And she kept on running[open]

De naam van zijn zusje galmde door het kamp heen, deed de kater zijn vacht dik opzetten en zijn staart iets wat geïrriteert heen en weer zwiepen. Enkele dagen geleden hadden de twee het nog goed gemaakt, wilde de kater de poes een nieuwe start gunnen en het verleden achter hun laten. Zeldzaam, dat was het, voor een kat die gewoonlijk een bittere haat meenam voor het leven. Maar familie was familie, bovendien had de kater geen tijd meer voor hun onnozelen onenigheden. Maar zelfs nu, nu de twee op een rechte lijn zaten leek de poes nog altijd een negatieve plek in zijn hart op te zoeken.

De apprentice haar ogen stonden verwildert en het bloed droop naar beneden toen hij haar eindelijk bereikt had. Zijn blik was vurig, zijn spieren stonden op scherp en zijn gehele houden bleek woedend. Ze was gek geworden? Bleek dat ze het altijd al geweest was als je het hem vroeg. De apprentice liet zich op haar zij vallen, kapot en verslagen. "Storkpaw." mauwde de kater, zijn stem klonk harder dan hij gewild had "Wat is er gebeurd? Wat heeft ze gedaan?!" zijn blik gleed over het kamp alsof hij verwachtte dat de poes het lef nog had haar gezicht er te vertonen. Een apprentice aanvallen, nog wel van hetzelfde bloed, als het enkel en alleen aan hem lag op dit moment, mocht ze weg blijven.

De kattin trok aan haar toen er een schreeuw die uit paniek geslagen werd door het kamp heen galmde. Raptor beet hard neer op het beetje mos dat ze in haar bek had. Zo hard dat ze bijna haar eigen bloed kon proeven. Ze zuchtte, haar ledenmaten voelde opeens heel zwaar aan. Zo zwaar als lood. Maar met een snelle beweging zorgde ze er voor dat ze ook ter plaatse was. Ze hoorde Blazesong iets schreeuwen. Maar al haar aandacht was op Storkpaw gevestigd. Ze duwde het natte mos tegen haar vacht aan. Om het bloed er uit te krijgen, en de wond schoon te houden. Het was eigenlijk bedoeld geweest voor de queens. Maar die konden wel even wachten. Dit is belangrijker. "Ssst, het is al goed Storkpaw je bent veilig nu." Haar stem was zoet, als honing. "Laat me je naar de medicine cat den begeleiden."

De apprentice struikelde wat over haar woorden terwijl ze haar traumatische ervaring deelde met de deputy. Wiens oren moeite leken te hebben haar woorden, zacht uitgesproken als ze waren, op te pikken. Maar echt nodig was het niet, aan haar gehele houding en de woorden die hij wel opgepikt had kon hij wel concluderen wat er gebeurd was. Was hij net als haar behalve woest ook verrast, verrast dat de poes die hij zijn zusje was gaan noemen tot zoiets in staat was.

Een zilveren poes betrad ongevraagd het toneel, drukte zich tegen de apprentice aan en drukte wat vochtig mos tegen de bloedende wond. Ze bood aan haar naar de Medicine cat te begeleiden. Nou dan was dat in ieder geval geregeld dacht de deputy tevreden, kon hij zich focussen op de belangrijkere zaken. Echter, ging het poesje er niet mee akoord, deed ze de kater voor even geërgerd met zijn staart slaan. ''Het leek alsof ze me niet herkende'' ging ze ondanks de woorden van Raptordash verder, alsof ze Fallenflight haar acties goed wilde praten. Met een diepe zucht schudde de kater ongelovig zijn kop, er was veel mis met zijn zusje, maar spontaan geheugen verlies had ze zeker niet. "Misschien leek het wel zo maar het lijkt me sterk Storkpaw." antwoordde hij, zijn brandende blik die van de apprentice ontmoetend, zijn stem streng en nors. "En al was ze je vergeten-" kort keek de kater weg, een bedachtzame frons op zijn kop. Dan zou ze gemakkelijk in de herhaling vallen, zou ze een gevaar vormen voor de al fragiele clan, nee dit zouden ze niet kunnen gebruiken, misschien was dit zelfs erger.

Maar goed, de apprentice had rust nodig nu, niet juist meer zorgen aan d'r kop. "Raptordash, jij blijft bij haar, zorg ervoor dat ze die wond nakijken" met een kort knikje naar de grotere poes wende hij zich weer tot storkpaw "Herrinner je je nog waar het ongeveer gebeurde?" Weten waar de poes zich ongeveer zou bevinden zou immers de zoektocht heel wat makkelijker maken, mits de geuren al lang weggewaaid waren met de harde leaffall winden die over her ruige langdschap heen gierden.

Raptor snoof zachtjes toen de apprentice haar aanbod afwees, ze stond erop dat het goed met haar ging. En hoewel zij dat misschien zo zag, kon het eerste beter door een professioneel worden bevestigd. Hoe dan ook besloot de poes maar rustig door te gaan met haar eedere actie- en langzaam maar zeker kwam het bloed uit het vacht van de apprentice los. Ondertussen was waren Storpaw en Blazesong in een gesprek gewikkeld. Het jonge wezen beweerde dat Fallenflight haar zogenaamd niet herkende, niet een onmogelijke theorie. Maar net als de deputy vond Raptor het onwaarschijnlijk.

Raptor knikte langzaam op het bevel die ze haar haar hoofd toe geworpen kreeg. Ze moest bij Stork  blijven, en er voor te zorgen dat ze werd nagekeken. Ze knikte en legde het hoopje mos die nog altijd in haar bek zat naast haar neer. Er was geen redenen meer om het te gebruiken aangezien het geabsorbeerde water er onderhand al weer uit was. De grijze poes duwde haar lichaam naar de richting van de medicine cat den, maar ging niet naar binnen. Nog niet, Blazesong wilde nog wat dingen weten zo te horen dus bleef ze rustig wachten tot de apprentice antwoord had gegeven. Raptor hoopte dat de woorden van de rode kater de apprentice had overgehaald.

’What are you doing? Fallen.. What are you doing?’

Haar gedachten klonken niets meer dan echo’s. Schreeuwende echo’s, alsof ze riepen om hulp. Maar ze negeerde het. Haar doelwit was weggelopen en natuurlijk zou ze die niet zomaar laten ontsnappen, maar ze moest haar kalmte weer vinden. Het zat ergens ver verborgen in haar kop, maar het was er nog. En die moest de poes gewoon terug vinden, zo makkelijk was het. Maar ze weigerde. De grijze kattin had zitten wachten tot de apprentice uit haar beeld was verdwenen, maar de rust die was niet te vinden. Ze snelde vervolgens ook naar het kamp toe, waar ze vermoedde de apprentice te vinden. Het duurde wel even, maar de kattin bereikte het. En wie ze daar zag staan… Haar broer, een zilveren kattin en het arme slachtoffer. Ze zaten te discussiëren over wat het ook mocht zijn en ze voelde zich een beetje verraden; alsof ze op het verkeerde moment binnenkwam. De poes zag de verwondingen op de vacht van Storkpaw en net nu kwam er een steek van medelijden, zelfs al wist ze diep vanbinnen dat zij dat had veroorzaakt. Voorzichtig kwam ze dichterbij. “S-stork”, begon ze twijfelachtig. “Gaat het wel met je? Het ziet er erg uit”. She acted all innocent. De emotie in haar gouden ogen drukten bezorgdheid uit toen ze die naar haar oudere broer had gericht, de deputy. Ze hadden het goed gemaakt, dus als Stork haar bek had opengedaan, dan zou hij haar toch niet schuldig vinden? Of wel? Ergens wist de kattin al helemaal niet wat haar bezielde, en als al die katten hier niet waren geweest dan had ze die apprentice misschien wel tot einde gebracht. Maar dat deed ze niet. Ze had medelijden, ze had pijn. Omdat haar hart bloedde van alle verkeerde daden die ze afgelopen tijd heeft gedaan. Misschien moest ze hier een nachtje over slapen; haarzelf herstellen, en misschien eens nadenken over waarom ze een arm kind bijna had vermoord. Want dit was niet wie ze was. Het was moeilijk geweest, ze had haarzelf zitten negeren... Voor wat? Voor the sake of hating? De poes wilde zuchten maar het mocht niet van haarzelf. Ze moest zich gewoon gedragen, ervoor zorgen dat ze uit deze situatie kwam. Ze was er nu en het kon niet veranderd worden.

De poes had zijn vraag beantwoord, echter bleek dit antwoord al gouw als nutteloos gedoemt te zijn toen de poes in kwestie het toneel al stommoeddig op durfde te komen. De kleine kater kneep zijn brandende ogen tot spleetjes bij het zien van haar aankomst, liet duidelijk merken hoe ongewild het was, hoe ongepast het was. Al moest hij echter toegeven dat het hen wellicht beter uitkwam dat ze zichzelf al wou komen verantwoorden. Dus liet hij de poes neder komen, wellicht had hij te snel geoordeeld en had ze nog iets wat van een excuus aan haar zijde.

Ondertussen was ook Falconpaw komen opdagen, liet hem weten paraad te zijn zodra het hele gebeuren afgesloten kon worden. Met een kort knikje stemde de deputy in, kon hij voor even de apprentice geen glimlach toe gunnen. Zijn kop weerspiegelde immers loyaal zijn stemming, of dit nou gewild was of niet, het bleef enkel altijd identiek aan zijn emotie.

Fallenflight, nu eenmaal dichtbij genoeg om haar stem duidelijk te laten horen claimde zich zorgen te maken om de jongere clangenoot,  echter de twijfeling in haar stem deed haar act doen vallen. Als Storkpaw's angst dat al niet had gedaan, zich verstoppend achter Raptordash. Met een geïrriteerde tik van zijn staart keek de kleine man op naar zijn zus, snoof hij wat bij haar aanwezigheid. "Ach schij toch uit Fallen" bromde hij onder zijn ademhaling "Denk niet dat je zo maar hier binnen kan wandelen zonder een uitleg." Zijn blik ontmoette de hare, twee paar ogen identiek in kleur, verschillend in emotie. "Waar komen haar wonden vandaan Fallen?"Hij zette een  stap naar voren, keek haar doordringend aan zover zijn korte nek het toeliet. Hoopte hij stiekem er niks in te vinden, hoopte hij stiekem dat wat stork beweerde niet waar zou zijn, maar hij wist wel beter dan dat.

Ze was binnen komen lopen op het verkeerde moment, en dat kind had haar bek waarschijnlijk opengedaan, dat was wel te merken toen haar broer haar om een uitleg vroeg. Hoe zou hij haar nu nog kunnen vertrouwen als ze zou zeggen dat ze dat kind bijna had vermoord? De grijze poes wist even niet wat ze moest zeggen of wat ze moest doen. Ze stond daar te kijken hoe de apprentice zich getraumatizeerd verstopte achter een ander, want wat kon die anders doen? Haar komen knuffelen en zeggen dat ze was vergeven? Misschien was het beter geweest als de grijze moor runner de jonge witte poes gewoon een klap op haar kop had gegeven, dan was ze flauwgevallen en kon ze makkelijk het kamp binnenkomen zonder enige gevolgen. Maar het was nu te laat. “Z-ze komen… van… van”, haar stem klonk zwak en het bibberde zachtjes. Ze kon niet op tijd een leugen maken, ze kon niet goed liegen. Ze was nooit een goede leugenaar geweest, maar ze moest proberen. “H-het spijt me.. I-ik was woedend en ik wilde mijn woede uiten op het houten Twoleg ding door mijn klauwen er aan te scherpen want dat doet me meestal beter voelen”. Vroeger schraapte de kattin ook haar klauwen aan dingen als ze moest relaxen van iets, dus dit was toch goed, toch? “En ik had S-storkpaw niet zien staan, want ze was zo klein en had dezelfde kleuren als het hek, h-het was nooit mijn bedoeling geweest!”. Het was inderdaad nooit haar bedoeling geweest; en die gevoelens waren wel duidelijk te horen in haar stem, zelfs al was zeventig procent van wat ze daarnet had gezegd een leugen. Ze wilde niet dat ze weer ruzie zou krijgen met haar broer door zoiets stoms, niet alweer.

Eerlijk gezegd wist de kater niet wat hij had moeten verwachten. Had hij moeten verwachten dat de poes gewoon eerlijk antwoord gaf? Met zijn zusje wist je het nooit, onvoorspelbaar als ze was. Zijn strakke blik op haar vast staand luisterde hij nouwkeurig naar haar onzin verhaal, zijn brandende ogen tot spleetjes geknepen, zijn staart de lucht aantikkend. Ze had de apprentice voor hek aangezien? Beweerde ze nou dat Storkpaw stomweg tussen haar en een hek was gaan staanm zonder enig reden, terwijl ze hier naar uithaalde? Was ze zo blind dat ze het wit niet van het bruin kon onderscheiden? Hij kon het niet helpen wat te snuiven bij het horen van zijn zusje haar woorden. Een aantal weken geleden had hij nog gedacht de ergste van de twee te zijn, was hij het kwaad. Deze gedachten leek nu zo ver weg, zo onbegrijpelijk.

Logischerwijs nam Storkpaw het al gouw op voor haarzelf, schoot ze per direct er tussen. Kort keek de kater haar aan, de trilling in haar stem de angst die het poesje doormaakte echoënd. "Je kon het wit niet van het bruin onderscheiden?" zijn blik stuiterde weer terug naar zijn sibling, zijn stem angst aanjagend koel "Beetje onwaarschijnlijk is het niet? Fallenflight?" Kort knikte hij wat, het was wel duidelijk wat hier speelde. Kort gleed zijn blik over de ogen die inmiddels op hen lagen, voelde hij kort een immense druk op zijn schouders. Hij zou snel moeten handhaven, ze hadden geen tijd om te lang in te zitten over onzin als dit. "Bovendien lijkt het me vrij logisch dat na de eerste klap, je wel door zou hebben dat het niet hout was dat je sloeg, en toch zie ik meer wonden op haar huid, op verschillende plaatsen. Daarbij neem ik ook aan dat geen enkel kat dom genoeg is om tussen een hek en klauwen in te springen?" Kort gleed zijn blik over Storkpaw, alsof hij zijn eigen woorden moest dubbel checken. De poes voor hem had een kans het uit te leggen, maar het zag er naar uit dat ze dan kans had vergooid door een leugen te noemen. De reden voor haar aanval zal dan wel niet een goeie zijn en het was zijn taak snel erop te reageren. Hun clan, het was al fragiel, ze konden geen gekken gebruiken die hun klauwen niet thuis kondde houden. En hoewel ze spijt leek te hebben, haalde dit nog altijd haar acties niet weg. Als ze echt spijt had zou ze de straf met eer aanvaren. "Fallenflight" nogmaals keek hij haar strak aan "Als jij je niet kan gedragen als een Warrior, zal je dit ook niet hoeven te doen" hij ontmoette haar ogen "Je zult apprentice taken op je nemen tot dat je bewezen hebt het Warrior zijn te verdienen. Ik zal dit persoonlijk in de gaten houden" Slik, voor hij het wist was het er uit. Had hij zijn eigen zus gestraft. Maar familie betekende niks wanneer het aankwam op het welzijn van zijn clan, geen uitzonderingen. Boontje komt om zijn loontje. "Falconpaw, Storkpaw is hierbij klaar om geholpen te worden." met een iets wat zachtere blik gleed zijn blik van kat naar kat. Ook Raptordash knikte hij toe, aantonend dat ook zij nu gewoon weer terug kon gaan naar wat ze aan het doen was. Een laatste blik was voor Fallenflight, diens straf hij nu verplicht was te controleren, Mousedung. Oh hoe hij verlangde naar zijn nachtrust.

Haar hart klopte in haar keel terwijl ze afwachtte wat er zou gebeuren. Zouden ze haar leugen geloofd hebben? Well, haar kansen werden al meteen verstoord toen de apprentice woedend zei dat ze haar gewoon direct had aangevallen. De kattin negeerde haar en richtte een ‘schuldige’ blik naar haar broer toe, maar zelfs die geloofde haar niet. "Ik voelde me gewoon niet als mezelf- ik was zo boos, en ik... Nja.. Ik kan hier niet goed uitkomen" Dat stomme hek was haar enigste excuus, en nu heeft ze het verknoeid. De poes had er veilig mee weg kunnen komen als ze maar logischer was geweest. En nu kreeg ze dus apprentice taken als straf, maar dat viel nog behoorlijk mee met alle mogelijkheden die ze had kunnen krijgen. Ze knikte. “Ik aanvaard mijn straf en ik zal alle gevolgen accepteren”, zei ze kalm. Tevreden was de kattin wel over dat ze geen al te erge straf had gekregen, het had altijd veel erger kunnen eindigen en misschien was er dan toch nog ergens een goede hoop te vinden. Toen kwam de andere grijze poes op het toneel en stelde voor dat het beter zou zijn als zij op haar zou letten. Fallen richtte een lichtelijk koele blik op haar af, was dit echt omdat ze zorgen had voor de deputy, of voor een hele andere redenen? Ze was zelf niet zeker, maar ze zou alles accepteren zolang ze maar vergeven werd op het einde, want op het buitenste randje was dit allemaal haar fout niet geweest. Alleen was dat zo moeilijk voor anderen te zien, en ook voor haarzelf. Ze kende haarzelf gewoon niet goed genoeg om te weten wat ze kon vertrouwen, wat ze kon beschouwen als het goede; het zat allemaal in de war op het moment en het bracht haar in situaties zoals deze. De kattin had zich niet meer zo veilig gevoeld, niet door anderen, maar door zichzelf, ze vertrouwde zichzelf voor geen meter meer. Elk woord dat uit haar bek kwam bracht ze weer in twijfel en elke actie brachten alleen maar meer schulden op haar schouders.