"Goeie oude Acorn," Mompelde Tall dan ook even, compleet tevreden met gewoon naar haar kijken, stilzittend op een afstand. Dichterbij komen zou haar vast wegjagen, hoe graag hij ook wilde. Als de kater oprecht was in zijn mening dat haar aanwezigheid genoeg was, moest hij er ook naar handelen. Liever op afstand dan dat ze vertrok. Dus zat hij daar, nu volledig op zijn gemak, de domme grijns op zijn gezicht en een twinkeling in zijn ogen. "Ik miste je," Het was eruit voor hij er erg in had. En op zich had hij er überhaupt geen erg in, het was immers de waarheid en hij zou toch binnenkort voor eeuwig moeten vertrekken. Niet nog eens zou de kater in de valkuil trappen niet te zeggen wat hij dacht. Dat dit was wat hij dacht was gewoon.. verrassend. Niet vaak gaf hij toe de poes nodig te hebben, of aan haar te denken. Niet vaak gaf hij open en bloot gevoelens weer die duidelijk maakten dat hij misschien zelfs afhankelijk was. Wat had hij gedaan als ze niet gekomen was? Waarschijnlijk was hij doorgegaan met zijn leven, maar was het af geweest? Of had iets hem dan altijd terug naar Shadowclan getrokken? Om eerlijk te zijn kon hij het antwoord niet geven. Hij wist het niet, maar ze was hier nu en hij had haar gemist. De rest zou zichzelf wel wijzen.

Er was zoveel stilte dat hij bij ieder ander al begonnen zou zijn met een wedstrijdje, wie kon het langst niets zeggen, wie kon zijn adem het langs inhouden, kon Tall zonder dat de andere het doorhad het zover krijgen dat ze synchroon ademden, dat soort zaken. Maar zonder dat hij minder kinderachtig geworden was, was dit niet wat hij deed bij Slate. In plaats daarvan nam hij genoegen met de stilte, met de aanwezigheid, en bleef de kater maar grijnzen. Gek genoeg voelde het bevrijdend om los van de clan met haar te praten, te weten dat ze hier voor elkaar stonden. Niet voor die domme regels, niet bij elkaar gebracht doordat het toevallig op de route lag. Hij was hier gebleven en zij was hierheen gekomen. Ze werkten ervoor. Dat moest iets zeggen. Zoiets als wat Slate hem nu vertelde, waardoor zijn grijns nog een beetje verbreedde en hij uiteindelijk toch de kitten bleek te zijn die anderen hem toedichtten.

Zonder waarschuwing sprong de kater op en was in drie stappen bij haar - drie stappen teveel als het aan hem lag. Grijnzend duwde hij zijn neus in haar vacht en kon niet anders dan grinniken, lachen en spinnen. Waarom moeilijk doen. Hij zou binnenkort weg zijn, hij ging zich niet eeuwig afvragen of ze nog zo zacht was. Ze was nog steeds zo zacht, hij zou het zeker weten nu. "Je bent nog steeds zacht," Mauwde hij dan ook, om het in zijn hoofd te prenten. Haar oren zouden nu ook altijd zo rond zijn in zijn gedachten, hij zou de kleur van haar ogen nu goed onthouden. En ja. Haar witten vacht was ook nog steeds zacht. Wat een wonderlijke wereld.

De kater kon het niet laten even trots te glimlachen toen de poes hem niet wegduwde maar accepteerde wat hij deed. Dit was goed right? Om eerlijk te zijn besloot hij allang niet meer te hopen maar gewoon een beetje te leven. Het was een stuk makkelijker op die manier. Op haar antwoord kon Tall dan ook niet anders dan grinniken, aangezien de poes dichterbij de waarheid zat dan enig ander ooit gekomen was. Misschien had zij hem als enige goed ingeschat, wist ze al dat hij tot vreemds in staat was voor hij het zelf wist. Er moest immers een reden zijn dat ze hem als kitten al niet vertrouwd had. En dat terwijl ze een van de weinigen was die hem wél mocht vertrouwen. Bijna schudde hij zijn hoofd, maar besloot het niet te doen toen hij het gewicht van de poes voelde en haar niet wilde storen.

Even zaten ze daar, stilletjes, genietend en wetende dat het niet te lang kon duren. Aan de andere kant, misschien gaf dat hen juist de vrijheid om te doen wat ze wilden. Tall voelde zich vrijer dan ooit om zijn neus in haar vacht te steken en haar geur in te ademen. In het kamp was er altijd wel een kat geweest die daar iets van vond. Uitzonderlijk irritant. Hier niet. Hier was het aan Slate en hem om moeilijk te doen, dus besloot ze maar meteen met de deur in huis te vallen. Hij zuchtte in antwoord en keek een beetje moedeloos voor zich uit, hoewel er nog steeds een flauwe glimlach om zijn mond speelde. Het was moeilijk echt verdrietig te zijn nu. "Er zijn weinig die me hier nog graag zien," Mauwde hij zacht terug, wat de waarheid was, al was het niet de reden dat hij wegging. Misschien durfde hij niet te zeggen dat het tijd was om te gaan, dat het beter was, misschien wilde hij de anderen de schuld geven zodat ze beiden niet de hoop kregen dat er een mogelijkheid was dat hij bleef. Hij wist dat hij dat niet kon hebben in ieder geval

Terwijl hij het voor het eerst in tijden weer warm kreeg, dacht de kater na over de implicaties van haar vraag, en de gevolgen van zijn antwoord daarop. Een vermoeid gevoel bekroop hem elke keer als hij aan de toekomst dacht, waardoor de kater gestopt was met vooruit plannen. Zijn hele leven had hij dingen verzonnen om naar toe te werken, met zijn uiteindelijke plan als summum van zijn agenda, maar nu dat voorbij was bood de toekomst enkel beangstigende vooruitzichten. Ja, ook bevrijdend, maar gek genoeg kon hij zich niet meer herinneren hoe die vooruitzichten ook alweer waren, nu hij hier zo zat met de poes tegen zich aan. Haar woorden zwaar in de lucht, want was het niet de waarheid? Sinds wanneer liet hij zich tegenhouden door de mening van anderen? En zo prikte ze nog sneller door zijn excuus heen dan Tall voor mogelijk had gehouden. En toch. En toch wisten ze beiden dat hij niet kon blijven. Zelfs al ging het niet om hem, dan nog zou zijn aanwezigheid haar einde kunnen betekenen, of dat van Pepper, of van Wolf, of enige andere kat die hem dierbaar was. Al kon hij zich niet voorstellen dat die katten zelf nog geloofden dat hij daar gevoel over had.
”Heb ik een hart volgens jou?” Vroeg hij dan ook plots, zichzelf verbazende. ”Een werkend hart?” Hij wist niet eens wat hij zelf dacht. Of het nog werkte, of dat het verminkt was. Hij stond nog steeds achter zijn acties. Zei dat niet al genoeg? Even wendde hij zijn gezicht af. Was het antwoord op de vraag niet genoeg reden meteen te vertrekken? En toch, zoals zo vaak, hield de hoop op Slate hem hier. Zij had het laatste woord. Opnieuw.

Ze leek even stil te zijn, en hoewel het hem op een andere dag misschien zorgen had gebaard dat de poes over deze vraag na moest denken, merkte Tall dat het hem nu juist rust bracht. Het feit dat Slate niet paraat had of hij een hart had betekende dat ze ook nog niet zeker wist of hij verloren was. Er lag een sprankje hoop in de stilte van de poes, en de kater greep het met beide poten aan. Even moest hij glimlachen toen hij zich bedacht dat het ook kon dat ze gewoon had willen antwoorden 'ja ik hoor het', wat hij gedaan had in deze situatie, maar keek weer serieus toen ze een reactie formuleerde. Voorzichtig, met niet teveel erin. Ze dacht van wel.

Hij knipperde even. Misschien had hij het gehoopt, maar echt verwacht? Bijna wilde hij Slate door elkaar schudden, duidelijk maken dat hij zoveel slechts had gedaan, voor het hogere goed, en of het echt slecht slecht was, was de kater nog niet over uit, maar zij zou dat moeten weten! Slate was de moraalridder van hun beiden, zij wist goed, kwaad en grijs gebied. Ze was tijden zijn kompas geweest en nu plots was het alsof het kompas hem plots vroeg waar hij dacht heen te moeten. Sterker nog, dat was precies wat er gebeurde. Na een stilte haalde hij dan ook zijn schouders op. "Ik weet het niet meer," Antwoordde hij zacht. Niet per se verdrietig, meer berustend. Tall had zich bij de onzekerheid neergelegd, misschien al sinds hij de Windclankater vermoorde zo lang geleden. Als hij al een hart had, was het een bevlekt hart, dus misschien had hij wel liever überhaupt geen hart.

Het was weer stil en bijna kreeg de kater de neiging snel te praten over iets wat niets te maken had met alles wat ze voor zich hadden liggen, zijn mond was al bijna open om te vertellen over wat de wolken nu weer te zeggen hadden, maar zo makkelijk liet Slate hem er niet mee wegkomen. In plaats daarvan stelde ze allemaal moeilijke vragen terug, waardoor Tall haast hoofdpijn kreeg van waar dit over ging. "Naja," Mauwde hij, al moest hij grinniken door het antwoord. Trust Slate om iets te vinden wat het meest voorzichtige antwoord ooit was. "Misschien kan het me vooral schelen wat jij vindt," Mauwde hij, met een schuin hoofd, "Misschien maakt het me voor mezelf niet eens echt uit," Misschien, want misschien ook wel.

Even stak hij verrast zijn oren in de lucht toen ze van hem weg bewoog en zijn borstkas plots koud en leeg leek. Bijna grinnikte de kater om hoe pijnlijk duidelijk ze het maakte dat hij misschien geen hart had, dat zij misschien zijn hart was. Anders had hij het nu alsnog warm gehad toch? Voorzichtig wilde hij weer in haar richting bewegen, maar door haar woorden staakte hij zijn beweging even en fronste. Onderzoekend keek de kater naar haar gezicht, en na een korte stilte brak er een grijns door op zijn gezicht. Met een grinnik tackelde hij de poes en bracht haar in een soort semi-comfortabele houdgreep. "Kijk het probleem is, Slate," Grinnikte hij, "Ik weet niet of ik je wel weer wil laten gaan," Want zeg nou zelf, dit was toch veel warmer, chiller, en maakte dat hij niet aan de toekomst hoefde te denken? Er waren letterlijk geen voordelen voor het vrijlaten van de poes. Duidelijk.