Was there something?

Tidekit fronste geconcentreerd terwijl ze met haar pootje zwaaide. Van links, naar rechts. Waarom? Tsja, dat was misschien niet voor iedereen duidelijk. Ze amuseerde er vooral zichzelf mee. Kijk, dit leek goed te gaan. Ze kon haar pootje gewoon bewegen. Dus waarom was het dan zo moeilijk om tegen een mosballetje te slaan, bijvoorbeeld? Het jonge poesje keek op toen ze merkte dat iemand naar haar keek. Ze knikte haar kopje lichtjes scheef en keek hem fronsend terug aan met intelligente kittenblauwe oogjes. Eh, hallo?

+Bluejay eerst

Blij zou hij moeten zijn geweest. Eindelijk wist hij wie die mystery cat was waar inkspot het laatst over had gehad. Maar echter vond hij zichzelf in een wir war van mixed feelings nu hij het eindelijk wist. Airwisp, hij had het daadwerkelijk niet zien aankomen, het was nooit ook maar in hem opgekomen. Maar nu hij zo keek naar de arme meid, in het rond slaant, achter gelaten door haar moeder, wist hij niet echt of hij blij moest zijn met het feit dat het airwisp bleek te zijn. Maar goed het ging hem eigenlijk niks aan wie de kater besloot lief te hebben, het was niet zijn keuze nor leven. Ink zou wel weten wat hij deed. De kitten fronsde, had duidelijk zijn paar blauwe kijkers opgemerkt en hij kon het niet helpen kort te grinniken bij het zien van de kitten haar vraagtekens en hief zich dan ook al gouw op zijn poten om haar te begroette. Zijn staren voor de kitten begrijpelijk te maken. "Hey lil one" mauwde hij vriendelijk "Ik zie dat je al hard aan het trainen bent?"

De kater die haar aankeek kwam dichterbij, waarop Tidekit een poging deed zich om te rollen - en prompt faalde. Ze probeerde het nog één keer, faalde opnieuw en gaf toen op. Misschien dat hij ook zou helpen om haar terug te rollen, dat was immers makkelijker en minder vermoeiend. En anders kon ze ook op haar rugje blijven liggen. De volwassen kat begroette haar met een vriendelijke toon, waarop het jonge poesje automatisch terug glimlachte naar hem. Zijn vraag verwarde haar lichtjes. Trainen? Dit? Dit was amusement! Ze schudde met haar kopje en deed een poging het uit te leggen: "Neee! ... D.. H.. Fun!", hakkelde ze op vrolijke toon. Helemaal niet trainen of werk, dat was naar het schijnt niet heel leuk. Nee, dit was puur voor het plezier, om haar bezig te houden. Dat was iets anders, toch?

Al stotterend maakte de kitten vrolijk duidelijk dat het hier zeker niet om trainen ging, oh nee de zilveren kater had het geheel verkeerd ingeschat hoor. Een korte grinnik verliet zijn bek, jaja hij zag het hoor het een spel dat hier gaande was. "Oooooh natuurlijk, jaja ik zie het hoor kid" stelde hij gerust voor ze verder moest hakkelen over haar woordjes "Funn". Kort gleed zijn blik over de nursery "Zal ik anders iets voor je zoeken om mee te spelen Tidekit?" Vroeg hij haar glimlachend, er waren zo veel nuttigere en leukere spellen dat lucht slaan, in zijn ogen in ieder geval.

De warrior stelde voor om iets te gaan zoeken om mee te spelen, waarop Tidekit wild haar hoofdje schudde (en daardoor bijna, maar net niet, goed rolde). "Neee!", antwoordde ze op luid piepende toon, waarna ze met onhandige pootjes naar zichzelf gebaarde. "Hejpen!" Helpen, ja, dat woordje had ze ondertussen ook al geleerd; ze vroeg anderen immers regelmatig om haar te helpen. Hoe vaker ze een woord gebruikte, hoe beter ze het kon uitspreken, zo leek het. Al was haar articulatie nog verre van perfect, natuurlijk.

Blijkbaar zat hij er geheel naast, was het kleintje er geheel niet mee eens en piepte ze luid nee. Nou okay dan meid, message recieved. In plaats ervan vroeg ze de grote man om hulp, al onhandig gebarend naar haar zelf. Met een frons op het gezicht keek hij op haar neer "Helpen?" Hoe slim hij zichzelf ook wel vond kon hij het niet helepn deze niet te snappen, waar had zo'n klein ding nou weer hulp bij nodig? Ze hoefdel etterlijks niks te doen behalve slapen en spelen.

Gefrustreerd liet Tidekit even haar pootjes zakken toen de grote warrior haar niet leek te snappen. Kom op, ze lag hier onhandig op haar rug, dat was niet heel comfortabel! Ze wiegde even naar links, even naar rechts en bleef toen nog steeds op haar rug liggen terwijl ze een demonstratieve blik wierp op de oudere kater. "Ik.. V-Vasht!", antwoordde ze. Ze was vast, ze kon niet weg! Tidekit vond dat helemaal geen fijn gevoel. Misschien zou ze kunnen ontsnappen als ze hard genoeg probeerde, maar ze was gewend dat katten haar snel hielpen dus deed ze niet de moeite om harder te proberen.

De kitten verklaarde hem voor dom, hij zag het in haar gefrustreerde oogjes. En kort voelde hij zich ook zo, vragend als hij haar bleef aankeken terwijl ze heen en weer wiebelde als een gek. Het was pas toen ze brabbelend probeerde duidelijk te maken wat er loos was dat zijn oren begrijpend omhoog sprongen. Kort grinnikend knikte hij zijn kop, haalde hij zijn wenkbrouwen op "Oooooh zit je vast?". Zijn blik op het kleinje rustende bekeek hij haar situatie nauwkeurig, ze kon zichzelf toch wel omdraaien? "C'mon, een grote meid als jij kan dat toch wel?" Hoe oud was ze nu wel niet? 3 moons? Toen Bluepaw 3 moons was  konze al zo veel moeilijkere dingen, al konden dat natuulrijk ook de genen zijn. Bovendien leek het poesje wat achter te lopen wat ontwikkeling betrof, maar ach als ze et nooit probeerde zou ze het nooit leren.

De warrior leek niet geneigd haar te helpen. Tidekit liet haar pootjes zielig hangen en een pruil verscheen op haar snuitje. Ze knipperde één keer, twee keer met haar blauwgroene oogjes die waterig begonnen te worden. Waarom wou hij niet helpen? Dat was gemeen van hem! De meeste katten leken helemaal geen probleem te hebben om hem te helpen, dus waarom deed hij dat niet gewoon? Het was voor hem veel makkelijker om gewoon zijn voorpootje te gebruiken om haar een zetje te geven dan het voor haar was om haar onhandige poten nét zo te kunnen gebruiken dat ze weer veilig op haar buik terecht kwam hoor! Tidekit besloot in ieder geval meteen dat ze deze kater helemaal niet meer leuk vond. Hij was gemeen en egoïstisch, dat was wat hij was!