the devil within

De kattin ging op een heuvel staan, waarvan ze hun gebied goed kon bekijken. Het beeld was prachtig. En nee; dat zei ze niet alleen omdat het haar territorium was. De open heides waren gewoon zo uniek in het bos. Niet na te bootsen. En dat, maakte het het zo speciaal. Een zacht windje waaide door haar lange vacht heen en deed sommige stukken doen dansen. Raptordash sloot haar ogen en ademde de lucht in. En meteen voelde ze zich wat verfrist. Ze was wel eens in de stad geweest, ze kende wat "kittypets" daar en ging af en toe ze opzoeken voor een praatje. Maar lang bleef ze nooit, die plek was zo vuil. En de lucht al helemaal, de mensen daar pompte allemaal troep in de hemel. Het was totaal niet zoals hier; het gras de bloemen die hier groeide. Het zorgde voor een schoon aroma.

Zijn spieren zeurde wat naarmate hij verder het territorium opstapte, zijn kop hing laag, hij kon zowat bijna het zand onder zijn poten proeven zo laag. Het was niet ongewoon de kater zo aan te treffen, sjokkend alsof er een gewicht op zijn schouders hem naar beneden douwde. Wel ongewoon was het feit dat hij het negeerde, er amper aandacht, zijn gedachten te gebrand op de zorgen in zijn kop dan de zorgen van zijn lichaam. Deputy zijn, de kater zag het eigenlijk helemaal niet zitten, had nooit ambitie gehad zijn clan op die manier te dienen. Als kitten misschien wel ja, speelde hij Blazestar om altijd zijn zin te krijgen en andere kittens met een excuus aan te vallen. Maar nu? Hij wilde geen 9 levens meer, vond 1 eigenlijk al veel te veel als hij eerlijk moest zijn. Sprak de kater van geluk dat hij enkel nog maar een deputy was, en hoopte hij dit gewoon voor altijd te kunnen blijven tot hij zichzelf een vervroegd pensioen zou geven. Maar goed, hij was immiddels gewend geraakt geen eigen belangen te mogen hebben, zou hij doorbijten om zijn verwachtingen na te leven. Maar met plezier? Met plezier deed de tom dit zeker niet.

Zijn blik viel op Raptordash terwijl ze boven op de heuvel zat waar blaze liever niet de spierkracht voor iwlde opofferen er op klimme, bleef hij standvastig voor de verhoging staan. Als het aan zijn gevoelens was om te bepalen wat hij deed zou hij gewoon doorgwandelt zijn, zou hij de poes genegeerd achter hebben gelaten. Maar iets in hem deed dit verlangen weigeren, hield hem vast genageld aan de grond. "Raptordash?" mauwde hij, zijn stem hoewel misschien niet verwacht kijkend naar zijn chagrijnige kop, zacht en warm "Lekker aan het luieren huh"

Raptor trok aan haar toen ze een tegenstrijdig beeld aantrof, de woorden die de kers verse deputy had gesproken waren net als zomer regen. Maar zijn gezichtsuitdrukking was alles behalve 'zacht en warm' Hij zag er bijna verbitterd uit, met de verkeerde poot uit bed gestapt of misschien toch niet zo blij met zijn nieuwe rang? De verantwoordelijkheid die het met zich mee bracht was immers niet voor iedereen weggelegd. "Ik ben klaar met al mijn taken dus ik dacht dat ik even wat zou uitwaaien hier." Legde ze kalm uit. "Maar als uw nog een ander opdracht voor mij heeft dan neem ik die graag aan."

"Ik ben klaar met al mijn taken dus ik dacht dat ik even wat zou uitwaaien hier." antwoorde de poes kalmpjes waarop de rossige kater enkel wat knikte. "Maar als uw nog een ander opdracht voor mij heeft dan neem ik die graag aan." Hij kon het niet helpen kort te grinniken terwijl hij langs de zilveren poes heen stapte en zijn kop schudde "Een andere opdracht? Eh neem je rust" Rust was immers nog steeds iets waar de kater veel waarde aanhechten hoewel hij vergeten was het hemzelf te gunnen. "Je taken zijn gedaan, de prooistapel oogde al wat beter toen ik het kamp uitging" Met een korte blik keek hij de poes aan. Het was immers niet een voedsel gebrek waar zijn zorgen lagen rondom Windclan. Het ware probleem zou niet worden gefixt met wat meer patrouilles.

Ze vertelde hem haar jachtvaardigheden nog niet tiptop te vinden. Het waren woorden waar de rossige kater zich wel in kon vinden. Klein als hij was had hij vaak moeite het snelle prooi te vangen, glipte ze altijd weg uit zijn normaal gesproken machtig sterke klauwen. Kort glimlachen deed hij dan ook toen de poes om zijn hulp vroeg, haar nog al jonge leeftijd tonend. Geamuseerd draaide hij zijn kop naar haar, tikte hij de grond af met zijn staart en schoot hij langzaam zijn kop "Ben bang dat je het aan de verkeerde vraagt, jagen is niet waar mijn kracht ligt en bovendien zie ik je niet door de tunnels heen sjokken, of wel?" Zijn ambere blik ontmoette kort de hare "Ik zou het aan Shadefeather vragen, hij is een waar jager hier op de velden" Blazesong knikte kort, Shadefeather was een kater met talent, hij zou de poes zeker beter kunnen helpen dan hij, als hij het al zou willen, kon.