[FINISHED] Sun is shining and so are you

Het was een vrij simpele opdracht: hij moest één prooi terug brengen naar de queens. Een verse prooi. Omdat Disarmingpaw vrij zelfverzekerd was in zijn doen en laten en hij dus ook wel vrij zeker wist dat hij snel op tijd terug zou zijn, had hij een knikje gegeven en was hij vervolgens op jacht gegaan. Het had hem niet bijzonder veel moeite gekost om een muisje te vinden en te vangen en met zijn prooi tussen zijn kaken liep hij weer terug naar het kamp. Op landdieren jagen kon hij al vrij goed en als hij het klimmen wat meer onder de poot zou krijgen, zou hij dat ook wel goed kunnen. Hij had er echter het volle vertrouwen in dat het hem niet meer lang zou kosten eer dat hij het zou kunnen en dus was hij al begonnen met oefenen. Hij was naar zijn idee best snel op de tak geklommen en het had hem niet veel moeite gekost om zich in te beelden hoe de sterke spieren in zijn schouders zich steeds meer begonnen te ontwikkelen, zeker niet met de spierpijn die zich de dag erna genesteld had tussen zijn schouderbladen. Hij was echter blij dat hij zo veel voortgang maakte, al was het natuurlijk wel iets wat hij al verwacht had. Wat wilde je ook met iemand zoals hem? Een kleine grijns kwam om zijn lippen en hij legde de prooi die hij had gevangen voor de queens neer, waarna hij hun een knikje gaf en met hoog opgeheven kopje weer weg wilde lopen. Het was toen dat hij de blik van Sunkit ving, een kitten waar hij nog mee in de nursery had gezeten en waarvan het niet al te lang meer zou duren eer dat ze apprentice zou worden. “Dag schoonheid,” sprak hij op een grappende manier tegen haar en gaf haar een knipoogje. “Ik durf te wedden dat je de nachten al aan het aftellen bent eer dat je weer een den kan delen met zo’n geweldig iemand zoals mij.” Dat moest haast wel, toch?

De kitten leek niet erg onder de indruk te zijn van zijn woorden, maar dat kwam nog wel. Ze hadden misschien wel een bepaalde tijd in deze den met elkaar gespendeerd, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij de moeite had genomen om haar beter te leren kennen. Misschien moest dat nu maar eens veranderen. Het leek er duidelijk op dat ze een schoonheid ging worden met haar blauwe ogen en lichtrode vacht, wat Disarmingpaw's aandacht enkel nog maar meer trok. De kitten vroeg aan hem waarom hij dacht dat hij o zo geweldig was en Disarmingpaw wierp haar een brede grijns toe. "Ik dacht dat je het nooit zou vragen," zei hij op een toon dat grappend geklonken had kunnen zijn als zijn blik niet zo serieus was geweest. "Buiten het feit dat ik bijna geen enkele apprentice heb gezien die deze ongewone vachtcombinatie heeft," hij knikte naar zijn eigen vacht, "is het ook nog eens zo dat ik met mijn gouden ogen en sterke lichaam al even robuust uit zie als de oudere apprentices." En dan kwam hij nog niet eens aan het beste gedeelte. "Ik ving mijn eerste prooi tijdens mijn eerste training en zelfs nu ik even zonder mentor gevallen ben, kan ik de Clan nog steeds van prooi voorzien alsof ik al manen mijn training doe. Als ik nog niet zo jong was geweest, zou ik bijna naar Acornstar himself gaan om voor te stellen dat hij me warrior maakt," zei hij op een serieuze toon. Want zeg nou zelf: zo'n stuk als hem zou je toch zeker wel zo snel mogelijk warrior willen maken?!

Het feit dat ze niet onder de indruk leek te zijn, was zowel iets wat hem irriteerde als amuseerde. Hij zag hoe dat haar gezicht betrok en ze totaal niet onder de indruk leek te zijn van zijn woorden, wat nog eens werd bevestigd toen ze haar mond opendeed. Er verscheen een totaal verwilderde blik over zijn gelaat die niet gespeeld was en voor even wist hij niet wat te zeggen. Ieder ander had dit misschien al zien aankomen, maar hij niet. Hij was dan ook zo vol van zichzelf dat hij dacht dat anderen zijn potentie allang hadden gezien, maar deze kitten bewees het tegendeel door zo tegen hem te doen. Ach ja, ze wist niet wat ze miste. “Maar het is niet opscheppen wat ik doe,” zei hij op een verwarde toon tegen haar. “Het is de waarheid dat ik spreek.” Jaloezie. Ja, dat moest het zijn. Ze was jaloers omdat zij niet zo geweldig was als hem. Dat er geen enkele kat was die ze kende die zo geweldig was als hem. Hij durfde te wedden dat die zogenaamde vrienden van haar echt niet zo geweldig waren als hem. Toen ze haar vragen aan hem stelde, keek hij haar weer op een verwarde manier aan. “Natuurlijk had ik dat verwacht,” zei hij op een manier waar lichte irritatie in de toon van zijn stem school. “Waarom zou je niet onder de indruk van me zijn? Er zijn weinig apprentices die kunnen zeggen dat ze op hun allereerste dag van hun training al een prooi hebben gevangen, hoor.” Zijn mondhoeken kropen licht spottend omhoog. “Is het soms omdat je jaloers bent dat je zo reageert?”

Disarmingpaw moest eerlijk zeggen dat hij er wel een klein beetje van genoot als hij anderen met zo veel ontzetting naar hem zag kijken. Het was een blik dat hij inmiddels gewoon was geraakt en een die hij dikwijls ook makkelijk kon incasseren. De waarheid was soms hard en hij had het al vaker meegemaakt dat katten het lastig vonden om te accepteren dat hij beter was dan hun. De kitten hier voor hem was duidelijk ook jaloers op zijn kennen en kunnen, ook al probeerde ze dat nog zo hard te ontkennen. “Wel, je bent nog maar een kleine kitten, dus ik denk dat er zeker nog veel katten na mij gaan komen. Ik denk niet dat je al kunt zeggen dat ik de stomste kat ben die je ooit hebt ontmoet,” zei hij smalend tegen haar. Als ze niet wilde geloven hoe goed hij wel niet was, dan was ze het ook niet waard om vriendelijk tegen te doen. Daar kwam dan ook nog het feit bij kijken dat Disarmingpaw het veel te leuk vond om anderen op te stoken, zo lang hij daar zelf maar beter van werd. “Nou, nou,” zei hij terwijl hij een pruillipje trok. “Dat is niet helemaal waar. Ik denk heus ook aan anderen. Of dacht je dat de vele prooi die ik vang voor de Clan enkel voor mezelf is?” Hij trok een nadenkend gezicht. “Nu dat ik er zo over nadenk, zou het eigenlijk niet slecht zijn dat mijn eigen gevangen prooi ook echt voor mezelf is. Ter compensatie van mijn geweldige jachtkunsten.” Hij grinnikte en richtte zijn blik weer op de kitten voor hem. “Ik moet wel zeggen dat je je naam meer eer aan doet als je lacht,” gaf hij haar ook nog als tip mee. Daar zou ze vast wel iets mee kunnen.

Als Disarmingpaw van één ding nog meer hield dan de perfectie zelve uithangen, dan was het wel toekijken hoe anderen zich opvraten terwijl hij nog meer woorden over zichzelf uitsprak. Aangezien hij zichzelf wel een leuk gespreksonderwerp vond, kon hij daar echt uren over doorgaan en het feit dat dat Sunkit irriteerde, maakte het nog leuker om erover te praten. Hij zag hoe boos ze werd en wilde net aan haar vragen of de huid onder haar pels net zo rood werd als haar vacht toen ze opeens tegen hem losbarstte. Disarmingpaw’s snorharen trilden geamuseerd terwijl hij naar haar keek en haar haar relaas liet doen. Het boeide hem werkelijk niks dat ze zo boos op hem werd, noch de woorden die ze tegen hem sprak. Hij gaf toe dat hij het soms wel wat vervelend vond als een she-cat niet op zijn avances in ging, maar hij haalde er weer snel plezier uit als ze dan ook nog daadwerkelijk kwaad op hem werd. Het was gewoon te aanlokkelijk om het niet te doen en Sunkit was leuk om te zien als ze boos was. Hij wierp haar nog een knipoog toe voordat ze zich wegdraaide. “See you later, my pretty sunshine!” riep hij haar nog op een dramatische toon na zodat er verschillende koppen werden gedraaid om in zijn richting te kijken. Disarmingpaw sloeg er echter geen acht op, keek Sunkit kort na en ging toen met een grijns weg. Het zou nog leuk worden als zij apprentice zou worden. Hij was benieuwd hoe veel geërgerde reacties hij nog uit haar zou krijgen als ze samen eenmaal op patrouille moesten gaan. Waarschijnlijk wel veel, naar aanleiding van dit gesprek al.