Four Letter Words

Day I. Help

<sub>De draagkooi was uit de auto gehesen en de dierenkliniek binnengebracht via een zijdeur. Blueflower’s neus prikte door de overheersende geur van chemicaliën. Al haar verzet was uit haar gesijpeld, stukje bij beetje bij elke kilometer die ze verder weg werd gevoerd van haar clan en haar familie. Toen ze de behandelkamer in werd gedragen sloeg ze bijna achterover van de mengeling van geuren. Onder de dikke chemicaliëngeur hing het angstzweet van niet alleen katten maar ook honden en allerlei andere diersoorten die ze nog nooit in haar leven geroken had. Een lange twoleg in een witte vacht pakte de draagkooi over en ze werd op de tafel geplaatst. Blueflower slaagde erin om zacht te grommen toen de twoleg zich over haar heen boog ook al voelde ze zich licht in haar hoofd van de angst. Dat kleine deel van haar dat weigerde om op te geven bood nog verzet, al was die maar heel klein. De twoleg bekeek haar aandachtig met haar lelijke, platte gezicht en ogen als groene koplampen. De taal die ze sprak verstond ze niet maar haar stem werd verheven terwijl ze tegen de mannen sprak die Blueflower binnen hadden gebracht. Blueflower drukte zich dichter in het hoekje en maakte zich zo klein mogelijk en hoopte dat ze kon verdwijnen.

De mannen vertrokken en er kwam een tweede persoon in een witte vacht binnen. Een vrouw met een dikke bos krullen en een gezicht die Blueflower vaag bekend voor kwam. Ze waagde het niet om lang naar haar te kijken. Ze was bang als ze ook maar enige beweging maakte ze haar pijn zouden gaan doen of zouden stoppen met waar ze mee bezig waren. Van haar part mochten ze zoveel kijken als ze wilde, zo lang ze maar niet aan haar kwamen. De tweede twoleg die binnen was gekomen pakte de draagkooi vast en Blueflower begon te sissen, haar nekharen overeind.

Ze slaakte een kreetje van schrik toen de zijkant van de kooi waar ze tegenaan leunde plotseling met een schok in beweging kwam. Blueflower werd opzij geduwd.. dichter naar de andere kant van de kooi .. Ze slaakte nog een kreet toen ze besefte dat de ruimte waar ze in zat steeds kleiner en kleiner begon te worden, stukje bij beetje. Ze wilde haar fijndrukken! Paniek gierde door haar vermoeide lichaam heen en schopte het in de overdrive. Ze ijsbeerde heen en weer, trok met nagels aan de spijlen maar ze wist dat het vruchteloos was. Ze kon niet ontsnappen. De ruimte werd kleiner en ze zou doodgaan. Ze schreeuwde moord en brand toen ze tegen de zijkant geperst werd en de wand haar fixeerde tegen de zijkant. Ze kon geen spier verroeren, overgeleverd aan de genade van de twolegs. Ze hoorde hen achter haar bezig zijn met iets maar kon niet zien wat dat was. Dikke tranen blonken in haar ogen terwijl ze hoopte dat het snel voorbij zou zijn en ze zich in Starclan zou kunnen voegen waar ze over haar familie kon waken vanaf de sterren.

De naald werd in haar achterflank geduwd. Een gesmoord keelgeluidje was het enige wat ze nog uit kon brengen. Ze verrekte haar nek bijna in een poging om die toch te draaien naar de bron van de pijn maar ze zat zo stevig vastgepind tussen de tralies dat dat er niet meer in zat.  De verdoving werkte snel. Blueflower voelde tegen wil en dank hoe haar oogleden zwaar werden en haar spieren begonnen te ontspannen. Ze vocht met al haar kracht tegen de verdoving maar was niet sterk genoeg en al gauw gleed ze weg in een droomloze duisternis.</sub>

Dit topic is GESLOTEN.

Day II. Lost

_{Besef trok zachtjes aan haar bewustzijn. Blueflower werd zich langzaam bewust ervan dat ze begon te ontwaken. Het voelde een beetje als opduiken uit een heel donker, diep meer. De geluiden die ze hoorde klonken ver weg en gedempt. Ze zweefde tussen bewustzijn en bewusteloosheid en gleed daar zo nu en dan in en uit. Ze stak haar kop boven water en werd wakker van de harde knal van een deur. Langzaam probeerde ze haar oogleden te openen maar die voelden zo zwaar aan dat zelfs dat een opgave was. Ze kreunde zacht. Een doffe, drukkende sensatie diep in haar onderbuik die niet pijn deed maar geheel onprettig aanvoelde, werd haar rode draad. Als ze zich daarop focuste lukte het om niet weer terug te vallen in die droomloze slaap. Blueflower slaagde erin haar ogen te openen. Het leek alsof de volumeknop plotseling flink omhoog was gedraaid. Plotseling kwamen alle prikkels binnen. De stemmen van twolegs. Het zachte gezoem van machines. Zacht gejammer van katten en honden. Het duurde een paar tellen voordat Blueflower weer herinnerde hoe ze hier gekomen was. De gebeurtenissen die zich daarvoor hadden afgespeeld. Ze werd gegrepen door een vreselijke kou. Hoe lang was ze al buiten bewustzijn geweest? Blueflower wilde zich bewegen maar haar spieren weigerde mee te helpen. Starclan had haar nog een extra dag gegeven om te leven. Om hier weg te komen. Ze waren warempel genadig geweest. Het was nog niet haar tijd.  Het lukte haar om haar kop een beetje te kantelen wat direct een nieuwe sensatie bij haar opriep. Ze merkte dat er iets om haar nek zat, iets wat ze tot nu nog niet eens opgemerkt had. Een strakke beperking die om haar nek was gewikkeld en pijnlijk in haar huid sneed. De lampenkap die ervoor moest zorgen dat ze niet aan haar hechtingen kon komen was toch wel het meest onprettige wat ze ooit had meegemaakt. Tevergeefs probeerde ze hem los te krijgen door heen en weer te wiebelen. Na een tijdje slaagde ze er zelfs in haar poten te bewegen en eraan te krabben met zwakke bewegingen.  Maar natuurlijk kwam hij niet los. Twolegs hadden een oplossing voor alles. Uiteindelijk gaf ze het maar weer op. Uitgeput door de inspanning. Het infuus wat in haar poot zat deed pijn. De geuren die in haar neus prikte maakte haar duizelig. De pijn in haar hart die niet veroorzaakt werd door de lampenkap, het infuus of de verdoving was genadeloos. Na een klein uurtje viel ze maar weer in slaap, geplaagd door boze dromen.}

Dit topic is GESLOTEN.

Day III. Body

<sub>Blueflower had het koud. O, zó koud. Sinds ze de verdoving van zich af had kunnen schudden in de loop van de vorige avond, deed ze alles om warm te blijven. Haar keel was bovendien kurkdroog maar ze durfde het water in het metalen bakje niet aan te raken. Het had een scherpe zwavelgeur die Blueflower misselijk maakte. In het tweede bakje hadden ze haar een soort kleverige smurrie aangeboden. Later leerde Blueflower dat dit eten was toen ze haar overbuurman gulzig uit zijn bakje zag schrokken. De lampenkap die ze nog om haar nek droeg, maakte bewegen een uitdaging. Haar lichaam was nog beurs van haar ontvoering. Bijna al haar nagels waren uitgetrokken door haar eigen toedoen tijdens de autorit naar de dierenkliniek.

Een klein sprankje hoop was gekomen in de vorm van een open raam. De geur van pas gemaaid gras en paardebloemen dreef haar neus in. De geur was zo overheerlijk geweest dat ze bijna gek werd van opluchting. Haar stem was nog rauw en pijnlijk van het schreeuwen maar daar maalde ze niet om. Blueflower was begonnen met roepen. Op wie? Niemand in het bijzonder. Iedereen die haar maar horen kon. Zo ging het door. Uur achter uur. Net zo lang tot ze haar stem kapot geschreeuwd had, een hees gefluister het enige geluid wat ze nog maar kon voortbrengen. Toen was het raam dichtgeklapt en vervloog Blueflowers hoop op hulp.

Ze sliep de rest van de dag.. Veel anders was er ook niet te doen. De verdoving werkte uit en Blueflower werd zich bewust ervan dat ze zich anders voelde. Niet geestelijk, o nee. Geestelijk was ze nog steeds een wrak. Het was meer.. fysiek. Ze kon niet vaststellen wat het was maar het voelde verkeerd. Iets aan haar ontbrak. Ze had al haar ledematen geteld. Naar haar vage reflectie gestaard in haar weerspiegeling van de metalen achterwand van haar kooi tot ze had vastgesteld dat zíj het nog écht was. Het enige wat concrete bewijzen leverde was de kale plek op haar onderbuik. Het haar was weggeschoren zodat er een perfect vierkant zichtbaar was. Er zaten bobbels in en iets wat Blueflower voor strengen kort, stug haar had gehouden. Ze kon natuurlijk niet weten dat dit hechtingen waren, een twolegterm die zij nooit zou leren kennen. Ze voelde zich een gastheer in haar eigen lichaam. Alsof die niet meer van haar was. Ze rook ook niet eens meer naar zichzelf. Ze rook naar chemicaliën en angst.</sub>

Dit topic is GESLOTEN.

Day III. Part 2. Body

_{Tegen het einde van de middag kwamen ze. Ze hadden een draagkooi bij zich die anders was dan de eerste waarin Blueflower was binnengebracht. Ze had zich in het verste hoekje van haar verblijf geperst, blazend en sissend, toen ze de kooi tegen het hok aanzette en het deurtje opende. Het duurde een hele tijd met geduw en gepor van een lange stok met een stomp uiteinde voordat Blueflower van schrik naar voren schoot, de kleine draagkooi in. Ze probeerde zich te verstoppen maar dat bleek onmogelijk en toen het deurtje dicht viel en ze weg werd gedragen jammerde ze van ellende. Maar ze brachten haar niet weg- enkel naar een andere kamer. Deze was groter en leger. Bijna alle hokken waren hier leeg afgezien van een handjevol. Er was meer capaciteit dan nodig leek het. Blueflower werd in onderste hok geplaatst die het verste weg in de kamer stond en schuin onder een klein raampje stond die op een kier was gezet. Blueflower ging gewillig uit haar draagkooi en perste zich met grote ogen tegen de achterwand van haar verblijf. Pas toen de twolegs weer verdwenen begon ze te roepen.}

Dit topic is GESLOTEN.