Changes

Onderwerp: Changes za 13 jun 2020 - 1:59

Oh hoe hij wenste dat hij terug kon naar een periode van een maan geleden. Twee manen geleden misschien wel, toen alles nog leuk was. Toen iedereen nog blij was. Waar Gorse blij was, hij blij was, Hazel blij was. Toen was Stallion ook nog blij. Iedereen was blij geweest. Maar in twee manen tijd was het allemaal berg afwaarts gegaan. Was het allemaal verpest geweest en was het allemaal ineen gestort. Gorsepaw was weg. En hij voelde dat hij zich steeds meer af begon te zonderen. Hij bedoelde dat niet, maar het gebeurde wel. Constant hetzelfde riedeltje iedere dag. En hij was moe, StarClan hij was zo moe. Maar hij kon niet slapen, hij moest doorgaan. Dat zou Gorsepaw ook willen, dat hij door zou gaan. Hij liep iedere dag een stuk, hij werkte als de pest en ’s avonds keek hij naar de maan die hoog aan de hemel stond, naast Routnose in het nest. Maar slapen deed hij niet. Af en toe een hazenslaapje, vaak buiten het kamp. Daar merkte niemand het, niemand hoefde te weten dat hij ’s nachts niet sliep. Er waren al genoeg dingen aan hun kop, katten die vermoord werden, de oorlogen… Hij wilde ze niet nog meer kopzorgen brengen. Dus krulde hij zichzelf op, in het veld gevuld met bloemen, waarna hij zijn blauwe ogen rustig sloot. Al wist hij dat hij waarschijnlijk niet eens in slaap zou kunnen vallen.

+ Hazelpaw

Onderwerp: Re: Changes zo 14 jun 2020 - 21:06

Niemand had het nog gemerkt, niemand had er nog om gevraagd. Toch trok Hazelpaw zich weer steeds meer in haarzelf terug, kroop ze haar schulp weer in. Na haar tijd in de bergen was ze weer vrolijk geweest, was ze langzaam weer tot bloei gekomen. Alleen alle gebeurtenissen hadden de rem ingetrapt. Haar hazelnootkleurige ogen keken schichtig de wereld in, alert. Alsof ze er elk moment als een haas vandoor kon gaan. Toch was ze de geur van haar broer gevolgd. Ze wilde zo graag bij hem schuilen, maar ook dat ging niet meer. Hij had zich ook afgezonderd. Misschien hoorde dat ook wel zo toch? Misschien was dit beter. Beter dan vrolijk en uitbundig zijn. Zo kon je niemand pijn doen toch, zo viel je niet op… Dat was vast beter voor Falconpaw nu Gorsepaw er niet meer was. Als zij zich stil hield, muisstil. Dus zei ze niks toen ze hem in het veld zag liggen. Ze ging met een ruime boog om hem heen en ging gewoon voor hem liggen, een stuk van hem vandaan. En ze keek naar hem, naar haar gebroken broer. Naar haar grote stoere broer, die altijd haar rots was geweest.

Onderwerp: Re: Changes di 23 jun 2020 - 1:55

Hij probeerde het nog steeds hard, om een glimlach te forceren op zijn gelaat zoals hij eerder ook had gedaan. Om alle pijn van de ruzies met zijn moeder, de ruzie met Stallionstar, te negeren. Om alle problemen die hij had te verbergen omdat de rest van de clan er niets mee te maken had. Hij probeerde zichzelf af te leiden, want hij een taak, een belangrijke taak. En dat kon hij niet zomaar opgeven. Hij had geen tijd om te rouwen, hij moest kneiterhard werken. Want het was te zien dat het leven soms in één keer over was. Zelfs als het een eigen beslissing was geweest. Mocht er iets met Rout gebeuren… dan moest hij er wel klaar voor zijn, dan moest hij er zijn om de rang over te nemen en er te zijn voor de clan. Want op dit moment? Was hij er nog niet klaar voor, want hij moest nog zoveel leren. Hij had laatst nog Wisteriawisp de verkeerde zaadjes gegeven, wat moest hij dan als hij er alleen voor zou gaan staan? Hij had amper zijn ogen dicht, misschien nog wel minder dan een paar minuten. En toen verscheen het beeld van Gorse al in zijn hoofd. Dat was meer dan genoeg om overeind te schieten, zwaar ademend en al, zijn nagels in de grond geboord. Vaak was het hetzelfde, soms net iets anders. Maar het kwam altijd neer op hetzelfde. Hij keek schichtig om zich heen, of er iemand was die dit had gezien. En toen viel zijn hart diep in zijn borstkas. Daar zag hij zijn zusje liggen, in het gras. Weg van hem. Ging hij nog meer katten verliezen? Hij had zijn moeder al manen geleden verloren, Shatteredice had hij verloren, Gorsepaw, Dewberry… De lijst werd steeds langer. Zou hij nu ook Hazel kwijtraken? Zou ze zien dat hij helemaal niet zo sterk was en dat hij niet voor haar kon zorgen? Zou ze zien dat ze beter weg van hem kon blijven? ”Hazel?” sprak hij, nog steeds zwaar ademend, met een trillende stem. Hij kon zelfs zijn stem niet meer onder de controle houden, wat hij vroeger zo goed gekund had. Alles waar hij zichzelf op gebouwd had, was compleet in gestort.

Onderwerp: Re: Changes zo 2 aug 2020 - 20:07

Haar adem stokte even in haar keel toen Falconpaw uit het niets overeind sprong. Was er iets? Kwam er iets op hun af? Geschrokken krabbelde ze overeind en rende naar hem toe. Ze verborg haar neus in zijn vacht terwijl ze haar hazelnootkleurige ogen dichtkneep. “Komt er iets aan? Gaat het ons opeten?” Bibberde ze zenuwachtig. Waarom reageerde haar broer anders zo. Er moest vast iets zijn. Ze was het niet gewend dat hij zo deed, dan moest het wel iets heel ergs engs zijn. Wist zij veel dat het zijn nachtmerrie geweest was. Ze dacht dat het in het echt was en ze was op het moment een springveer. Alles deed haar opschrikken, vluchten of in elkaar duiken.

Onderwerp: Re: Changes ma 3 aug 2020 - 0:53

Ze schrok. Ze schrok van hem. Zijn bek werd droog voor een moment, het was niet zijn intentie geweest. Hij wilde haar niet laten schrikken. Ze rende meteen naar hem toe, waardoor hij het niet kon laten om opgelucht te ademen. Ze ging niet weg. Ze was hier nog. Ze ging niet nog een keer weg. Ze verborg meteen haar neus in zijn vacht, verstopte haarzelf in principe in hem. De tranen die zijn ogen in vloeiden kon hij niet verbergen, maar het hoefde ook niet, zolang ze maar niet over zijn wangen zouden gaan rollen. Hij betwijfelde of hij dan nog überhaupt kon stoppen. ”Komt er iets aan? Gaat het ons opeten?” klonk er met een trillende stem van zenuwen van de poes af. Hij kon een droog lachje niet tegen houden terwijl hij een poot om haar heen sloeg om haar dichter bij hem aan te drukken en hij zijn kopje boven op de hare heen te leggen. ”Er komt niks, geen zorgen..” sprak hij nog met een licht trillende stem terwijl hij zijn blauwe ogen sloot. ”Sorry, ik had een nachtmerrie. Ik wilde je niet laten schrikken.” fluisterde hij zachtjes tegen haar, haar zo dicht mogelijk bij hem houdende. Hij wilde haar niet nog een keer kwijtraken, die ene keer was al te veel geweest. ”Waarom lag je helemaal daar?” besloot hij daarna zachtjes te vragen. Durfde ze niet bij hem te liggen? Had hij iets verkeerds gedaan?

Onderwerp: Re: Changes di 4 aug 2020 - 14:13

Ze voelde de poot van haar broer om zich heen slaan. Waardoor ze voorzichtig haar kop weer uit zijn vacht durfde te halen. “Ooh…” Fluisterde ze, toen hij aangaf dat het een nachtmerrie geweest was. Het was maar goed dat er niets op hun af kwam, maar nachtmerries waren ook niet leuk. Ze had ze zelf ook weer steeds vaker. Waarover zouden Falconpaw zijn nachtmerries gaan? Zouden ze over hun moeder gaan zoals bij haar vaak het geval was. Vast niet want Amberstorm vond Falconpaw wel lief. Of over zijn beste vriend? Gorsepaw zou toch niet steeds in zijn nachtmerries verschijnen, dat zou hij vast niet hebben gewild, hij was altijd zo aardig geweest. Ze wist dat haar broer er kapot van was, dus eigenlijk was de kans best groot. Ze slikte en wist even niet zo goed wat ze moest doen. Ze was nu toch naar hem toegerend, dat was niet meer onzichtbaar zijn. Al voelde het fijn om hem weer in haar buurt te hebben. Misschien hadden ze elkaar gewoon nodig? Falconpaw vroeg waarom ze helemaal daar had gelegen. “Uhm… ik wilde je niet storen.” Stamelde ze toen wat ongemakkelijk. Dat was niet de gehele waarheid en dat wist ze.

Onderwerp: Re: Changes za 22 aug 2020 - 13:54

Ze durfde haar kopje voorzichtig uit zijn vacht te halen toen hij een poot om haar heen had geslagen. Hij legde uit dat het geen monster was, dat hij een nachtmerrie had gehad. Ze hoefde niet te weten waarom, het was niet het fijnste om te weten waar je broer nachtmerries over had, vooral als hij daardoor niet zo sterk was als dat hij wilde zijn- voor haar. ”Ooh…” fluisterde ze zachtjes op zijn uitleg. Falcon sloot zijn blauwe ogen even kort terwijl hij zijn kopje tegen haar aan drukte. Ze was weer dichtbij, de afgelopen tijd had hij kort de angst gehad dat ook Hazel van hem weg zou gaan, dat ze zag dat hij te zwak was. Dat hij haar niet kon beschermen. Maar in angst had ze wel naar hem gerend, alsof hij haar wel kon beschermen. En dat alleen al liet zijn hartje warmer worden. ”Uhm… ik wilde je niet storen.” stamelde ze ongemakkelijk en Falcon opende zijn blauwe ogen weer terwijl hij naar haar keek. Als hij niet zo vermoeid was geweest had hij er misschien twijfels bij getrokken, maar hij accepteerde haar antwoord voor nu wel. ”Je stoort me nooit…” sprak hij zachtjes, zijn oortjes wiebelend. Dacht ze dat ze niet naar hem toe kon stappen? ”Echt, nooit. Je kan altijd langskomen.” Graag zelfs. voegde hij er in zijn hoofd nog aan vast. Elke afleiding was een afleiding die hij verwelkomde.

Onderwerp: Re: Changes ma 24 aug 2020 - 11:09

Er verscheen een waterig glimlachje om haar lippen toen haar broer zei dat ze hem nooit stoorde. Even knipperde ze de tranen weg die in haar ogen waren ontstaan. “Dankjewel Falcon.” Miauwde ze zachtjes. Ze keek naar haar poten. Moest ze hem vertellen wat ze had gezien? Wat het met haar had gedaan toen hun moeder hem zo liefdevol had getroost? Nee… Nee, straks deed het hem pijn. Het was goed zo. Ja, het was goed. Falconpaw kon er niks aan doen en zij moest zich niet zo aanstellen. Ze moest gewoon onzichtbaar blijven, misschien zou Amberstorm dan ook ooit van haar houden. Als ze niet te veel problemen veroorzaakte, als ze gewoon deed wat ze moest doen en meer niet. Het kwam wel goed, vast wel…

Onderwerp: Re: Changes do 27 aug 2020 - 0:26

Als er iemand in de hele wereld waar hij alle tijd die hij kon zou vrijmaken, dan zou het voor zijn zusje zijn. Niemand kon haar plaats in nemen. Echt niemand. Er waren meer katten waarvoor hij het ook zou doen, maar Hazel? Hazel zou altijd nummer één zijn. Hoe dan ook. ”Dankjewel Falcon.” klonk er zachtjes van de poes af, waarop hij zachtjes glimlachte en een lik over haar oor gaf. ”Daarvoor hoef je me niet te bedanken, zolang je het maar weet.” sprak hij zachtjes tegen de poes. Het was toch logisch dat hij voor haar klaar stond, waarover ze ook maar wilde praten? Haar zorgen waren immers veel belangrijker dan die van hem. Toen ze stil werd en haar blik naar poten verplaatst werd, nam Falcon weer iets afstand terwijl hij zijn blik wat meer op haar richtte. ”Hazel?” vroeg hij even aan haar terwijl zijn blauwe ogen bezorgd stonden. ”Is alles oké?” Ben jij oké? Alles om haar gelukkig te hebben.

Onderwerp: Re: Changes wo 9 sep 2020 - 20:14

Natuurlijk wist ze het wel, alleen ze vond het soms moeilijk. Moeilijk als hij niet lekker in zijn vel zat, om hem dan met dingen te belasten die hem misschien nog verdrietiger maakte. Ook al mocht ze hem altijd storen. Dat was soms makkelijker gezegd dan gedaan. Ze wilde hem geen pijn doen, ze wilde het dan voor zich houden. Hoe erg het haar ook belastte en belemmerde. Plots sprak Falconpaw haar naam vragend uit. Oh ooh… zag hij het aan haar? Liet ze het al te veel doorschemeren. Ze tilde haar kop snel weer op, maar het was al te laat. Ze zag het aan de manier waarop haar broer naar haar keek. Ze kon niet tegen hem liegen of de schijn ophouden als hij door zou dringen en ze wist dat ze er nu niet meer mee weg ging komen. Nu zou hij het uit haar trekken. Dus kon ze het beter maar gewoon zeggen. Stilletjes bad ze naar StarClan dat het hem niet nog meer pijn ging doen. “Toen Gorsepaw weg was toen kwam mama naar jou toe.” Miauwde ze voorzichtig. “Ik kon zien… ik kon zien dat ze van je houd en…” Ze slikte en keek weer naar haar voorpoten. en niet van mij. voegde ze er in gedachten aan toe.

Onderwerp: Re: Changes di 3 nov 2020 - 17:39

Natuurlijk kon hij het aan haar zien. Ze was zijn zusje, zijn alles. als hij het niet aan haar kon zien dan.. Dan kon hij het bij niemand zien. Hij had het al niet bij Gorsepaw kunnen opvangen, dus hij moest zorgen dat hij het bij de rest wel kon. en dan vooral Hazelpaw. Die nog steeds één van de meest belangrijke katten in zijn hele leven was, zelfs als hij haar niet alles durfde te vertellen. Zelfs als hij het niet op haar schouders wilde leggen. ”Toen Gorsepaw weg was toen kwam mama naar jou toe.” klonk er voorzichtig van haar af, waarop Falcon iets met zijn oren draaide. Ging het daarover? ”Ik kon zien… Ik kon zien dat ze van je houd en…” een zucht gleed over zijn lippen, waarna hij zijn oren wat naar achteren draaide. ”Hazel… Amberstorm en ik..” Hij noemde haar niet eens meer mama. ”We hebben ruzie, altijd al. Meerdere keren gehad ook. Ze is voor mij niet meer ‘mama’. De enige reden waarom ze zo reageerde is.. nou..” Hij schudde zijn kopje even kort. Amberstorm was niet meer zijn moeder. Shatteredice had hem geadopteerd, had tegen hem gezegd dat Hazel ook welkom was. Maar Shatteredice was er niet meer, die was in RiverClan. ”Omdat ze drachtig was, is, en daardoor… daardoor werden haar emoties beïnvloed. Maar ze houdt van ons allebei, op haar rare manier. Maar ze is… ze is niet meer mijn moeder.” sprak hij zachtjes, terwijl hij Hazel zacht aan keek. Hij wist dat dit voor haar ook moeilijk kon zijn, maar hij moest nu echt dingen op tafel gaan leggen. Haar dingen duidelijk gaan maken over de relatie tussen hem en Amberstorm. ”Ik heb haar kansen gegeven, echt waar, maar..” hij zuchtte even en schudde zijn kopje zachtjes. ”Sorry, dat ik het je niet verteld heb. Ik wilde het wel maar.. ik wist niet hoe je zou gaan reageren. Ik weet dat je al niet zo.. close bent met Amberstorm. Ik probeerde je te behoeden voor de pijn.” sprak hij zachtjes. De pijn die hij met alle liefde in zijn eentje wilde dragen als het betekende dat Hazel geen pijn er aan zou gaan lijden.

Onderwerp: Re: Changes