[FINISHED] But you never let me down [Training 1]

Een lichte grijns kwam om zijn lippen toen zijn kersverse apprentice naar buiten kwam lopen. Nou ja, lopen was niet echt de juiste benaming… stuiteren was meer toepasselijk. Hij wiebelde met zijn oortjes en wachtte tot ze voor zijn neus stond, waar hij toch even hardop moest lachen toen ze hem meneer noemde. Het was eigenlijk bijna schattig te noemen hoe beleefd dat ze was. Stormflight boog zich naar voren en drukte haar neusje kort tegen de hare. “Alsjeblieft, Aurorapaw, noem me maar gewoon Stormflight,” zei hij op een vriendelijke toon tegen haar. “Het is goed dat je beleefd bent, maar in deze Clan behandelen we elkaar als familie en niet als vreemden.” Hij knipoogde naar haar en maakte met zijn staart het signaal dat ze hem moest volgen. “Vandaag laat ik je het territorium van RiverClan zien en zal ik je wat meer over de andere Clans vertellen. Heb je enig idee welke Clans er nog zijn naast RiverClan?” vroeg hij aan haar. Misschien had ze in de nursery al het één en ander opgevangen, maar Stormflight vond het altijd een goede zaak om de kennis van zijn apprentice te testen voordat ze naar de intensere training over zouden gaan.

Stormflight keek een beetje verbaasd over zijn schouder toen hij geen reactie hoorde van zijn enthousiaste apprentice. Hoewel... het enthousiasme was nu ver te zoeken. Toen Stormflight over zijn schouder naar Aurorapaw keek, zag hij dat een blik van pure angst in haar ogen was verschenen. Hij herinnerde zich dat zij samen met Dawnkit in het water was gevallen toen ze een kitten was en een zachte, begrijpende blik verscheen in zijn ogen. Dawnkit had zich angstig gevoeld over dat Aurorapaw geen vrienden meer met hem wilde zijn omdat zij diegene was die hun per ongeluk in het water had geduwd. En nu was zijn eigen apprentice bang voor water. "Ik ben van gedachten veranderd," zei hij op een warme toon tegen haar. "Het eerste wat ik je vandaag ga leren, is dat je het water moet zien als je beschermengel en niet als iets waar je bang voor moet zijn." Hij legde zijn staartpunt op haar schouder en keek van haar naar het water. "Je moet weten dat het water dient als een bescherming tussen ons en andere katten. Katten van andere Clans en buitenstaanders houden er niet van om hun poten nat te maken, wat ervoor zorgt dat RiverClan op dat vlak een groot voordeel heeft. Niemand zal zomaar ons kamp aanvallen." Hij glimlachte naar haar. "Als je weet hoe je met het water om moet gaan, dan weet je ook dat er niks is om bang voor te zijn. Wat er met jou en Dawnkit gebeurde, was puur een stom ongeluk en iets wat je na je training als niks meer dan een stommiteit zal zien." Hij glimlachte naar haar. "Je angsten overwinnen is één van de moeilijkste, maar ook één van de noodzakelijkste dingen die je moet doen om een warrior te worden." Hij krulde zijn staart om haar heen en begon naar een ondiep gedeelte van het water te lopen. "Probeer pootstap voor pootstap de diepte uit zodat je kunt wennen aan het gevoel van water en de houvast die je hebt. En wees niet bang, Aurorapaw. Ik ben bij je," zei hij op een bemoedigende toon tegen haar, wachtend op wat ze ging doen.

Zijn kalmerende woorden en zijn geruststellende acties leken hun vruchten af te werpen; Aurorapaw liet zich langzaamaan in het water glijden. Omdat Stormflight haar naar het ondiepe gedeelte had gebracht, zou het water niet verder komen dan haar buik en rug als ze zich eenmaal in het water liet glijden. Voor hem reikte het zijn buik nog niet eens en Stormflight drukte zijn flank tegen de hare aan toen ze begon te rillen. Het was niet duidelijk of dat van de kou of van de angst was, maar Aurorapaw was bezig met haar angsten te overwinnen en Stormflight wilde ervoor zorgen dat ze die laatste stap zou zetten. “Kom op, Aurorapaw,” zei hij op een zachte toon tegen haar. “Je bent zo goed op weg. Laat je andere pootje ook maar in het water zakken. Niet in paniek raken als je geen grond meer onder je poten voelt, maar duw gewoon met je poten tegen het water alsof je aan het lopen bent en houd je kopje wat naar achteren zodat je mond boven water blijft.” Hij glimlachte haar bemoedigend toe. “Je kunt het wel. Je moet gewoon in jezelf geloven. Ik weet dat ik het al doe.” Hij gunde haar een knipoogje en deed nog een stap naar voren, met zijn staart licht trekkend aan haar lichaam zodat ze de stap sneller zou durven nemen en niet opeens een stap naar achteren zou doen.

Stormflight wilde haar nog een paar bemoedigende woorden toespreken, maar ze gaf gas tegen en zijn behulpzaam bedoelde manier om haar mee te trekken, kwam blijkbaar niet goed binnen. Aurorapaw verloor haar evenwicht en Stormflight wilde haar zeggen dat ze zijn advies op moest volgen, maar de apprentice leek helemaal door paniek omgeven te zijn en Stormflight krulde zijn staart stevig om haar heen en gebruikte zijn flank om haar weer op het droge te krijgen. Ze leek haar grip weer te krijgen en Stormflight zag de paniek in haar ogen. Hij was lichtelijk boos op zichzelf omdat hij haar een duw in de verkeerde richting had gegeven en dat haar angst nu alleen nog maar meer aangewakkerd leek te zijn. Zodra Aurorapaw weer land onder haar poten had, schoot ze van hem weg, het riet in. Ze waren weer terug bij af en Stormflight observeerde haar heel even voordat hij zachtjes zuchtte. Als Aurorapaw met haar training wilde beginnen en een warrior wilde worden, zou ze over haar angst voor water heen moeten geraken. Het kamp bevond zich praktisch gezien op een eiland van water en dus had ze geen ander keus dan te zwemmen om aan de andere kant van het eiland te geraken. Stormflight liep op zijn apprentice af en ging naast haar zitten, waarna hij troostend zijn staart om haar heen krulde. Hij voelde haar wild bonzende hart tegen zijn pels pulseren en hij boog zich naar voren om haar een lik tussen haar oren te geven. “Aurorapaw,” begon hij op een zachte, maar doordringende toon. “Ik weet dat je een traumatische ervaring achter de rug hebt en ik weet dat het niet simpel gaat zijn om je poten terug nat te maken, maar het water maakt nu eenmaal een onderdeel van RiverClan. Zelfs al zou ik je niet leren zwemmen in de diepe rivieren, dan nog zal je elke dag het ondiepe stukje van dit water moeten doorkruisen.” Hij streelde troostend met zijn staartpunt langs haar flank en fixeerde zijn blik op het water. En toen kreeg hij een idee. Hij maakte zich los van haar, liep naar het ondiepe gedeelte van het water toe en ging plat op zijn buik zitten. “Kruip op mijn rug,” zei hij over zijn schouder tegen zijn apprentice. “Als je er niet alleen over durft te zwemmen, dan doen we het samen. Net zo lang tot je het alleen aandurft.” Hoe het ook mocht verlopen in de toekomst: Aurorapaw moest en zou het eiland na verloop van tijd zelfstandig moeten durven verlaten! Daar zou hij wel voor zorgen.

Stormflight keek over zijn schouder naar zijn apprentice en zag hoe een mengeling van emoties over haar gelaat flitste. Ze was duidelijk bang, maar ze leek ook boosheid te voelen. Het was niet duidelijk of dat jegens hem was om wat er daarnet was gebeurd of dat ze boos was op zichzelf. Het antwoord kwam echter al snel toen dat hij zag hoe haar blik van de andere mentors en apprentices terug naar hem flitste. “Niet op letten, Aurorapaw,” zei hij gebiedend tegen haar. “Zij hebben niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt. Als je één ding nooit mag doen in je training en erna is het levelen van jezelf aan anderen. Er zullen altijd katten zijn die dingen beter kunnen of nauwkeuriger uitvoeren als jij, maar er zal ook altijd een talent zijn dat alleen jij bezit, iets waar je in uitblinkt.” Hij knikte haar bemoedigend toe en voelde hoe ze op zijn rug kroop. “Nu leg jij je poten plat aan weerszijden van mijn lichaam en peddel je mee met mijn bewegingen,” zei hij over zijn schouder tegen haar. Hij gaf haar één moment om haar moed bijeen te schrapen, waarna hij zich langzaam in het water liet glijden. “Met je voorpoten tast je pootstap voor pootstap de grond onder je af en met je achterpoten behoud je je grip. Zodra je voelt dat de grond onder je begint te verdwijnen, maak je al zwemmende bewegingen met je voorpoten. Je voorpoten trek je naar je toe terwijl je je achterpoten juist van je weg duwt.” Omdat hij tamelijk groot was, verlieten zijn poten voorlopig de grond nog niet, maar hij liet zich wat lager zakken zodat Aurorapaw gewend kon raken aan het water om haar poten. “En onthoud dat je je kopje goed naar achteren houdt zodat je niet per ongeluk een golf water in je bekje krijgt,” zei hij tegen haar, terwijl hij demonstreerde hoe hij zelf zijn kopje zorgvuldig naar achteren hield. “Naarmate je spieren meer ontwikkeld zijn door het vele rennen door je territorium zal je merken dat het zwemmen ook steeds minder vermoeiend wordt.” De grond begon langzaam zijn poten te verlaten en Stormflight begon al trappende bewegingen met zijn poten te maken. "Onthoud dat het water je vriend is. Het beschermt je tegen buitenstaanders en andere Clankatten. Hoe rustiger jij blijft, hoe beter gecontroleerd jouw bewegingen zullen zijn en hoe meer het water naar jou zal luisteren in plaats van andersom."

Het maakte Stormflight eigenlijk vrij weinig uit dat dit een heel raar zicht voor anderen moest geven. Als hij Aurorapaw op deze manier kon kalmeren, dan had hij er vrede mee. De kater merkte op dat Aurorapaw al iets meer begon te ontspannen en dat ze zelfs haar achterpoten op dezelfde manier bewoog als dat hij deed. Een kleine glimlach kwam om zijn lippen en hij richtte zijn groene ogen weer naar voren. Het zou niet meer lang duren eer dat ze de overkant van het eiland zouden bereiken, maar hij vond dat ze naar zijn idee al een flinke mijlpaal bereikt hadden. Als ze dit nog een paar keer deden, zou Aurorapaw uiteindelijk wel gewend genoeg raken aan het water om het zelf eens een keer te proberen. En hij zou er natuurlijk zijn om haar bij elke stap van haar training te begeleiden. Ze was zeker een grotere uitdaging dan zijn vorige apprentice, maar dat vond hij helemaal niet erg. Wat was het leven zonder een beetje uitdaging, right? Stormflight werd uit zijn gedachten gehaald toen hij voelde hoe Aurorapaw haar rechter voorpoot langzaam van hem losmaakte. Ze klemde hem echter al snel weer even hard vast en Stormflight zou gegrinnikt hebben als hij niet opgemerkt had hoe veel paniek deze hele ervaring haar bezorgde. “Geen zorgen, Aurorapaw,” zei hij op een geruststellende toon. “We zijn er bijna.” Ze was al heel ver gekomen door met haar achterpoten mee te bewegen en Stormflight hoopte dat ze elke dag zo iets verder konden gaan. Hij koos de snelste weg naar de andere kant van het eiland toe en niet veel later kroop hij uit het water, waar hij laag tegen de grond ging zitten zodat Aurorapaw van hem af kon gaan. “Je hebt het heel goed gedaan, Aurorapaw. Zo zal het elke dag een stukje beter gaan. Ik ben trots op je.” Hij boog zich naar voren en gaf zijn apprentice een stevige lik tussen haar oren. “Laten we maar snel het territorium verkennen zodat je op kunt warmen. Wat denk je daarvan?”

Stormflight merkte op dat het enthousiasme tegenover eerst flink afgezwakt was. En hij had eigenlijk ook wel een idee waar ze het eerste naartoe zouden gaan. “Kom mee,” zei hij dan ook tegen zijn apprentice zodra ze wat bekomen leek te zijn van de schrik. Hij draaide zich in een bepaalde richting en begon toen te lopen. Hij zou elk deeltje persoonlijk laten zien of kort benoemen zodat ze wist wat waar was. Aangezien ze de eerste keren toch samen het territorium gingen verkennen en hij niet verwachtte dat ze er zomaar op haar eentje uit zou gaan met dat eiland wist hij dat hij er ruim de tijd voor had. Misschien kon hij haar zelfs wel tegen de tijd dat ze terug moesten gaan een jachttechniek laten zien, hoewel hij haar ook nog de grenzen van hun Clan wilde laten zien en hij ook nog meer over de Clans en de code wilde vertellen. Wel, hij zou wel zien waar ze zouden geraken. “Dit is één van de mooiste plekken in ons territorium,” zei hij zodra hij op de plek was aangekomen. “Dit is de leliepoel. Deze plek wordt veelal gebruikt voor te drinken, maar ook om wat tot rust te komen. Je kunt hier ook vissen vangen, alleen is dat niet aangeraden omdat hier veel waterplanten zitten waar je poot verstrikt in kan raken.” Hij grijnsde schaapachtig naar haar. “Dat heb ik op mijn achtste maan mogen ondervinden.” Hij dacht niet dat hij ooit zo’n preek had gekregen van zijn mentor als de rest van zijn training. Hij richtte zijn blik naar opzij en glimlachte naar haar. Zou de leliepoel zijn werk doen en haar een beetje rust geven?

Stormflight grinnikte. “Je hebt gelijk. In Greenleaf is het hier inderdaad veel mooier. Al ziet het er nu zeker niet slecht uit.” Hij richtte zijn blik kort naar opzij toen zijn apprentice aan hem vroeg of hij niet bang was na zijn ervaring. Hij schudde zijn kopje. “Het was een simpel ongelukje, Aurorapaw,” zei hij op een kalme toon tegen haar. “Dat er soms een ongeluk gebeurt, wil niet zeggen dat dat je daarna nog eens gaat overkomen. Soms moet je je diepe angsten tegemoet gaan om jezelf ervan te verzekeren dat zo’n ongeluk nooit meer kan gebeuren.” Hij was nu meer op haar angst voor water aan het doelen dan zijn ervaring toen hij nog maar een apprentice was. Als ze een volleerde warrior van RiverClan wilde worden, dan moest ze echt wel over haar grootste angst heen komen. Een warrior die bang was voor water in RiverClan kon immers nog wat problemen opleveren in de toekomst. Hij was er echter vrij zeker van dat hij dat wel kon verhelpen en de eerste paar stappen die hij zou nemen, was om haar te laten zien dat het water haar vijand niet was. Hij gaf een knikje op haar voorstel en gaf met een signaal van zijn staart aan dat ze verder konden gaan. “Aan die kant van het territorium bevinden zich waterbronnen zoals de stroom, de rivier en de waterval. De stroom gebruiken we voor de drinken en de rivier laat ik je zien wanneer we op vissen gaan jagen.” Hij wees met zijn staart naar het andere gedeelte van RiverClan, het hoger gelegen gedeelte. “Daar bevinden zich een klein bos en wat velden waar je meer landprooien kunt vinden. Laten we naar het bos gaan zodat ik je een belangrijk onderdeel van je training en een belangrijke taak als apprentice zijnde kan laten zien,” zei hij met een glimlach tegen haar. Hij zou haar straks wel confronteren met het water, als ze iets rustiger was. Nu zouden ze wat gaan uitwaaien in de hogere gedeeltes van RiverClan.

Stormflight richtte zijn blik op zijn apprentice en keek toe hoe ze plotseling in actie schoot. Zijn snorharen trilden geamuseerd toen hij haar een jachthouding zag demonstreren die nog niet eens in de verste verte leek op wat ze moest presteren. Het was dan ook geen verrassing dat ze de muis volledig miste. Stormflight trok kort met zijn oortje toen ze achter de muis joeg, maar natuurlijk was ze niet snel genoeg om het diertje in te halen en deed ze zichzelf alleen maar pijn. Stormflight grinnikte geamuseerd en liep naar haar toe, waarna hij zich naar voren boog en zijn neusje kort tegen haar oortje drukte. “En dit is waarom je nooit zomaar in actie moet schieten zonder na te denken over de gevolgen,” wees hij haar terecht, al was er wel warmte te vinden in zijn stem. “Maar ik ben blij dat je je enthousiasme weer kan hervinden. Houd dat vooral vol.” Hij gaf haar een plagerig tikje met zijn staartpunt tegen haar oor, grinnikte en liep haar vervolgens voorbij. “Wanneer je op een muis jaagt, is het ten eerste belangrijk dat je je omgeving in je opneemt. Als je je in een bebost gebied bevindt zoals nu het geval is, doe je er goed aan om je gewicht te verdelen over je poten zodat je zo min mogelijk geluid maakt wanneer je naar voren sluipt. Je houdt je staart zo ver mogelijk van de grond af zodat deze geen geluid kan maken en je zet je poten zo zacht mogelijk neer zodat de muis je niet op kan merken. Op een prooi jagen wordt nog makkelijker wanneer ze afgeleid zijn, bijvoorbeeld omdat ze aan het eten zijn.” Hij ging naast haar staan en liet zichzelf in een jachthouding zakken. “Wanneer je je op een harde ondergrond bevindt zoals een bevroren grond in Leaffall, doe je er goed aan om je poten als het ware te laten glijden over de ondergrond wanneer je jaagt op een muis. Een muis is namelijk alerter op trillingen die hij kan voelen door de grond en hoe lichter je je poten neerzet, hoe minder snel hij de trillingen op zal merken.” Hij bewoog met zijn oortje naar achteren. “Dan is er nog de wind. Zorg er altijd voor dat die van je weg blaast zodat je geur niet naar je prooi wordt gebracht. Anders word je ook opgemerkt.”