I was on the outside, always looking in

De zon rees langzaam hoger en hoger op deze frisse, mooie ochtend. De zilveren poes rekte zich eens goed uit met een glimlach op haar gezicht te vinden. Ze hield van de ochtend, een nieuwe, frisse dag en nieuwe kansen om leuke dingen te doen. Zachtjes trippelde ze naar de uitgang van de grot toe, waar ze de waterval goed en duidelijk kon horen. Het water leek wel te leven, het was zo fijn om te horen. De rustige ochtendbries woei door haar vacht heen en ze straalde erg fel in het zonlicht. Het was even een moment van genieten. Genieten voordat ze haar duties weer opnam. Het mooie deel van de ochtend was het rust dat je kon vinden. Alle zielen die ontwaakten. Alles was er mooi aan. Daarom sloot de cave guard haar helderblauwe ogen en bleef gewoon staan waar ze stond, haar gedachten leegmakend. De kattin had nooit vele zorgen gehad, ze deed gewoon wat ze moest doen voor de tribe, voor haar familie. Voor iedereen waar ze van hield, en daarom verdiende ze wel eens momenten van rust voor alle moeite die ze in al haar acties stak.


+Depth

Een geeuw verliet de bek van de grijze kater nadat hij gewekt was door de eerste zonnestralen die de grot binnen vielen. Langzaam stond hij op en rekte hij zichzelf uit. Geen training vandaag, alweer. Zijn mentor had het druk waardoor zijn trainingen regelmatig niet door konden gaan. Nog een dag aan doelloos rondlopen. Onderweg naar de uitgang van de grot vielen zijn ogen op een kattin die wat eenzaam bij de opening zat. "Goedemorgen Pearl", begroette hij de kattin, waar hij een paar vossenlengtes vandaan plaats nam. Hij was niet degene die zo sociaal was om met iedereen small talk te maken maar wat gezelschap op z'n tijd kon ook geen kwaad.

Nog even genoot ze van de rust, naast het ruis van de waterval, tot ze aangesproken werd door een kat wat vossenlengtes achter haar, ze keerde haar kopje en herkende Depth. “Ah, goedemorgen Depth”, begroette ze hem vriendelijk, met een warme blik in haar ijsblauwe ogen te vinden. Meeste to-be’s waren nu al aan het trainen, maar dat bleek voor hem niet het geval te zijn. Waarschijnlijk was hij die apprentice met die super drukke mentor, waarschijnlijk ja. “Heb je al een idee wat je gaat doen vandaag?”, vroeg de zilveren poes aan de jonge kater. Misschien kon ze wel wat tijd door brengen met hem als hij niets te doen had, want ze hield wel van tijd te spenderen met to-be’s. Konden ze samen quality tijd spenderen en een mini avontuur beleven zonder waardevolle tijd van hun korte levens te verspillen.

Pearl draaide haar hoofd zijn kant op en begroette hem terug; “Ah, goedemorgen Depth”. Drie seconden in dit gesprek en hij liep al vast, geen idee wat hij nog meer kon zeggen. Gelukkig nam de kattin de regie over het gesprek op zich. “Heb je al een idee wat je gaat doen vandaag?”, vroeg ze. Hij haalde zijn schouders op waarna hij een keer zacht met zijn kop schudde. Wacht, zo ging het gesprek nog niet verder. "Waarschijnlijk kijk ik of ik ergens een training kan meepikken of loop ik wat rond in het gebied", antwoordde hij. Waarna er onbedoeld een zucht over zijn lippen rolde. Hij zou toch enorm graag nog wat meer training krijgen, helaas zat de hoeveelheid die hij wilde er nou eenmaal niet in.

De keuze samengevat was trainen of ronddwarrelen in het gebied. En vlak daarna liet de jonge kater ook nog eens een zucht. De poes kon niet echt opvatten waarom hij zo zuchtte. Was het omdat het trainen en het rondlopen saai zouden zijn? Of omdat hij alles deed dat tegen zijn zin was? Of had hij een probleem? De zilveren kattin wist het echter niet goed en keek hem bezorgd aan. “Is er… Is er iets mis?”, vroeg ze, met een beetje brokkelige stem vanwege niet zo lang wakker te zijn. De cave guard was ook niet gewend aan gesprekken in de ochtend te voeren, alhoewel ze wel hield van gezeldschap te hebben als iemand haar aandacht gaf.

Zijn ogen waren even afgedwaald, wat er voor zorgde dat de reactie van de kattin hem verbaasde. Ze keek hem ineens bezorgd aan. Dit veranderde toch niet ineens in een pity party omdat ze zich iets over zijn verleden herinnerde ofzo, toch? “Is er… Is er iets mis?”, vroeg ze. Oh. Dan was het in ieder geval niet daar over. Oh! Die zucht. "Mijn excuses, het was niet de bedoeling om te zuchten, ik eh-", begon de kater waarna hij zijn blik kort op zijn poten richtte. "Ik zou graag meer trainingen krijgen in plaats van zo vaak niets te doen te hebben", gaf hij eerlijk toe met een wat schaapachtige glimlach. Hij was niet zo goed in het uiten van zijn wensen, het maakte hem enorm ongemakkelijk.

De kater verontschuldigde zich en vervolgde door toe te geven dat hij meer training wilde. De zilveren poes keek hem aan met begrip in haar blauwe ogen. Het moest erg saai voor hem zijn zo vaak niet te trainen, simpel zitten rond te dwalen om de tijd te versnellen. “Voor de rest gaat het goed met je, toch?”, vroeg ze en gaf hem een kleine glimlach, alhoewel de bezorgdheid nog in haar blik te vinden was. De kattin wilde dat haar tribegenoten goed in hun vel zaten, zich goed voelden. Als het niet zo was dan kon ze er niet veel aan doen, maar ze zou toch proberen om hun beter te doen voelen. Maar de wens van Depth was wel duidelijk dat hij meer training wilde, en zij was zelf niet zo ervaren met to-be’s uitleg geven dus dat ging niet werken. Er moest toch een andere oplossing zijn…

Door zijn uitleg leek de kattin er minder ongerust uit te zien. Zijn zucht was dus inderdaad verkeerd begrepen. Hij moest beter letten op hoe hij over kwam en wat anderen uit zijn houding haalden. “Voor de rest gaat het goed met je, toch?”, vroeg de Cave Guard hem met een klein glimlachje. Depth gaf een bevestigend knikje voor zijn ogen afdwaalde. Okay, waren er nog manieren om dit gesprek voort te zetten? Of om er ergens mee te komen behalve small talk? "Weet u misschien of een Cave Guard vandaag zijn of haar To Be traint en mogelijk ook waar?" besloot hij te vragen. Misschien kon hij op die manier nog een training mee pakken. Cave Guards hadden het toch onder elkaar over zulke dingen? Of niet?

De poes begreep vaak dingen verkeerd. Meestal lag het niet aan de zender, maar aan haar; ze was te bezorgd over iedereen dat ze alle tekens beschouwde als slecht, willend om het recht te zetten en te helpen. Maar natuurlijk kon dat niet altijd. Na enkele seconden vroeg de kater iets, en ze dacht even na- Maar de zilveren poes vond niets. “Ik weet er geen, sorry Depth”, gaf de kattin toe op een zacht teleurgestelde toon, maar kreeg een idee. “Als je wil kan ik je misschien proberen wat training aan te bieden?”. Ze stelde maar wat voor, hopend dat als hij ja zou zeggen, ze het wel zou kunnen. De Cave Guard wilde altijd anderen helpen- hen geven wat ze wensten, ze helpen met zelfs hun leven... te leven. Ze wilde altijd helpen, overal, waar dan ook. Haar blauwe ogen weerkaatsten de kleur van de lucht terwijl ze keek naar de lucht.

Het duurde een paar seconden voor er antwoord kwam. Dat betekende waarschijnlijk dat de kattin er oprecht over nadacht. Dat was iets goeds, toch? “Ik weet er geen, sorry Depth”, reageerde ze spijtig genoeg. “Als je wil kan ik je misschien proberen wat training aan te bieden?" Het voorstel van de kattin kwam compleet onverwacht waardoor het even duurde voor hij zijn bek kon openen om antwoord te geven. Wat er echter klonk in plaats van zijn stem was een akelig gelach. Meteen sloot hij zijn bek maar het geluid ging door. Zijn oren zakte lichtelijk af naar zijn nek waarna hij zijn blik vragend op Pearl richtte. Misschien wist zij wel wat het geluid was, waar het vandaan kwam en wat ze er aan konden doen. Het was namelijk niet echt een prettig geluid om naar te luisteren, dat akelige, kille gelach.

De kattin bleef voorlopig even stil, wachtend op een antwoord. Maar de stilte die heerste werd onderbroken door een kil geluid. Het leek wel gelach, akelig gelach. De zilveren poes voelde zich een beetje ongemakkelijk hierbij, en  het leek ook te gelden voor Depth, alhoewel ze totaal niet wist wat het was. Zij had haar bekje mooi dicht gehouden, het geluid kon niet van haar komen. En ook niet van de to-be tegenover haar. Maar van wie of wat dan wel? “M-misschien moeten we… Misschien moeten we hier weg”, stelde ze voorzichtig voor terwijl ze haar groenblauwe ogen op hem richtte. Wie wist was het wel gevaarlijk. Of misschien lachtte iemand hen uit, of iets, iets of iemand, het veroorzaakte alleen maar stress. Pearl voelde zich bekeken... Heel erg bekeken. En haar lichaam kon het niet laten zachtjes te trillen, maar ze was een Guard, dus ze moest stand houden en dapper zijn.

De Cave Guard leek de zelfde reactie te hebben als hij. Verwarring, ongemak en misschien wel met een randje angst. Dit was geen natuurlijk geluid maar wat het dan wel was? “M-misschien moeten we… Misschien moeten we hier weg”, stelde Pearl voor. Depth knikte misschien net wat te enthousiast. De kater stond recht op met een opgezette lijn vacht over zijn rug. Het gelach werd harder. Gespannen keek hij om zich heen tot het weer tot de originele toon terug ging. Wat was dit? Lachte iemand hem uit? Was dit een ander dier? Een voorwerp? Hij had zoiets nog nooit gehoord en dat maakte hem toch behoorlijk gespannen. "Waar heen?" vroeg hij aan de kattin. Ze was ouder dan hem dus had waarschijnlijk ook iets meer ervaring met alles.

Het gelach werd voor een paar seconden nog harder. Een rilling gleed over haar rug heen en zette haar vacht op. Dit was eng, heel eng. De to-be vroeg aan haar waar ze heen moesten gaan en ze keek even rond. De ene kant was de grot en de andere kant was het wijde territorium van de tribe, en vol met twijfel zat ze nu wel. De zilveren poes wist niet echt waar er een veilige plek was voor dit akelig gelach, maar ze knikte naar een plekje daar verderop waar er bomen waren. Ze moesten wel wat richels bespringen, maar misschien waren ze daar wat veiliger voor... Wat het ook mocht zijn. De kattin keek met een vragende blik weer naar hem, zouden ze daar naartoe gaan?

Daar stonden ze dan. Cave Guard en Cave Guard To Be, als de dood voor een geluid wat ze niet plaats konden brengen. Beide hadden hun vacht opgezet en keken zoekend naar de oorsprong in het rond. Pearl gaf een knikje richting een paar bomen verderop, buiten de grot. Er waren twee opties. Ze zouden weg gaan van het gelach en het zou goed zijn. Of ze zouden juist naar het gelach toe gaan. Het geluid echode enorm in de grot, waardoor hij het idee kreeg dat hij buiten toch veiliger zou zijn. Depth gaf een instemmend knikje richting de kattin, waarna hij een paar stappen naar buiten zette. Als dit maar goed zou komen.

Haar hart klopte luid in haarzelf terwijl ze zag dat de to-be instemde om naar de plek verderop te gaan waar ze naartoe had geknikt. Toen hij wat stappen naar voren zette ging zij snel voor hem voor het geval dat. Ze was een volwassene en hij nog maar een kind, stel dat ze naar het gelach toe zouden lopen dan zou ze hem tenminste kunnen beschermen. Haar lange staart gleed over de stenen heen terwijl de zilveren poes heen en weer sprong en hoopte dat de to-be nog volgde en niet achterbleef door welke reden dan ook. De lichte angst in haar kop werd alleen maar versterkt door de koele wind die door haar vacht heen woei. Het was zeker niet fijn, zeker niet toen ze begon te trillen.

Pearl ging hem al snel voor. Of het kwam omdat ze zelf zo snel mogelijk hier weg wilde of omdat het voor zijn vaardigheid was kon hij niet raden. Hij volgde de zilveren kattin voor hem over de stenen. De koude wind gierde door zijn korte vacht waardoor er binnen de kortste keren rilling na rilling over zijn rug liepen. Een van zijn landingen ging echter behoorlijk mis toen er plotseling akelig gelach klonk uit een andere richting. What the h- En zo rolde hij een stukje naar beneden. Snel stond hij op en schudde hij zijn vacht uit. Het deed even pijn maar hij was niet gewond. De pijn was niets naast het gevoel dat hij wilde vluchten.

Het was een zeer eng moment. Ze was nog niet al te lang een Cave Guard waarvoor het zorgde dat ze nog niet echt alles wist. De zilveren poes had toen ze jonger had een mentor, maar die mentor was nu te druk met andere zaken. Ze stond er nu alleen voor, samen met een to-be die nu het meest op haar zat te vertrouwen. De zilveren kattin had de stenen besprongen met soepele bewegingen maar dat leek Depth niet te lukken. De koude wind woei door haar vacht heen terwijl ze toekeek hoe hij rolde na het horen van het akelig gelach. Het moest stoppen. Het werd hen beiden gewoon teveel. "Depth! Gaat het wel?", riep ze van de rand waar ze op stond.

Door de schok kwam hij wat moeizaam overeind. "Depth! Gaat het wel?", hoorde hij Pearl roepen. De grijze kater schudde snel zijn vacht uit voor hij de ogen van de Cave Guard zocht. "Ja, ik de-" Het gelach klonk opnieuw, deze keer weer anders. Langzamer dan eerst. De kater keek wat angstig om zich heen voor hij snel weer de stenen op sprong. Hij voegde zich bij Pearl omdat hij niet anders wist wat te doen. Zoekend keek hij om zich heen, om te zien of er iets was, waar het geluid vandaan zou kunnen komen. Niets. Weer gelach, hoger deze keer. "Pearl, wat moeten we doen?" vroeg hij toch wel behoorlijk zenuwachtig. Hoe langer dit duurde, hoe erger dit voor hem voelde. Dit klopte niet en het maakte hem enorm ongemakkelijk.

Ze bemerkte hoe de kater haar ogen zat te zoeken. 'Ja, ik de-'. Opeens werd hij opnieuw onderbroken door het heel akelige gelach. Waar kwam het toch vandaan? Wat was het? Waarom plaagde het hun en hun zielen? De to-be wist zich naar haar toe te werken door te springen op de verschillende stenen. Het gelach klonk weer, deze keer hoger. 'Pearl, wat moeten we doen?'. Depth was erg zenuwachtig, maar dat was zij ook. Ze wist niet hoe ze dit moest aanpakken, ze wist niet eens waarvan het geluid kwam. "I-ik weet het niet", begon ze twijfelachtig, met haar blik rondzoekend voor inspiratie. "Waar we ook heen gaan, het volgt ons overal..."