Jack be nimble

De kleine kitten lag lekker tegen mam aan, maar kon niet slapen. Inmiddels had hij dat net al gedaan en nu wou hij dus andere niet slaap dingen doen. Melk? Nee, daar had hij ook geen zin in. Hij had geen honger. De grijze kitten richtte zich wat op en keek over mam heen naar de anderen. Misschien wou iemand wel ravotten, al was hij nog niet heel goed in. Hij viel de hele tijd om en kon zijn evenwicht niet bewaren, maar hij wist zeker dat hij er beter in zou worden voordat je het wist. Alleen, met wie dan. De meesten leken te slapen of te drinken, zo snel zag hij niet eentje die hij aandurfde. De oudere kittens waren hem veel te groot en eng. Toen zagen zijn blauwe oogjes een mooie bruinrood gekleurde kitten die niet bezig leek te zijn. Hey, misschien wou die wel spelen? Meteen enthousiast klom hij over Bluebell heen naar het hopelijke speelmaatje. ''Hi!''begroette hij vrolijk toen hij naar de andere toe trippelde. ''Wil je spelen?''. Ooh, hopelijk zou ze ja zeggen. Want anders moest hij een ander maatje zoeken en hij wist niet wie er nog meer beschikbaar was. Misschien zijn eigen broer, maar hij vond het leuk om met anderen te spelen.

-Tidekit

Tidekit had haar oogjes open, maar nog niet zo heel lang. Ze was immers nog jong en alles leek bij haar ook een beetje trager te gaan dan bij haar zusje. Maar tot nu toe had ze haar tijd voornamelijk gespendeerd met kijken en op die manier dingen ontdekken en leren. Haar pootjes wouden nooit echt doen wat ze wou dat ze deden, dus probeerde ze niet echt ver weg te kruipen. Soms zag ze andere kittens van haar leeftijd dat wel doen. Dat snapte ze niet heel goed, was het niet doodeng? Hoe zouden ze ooit terug raken? Nu zag ze opnieuw iemand. Een katertje kroop op haar af. Zijn vacht was bruin, met streepjes, zoals haar eigen vacht - maar zonder het wit, en minder fel. Hij vroeg piepend.; Iets. Spelen, dat woord zei haar iets, dat had ze al eerder gehoord. Tidekit fronste nadenkend. "Sp-sp-sp.. i-en?", probeerde ze het woord na te zeggen, maar haar bekje hakkelde ongecontroleerd en het kwam er niet echt uit zoals ze zich ingebeeld had. Oh wel.

Misschien wou ze niet spelen, misschien vond ze hem helemaal niet leuk. Had ze dat nu al besloten. Hij wou al afdruipen toen hij haar gefronste gezichtje zag, denkend dat hij het op een of andere manier al verpest had. Dat ze fronste vanwege een andere reden kwam niet in hem op. Totdat ze een woord probeerde uit te spreken. Brokenkit wist niet wat spiën was. Hij kende nog niet alle woordjes namelijk. Wist zij wat het was? Want het klonk erg vragend. Brokenkit dacht na over wat het kon betekenen. Klonk een beetje als spelen, vond hij. Toen ging er een lichtje branden bij hem. Was spiën spelen? ''Spelen, met elkaar?''probeerde hij nogmaals. Spelen was leuk. Of spiën ook leuk was wist hij niet.

Ohhh, spelen! Aan haar uitdrukking zag je dat haar steentje gevallen was en ze plots weer wist wat het woord betekende. Ja, dat klonk wel leuk! Ze zag altijd andere kittens spelen met elkaar en het zag er altijd heel leuk uit. Dat waren de momenten waarop ze wenste dat ze haar nest uit durfde te komen om mee te doen met de anderen. Maar ze was nog jong, dat zou vast nog komen. Tidekit knikte enthousiast. Jaa! Ze was benieuwd welk spelletje Brokenkit zou voorstellen, want er waren verschillende dingen, toch?

Had ze het door? Ze leek het nu te snappen inmiddels. Brokenkit keek haar met afwachtende ogen aan, hopend dat ze op een lijn zaten. Wat dat dan ook mocht betekenen. Ze begon ja te knikken en het zag er enthousiast uit. Dan snapte ze het vast wel! Joepie! Brokenkit wou net iets voorstellen toen hij opeens bedacht dat hij eigenlijk niks wist. Hij wist enkel in elkaar bijten en met mos spelen, de oudere kittens had hij meer zien doen, maar dat kende hij nog niet goed genoeg. Wou Tidekit bijten spelen? De grijze kitten sloeg opeens toe en beet haar in haar neusje. Wel, echt bijten was niet. Meer een soort van lichte hap. Bovendien had hij nog geen tandjes, dus veel zou ze er niet van voelen. Maar het was misschien wel een beetje raar.

Tidekit schrok zich een ongeluk toen Brokenkit ineens naar voren sprong en recht in haar neus hapte. Het deed niet echt pijn - maar ze had het niet verwacht en in Starclansnaam, ze snapte het niet echt. De jonge kitten schrok achteruit, waardoor ze half omver tuimelde in haar onhandigheid, en meteen krijste ze luid - een geschrokken schreeuw, die ook duidelijk liet tonen dat hij dat maar beter niét opnieuw moest doen hoor! Tidekit vond dat helemaal geen leuk spelletje, nope. Ze werd niet graag aangeraakt als ze niet zelf begonnen was en hélémaal niet als het was om te bijten!!

Het was geen handige actie van hem geweest, maar hij was nog niet in staat om handige en onhandige acties te herkennen. Tenslotte was hij nog niet zo lang op aarde. Pas toen Tidekit naar achteren viel en krijste snapte hij dat het niet slim was geweest. Zijn ogen werden groot van schrik, gedeeltelijk door de krijs. Gedeeltelijk omdat hij haar liet schrikken en misschien wel pijn had gedaan. Een paar blikken werden hun kant opgeworpen maar er leek niks te gebeuren. Kittens krijste wel vaker. ''Sorry''piepte hij jammerlijk. Hij had het de oudere kittens zien doen en dacht dat het geen kwaad kon. Elkaar bijten. Misschien had hij het niet opeens moeten doen. Hijzelf zou het ook niet zo leuk vinden waarschijnlijk, als iemand hem opeens beet.

Pas toen haar stem er schor van was, stopte ze. Tidekit keek met woedende blik naar het katertje, krokodillentranen in haar oogjes. Dramatisch, ja, dat kon ze wel zijn. Maar het werkte meestal wel - het irriteerde haar dus ook des te meer dat er niemand leek te reageren op haar roep. "Jij g-gemeen!", mauwde ze boos, de toon in haar stem duidelijk stuurs en bozig. Als ze de kitten hiervoor had kunnen accepteren, was dat nu niet meer het geval hoor! Dit zou ze onthouden. Tidekit had een goed geheugen voor wie haar boos gemaakt had; en aan tweede kansen deed ze niet zo heel snel, zoals Sunkit vast kon beamen.

Helaas voor hem was het niet voldoende voor Tidekit, want ze vertelde hem dat hij gemeen was. Daardoor sprongen ook in zijn ogen traantjes, want dat was helemaal niet zo. Zijn broertje was gemeen, maar hij was niet gemeen. Hij wou haar echt niet pijn doen. Ze leek geen zin in spelen te hebben nu. ''Ik ben niet gemeen''jammerde hij in een poging haar te overtuigen van zijn liefdevolle zelf. Waarom snapte ze niet dat het een foutje was geweest? Nee, hij was niet gemeen. Toch? Nu begon de kleine vent zelf te twijfelen aan dat, want misschien was het wel zo.''Bedoelde niet zo''probeerde hij nogmaals zijn daad goed te praten, hopen dat ze hem toch zou vergeven.

Brokenkit mauwde wel dat hij niet gemeen was, dat hij het niet zo bedoelde, maar Tidekit was koppig. Ze pruilde al was de blik in haar oogjes nog steeds fronsend. Nee, zo snel zou ze niet opgeven. Misschien had hij het niet zo bedoeld, maar hij had haar wel gebeten!! Dat kon toch niet zomaar? Maar ze wou ook niet dat hij wegging, want zo erg vond ze het nu ook weer niet. Tidekit antwoordde niet echt, want ze wist niet goed wat ze wou zeggen. Ze lag een beetje in de knoop met die conflicterende gevoelens; want enerzijds vond ze hem gemeen en met gemene katten moest je niet omgaan, maar anderzijds wou ze ook niet alleen zijn..

Oooh, waarom was hij zo stom geweest. Hij zichzelf wel voor de kop slaan. Dat hij nog maar een kitten was en fouten maken erbij hoorde, ook als hij Warrior was, vergat hij simpelweg. Nu hoefde Tidekit niks meer met hem te maken hebben en straks vertelde ze het misschien aan anderen en dan wou niemand hem meer in de buurt hebben. Straks moest hij nog buiten de Nursey slapen. In dat kleine kopje van hem ging hij meteen over op een paar van de slechtste mogelijke uitkomsten. Tot zijn verbazing zat Tidekit er nog steeds? Hij staarde haar aan, een beetje afwachtend. "Ga je..niet weg?''vroeg hij voorzichtig, geen hoop nemend. Heel misschien had hij het niet te erg verpest, maar ze kon nog steeds weggaan en zijn toekomst verpesten. Nee, dat had hij zelf gedaan.

Brokenkit vroeg haar of ze niet weg ging, en daar moest ze zelf eigenlijk ook even over nadenken. Even was ze stil, haar wenkbrauwen gefronst. Uh.. Moest ze weggaan? Maar wat zou ze dan gaan doen? Gewoon ergens zitten, zoals ze hiervoor had gedaan? Uiteindelijk schudde ze wijfelend haar hoofdje - maar meer informatie gaf ze niet, kon ze eigenlijk ook niet echt geven. Ze zou blijven, want dan was ze niet alleen, al was alleen zijn misschien beter dan bij zo'n gemene kat te blijven die haar zou bijten; maar voor Tidekit was dat niet waar, Tidekit had alles liever dan alleen zijn en dat zou ze zich later nog maar al te vaak beklagen..