Deputy Cat Training

<sub>Het was ergens wel weer spannend, maar ook goed. Ze was blij dat ze een extra training kreeg wat niet te maken had met Medicine Cat dingen. Wat ze precies gingen doen wist ze eigenlijk niet, maar het zal vast wel nuttig zijn. Ze vond het in ieder geval heel leuk dat ze het samen met haar broer kon doen, net zoals ze vroeger in gedachten hadden. En ze voelde zich ook gewoon op haar gemak bij Crystalshell, dus dat was ook fijn. Met een blij glimlachje trippelde ze naar de twee toe. 'Ik ben er,' miauwde ze met een knikje.

Crystalshell & Hermitpaw</sub>

Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zijn zusje zag verschijnen. Dit was de eerste keer dat ze samen zouden gaan trainen, iets waar ze al hun hele leven naar uitkeken. Natuurlijk was hij trots op dat ze het zo ver had geschopt, maar hij had haar liever wat vaker aan zijn zijde gehad. "Heyhey." zei hij olijk. "Ik maak je helemaal kapot." pestte hij haar speels. Dat was waarschijnlijk het enige voordeel aan dit alles: dat hij op dit gebied al veel meer kon dan zij. Natuurlijk zou hij haar ruimte geven om te leren, maar hij kon het niet laten om zich even goed over zichzelf te voelen.

Ze zat al vroeg op de afgesproken plek, niet gehinderd door de frisse bries die met haar donkergrijze pels speelde en de vroeg gevallen bladeren om haar poten deed dansen. Ze had Hermitpaw's zusje uitgenodigd omdat ze vond dat zelfs deze Medicine cat apprentice wel eens een goede verdedigingscursus kon gebruiken. Eerst kwam haar eigen apprentice tevoorschijn, die ze een neutraal knikje gaf. Hij was zeker vooruitgegaan door hun nieuwe trainingsmethodes, maar ze zou die eerste drie moons niet zomaar vergeten. Terwijl ze samen wachtten voelde Crystalshell een lichte misselijkheid, maar ze probeerde die te negeren, dat was vast gewoon vermoeidheid. Al gauw verscheen Shrimppaw ook, en natuurlijk plaagde Hermitpaw haar een beetje. "Goed, goed, uit met de pret. Tijd om te werken." Zij de deputy, terwijl ze opstond. "Ik wil jullie verdedigingstechnieken laten oefenen. Vooral jij, Shrimppaw, moet echt nog wat extra oefenen." Ze zei het met een glimlachje naar de jonge kattin. "Hermitpaw, laat eens zien wat je doet om een frontale aanval af te weren zonder te ontwijken." Normaalgesproken zou ze het zelf gedaan hebben. Maar toen ze was opgestaan had haar maag een ongemakkelijke koprol gemaakt, had ze iets vreemd gegeten?

_{Ze werd begroet met een vrolijke Hermitpaw, maar wat hij daarna zei deed zijn vrolijkheid een beetje teniet. Shrimp keek hem verbaasd aan maar toen ze doorhad dat hij een grapje maakte grinnikte ze toch zachtjes. Daar twijfelde ze ook niet aan, hij was groter en veel sterker dan haar. En daarbij, hij was getraind. Shrimppaw had wat basistraining gehad in haar begin manen van Apprentice zijnde, maar toen ze de Medicine Cat training kreeg was dat allemaal een beetje verwaarloost. Ze was dan ook blij dat Crystalshell al snel aan het werk wilde. Shrimppaw knikte instemmend en ging klaar staan voor haar broer. Ook al was dit een training en wist ze dat Hermit haar niet opzettelijk pijn ging doen, was ze toch een klein beetje bangig.}

Shrimp leek te zijn geschrokken van zijn opmerking, maar had gelukkig snel door dat het een grapje was. Soms vergat hij hoe fragiel ze was. Daar zou hij zeker nu genoeg rekening mee moeten houden. Met een knik liet hij zijn mentor weten dat hij haar had begrepen en keerde hij zich weer naar zijn zusje toe. "Oké, dus stel ik kom zo op jou afgestormd-" begon hij terwijl hij zachtjes op haar af jogde. "dan ben ik al te dichtbij om te ontwijken. Wat je dan het beste kan doen is me of tackelen, of meegaan in mijn aanval en mijn eigen kracht tegen me gebruiken." Crystal had misschien niet om een uitleg gevraagd, maar hij wilde Shrimp het zo goed mogelijk leren. Bovendien voelde het stiekem wel goed om dingen te weten. Maar verder dan uitleggen kwam hij niet. "Kunnen we het proberen? Ik weet niet hoe ik het anders kan laten zien." vroeg hij, zijn blik weer naar de grijze poes.

Dit was natuurlijk ook bonding tijd voor de twee siblings, begreep Crystalshell. Ze zou daarom niet al te veel in de weg proberen te zitten en hen vooral van elkaar laten leren. Zij was er nu als begeleiding, niet als leiding. Ze luisterde naar de uitleg die Hermitpaw gaf van de techniek en knikte geringschattend, dat klonk best goed, hij had dus toch zitten luisteren. Toen keek haar apprentice naar haar op en vroeg of ze het ook echt konden proberen. Opnieuw knikte Crystalshell. "Shrimppaw, val jij maar als eerste aan, gewoon rechtuit, geen trucjes." Legde ze uit, mogelijk iets vriendelijker dan bij Hermitpaw, bij wie ze altijd streng was. "En Hermitpaw, denk er aan: Wees voorzichtig."

_{Hermitpaw ging gelukkig niet gelijk in de aanval. Hij begon iets uit te leggen, maar kwam toch op haar af. Haar hart maakte even een nerveus sprongetje, maar het ging allemaal rustig. Ze kalmeerde weer wat en knikte begrijpend. Ze luisterde aandachtig bij elk woord dat hij zei. Nu wist hij natuurlijk niet precies wat ze nou moest doen, maar het was fijn om opties te hebben, zoals het klonk. Hij vroeg vervolgens aan Crystalshell of hij het kon proberen. Shrimppaw keek haar ook aan en was toch een beetje opgelucht toen er aangegeven werd dat zij eerst mocht aanvallen. Ze knikte en draaide weer naar haar broer. Ze hief twijfelend haar pootje op en gaf een tik richting zijn kop. Ze schoot een snelle blik naar de Warrior voor goedkeuring. Was het zo goed?}

Zo te horen moest zijn zusje hem eerst aanvallen. Hij zou rustig aandoen, want ze had nog amper vechttraining gehad. Daar hoefde zijn mentor hem echt niet aan te herinneren. Toen Shrimp zich op hem richtte concentreerde hij zich en had hij op tijd door dat haar poot richting zijn kop kwam. In plaats van haar ontwijken besloot hij naar de andere voorpoot te duiken, wat zeker nu ze even afgeleid was makkelijk ging. De bovenkant van zijn hoofd kreeg een klap, maar hij kon haar evenwicht nu wel verstoren.

Shrimppaw was veel te lief voor haar eigen goed, had Crystalshell al gemerkt: Ze gaf Hermitpaw slechts een zachte tik die hij met gemak leek te ontwijken. Het hielp ook niet dat de medicine cat apprentice meteen in háár richting keek voor bevestiging dat ze het goed deed. "Ahem, goed zo, Hermitpaw. Shrimppaw, ik wil dat je hem écht aanvalt, snap je? Hij kan het heus wel hebben. En doe alsof ik er niet ben, dit gaat om jullie, ik ben er alleen om toe te zien." Vertelde ze haar kleindochter bemoedigend. "Kom op, nog een keer."

_{Ze had de move die Hermit maakte niet verwacht. Geschrokken keek ze op toen haar poot van onder haar geschoven werd. Ze viel wat naar voren maar gelukkig kon ze snel haar balans weer vinden. Ze keek naar beiden katten, haar oortjes wat beschamend naar achteren gedraaid. Crystalshell gaf aan dat ze hem écht moest aanvallen. Ze slikte maar knikte. Haar blauwe ogen richtte ze weer naar haar broer. Oké, echt aanvallen. Zoals ze bij Littlefish toen gedaan had. Zoals ze had gedaan toen ze gingen stoeien. Ook al had ze toen ook nooit haar volle gewicht erin gegooid. Ze was altijd bang, en stiekem meer dat ze er zelf pijn van kreeg dan de ander. Maar, dit moest wel goed komen toch? Ze was niet zo heel sterk vermoedde ze, en Hermit was sterk. Heel even haperde ze in twijfel, maar ze schoot toen toch naar voren. Beiden poten stak ze uitgestrekt naar de kater voor haar, proberend hem omver te duwen.}

Het gewicht van zijn zusje was makkelijk verstoord. Zijn mentor wees haar erop dat ze er écht voor moest gaan, iets waar hij het mee eens was. Dat was de enige manier om het goed te leren en hij kon heus wel wat hebben. Deze keer twijfelde ze maar kort voor de in de aanval ging. Hij besloot mee te gaan in wat ze deed, zodat ze er een gevoel voor zou krijgen. Want wat had ze eraan als hij meteen al haar aanvallen ontweek? Met een klap kwam ze tegen hem aan en rolde hij omver, een beweging waar hij haar in meenam. Als het lukte, dan kon hij haar op haar rug krijgen en zelf tegen de grond houden. Het was een van de eerste verdedigingen die Crystal hem had geleerd.

_{Een sprankje hoop wakkerde in haar op toen ze Hermitpaw omver geduwd kreeg. Ze kon het dus wel! Helaas maakte haar korte triomfantelijke gevoel plaats voor lichte paniek en een gevoel van falen toen Hermitpaw haar op haar rug werkte. Met een oof kwam ze neer op de grond, waarna hij haar vastpinde. Ze keek op naar hem en slikte. Dat ging niet helemaal zoals ze gepland had.}

Het was gelukt. Hij had haar moeiteloos tegen de grond gewerkt, iets waar Shrimp vast van had geleerd. Onderschat nooit je tegenstander, al helemaal niet als het je geweldige broertje is. Een grijns verscheen op zijn mond, waarna hij haar losliet. "Dat ging nog best goed hoor." Gaf hij als schrale troost, al meende hij het echt. Ze moest ergens beginnen. Vervolgens keek hij met een vragende blik naar zijn mentor, wachtend op de volgende opdracht.

Hermit liet haar los, waarna hij haar vertelde dat het nog best goed ging. Shrimppaw vond dat dus niet, maar goed. Ze had dan ook nooit echte vecht training gehad, niet zoals dit in ieder geval. Ze krabbelde overeind en keek naar Crystal. Wat vond zij er van? 'Goed, neem even rust jullie twee. We gaan zou verder, dan neemt Shrimppaw de verdedigende rol in. Die zal ze harder nodig hebben als medicine cat.' Shrimp knikte. Dat vond ze ook wel, hoewel het ook wel handig was te weten hoe ze moest aanvallen. Maar heel eerlijk, Shrimp zag haarzelf niet in de aanvallende positie. Ze gaf meer waarde aan zelfverdediging, in haar positie als Medicine Cat Apprentice. Ze schudde wat met haar pootjes, waarna ze ze stevig neer zette. Ze had dit ook een beetje geoefend met Littlefish, maar dat was ook al manen geleden. Maar ze was er klaar voor. Hoopte ze.