[Slate] The Garden of Proserpine

Het bleef schattig hoe de poes altijd weer probeerde een reactie uit te voeren, varierend van ontsnappen tot gewoon blijven praten tot hij losliet. Vandaag was het een combinatie waardoor Tall haar alleen maar dichter bij zich wilde houden zo precious waren deze momenten, al lukte dat niet echt aangezien ze haar fluffy poot haast in zijn mond duwde en de kater niets anders kon dan in de lach schieten. Met zijn hoofd awkward naar achter door haar poot bleef hij lachen en schudde zijn hoofd in reactie op haar oh-zo-gemeende opmerking. "Nee, nee," Mauwde hij, nagrinnikend en buiten adem van het lachen. "Ik denk het niet," En hield de greep vol. "Straks ren je weg en Slate, dan heb ik al helemaal geen hart meer," Het was grinnikend gezegd, maar Tall was voor de verandering eens blij dat de poes blind was, omdat zijn ogen de waarheid spraken. Misschien klopte het gewoon wat hij zei, en was de poes zijn redding. Of niet, maar dan was het nog steeds veel gezelliger om haar hier te houden.

Hij grinnikte, de poes gaf weer op zoals Tall wel een beetje had verwacht, maar kon het niet laten even met een zucht te laten weten dat ze het er niet volledig mee eens was. Tall rolde geamuseerd met zijn ogen en stak zijn neus even goedmoedig in haar vacht, waarin hij ook lachte zodra de poes meldde dat ze nooit weg zou rennen. As if, ze zou vliegen als ze kon. Misschien niet weg van hem maar wel weg. Misschien van alles. “Juist ja, en toch houd ik je maar even vast,” Grinnikte de kater, “Al klinkt dit als een goed alternatief,” en erover dromen kon geen kwaad. “We zouden naar warme landen gaan, in de zon liggen tussen de best ruikende bloemen en de vrolijkste konijnen en eekhoorns,”  Even keek hij verlangend in de verte, “Alleen wij twee, niemand anders,” Hij keek haar even aan, “Oké misschien je kittens dan,” En hij grinnikte weer.

Hij wilde haar niet loslaten, zij wilde hem niet de satisfaction geven van te snel opgeven. Dus noemde ze Acornstar, en de kater kon niet anders dan in lachen uitbarsten. Zijn trouwe deputy - hij probeerde steeds 'leider' te zeggen maar het lukte niet - die uit bomen viel, uit beekjes verscheen en zich nog in de sneeuw zou kunnen verstoppen als dat betekende dat Tall's dochter geen problemen tegenkwam, of Tall zelf niet problemen veroorzaakte. Wat een russische spion was het ook eigenlijk, en wat geweldig dat de clan nu in zijn poten was. Even zuchtte de kater tevreden, een van de weinige dingen waar niemand over kon klagen. "Ik denk dat hij me het voordeel van de twijfel gunt," Reageerde de kater uiteindelijk op Slate, met een grijns op zijn gezicht, omdat de kans oprecht groot was dat dat zou gebeuren. Hij was Tallshadow, Tallstar, en hij had een geschiedenis van domme dingen doen en ermee wegkomen. Misschien wel 'helaas'. Want mede door zijn acties was het dat Slate murmelde dat de kittens dat niet zouden willen, en de kater in stilte verviel. Hij kon het de kleintjes niet kwalijk nemen, aangezien hij geen betrouwbaar figuur bleek te zijn, maar zouden ze vertrouwen dat hij het beste voorhad met hun moeder? Of zou hij dan iemand achter zich aan krijgen.

Plots verstijfde hij en keek de poes intenser aan dan eerst, een gedachte was in hem opgekomen die hij in tijden niet gehad had. Maar bijna even snel ontspande hij zich weer, en begon haast gedesinteresseerd zijn poot te wassen, haar meer vrijheid gevend. "Wie is trouwens de vader?" Mauwde hij, terloops, en zo onverschillig als zijn vurige ogen toelieten. Hij moest er niet aan denken - en toch had hij dat net gedaan - dat hij hier zou vertrekken en die domme kater terug zou komen. Wie het ook was. De pussy. Misschien zou Tall over zijn principes heenstappen (dat kostte niet veel moeite vandaag de dag) en de ander uitdagen voor een duel. Al zou het waarschijnlijk tegen hem werken, Slate had zijn romantische acties nooit echt gewaardeerd. Geen idee waarom, Tall was onweerstaanbaar! Behalve voor haar dan.

Wow. Just wow. Ten eerste: hoe kon ze denken dat Acorn hem niet het voordeel van de twijfel zou gunnen? Hij was de likability zelve en had het bovendien mogelijk gemaakt dat die kater hier rondliep met zoveel levens. Als hij eraan terugdacht alleen al liep een rilling hem over de rug, beter zou de ander hem niet vragen dat nog eens te doen, naast dat hij het letterlijk niet in zich had, had Tall het ook gewoon niet meer in zich. Either way, al met al zag hij zijn kansen op wegkomen met vrij veel, best goed in, en zo wilde hij ook net zeggen toen zijn geest een andere kant uitging en het kittenonderwerp besproken werd.

Slate leek verbaasd door zijn vraag, en Tall was op zijn beurt verbaasd door haar antwoord. Niet enkel de inhoud - daar kwam hij zo nog wel op - maar ook het feit dát ze überhaupt antwoordde. Even keek hij impressed, misschien was hun relatie toch gegroeid, maar toen kwam de zure blik weer op zijn gezicht. Vertrouw Slate maar werkelijk de enige kat in de clan te vinden die een hekel aan hem had. Wat? Enige kat in de wereld zo ongeveer. Hazelnut was echt een ander level aan mismatch tussen hem en Tall, en de kater kon een kreun dan ook niet onderdrukken. Evenals een gepijnigde toon toen hij antwoordde op haar vraag, “Geen reden,” Aldus hij, die nooit toegegeven had zelf ook deel te nemen aan het volwassener maken van hun relatie.

Oh no. Mayday mayday, hij had weer eens wat fout gedaan. Hij was niet persoonlijk genoeg terug geweest, wat - even eerlijk - niet heel gek was. De vorige keer dat hij de poes alles vertelde had ze het meteen doorgespeeld naar Acorn. Hoewel de kater het had zien aankomen was hij er toch door geraakt geweest. Elk geheim van Slate zou hij met zich naar het graf genomen hebben. Maar misschien maakte dat hem geschikter als Rogue. De clan had nooit op één gestaan. Loyaliteit. Dat was waar Tall mee leefde, en dat dat dan toevallig aan de clan was, tot op het bittere einde al deelde niet iedereen die visie, dan was dat zo. Voor hij er erg in had was hij in reactie op de poes al in de lach geschoten en duwde zijn neus grinnikend in haar vacht. "Bij Starclan wat heb ik jou gemist," Hij schudde even ongelovig zijn hoofd, dat ze nu alweer spanning wisten te creëren. Of, hij. "Ik vroeg het me gewoon af, wilde gewoon weten wie er leuker was dan ik," Mauwde hij, een twinkeling in zijn ogen en playfullness in zijn toon. Al was het zijn mond uit voor hij er erg in had, en hield hij daarna nadenkend zijn hoofd schuin. Hoever strekte de waarheid van die uitspraak?

Hij irriteerde haar, het was te voelen in haar spieren, in de sfeer om hen heen en in de toon van haar stem toen ze hem klierde met haar antwoord. En gek genoeg speet het hem vrijwel meteen. Als een tak uit een boom sloeg het hem plots in het gezicht dat dit de laatste keer kon zijn dat ze elkaar zagen. Als het aan hem lag niet, als het aan haar lag misschien wel, en dat was haar volste recht. Hoeveel had de kater voor haar betekend in de tijd dat ze elkaar kenden? En hoeveel had hij haar verteld? Niets. Of naja, weinig. Dus zuchtte hij in antwoord, waar hij normaal gelachen en geklierd had. Het gevecht verdween voor nu uit zijn gedachten, wilde hij rondlopen met de wetenschap dat ze elkaar uiteindelijk toch niet gekend hadden? "Weet je," Mauwde hij zacht, nu omhoog kijkend want haar blinde ogen zagen meer dan hij ooit zou kunnen, "Vraag maar, alles," En misschien had hij niet duidelijker zijn verdriet over het aanstaande afscheid kunnen delen. Want na alles gedeeld te hebben, zou hij haar nooit meer onder ogen kunnen komen. Dat was de prijs. Maar misschien was het tijd.

Ze was zo lang stil dat hij wegkeek, een zeldzaam gevoel van angst in hem opwellend voor de doorgrondende blik van de niets-en-toch-alles ziende ogen van de poes naast hem. Bijna wilde hij het gevoel van zich afschudden, het maakte hem misselijk vanbinnen en deed zijn poten kriebelen, alsof het alleen weg te krijgen was door fysiek weg te rennen, zo hard en ver hij kon. Maar de kater bleef liggen, en bestudeerde in plaats daarvan de blaadjes. De blaadjes die hem vertelden hoe ver het jaar was, hoe lang hij hier kon blijven, de blaadjes die het komen en gaan vertelden van de koude winden waar Shadowclan zich in bevond. De blaadjes die niet eens zo anders waren dan zij, bedacht Tall met een glimlach, voor de poes inademde en hij acuut zijn blik weer op haar richtte. Misschien een fout, haast meteen voelde hij zichzelf krimpen door de blik, de onzekerheid in haar hele lichaam, en door de woorden die ze sprak. Het was een onfortuinlijke bijkomstigheid, dit wantrouwen jegens hem. Dat dit de belangrijkste vraag was, hoewel het misschien wel een van de meest oprechte levenslijnen was in zijn tijd bij Shadowclan. Bijna wilde hij een wedervraag stellen, wat zij dacht, maar wist zichzelf in te houden met haar frustratie van net nog in zijn achterhoofd. "Ja," Mauwde hij zacht. Voor de kater zich bedacht dat dit meerdere vragen waren, en hij fronste, waar had hij zojuist eigenlijk antwoord op gegeven?! "En nee?" De twijfel was in zijn stem te horen, niet over of hij zijn antwoord meende, maar of hij hier het juiste antwoord aan de juiste vraag linkte? Zijn gezicht was een en al verwarring en een diepe frons tekende zijn confusion. "Of ja?" Een beetje verloren keek hij de poes weer aan en schudde met open mond zijn hoofd. "Bedankt dat je me na al die jaren nog steeds compleet in verwarring kan brengen," Mauwde hij half grinnikend, nog steeds bezig met het ontleden van wat hij dan eigenlijk gezegd had net.

Oh nee. Oh nee, oh nee, oh nee. Het verkeerde antwoord. Hij wist niet zeker welk van zijn antwoorden hiervoor had gezorgd maar de poes leek volkomen verloren door wat hij gezegd had, terwijl Tall nog niet eens doorhad wat dat precies was. Met lichte paniek in zijn ogen keek hij naar de ontwikkeling en hoorde de verslagen 'ah' die uit haar mond kwam. Dit kwam niet over alsof zijn antwoord klopte met wat hij precies dacht, dus fronste hij weer even en besloot het uiteindelijk veilig te spelen. Vol adrenaline sprong hij op, en keek de poes recht in de ogen - al zou ze daar weinig aan hebben, maar op dit soort momenten vergat de kater altijd dat ze blind was want ze keek doorgaans recht door hem heen. "Ik bedoel dat alles echt was, en dat het geen act was, en dat al die ruzies me spijten hoewel ik het ongelofelijk vind dat je me als een van de enigen altijd op m'n plek wist te zetten," Met niemand was het ooit zo makkelijk geweest je geest te scherpen als met Slate, en met niemand liep het ooit zo uit de hand.

De kater kon niet anders dan afwachten. Normaal trillend, van de adrenaline, de energie die hem nooit verliet, de neiging iets te zeggen of te reageren nog voor de poes goed en wel melding gemaakt had van wat er nou eigenlijk omging in haar hoofd. Maar hij zat stil. Alsof de wereld even gestopt was en Tall gepauzeerd had. Alsof zijn hart niet klopte - hopelijk deed het dat wel anders ging deze situatie van ongemakkelijk naar zeer ongemakkelijk in een paar seconden - en alsof zijn ogen wel waarnemingen deden maar niets echt gezien werd.

Waarna Slate hem weer op play drukte met een halfhartige klierpoging en haar kop tegen zijn borstkas. En langzaam startte de wereld weer op, voelde Tall dat zijn hart nog steeds klopte, en lukte het hem te zien. Hij spinde zacht, maar wist niet wat te zeggen. Wist ook niet waar dit hen bracht. Moesten ze hier iets mee? En, waarom dan nu? Waarom had hij niet vanaf het begin duidelijk gemaakt dat de avonden bij haar de enige avonden waren dat hij veilig kon slapen. Dat zijn plan in zijn hoofd spookte en zij de enige was aan wie hij het kwijt wilde. Dat de malende energiestromen in zijn hoofd tot rust leken te komen wanneer ze hem vertelde hoe knullig hij deed.

Hij had het geprobeerd, op zijn eigen manier. Haar te vertellen hoe het zat. Wat hij dacht. Doorgaans eindigde het in ruzie, of kwam het voort uit ruzie. Maar dapper genoeg om het in woorden te zetten, verantwoordelijkheid te nemen. Zo was hij niet.

Hij zuchtte diep, tevreden, toen ze bleef zitten waar ze zat, hem de ruimte gaf niets te zeggen, in stilte de vreemdheid van de situatie te negeren. Want het was vreemd. Hij was verbannen, tenminste, daar ging hij van uit. Zij was hier bij de gratie van zijn deputy en moest weer terug. Tall had niets meer om naar terug te gaan. Enkel vrijheid, en vanuit een poëtisch-kitsche gedachte bedacht de kater zich dat hij die al zo lang niet had gekend dat het niet zoals sommigen stelden 'een thuiskomst' of 'het begroeten van een oude vriend' was. De vrijheid die hem wenkte was eerder onheilspellend en beloofde een hardvochtig en moeilijk leven. Misschien was dat wel waar hij op hoopte. Dat het niet vanzelf ging. Dat hij moeite moest doen. Het alleen moest redden.

Vreemd eigenlijk, want hoewel hij niet wilde stellen dat hij veel zelfkennis bevatte, zou hij toch wel durven zeggen dat hij een sociale kater was. Dat interacties met anderen hem door zijn dagen sleepten. Het uitzicht van een toekomst zonder dat was bevreemdend. En misschien des te bevrijdender. Zo kon hij zichzelf zeggen, tot Slate weer sprak en de onuitgesproken woorden op tafel legde. Was dit waar het stopte? En zo ja, wat had het dan gebracht? Waarom had hij Slate willen zien en niet Wolf, of Ace, of Pepper? Tall slikte. Het moest hier stoppen. Maar wat stopte er dan precies? Wat was dit vreemde tussen hen wat eens in de zoveel tijd ontplofte, nog veel vaker Slate een slechte dag bezorgde, maar van tijd tot tijd ook was als een eerste lentedag? "Ik weet het niet," Mauwde hij zacht. Half in antwoord op zichzelf, en half in antwoord op haar. Zijn ogen nu wijd open, zoekend. "Voor mij is geen plek meer in Shadowclan," Dat wist zij net zo goed. "Maar het is jouw thuis, en ik kan je niets bieden," En waarom hij dit zei wist hij al helemaal niet, de kater ratelde verder, "En waarom ik je dan vroeg hier te komen weet ik niet eens zeker behalve dan dat nu je zo vraagt of dit het einde is, ik zeker weet dat hoewel de toekomst me wenkt, jij altijd zult zijn wat ik meeneem uit het verleden," Wat dichterlijk van 'm, de kater fronste even over hoe cheesy die uitspraak was. "Ik weet het niet," Verzuchtte hij dus nog eens, en schudde langzaam zijn hoofd. Hij wist het niet.