I don't want to be more bitter than sweet

De poes huppelde sierlijk door het territorium heen, probeerde het kamp zoveel mogelijk te mijden. Ze was gewoon bang voor alles, bang ofdat anderen nog wisten van haar dramatische gedrag bij haar broer. Want haar hoofd schudde, haar gedachten klopten niet. Ze hield van haar broer- maar ze haatte hem ook zo erg.  Het aarde op de zachte grond liet soms wat vlaagjes stof achter toen ze liep. De grijze poes kwam aan bij een hek, waar ze Storkpaw tegemoet kwam. ‘Hey Fallenflight'. Fallenflight, de naam die nu vast stond geplakt op haar kop, bekend als iemand die het steeds mis had. De kattin kon het niet, ze ademde diep in en uit maar ze kon het niet. Haar gedachten schudden weer volop los en ze begon krachtig uit te halen naar de poes, met haar klauwen ingehouden. Ze wist niet wat ze deed, waarom ze het deed, maar ze was boos, gevuld met woede, woede dat haar gedachten en haar hart het nooit eens eens konden zijn. Ze wist niet, ze wist niet meer dat ze een verhaal had verteld toen Stork nog maar een kleine kitten was. Ze was haar grootste inspiratie vergeten, oh Merrith, ze was uit haar gedachten vervaagd. Vervangen door haat en woede rond iedereen in deze clan. De poes wilde nog een hardere klap uitdelen maar ze stopte. “H-hey Stork”, haperde ze wat. Was dit hoe ze iemand begroette, iemand waar ze vroeger goed mee om kon gaan? Haar hoofd was all messed up. De grijze poes voelde zich schuldig- ze had weer iets verkeerds gedaan. Haar staart zwiepte heen en weer en ze had haar oren in haar nek, maar haar gezicht probeerde een fake glimlach te tonen. Ze deed zo hard haar best om gewoon normaal en kalm te zijn. Maar haar kalmte was vervaagd, Merrith was vervaagd. Sommige van haar herinneringen waren gewoon vervaagd, alsof ze was vergeten wie ze was. Waarom was ze zelfs kwaad? Waarom was ze zo stom?

Er kwam geen begroeting terug, in plaats daarvan haalde de andere diep adem. Was ze bang? Bezorgd? Maar voordat Storkpaw kon vragen wat er mis was kwam er een poot in haar gezicht. De nagels waren niet uit, toch kwam het wel hard aan. En nog een keer. Storkpaw wist niet wat er gebeurde en stond daar stomverbaasd, onder de regen van poten. Uiteindelijk wist ze zichzelf weer te hervatten en deinsde naar achteren, een geschrokken blik in haar ogen. Dat was het. Nu kwam de begroeting, haperend. Toch alsof er niks gebeurd was net. Ze was gek. Ze was echt gek. "Waarom deed je dat?!"de gevlekte poes schreeuwde de woorden, het niet snappend. Zij had zich afzijdig gehouden, ze had er voor willen zorgen dat zij nergens mee te maken had. Niet omdat ze geen interesse in anderen had, maar omdat zij er ook niks mee te maken had. "Je bent gek"

De poes reageerde echter niet positief op haar begroeting, vroeg al schreeuwend waarom ze dat deed. Waarom deed ze dat inderdaad? De grijze kattin keek naar haar witte tenen, op zoek in haar kopje naar antwoorden, maar ze kon niets vinden. ‘Je bent gek’, klonk er nog van de apprentice. Ze was niet gek. De poes keek haar boos aan met haar gouden ogen. “Ik ben niet gek”, zei ze streng, haalde haar klauwen deze keer uit en begon met veel kracht in haar poot te slaan, slaan richting de apprentice. Ze moest maar opletten met haar woorden, ze moest maar opletten met wat ze zei. Dus dit was de Fallenflight van tegenwoordig- een doorgeslagen poes die anderen aanviel als ze gewoon een woord tegen haar zeiden. Ze was een absolute schande geworden, maar er aan te denken het gewoon terug te draaien, dat kon de poes niet. Ooit had de kattin een verhaal aan de apprentice verteld, een verhaal over een rogue, over hoe ze liefde voor iedereen op de eerste plaats had gezet. Haar beloftes altijd nakwam, en de grijze kattin had proberen te leren uit de lessen. Maar nu was ze alles vergeten, ze was alleen maar gevuld met woede. Ze was geen lieve ziel meer, ze was juist een goede ziel die in hell was gevallen en er probeerde uit te raken.

Ergens wist ze het ook wel, ergens wist ze dat ze het niet had moet zeggen. Ze had weg moet gaan, moeten vluchten misschien wel. Ze was gewoon zo van haar stuk geslagen en in de war. Fallenflight verdedigde zichzelf, ontkende wat Storkpaw haar noemde. Ze zag de poot op haar afkomen en dook opzij, maar de klauw raakte haar kop en ging door haar oor heen. Ze schreeuwde het uit van de pijn, de eerste keer dat ze een klauw in haar vel had gehad. Iets warms en vochtigs kwam uit haar oor. Ze zakte in elkaar, de haren in haar nek stond overeind en haar staart was dik. Storkpaw had nog niet genoeg vechttraining gehad en wist bovendien niet wat ze moest doen. Het enige wat haar lukte was blazen naar haar aanvaller. Een poes die ze vertrouwde, maar nu zag ze niet meer dan een monster.

De ander dook weg maar het leek erop dat ze haar oor had geraakt. De poes voelde even geen medelijden- ze wilde gewoon dat de ander zou stoppen met haar gek te vinden, maar ze leek enkel naar haar te blazen. De grijze kattin blies woest terug en haalde opnieuw uit, deze keer met alletwee haar poten en klauwen uitgeslagen. Alhoewel de kans dat ze echt zou raken niet erg groot was, ze wilde dat de ander zag dat ze een beest van woede was. Een vuur waar niet mee gespeeld mocht worden. Als anderen haar niet konden accepteren zoals ze was, dan was dit wat ze terugkregen. Het moest gewoon gebeuren, dit moest gebeuren. Misschien was ze een monster geworden- ze wist het niet. Misschien was ze haar verstand verloren- dat wist ze niet. Paar manen geleden was ze nog normaal, en nu was ze helemaal doorgeslagen. De grijze poes wilde stoppen, het allemaal rechtzetten, maar het lukte gewoon niet. Iets in haar binnenste zei dat katten zoals deze helemaal knockout moesten voordat ze zou opgeven.

De poes had haar soms geraakt, soms ook weer niet. De grijze kattin probeerde nog steeds sterk uit te halen met beide haar poten, maar werd al snel krachtig geraakt waardoor ze moest stoppen om eventjes haar balans te vinden. Ze ademde eens heftig in en uit, schudde haar kop en keek daarna naar de kleine apprentice. De poes keek haar aan, verbaasd over wat ze had gedaan. Had zij dat echt gedaan? Had ze haar echt pijn gedaan? Maar die medelijden werden al snel versperd door borrelende woede. De woede die ze al die manen had binnengehouden omdat ze die niet durfde te uiten. Snel probeerde de poes opnieuw uit het halen, ze was nog niet klaar. Nog helemaal niet, en als de ander niet zou uitkijken werd ze al helemaal gek. Het moest er gewoon uit, al die woede moest er gewoon uit. En als deze apprentice niet opgaf- dan zij ook niet. Alhoewel de apprentice geen keuze had gehad... Ze was een monster geworden, ze zat een arm kind te slaan omdat ze boos was. Het was geen tijd voor vragen, geen tijd voor medelijden- enkel tijd voor afmaken.