Mama bore a girl with a gun for a mouth

she is kind of a legend
total infamy

Wrens tijd hier begon op te raken. Ze kon enkel naar buiten kijken, hoe sneeuw en hagel afwisselende met stralende zon. De tijd van regen was nu zo langzamerhand wel voorbij en hun eeuwige sneeuw op de toppen begon uit te breiden. Ze hoopte dat Day het koud had daarboven, dat was de enige straf die hij daadwerkelijk uit moest zitten. Als hij al daar zat in de nacht, zoals hij beloofd had. Of in elk geval, de straf die hij voor zichzelf had verzonnen. Of zou hij ergens stiekem een knus grotje gevonden hebben, waar hij de nachten doorbracht met zijn lieve Appleblossom? Wren wist dat zij de enige was die echt af zou moeten zien als ze daadwerkelijk moest gaan reizen. Maar ze wist één ding, één ding waar ze eigenlijk niet naar uitkeek. Er waren tunnels, tunnels die recht zouden leiden naar de velden. Zo was Hazelpaw hier terecht gekomen, en zo zou zij weer terugkeren naar haar. Maar zover was het nog niet, maar het was een kwestie van dagen dat ze weg zou worden gejaagd als een hond. Iedereen zou ernaar uitkijken, ze voelde wel hoe ze naar haar keken. Iedereen, behalve misschien één iemand. Haar ogen vielen op haar broertje. Hij was nog veel te stil geweest.

Iedereen leek hem te verlaten stuk voor stuk. Eerst zijn moeder, toen zijn broer en nu was het een kwestie van tijd voor zijn zusje er ook vandoor zou gaan en het was nog maar de vraag of ze terug zou komen. En het was ergens allemaal de schuld van de tribe. Ze hadden niet de moeite gedaan om uit te vinden wat er met hun moeder gebeurd was, waardoor dit alles had plaatsgevonden. Waar hij het in zich had kunnen houden om iemand te beschuldigen, was Wren ontploft. Hij had het moeten zien aankomen, had moeten weten dat het een kwestie van tijd was. Maar in die zin had hij haar gefaald, had hij de enige die nog iets om hem leek te geven hier gefaald. En straks zou hij helemaal alleen zijn, zou hij haar niet meer hebben. Hij wist dan ook dat hij nog zoveel tijd als hij kon met haar moest besteden, voor het niet meer kon. "Ik zal je missen," Het waren de eerste woorden die eruit kwamen toen hij bij haar aan kwam. En het was de waarheid, hij zou haar missen, misschien als enige in de hele tribe.

she is kind of a legend
total infamy

Het was alsof haar ogen hem gelokt hadden. Hij kwam er eindelijk aan, haar lieve, stille broertje. De enige die ze nog had, werkelijk. Het was triest om toe te geven, maar hij was de enige die naar haar keek alsof ze geen monster was. Iedereen wist het, iedereen had het gehoord. "Poging op moord was net zo erg als de daad zelf", dat was wat Spark had gezegd. Het was niet waar, het was geen poging tot moord. Het was het opgeven van een speelstuk om de koning te kunnen slaan, dat was het. En de koning was een gruwel van een verschillend caliber. Maar haar broertje was nog niet op het bord, misschien kon dat nog. Als hij het wilde, als hij moest. Hij miauwde dat hij haar zou missen. Wren lachte schamel en keek even weg, naar buiten de grot. Ze knipperde een keer, waarna ze weer naar haar broertje keek. ‘Het hoeft niet,’ fluisterde ze. Ze zocht zijn blik en keek hem strak aan. ‘Je kan met me mee.’ Want zeg nou zelf, wilde hij echt liever hier blijven? Bij deze monsters, dan met haar mee. Ze zouden op avontuur kunnen gaan. Ze zou hem kunnen betrekken bij haar plot. Ze zouden het goed kunnen maken, samen.

Hij hoefde haar niet te missen? Wat bedoelde ze? En toen vielen de woorden, hij zou met haar mee kunnen gaan. Stiekem zou hij niks liever willen. Alles hier achter hun laten. Niet meer hoeven leven tussen katten die niks voor hun moeder gedaan hadden. Die haar hele dood vergeten leken te zijn of het niet belangrijk genoeg vonden. Maar dat was misschien juist de reden dat hij moest blijven. Dat hoe moest achterhalen wat er allemaal gebeurd was. Hij moest kiezen. Koos hij voor Wren of koos hij ervoor om de waarheid te vinden in een plek waar hij niemand meer had? "Iemand van ons moet hier blijven." Sprak hij uiteindelijk. "Anders vergeet de hele tribe straks nog onze moeder." En dat verdiende ze niet. Ze verdiende het niet om vergeten te worden en als hij de enige was die nog hier kon blijven, dan zou hij dat doen. Hoe graag hij ook met zijn zus mee wilde gaan.

she is kind of a legend
total infamy

Ze zag zijn twijfel, ze zag dat hij nadacht. En ergens had ze de hoop dat hij mee zou gaan, dat ze iemand aan haar zijde had die er door en door voor haar zou zijn. Maar hij zei nee, natuurlijk. Al was zijn reden acceptabel. Ze zuchtte. ‘Je hebt ook gelijk,’ miauwde ze. Geloofde hij haar tenminste wel? Hij was één van de weinige die haar normaal aansprak. Maar de afgunst en wantrouwen wat ze in de rest van haar tribegenoten zag, miste bij hem. Was hij gewoon teleurgesteld in haar? Ze wist het niet. Het bleef even stil, waarna ze uiteindelijk met een klein stemmetje antwoordde. ‘Ik ga jou ook missen.’ De enige. Ze had geen vrienden hier.

Hoe graag hij ook mee wilde gaan, hoe graag hij dit alles achter hem wilde laten. Hij kon het niet. Hij kon niet weg gaan en de tribe achterlaten zonder ook nog maar iets van hun moeder erin te hebben. Ze waren de laatste, Rumble was weg en nu zou Wren ook weg gaan en zou hij alleen blijven. Dat besefte hij zich maar al te goed. Hij zou ervoor kiezen om volledig alleen te zijn in de tribe, om niemand meer te hebben. Ze zou hem ook missen. Die woorden braken hem bijna, maar hij moest nu sterk zijn. Voor eens was het aan hem om sterk te zijn. Hij wist dat hij haar misschien niet weer zou zien. Dat ze misschien niet terug zou komen. Hij kon haar ook niet vragen om terug te komen. "Wees voorzichtig." Dat was wat hij haar wel kon zeggen. "En let goed op jezelf." Het was misschien stom advies, maar het gezegd hebbende voelde toch beter dan het niet gezegd hebben. Ook al was hij misschien de enige in de tribe die er zo over dacht.