[Hermitpaw Final Assessment] Breakfast of Napalm

"Ik hoop dat je goed geslapen hebt, want vandaag gaat de zwaarste dag van je leven worden." Beloofde Crystalstar haar apprentice toen ze aan de andere kant van de rivier stonden. Het bevroren gras knerpte onder hun poten, en ze wist dat dit exceptioneel moeilijke omstandigheden zouden zijn om de laatste test in af te leggen. Het was nog donker en behoorlijk koud. Veel mentoren zouden ervoor gekozen hebben om te wachten tot een dag die hen en hun apprentices beter uit kwam. Maar Crystalstar was absoluut niet één van die mentoren. Zij vond dat de final assessment van een apprentice één van de moeilijkste testen uit hun leven moest zijn. In oorlogen en andere lastige situaties moesten zij niet overrompeld worden door uitdagingen waar zij compleet onvoorbereid op waren.

Vanwege haar rang had Crystalstar het privilege dat ze geen tweede kat nodig had om zijn goedkeuring over de tests te geven. Terwijl ze liepen begon ze aan haar uitleg: "Je zult vandaag drie fysieke tests afleggen: jagen, vechten en een proef voor je uithoudingsvermogen." Als hij zomaar een apprentice was geweest was dat het geweest, met misschien een aantal algemene vragen om zijn kennis te testen. Maar Hermitpaw had ervoor gekozen om haar aanbod om hem een 'deputy training' te geven aangenomen. En daarbij moest hij, zodra hij warrior was geworden, haar dienen als één van haar dichtste vertrouwelingen. "En dan zal ik je kennis over het woud en de clans nog testen. Als laatste laat ik je een oorlogsscenario voltooien met je eigen ideeën, begrepen?" Het zou een drukke dag worden, en ze had dan ook al laten weten dat ze er voor het grootste deel van niet in het kamp te vinden zou zijn.

Dit was het moment. Hij kon vanaf hier niks meer verpesten, geen misstpa meer maken. Het zou de zwaarste dag van zijn leven worden, en Crystal kennende meende ze dat. Zij alleen zou hem beoordelen en er was niemand om dat te betwijfelen. Hij zou zijn trots opzij moeten zetten en geen tel tegen haar ingaan. Vandaar dat hij naast wat generieke zinnetjes nog niks had gezegd. Behalve de fysieke tests kreeg hij ook een proef die niemand van zijn leeftijd kreeg: strategie. Hoewel hij bang was om te falen, was het ook een hele eer. Zonder dat hij dat kon zou hij de warriorrang naar zijn mening niet verdienen. Hij moest beter zijn dan iedereen. "Begrepen." Zei hij, kalmer dan hij zich voelde. De koude van de donkere lucht om hem heen wist hem niet te pakken, want het was verre van zijn grootste zorg.

Hij oogde kalm en voorbereid, wat Crystalstar goed stemde. Ze had geen tests uitgelegd waarvan ze dacht dat Hermitpaw ze zonder stootje zou doorstaan: hij zou keihard moeten strijden om vijf van de vijf keer te slagen. En vijf van de vijf was de enige voldoende in haar ogen, anders mocht hij het over een paar dagen allemaal opnieuw doen. Iemand met zoveel ambitie moest nu eenmaal alles achter elkaar excellent kunnen. En het begon allemaal met jagen. "Normaal zou je natuurlijk vissen. Maar dat heb ik je al ontelbare keren zien doen." Sprak de leader terwijl een gure wind opstak, die heel toevallig geen enkele prooigeur met zich mee bracht. "Ik wil het moeilijkste van het moeilijkste zien. En dus ga je een muis vangen in de sneeuw; geen spitsmuis, en al helemaal geen vogel. Ik wil een muis, nog voordat de zon opkomt." Een afgrijselijk karwei, wist Crystalstar. Met de kou en sneeuw jagen was al een hel, maar gericht die ene prooi was bijna sisyfusarbeid. Ze knikte haar apprentice toen en deed toen een stap naar achter. "Ik zal je in de gaten houden, goede jacht."

Ergens was hij tevreden met dat hij niet hoefde te vissen. Het koude water op zijn poten, het gespetter en alle chaos.. Maar dat maakte specifiek een muis opjagen nog niet beter. Ja, hij kende de geur, maar in dit weer? De koude maakte het zijn neus al moeilijk genoeg. Sneeuw hielp daar zeker niet bij. Dat leek echter toch de instructie te zijn. Niks meer, niks minder. Hij kende haar genoeg om er niet tegenin te gaan. Hij zou snel een muis moeten vangen wilde hij warrior worden.

Na lang rondgestruind te hebben kwam eindelijk de welbekende geur zijn neus binnengevlogen. Hij had al verscheidene prooien opgemerkt, maar nu pas deed het ertoe. Dit mocht hij niet verpesten. Een nieuwe muis vinden zou meer tijd verspillen dan nodig. Zoals geleerd gleed hij in een jachtpositie, maar aangepast op de knisperende sneeuw. Hij moest voorzichtiger handelen dan normaal. Stapje voor stapje ging hij op zijn doel af, tot het moment waarop hij toe moest slaan. Kort sloot hij zijn ogen en hij nam een halve seconde voor zichzelf. En toen sprong hij naar voren, lawaaieriger dan de bedoeling. Zijn hart zonk en even was hij alle hoop verloren, maar hij wist bovenop het beestje terecht te komen. Snel maakte hij het af en bedankte hij StarClan, waarna hij het oppakte en trots om zich heen keek, wachtend op Crystal die ieder moment tevoorschijn kon komen. "En dwa is ééwn." Zei hij triomfantelijk.

Hij begon, en ze hield hem zo nauw in de gaten als mogelijk was met de afstand die zo moest houden. Het duurde lang, en het was enorm koud, dus dat was geen simpele opgave als je verder weinig inspannends te doen had. Hermitpaw deed het goed; hij reageerde nauwelijks op de andere geuren en toen hij eindelijk een muis in het vizier had was zijn jachthouding feilloos. Crystalstar voelde hoop en trots in haar binnenste opborrelen. Zijn sprong was echter niet zo perfect als de rest van de jacht, en bijna was het allemaal mislukt. Maar bijna was ook slechts een andere manier om niet te zeggen. De grijze kattin kwam tevoorschijn en knikte goedkeurend naar hem. "Eet op, je hebt nog een lange dag te gaan." Dat was de beloning voor het doorstaan van de eerste test.

Toen Hermitpaw klaar was met eten richtte Crystalstar zich weer op. Het was tijd om te vechten. Ze had zich hier op voorbereid. Hermitpaw was intussen het niveau van een goede jonge warrior, misschien zelfs iets beter. Hij had lang niet de ervaring die zij had, maar kende haar stijl beter dan wie dan ook. Dat betekende een geduchte tegenstander, en een die ze al een tijdlang niet met haarzelf had laten sparren. Dat was om hem afzonderlijk van haat te laten ontwikkelen, en hem op dit moment voor te bereiden. "We zullen geen open plek uitzoeken, tijdens een oorlog zal je ook zelden zoiets perfects vinden." Sprak Crystalstar, waarna ze zich van hem wegdraaide. "Ik ga door het bos lopen, jij gaat me besluipen en aanvallen wanneer je denkt dat je me kan pakken, dan beginnen we." De eerste zet was immers de belangrijkste. En toen begon ze te lopen, haar rug volledig naar Hermitpaw gekeerd. Haar oren waren gespitst, en haar bek hing een heel klein stukje open, besluipen zou nog lastig worden.

Hij schonk zijn mentor een dankbare blik voor hij de muis verorberde. Dat had hij nodig. Vechten zou het volgende worden, hetgeen waar hij misschien wel het beste in was. En veel beter dan zijn mede-apprentices. Maar of hij Crystal kon verslaan, dan was nog de vraag.. De opdracht klonk goed, gematcht aan zijn niveau. Hij had altijd al zoiets moeilijks willen proberen. Ze ging er meteen voor en liep met haar rug naar hem toe weg. Als hij haar nu zou aanvallen, dan had hij al verloren. Ze was misschien achterlijk, maar niet achterlijk.

Hij besloot niet direct achter haar aan te gaan, maar haar van linksachter te volgen. De knisperende sneeuw maakte het hem niet makkelijk. Hij had nu liever een solide grond onder zijn poten. Hier was hij ook nog niet op getraind, aangezien hij vorige leafbare nog een kitten was. En toch ging het geruisloos, precies zoals ze hem had geleerd. Na een tijdje zo achter haar aan te hebben geslopen besloot hij haar langzaam te gaan inhalen. Het was tricky, maar na even liep hij bijna parallel aan haar. Hij zou vanaf hier geen beter moment kunnen krijgen om haar aan te vallen. En dus was dat precies wat hij deed. Hij onderdrukte een enthousiast kreetje en sprong omhoog uit te sneeuw, met de hoop op haar rug te belanden.

Ze begon haar wandeling en spitste haar oren direct. Linksachter, hij sloop op haar af. Ze verloor het geluid uit haar gehoorbereik en wist dat ze nu op haar snelheid en instincten moest gaan letten. Het ging nog even door, en Crystalstar's zenuwen begonnen steeds verder te pieken. En toen hoorde ze het, het geruis van zijn vacht. Hij was al gesprongen. De poten van haar apprentice gleden over haar rug terwijl ze wegrolde, maar kregen geen houvast. Zonder de situatie ook voor een tel te bezichtigen dreef Crystalstar haar poten tussen die van Hermitpaw, die net was geland, en probeerde hem zo alweer onderuit te halen.

Hij had het kunnen weten. Crystalstar hoorde alles, voelde haar omgeving zowat aan. Zo was zijn sprong voor hem geruisloos, maar zag hij mid air haar oren draaien. Hij was het verassingseffect verloren, maar dat hoefde niks te betekenen. In een echt gevecht had je dit vaak ook niet. Zijn poten gleden over haar draaiende rug, die snel plaats maakte voor haar poten. Ze was snel en gevaarlijk, maar hij had overzicht. In plaats van domweg op haar te blijven sprong hij juist van haar af, waarna hij een aantal snelle sprongen om haar heen maakte terwijl hij nadacht over zijn volgende zet. Vervolgens sloeg hij hard naar haar kop. Als dat haar in verwarring bracht, dan wist hij zijn volgende zet.

Hij was weg. Ze tolde rond totdat ze hem weer in beeld had en sprong toen overeind. Hermitpaw was een geduchte tegenstander, dat moest ze hem nageven. Door zijn korte moment van twijfel dacht Crystalstar dat ze zelf de aanval in kon zetten, en juist dat was het moment waarop hij toesloeg. Terwijl ze net haar kop weer liet dalen om op hem af te glijden, vloog zijn voorpoot door de lucht en raakte haar hard tegen de zijkant van haar kop. Ze liet zich direct met de klap meerollen om de impact te verkleinen, maar de slag had haar goed geraakt. Haar linkeroor suisde en Crystalstar vloekte luid. Maar toen herpakte ze zichzelf. Ze gleed razendsnel van hem weg door naar achter te stappen, en sloeg toen echt toe. Door zich met haar achterpoten hard af te zetten wist ze met grote snelheid op Hermitpaw af te springen. Haar doelwit was zijn borst geweest, om de adem uit zijn longen te slaan. Maar door de klap die hij had toegediend was ze ietwat uit balans, en de sprong en haar uitgestrekte poten bereikten zijn schouder.

Het luide vloeken van zijn mentor wees op een succes, één waar hij gebruik van moest maken. Was het erg dat het verrassend goed voelde om haar aan te pakken? Hij leek meteen karma voor die gedachte te krijgen, want ze herstelde zich razendsnel en voor hij het wist beukte ze met haar poten tegen zijn schouder. Een vreemde keuze, aangezien ze beter voor zijn borst had kunnen gaan. Het bracht hem wel uit evenwicht. Hier besloot hij in mee te gaan en hij deed een korte rol opzij, waarna hij zich zonder tussenstop op haar voorpoten afvuurde. Hij moest haar tegen de grond krijgen.

De training apart van elkaar had hem zeker goed gedaan. Crystalstar had moeite haar apprentice te voorspellen terwijl ze rond sprongen en naar elkaar uithaalden. Hermitpaw was vlug, sterk en groter dan zij. Haar ervaring gaf de leader nog een voorsprong, maar ze moest op haar tellen passen. De slag tegen zijn schouder deed wel schade, maar lang niet wat zij gehoopt had. En voordat Crystalstar het wist had Hermitpaw haar aanval al weer omgekeerd voor zijn eigen voordeel. Ze voelde haar voorpoten onder zich vandaan zwiepen en viel zijdelings tegen de koude grond. Als dit een echt gevecht was geweest was ze natuurlijk doorgegaan, dan had ze alles op alles gezet en was ze waarschijnlijk steeds harder gaan vechten. Maar voor de test was het genoeg, hij had gewonnen. "Genoeg." Miauwde ze direct en ze stond op. "Je hebt het goed gedaan, in een echt gevecht had je de overwinning kunnen halen." Sprak ze hem hijgend toe.

Nu was het tijd voor zijn derde test, waarbij de temperatuur weer in de weg zou zitten. "Uithoudingsvermogen, nodig voor jagen, vechten en reizen. Als je dat niet hebt, kan je simpelweg geen warrior worden." Sprak Crystalstar toen ze beiden op adem waren gekomen. De test ging Hermitpaw goed af, hoewel hij hijgend en piepend terugkwam, was hij ruim binnen de tijd. De twee aten wat en Crystalstar ging in haar gedachten over de laatste twee uitzonderlijke tests heen.

Het was bijna sunhigh toen ze de besloten open plek op wandelden en Crystalstar tegenover haar apprentice ging zitten voor zijn laatste examens. Het eerste onderdeel, zijn kennis over de clans en het woud, ging direct van start. "Waarom zijn en blijven er vier clans? Als wij sterk genoeg waren zouden we toch het hele woud over kunnen nemen?"

Hij glunderde bij Crystal's goedkeuring. In een echt gevecht.. Hij zou een sterke warrior worden. Daar was hij zeker van. Vervolgens waagde hij zich aan uithoudingsvermogen, wat hem goed af ging. Het had hem behoorlijk uitgeput, maar hij was op tijd. Na uitgerust en zich aangesterkt te hebben gingen ze verder.

De zon stond nu bovenin de hemel, al bood deze amper warmte. Hij had nog twee tests te gaan, de eerste gelukkig lekker makkelijk. Kort dacht hij na over haar vraag. Hij wilde namelijk niet het verkeerde zeggen. "De clans hebben balans nodig. Zonder die balans kunnen wij niet bestaan. Zo zou RiverClan niet zonder vis kunnen en WindClan niet zonder de heide." Vaak had hij hier over nagedacht. Toen hij nog wat jonger was had hij dit altijd een domme regel gevonden. De sterkste moest immers kunnen floreren. Maar inmiddels had hij wel door dat er veel betere manieren waren om anderen voor je te winnen. Daar was geen bloedbad voor nodig.

Zonder balans geen clans, een mooi diplomatiek en politiek correct antwoord. Crystalstar keurde het met een knikje goed. De meest ambitieuze warriors bleven natuurlijk altijd van mening dat Riverclan uiteindelijk zo ver moest winnen dat de rest van de clans geassimileerd werden. Maar Crystalstar wist dat dit woud vier clans nodig had om echte warriors van Starclan te blijven, ook al was dat ook mogelijk wanneer één de macht in handen had. "Wat is het belang van puur bloed? Waarom keuren wij interclanse relaties af?" Vervolgde ze.

Hij kreeg steeds meer hoop op slagen, al was hij daar eerder ook al vrij zeker van. Er waren nog geen verkeerde antwoorden zijn mond uit gekomen. De volgende vraag was misschien nog wel makkelijker dan de eerste. "Dat is heel simpel." Begon hij. "Behalve dat het smerig is, kan het ook oordelen vertroebelen." Hij vroeg zich af of zijn mini vriendschap met Bluepaw wel goed was. Gelukkig hadden ze ruzie, want hun clans gingen vroeg of laat conflict krijgen. "Partners houden nou eenmaal teveel van elkaar om elkaar te kunnen bevechten. En halfclan kittens gaan zichzelf vragen stellen over hun loyaliteit." Naar zijn mening het perfecte antwoord. Dat was immers hoe hij er tegenaan keek.

Het was smerig, dat was een minder politiek correcte uitspraak. Wellicht was het wel meer wat Crystalstar van haar geliefde apprentice verwachtte, en ergens was het ook niet ver van haar eigen visie op dit probleem. Vooral de vertroebelde oordelen die hij noemde hoorde bij het goede antwoord. "En gelijk heb je, dus laat het ook meteen een waarschuwing zijn voor wanneer er eens een leuke windclankattin naar je knipoogt, geen enkele liefde is het waard je clan te verraden.'' Dat was vooral een ceremonieel zinnetje, Hermitpaw had het zeker niet nodig. Nu was het tijd om de vragen wat lastiger en gepersonaliseerd te maken. "Waarom heb ik jullie drie gerekruteerd? Waarom laat ik het niet bij Blueflower en mijn senior warriors?"

Pfft, nooit van zijn leven zou hij een interclanse relatie aangaan, al helemaal niet met een WindClanner. Zoals Crystal al zei was geen enkele liefde je loyaliteit waard. Zijn goede antwoord gaf hem nog meer hoop dan hij al had. Dit werd een eitje. Precies toen besloot zijn mentor een vraag te stellen waar hij voor de verandering níét meteen een antwoord op wist. Hij nam enkele momenten de tijd om na te denken. Waarom deed ze dat eigenlijk? Hij ging de twee andere katers langs en merkte een patroon op. "Omdat we alle drie gemotiveerd zijn. We doen het beter dan onze leeftijdsgenoten." Narcistisch? Misschien, maar het was ongetwijfeld waar. Arcticwolf en Whitewalker waren twee uitstekende warriors en hij was gewoonweg beter dan alle andere apprentices. "En laten we eerlijk zijn. Blueflower is een goede Deputy, maar veel te lief om te doen wat jij van ons vraagt." Voegde hij er nog aan toe, meer als opmerking dan antwoord op haar vraag. Crystal had warrior nodig die lastige taken konden uitvoeren.

Ze waren gemotiveerd en beter dan de rest. Het feit dat ze ook jong waren, en dus makkelijker te vormen was niet per se nodig geweest, dus Crystalstar keurde het goed. Dat was inderdaad de reden. "Hmm, dat klopt. Blueflower is ontzettend geschikt voor de diplomatieke kant van het leiderschap. Maar iemand moet zijn poten vuil durven maken." En dat deden zij drie voor haar. Zij zouden voor haar opsporen wie ze nodig had om deze oorlog te winnen, en zouden degenen die haar in de weg stonden uitschakelen. "Laatste vraag; hoe dienen de andere clans ons?" Bijna een strikvraag, maar ze zou meerdere antwoorden goedkeuren.

Hij glunderde bij zijn gelijk. Iemand moest het vuile werk doen, al viel dat aardig mee. Spioneren op de gathering en rogues rekruteren was nou niet bepaald moeilijk, maar hij begreep waarom ze het zo noemde. Lang niet iedereen had de ballen om het gesprek aan te gaan met willekeurige zwerfkatten. De laatste vraag zette hem nog meer aan het denken. "In tijden van nood helpen de clans elkaar, zodat we altijd kunnen blijven bestaan." Was zijn eerste gok. Hij had het gevoel dat ze daar nog geen genoegen mee nam. "En ze forceren ons om altijd sterk te blijven. We zullen nooit niet voorbereid zijn voor een gevecht." Stel dat dat niet zo was, dat elke willekeurige rogue zonder moeite prooi bij hen kon stelen. Nee, dit was zijn antwoord. Hopelijk had ze er genoeg aan.

Hij had al die tijd dus toch goed geluisterd, concludeerde Crystalstar. Natuurlijk was het een mooi plaatje: Riverclan aan de top, niemand anders die hen nog bedreigde. Maar dat zou ook betekenen dat ze lui zouden worden, en zwak. En dan kon iedereen ze zo omver werpen. "Goed gedaan, dat was je vierde test. Tijd voor de laatste." Hij zou vandaag zijn bevestiging krijgen dat hij warrior werd, dat voelde Crystalstar. Maar daarvoor zou ze Hermitpaw nog één keer zijn hersenen laten kraken.

"We worden aangevallen door Windclan. Zij komen vanuit hun territorium, halverwege de optocht worden zij gespot en weten wij van de invasie af. De aanvallende patrouille bestaat uit vijf warriors en drie apprentices. Jij hebt slechts vier warriors en twee apprentices tot je beschikking. Wat doe je?"

De vierde test was afgerond. Nu moest hij nog één keer zijn best doen voor hij de warriortitel had verdiend. Gelukkig was het precies hetgeen waar hij ontzettend veel genot uit haalde. Aandachtig luisterde hij naar scenario, waarna al snel meerdere ideeën in zijn hoofd ontstonden. "Als eerste zou ik meteen één van mijn apprentices naar het kamp sturen voor back-up. Het is belangrijk dat de hele clan hier snel van weet." Er volgde een stilte waarin hij naar zijn woorden zocht. "En dan zou ik met de rest van mijn patrouille in het struikgewas afwachten tot ze in de buurt zijn. Ze mogen niet bij het kamp komen, maar we zijn met minder. Het verrassingseffect is hier dus extra belangrijk." Hij begon te ratelen, zoveel wist hij te bedenken. "Tegen de tijd dat ze hebben verwerkt dat wij ze aanvallen moet de versterking wel op weg zijn, dus dan hoeven we alleen nog even vol te houden." Een trotse blik verscheen op zijn gezicht. Dat was geen verkeerd plan.