And everyone said, ‘If we only live'

Gapend schudde de kater de slaap zijn lichaam uit, kwamen langzaam zijn spieren opgang en ontwaakte zijn geprikkelde brein uit een welverdiende rust. Een nieuwe ochtend was aangebroken, tot de kater's grote spijt. Hij was nooit een ochtend liefhebber geweest, deze begonnen altijd veel te vroeg. En toch, hoe vaak hij hen ook vertelde weg te blijven kwamen ze steeds weer terug, iedere dag. Bewijzend dat je soms het leven niets te vertellen had, het ging gewoon door zoals het wilde zonder enige medelijden met de arme zielen die het moesten leven.

[Oakpaw]

De ochtenden begon hij graag lekker vroeg, hij was niet zo eentje die graag ellelang uitsliep. Hij wilde wakker zijn, echt wakker zijn en leven, niet vastzitten in een spiegelende realiteit dat dromen noemt. Want ze zijn toch nooit waar, tenzij ze van StarClan kwamen, maar hoeveel kans was dat dan ook. De bruine kater was maar een simpele apprentice die een goed leven leed, meer kon hij niet vragen toch? Met grote passen stapte hij over het territorium heen die al wat verlicht was door de rijzende zon. Het was wel een mooi schouwspel, eigenlijk. Nu snelde de jonge tom door het ietsje hogere gras heen, en daar merkte hij een rode vacht op op een afstandje van hem. Nu stond hij even stil en bekeek hem, want dat was de deputy. En de deputy… Was… De Deputy, de almachtige kater die de rechterpoot van de leader was. Die kon hij toch niet storen? Die was waarschijnlijk nu super druk met... Te stappen. Maar ergens kon de apprentice het toch niet laten om voorzichtig dichterbij te stappen en hem met grote, bewonderende ogen aan te kijken. Natuurlijk was dit niet de eerste keer dat hij hem zag, maar het voelde nu wel speciaal eigenlijk.

Gouden ogen brandde in zijn flank, deed de kleine kater ongemakkelijk met zijn oren trekken en het stappen doen stokken. Kon hij dan nooit is alleen gelaten worden? Zijn ogen ontmoette die van Oakpaw, nog een vrij jonge apprentice wist hij toevallig. Wat moest hij nou weer? Had hij niks belangrijkers te doen dan hem dom aanstaren? Met een zucht besloot hij er maar naar te vragen, zijn stem nog altijd schor alsof deze nog niet helemaal wakker was. "Oakpaw?" Zijn blik nu vermoeider ogend hield hij strak op het kleine ding, niet veel kleiner dan hem, oof.

De rode kater had hem opgemerkt en keek hem erg vermoeid aan, maar dat leek wel normaal te zijn zo vroeg in de ochtend. Hij had wel al door gekregen dat niet iedereen een vroege vogel was, en dat ze soms heel lang wilden door slapen. Ach ja, ieder hun ding. Met een nog steeds grote bewondering keek hij de nogal kleine deputy aan, totdat die al vragend zijn naam uitsprak. “Ik stoor u toch niet? Of wel?”, vroeg de jonge bruine kater toen, lichtelijk onzeker en stapte daarmee en paar stapjes achteruit. Als de deputy niet wilde aangestaard worden- dan kon hij ook altijd weggaan, of wegkijken, of een opdracht aannemen, of wat er ook van hem gevraagd werd doen. De apprentice wilde niet zoals een irritant kind overkomen, hij wilde iedereen ten goede stellen.

De jonge man vroeg hem of hij hem stoorde waarop de kater moeite had zijn diepe zucht in te houden. Wat was er nu weer loos? Wilde hij het überhoupt weten? Het was dat zijn geweten beter wist, had hij zijn hart gevolgd was hij gewoon door gelopen zonder uitleg, had hij niet verder gevraagd. "Ligt aan wat er aan de hand is" mauwde hij kalmpjes, de jonge apprentice strak aankijkend, als er onzin uit zou komen was de kater zo weg. Als zijn geweten niet weer besloot zijn leven te ruïneren that is. Ach ja, misschien was het ook wel beter zijn clangenoten beter te leren kennen, zeker de toekomstige generatie. Hijzelf had immers nooit naar zichzelf geluisterd als zijn deputy hem zo zou hebben aangesproken. Het was dan ook een snelle glimlach die zijn geweten het jonkie toeschoot, beter zo?

’Ligt eraan wat er aan de hand is’, werd er gezegd door de deputy. Well, eigenlijk was er niets aan de hand. De kater bewonderde hem gewoon en zocht misschien wat gezelschap bij hem op, want dat was leuk toch? “Oh, euh, ik zat gewoon wat gezelschap bij u op te zoeken”, antwoordde de jonge kater. Er was geen enkel probleem, het was gewoon een mooie ochtend in het prachtige windclan territorium. Meer niet. Er was al genoeg drama geweest voorlopig, al die veranderingen. Hij die een apprentice werd was toch de ergste voor hem geweest, maar WindClan heeft al veel ergers moeten doorstaan in het verleden. Dit was daarmee even een afkoelertje waar ze beiden blij mee mochten zijn.