[Hermitpaw Final Assessment] Breakfast of Napalm

Mooi, hij vertrouwde meer op back-up dan op de krachten van zijn eigen superioriteit. Crystalstar nam het plan aandachtig in zich op en knikte bij elke nieuwe suggestie. Dat was zeker niet verkeerd, en het zou geheid werken als alles ging zoals Hermitpaw het voorstelde. "Goed, nog één complicatie dan. Wat als de Windclanpatrouille je apprentice onderschept? Dan komt er geen back-up, maar je mag ze nog steeds het kamp niet laten bereiken, hoe los je dat op?" Vroeg de leader, dit was het laatste stukje. Vanbinnen bad ze om zijn goede planningsvermogen, kom op Hermit.

Nog één complicatie, daar kon hij mee leven. Voor een laatste keer dacht hij diep na. Hij had vertrouwen in zichzelf, maar wilde dit absoluut niet verpesten. En het was een behoorlijke hersenkraker. Hij moest snel nadenken over deze onmogelijk lijkende situatie. "We zouden ze altijd nog naar de rivier kunnen lokken, aangezien ze ons territorium niet goed kennen." Begon hij met lichte aarzeling, maar deze ging al snel over in een duidelijke zekerheid in zichzelf. "WindClan weet dat ons kamp op een eiland ligt, dus we kunnen de illusie wekken dat we daarheen vluchten. Eenmaal bij het water hebben we ondanks onze aantallen een groot voordeel." Het was zijn minst favoriete optie, maar als het erop neerkwam wel de beste. "We kunnen zelfs een oversteek maken en vanaf daar de rest van de clan proberen te waarschuwen. Veel is mogelijk." Een stuk minder waterdicht dan de rest van zijn antwoorden, maar naar zijn mening nog behoorlijk goed. Er waren weinig situaties waarin zoiets specifieks als dit zou gebeuren.

Ze overwoog zijn suggestie voor een paar lange momenten, waarin ze ook al zijn andere antwoorden, zijn training en zijn fysieke testen doordacht. "Goed, laat me even denken." Miauwde Crystalstar toen, alvorens ze zich omdraaide en weg van hem stapte. Ze keek uit over haar prachtige territorium en dacht na. Hermitpaw was zeker geschikt om warrior te worden, maar was hij ook háár standaard? Hij was nog steeds brutaal en grootmoedig, maar Crystalstar dacht niet dat ze die onderdelen van zijn manieren glad kon strijken. Verder was hij fantastisch, op misschien vissen na. Na minutenlang voor zich uit te hebben gestaard draaide de grijze leader zich eindelijk weer terug om naar haar kleinzoon. Ze ging voor hem zitten en knikte resoluut. "Hermitpaw... je bent geslaagd. Morgen zal je tot warrior benoemd worden." Een kleine glimlach sierde haar strenge gelaat, en ze knikte hem goedkeurend toe. "Je hebt mij, je vader en de clan iets gegeven om trots op te zijn."

Zenuwachtig staarde hij haar aan terwijl ze beangstigend lang nadacht. Dit was het moment waarop alles werd besloten. Hij kon warrior worden, of nog langer wegkwijnen als apprentice. Toen ze eindelijk haar bek opentrok kon hij zijn oren niet geloven. Hij was geslaagd, en de ceremonie was morgen. En misschien nog wel het verbazendste: ze gaf toe trots op hem te zijn. "Dankjewel Crystal." Mauwde hij met een respectvolle knik, al kon hij zijn enthousiasme slecht onderdrukken. "Je hebt geen idee hoe blij ik ben." Mauwde hij vervolgens, al had ze dat waarschijnlijk wel. Maar alsnog, dit was zijn ervaring, zijn grote moment. Hij kon niet wachten tot de ceremonie.

Zijn reactie was prachtig, één van de meest vervullende dingen die ze had gezien sinds haar kinderen waren geboren. Zij en Hermitpaw hadden constant met elkaar overhoop gelegen, maar nu het erop aankwam waren ze toch blij met elkaar. "Ik denk dat ik een idee heb, ik was ook ooit apprentice, als je je dat kan voorstellen." Ze grinnikte zachtjes en drukte toen kort haar wang tegen de zijne. "Welkom, Hermit, bij de familie." Daarna gingen ze snel terug naar het kamp, en Crystalstar liep met opgetogen tred naast haar apprentice, die morgen van rang zou wisselen.

[Topic uit]

Een glimlach ontstond op zijn gezicht bij haar vriendelijke woorden. Deze trok even tot een ongemakkelijke streep toen ze haar wang tegen de zijne drukte, maar hij wist het op tijd te verbergen. De laatste keer dat ze dat bij hem had gedaan was makkelijk zes moons geleden. Hij wist dus ook niet hoe hij moest reageren. Wat hem pas echt van zijn stuk bracht waren haar volgende woorden. Familie.. Misschien konden ze dat toch zijn. Het was moeilijk voor te stelen na alles wat ze hem had aangedaan, alle onzekerheid en verdriet die ze hem had gebracht, maar misschien.. Nogmaals knikte hij naar haar, waarna ze zij aan zij terugliepen naar het kamp. Inmiddels was hij volledig in gedachten verzonken, over zijn warriorschap, maar ook zijn relatie met Crystalstar. Er kon nog veel gaan veranderen.

[Topic uit]