I was on the outside, always looking in

Het gevoel dat hij hier van kreeg was groot genoeg dat hij wilde huilen. Gelukkig deed hij dat op het moment niet. Waarom niet? Geen idee, er kwamen simpelweg geen tranen. Enkel rillingen. "I-ik weet het niet", antwoordde Pearl, duidelijk ook niet meer op haar gemak. "Waar we ook heen gaan, het volgt ons overal..." Depth gaf een instemmend knikje, daar begon het inderdaad op te lijken. Als zij niet weg kwamen van dit gelach, misschien moest het gelach dan maar van hun weg gaan. Misschien was het wel bang van hun en liet het zich daarom niet zien? De grijze kater ging iets rechter staan en nam een diepe tuig adem. "AAAAAAAHH!" schreeuwde hij plotseling op de toppen van zijn longen. Het was stil... Al was het maar van korte duur. Het gelach begon weer. Echter was het nu vrij zacht vergeleken met eerst. Wat moesten ze hier mee.

Ze wisten beiden niet wat te doen. Het was ook niet zo’n dagelijks ding om gevolgd te worden door een akelig gelach, dat waar je ook heen ging, niet weg bleek te gaan. De poes voelde hoe haar zilveren vacht rechtopstond, deels van angst en deels omdat ze niet wist wat het was. Het maakte haar erg zenuwachtig, iets wat een Cave Guard eigenlijk niet hoorde te zijn. Haar groenblauwe ogen keken naar de to-be, die opeens een grote tuig van adem nam. ‘AAAAAAAHH!’, schreeuwde de kater vervolgens. Het was zo luid dat de poes even haar oren naar achteren vouwde om het geluid te dimmen en haar trommelvliezen niet te breken. Toen het geschreeuw stopte, was het opeens stil. Ze wilde net zuchten van opluchting tot het weer klonk… Maar zachter. De kattin trok bedenkend met haar oor. “Misschien nog een keertje gillen? Zien of het nog stiller wordt”.

Het feit dat zijn domme idee nog min of meer geholpen leek te hebben verbaasde hem meer dan de rest van de situatie. “Misschien nog een keertje gillen? Zien of het nog stiller wordt”. Het voorstel van Pearl was aan de ene kant goed. Aan de andere kant had hij er niet echt behoefte aan om nog een keer te schreeuwen tot zijn longen er pijn van deden. "Probeer jij anders eens?" vroeg hij de kattin. Misschien kon ze wel veel hoger schreeuwen dan hij kon. Dat zou misschien ook wel helpen. Al was het ook gewoon dat hij helemaal niet nog een keer wilde schreeuwen. Hij schaamde zich er kapot voor. Wat als iemand hem had gezien? Straks vermeden ze hem nog meer.

Wat het geluid dan ook mocht zijn, ze had zeker geweten dat het gelach stiller had geklonken. Ofwel waren haar oren beschadigd door het harde gegil van de kater maar dat was waarschijnlijk het geval niet deze keer. Ze keek afwachtend naar de to-be, die tot haar afwachting toch iets anders zei. ‘Probeer jij anders eens?’, vroeg hij aan haar en ze gaf na een paar seconden een knikje. Ze kon waarschijnlijk hoger gillen, en hoe hoger hoe beter toch? Even haalde de zilveren kattin heel diep adem voordat ze heel haar longen uitschreeuwde. “AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHH!!”. Het echode door de bergen heen, zelfs nadat ze gestopt was. En het gelach… het was verdwenen. Alsof het was gevlucht door hun gegil. Even zuchtte ze diep voor ze weer afwachtte. Zeker dat er niets meer kwam? Maar nee, er gebeurde echt niets meer. “… Ik denk… Ik denk dat we er vanaf zijn!”, glimlachte ze opgelucht.