I promise I'll love you for the rest of my life

Goed, hij wilde eigenlijk helemaal niet naar binnen glippen, maar toch deed hij het. In de hoop dat zijn moeder er niet was. Hij bleef kittens geweldig vinden, dat was natuurlijk niet veranderd, maar het was natuurlijk wel even slikken. Dit waren zijn half siblings. En zijn half siblings leken oprecht geliefd door zijn moeder. Was het door Wolfstar? Hield ze daarom van hen? Hij wist het niet, maar hij vond het sowieso een beetje twijfelachtig. Maar ze was nu al liever dan dat ze ooit richting hem, Hazel, Cocoon en Mint was geweest. Toen had het meer gevoeld als zo snel mogelijk er uit knikkeren en genoeg geven voor dat ze opgroeiden. Dat wilde hij zijn halfsiblings niet aan doen. Zelfs als de relatie tussen hem en zijn moeder wisselvallig was, wilde hij dat zijn siblings wisten dat hij er ook zou zijn voor hen. Zelfs als hij een brok in zijn keel kreeg bij één kitten specifiek. En misschien negeerde hij die dan ook net iets meer dan de rest. Hij ging voorzichtig aan het nest zitten, zijn ogen op de kleine bundeltjes gericht. Be cool, Falcon, be cool.

OOC Winterkit

Winterkit lag heerlijk te snoozen. Slapen was een dingetje dat hij wel heel fijn vond. Hij sliep dan misschien ook ietsje meer dan gemiddeld. Toch was er verder niets mis met hem hoor, niet dat hij iets merkte in ieder geval. Anderen ook niet, anders had hij het wel gemerkt. Het bolletje vacht knipperde echter zijn oogjes open toen er een onbekend geluid klonk. Op zich normaal hoor, maar het was dichtbij zijn nest en het verstoorde net de normale geluiden om hem heen. Even dacht hij dat het zijn mama zou zijn, dus keek hij op met een blij gezichtje. Tot hij de rood-witte kat zag. Die kende hij! Toch? Winterkit keek hem verbaasd aan, zijn kopje gekanteld. Toch overwon zijn nieuwsgierigheid het, dus krabbelde hij op. Onhandig liep hij naar de grote kat toe, hem met grote oogjes aankijkend.

Hij wist ook nog steeds niet hoe hij zich moest voelen bij het nest. Hij had niets tegen de kittens in het nest, het waren immers zijn halfsiblings, maar het was wel duidelijk voor hem dat het hem wel dwars zat, dit nestje. Maar hij zou er niet veel met zijn biologische moeder over spreken, zoals normaal. Hij had in principe namelijk niks te maken met het nestje zelf, het was niet aan hem om zijn moeder erover uit te gaan horen. Maar hij wilde er wel zijn voor zijn half siblings, vooral omdat hun moeder zo emotioneel instabiel was. Hij had het zelf mochten mee maken. Natuurlijk hoopte hij dat ze het nu veel beter zou gaan doen, maar het was natuurlijk afwachten tot het een keer fout zou gaan, tot hun moeder, hun ja, weer in de fout zou gaan door wat voor reden dan ook. Toen hij beweging zag trok hij even met zijn oren. Oh, hij moest echt de namen van zijn siblings gaan leren. Hij wist wel wat de namen waren, maar niet wie wie was. Één van de kittens krabbelde overeind, waarna hij naar hem toe begon te lopen en hem met grote ogen aan keek. Falcon glimlachte warm en liet zich wat zakken om wat meer op ooghoogte te komen van de kleine kitten. ”Hey daar,” sprak hij met een warme stem tegen de kitten. Oh, hoe heette deze nou ook alweer. Zucht. ”Wat groeien jullie snel zeg..” sprak hij met een zachte gniffel.

Waggelend liep hij pootje voor pootje naar de grote kater toe. Zijn bolle lijfje zwaaide wat heen en weer, zijn ogen stonden groot van nieuwsgierigheid. De bekende kater zakte door zijn poten zodat hij niet zijn nek hoefde te verrekken. Winterkit vond dat fijn, al kon hij dat niet zo één twee beseffen. 'Hey daar,' sprak de kater. Het was een warme stem, eentje die ook wel vaag bekend klonk. Een glimlachje brak door op zijn snoetje. 'Wat groeien jullie snel zeg..' Het katertje knikte enthousiast. 'Jaa, ik groei heel snel!' piepte hij blij. Hij was nog steeds een klein bolletje, maar wel een groter klein bolletje. Hij kantelde zijn kopje weer wat. 'Wie ben jij?'

Een glimlachje verscheen op het kopje van de rode kitten. Ah, hoeveel de roodheid door hun familie heen ging was wel weer duidelijk te zien. Hij kon niet geloven hoe snel zijn siblings waren gegroeid hoor, hij knipperde een paar keer en ze waren opeens poef ouder! Niet te geloven onderhand. 'Jaa, ik groei heel snel!' piepte de kitten blij tegen hem, waarop hij zachtjes grinnikte. Zo voelde het dus om kittens echt op te zien groeien waar je veel mee te maken had, huh. De kitten kantelde daarna zijn kopje iets terwijl hij naar hem keek met die kittenogen die Falcon altijd lieten smelten. 'Wie ben jij?' Hij grinnikte even zachtjes terwijl hij breed naar de kitten glimlachte. "Ik ben Falconpaw. Ik ben je grote broer." sprak hij trots tegen de kitten. Want dat was hij in feite ook. Hij bleef de grote broer, zelfs al was het maar half. "En ik ben ook de medicine cat apprentice van de clan." voegde hij er zacht grinnikend achter aan. Ook wel handig om zijn kleine broertje dat te gaan vertellen. Was ook goed voor de kleine jongen om te weten als hij een keer iets nodig had, vooral als hij iets ouder zou zijn.