The future of Windclan

Voorzichtig opende de zwart-witte poes haar oogjes. Na vele dagen droogte en een aangename warmte, was er eindelijk een periode aangebroken waarin het was beginnen regenen. Het was grijs buiten waardoor er ook niet meer zoveel licht binnen kwam. De queen trok zichzelf wat rechter en controleerde kort met haar snoetje de kleine lichaampjes die die haar aan lagen. Ze snorde zachtjes en gaf hen een klein duwtje om hen wakker te krijgen. Nu ze iets ouder waren, kon ze hen niet meer een hele dag laten slapen. Ze moesten in beweging blijven, hun pootjes en hun balans trainen. Ondanks dat het een beetje druppelde, zou ze toch met de kittens uit de nursery gaan vandaag. De miezerregen zou de kittens sterk maken, zou hun weerstand opbouwen. Het was dan ook nog niet frisjes buiten, daar moest ze gebruik van maken. "Wakker worden," mauwde ze zachtjes.

Eerst de kits, nadien ook gewoon open voor andere Winclanners!

Pridekit trok even geïrriteerd met zijn oortje toen iets zijn slaap verstoorde; maar toen hij de stem van zijn moeder hoorde, opende hij zonder te morren zijn kittenblauwe oogjes. Het katertje rekte zijn lichaam uit met een apathische uitdrukking op zijn snuitje en keek toen de zwart-witte kattin vragend aan. Wat was er? Waarom moesten ze wakker zijn? Een lichte frons lag op zijn snuitje; de rimpel op zijn tweekleurige voorhoofd was inmiddels al iets dat hem kenmerkte, ook al was hij nog zo jong. Hij fronste meer dan hij lachte. Zeer ongewoon voor een kitten - maar dat wist hij nog niet, natuurlijk.

Met een grote gaap ontwaakte Sparrowkit. Ontspannen strekte hij zijn kleine pootjes de lucht in om met zijn hele lichaam uit te strekken voor hij overeind krabbelde. De slaperigheid was snel verdwenen zodra hij overeind stond en zijn blauwe oogjes op zijn moeder richtte. Enthousiast stak zijn staartje omhoog de lucht in. Sparrow was blij met zijn familie, zijn mama was de beste kat die hij maar kende en hij was dan ook vrolijk om nu iets met zijn allen te doen. Natuurlijk was hij ook benieuwd wat terwijl zijn nog kleine kopje gekanteld werd met een vragende blik naar zijn moeder, terwijl hij de weg naar haar poten op zijn eigen kleine pootjes al begon af te leggen. Wat er dan ook ging gebeuren zou vast leuk zijn en hij zou Lizardpath vrolijk volgen.

Ze duwde haar neusje zachtjes tegen Pridekit en Sparrowkit aan, die als eerste wakker waren. "Vandaag gaan we naar buiten," mauwde ze zachtjes, antwoord gevende aan hun vragende en nieuwsgierige blikken. Ze trok zichzelf recht en rekte zichzelf ook even uit. Leaffall liep op zijn einde en voor de enorme koude kwam, moest ze hen introduceren aan de buitenlucht. Als ze apprentice zouden worden, zouden ze starten op het koudste moment van het jaar, dus dit zou een goede voorbereiding zijn. Ze zou het niet te lang maken, net lang genoeg. "Blijf maar dicht bij mij. Als je toch niet verder wilt, mag je altijd terug naar ons nest gaan. Dat weet je zijn." Ze wenkte kort met haar kopje naar hun warme nest. De zwart-witte poes stond aan de ingang van de nursery en liet haar blik even naar buiten gaan. Tussen de miezerregen door, zag ze enkele zonnestralen. Nog even en het beetje regen zou verdwijnen. Ze wachtte op haar kittens, hield haar kopje laag om hen een duwtje in de rug te geven. Ze zou hen bijstaan als ze zouden twijfelen. Samen met mama was iets 'nieuws' altijd minder eng.

Ook Sparrowkit werd snel wakker met een groter enthousiasme dan Pridekit in zijn hele leven al getoond had. Desondanks volgde hij wel degelijk zijn moeder en zijn siblings toen ze naar buiten gingen, goed luisterend naar haar woorden maar geen indicatie gevend dat hij haar gehoord had. Hij was niet bang. Hij was een sterke kater, groot op zijn lange poten. Hij had het lopen geoefend en wandelde nu dus ook met standvastige passen, zijn rug recht, zijn hoofd hoog geheven in zijn waardigheid. Het zag er misschien een beetje grappig uit voor een kitten van zijn leeftijd - maar uit de uitdrukking op zijn gezicht zag je dat hij doodserieus was.