[Event + Ceremonie] A new fire

Daar kwam dan toch de bevestiging, de bevestiging dat alles gedaan was. Dat het nu Fireteller zou zijn. Hij hield zijn mond stijf dicht en bleef een beetje achteraan de groep zitten. Fireteller had niks fout gedaan, dat wist hij. Maar hij kon het niet accepteren dat het nu geen Starteller meer daar zou zijn, dat het niet zijn moeder zou zijn. Fireteller gaf aan dat ze naar hem konden komen als ze iets kwijt wilden, maar als hij heel eerlijk was zou hij dat niet kunnen doen met wat hij eigenlijk kwijt wilde. Dat zou toch niemand geloven. Day leek het niet te geloven toen hij het had gezegd, dus waarom zouden anderen dat wel doen? De ceremonie begon, maar eigenlijk voelde hij er niet zoveel voor om te blijven luisteren, dus draaide hij zich om en begon zijn weg naar buiten te maken, de grot uit.

Het was dan toch echt eindelijk zover. Hij zou een Cave guard worden. Niks geen trainingen meer hierna, maar hij zou zijn taken echt uit kunnen gaan voeren. Hij wachtte dan ook geduldig tot zijn naam genoemd zou worden en nam zijn nieuwe rang in ontvangst. Eenmaal de ceremonie volledig voorbij was liet hij zijn kop rondgaan om zijn zus te zoeken, want ze waren nu eindelijk allebei Cave guards.

Daar was hij dan, hun nieuwe Healer, modder aan zijn poten, maar met een glans rond hem alsof hij de ochtendzon van buiten mee de grot in bracht. Daar was hij dan, de toekomst van de Tribe. Ze zeiden altijd dat de jeugd de toekomst was, maar Day had nooit gedacht dat het zo letterlijk waarheid zou worden. Veel katten twijfelden, wist hij. Hij zag nog altijd verwarring op sommige gezichten, en hier en daar misschien zelfs iets onvriendelijks, iets waarvan hij nu nog kon geloven dat het vast snel over zou trekken. Want hij, hij twijfelde niet. Niet aan het licht van hun voorouders, niet aan hun keus. Hij had zijn twijfels elders, maar die waren in zijn blik niet te zien toen hij opkeek naar Spark die geen Spark meer heette. In zijn ogen lag enkel warmte en steun voor de jonge kat die zo'n zware last op zijn schouders gelegd had gekregen.
Trots welde in Day op toen hij de nieuwe Healer hoorde spreken. Teller of Withering Fire, was zijn naam, en ondanks zijn jonge leeftijd, sprak hij met de wijsheid die de Tribe of Endless Hunting in hem herkend moest hebben. Die wijsheid was begrip, was liefde voor hun vorige Healer en voor de Tribe, voor hun eenheid. En de Tribe antwoordde met liefde. Day voegde zijn stem bij de anderen: "Fireteller, Fireteller, Fireteller!" De Tribe kende rouw, kende verdriet en gemis, maar ze stonden hier samen in. Ze gingen samen verder.

Althans...

Vanuit zijn ooghoeken zag Day hoe Turtle zich omdraaide, en hij keek de to-be na toen die de grot uit verdween. Hij had een moment voor zichzelf nodig, dat kon Day begrijpen. Het moest moeilijk zijn om een ander op de plaats van je moeder te zien staan, de woorden te horen spreken die zij slechts dagen geleden nog gesproken had om de Tribe bijeen te roepen. Day zag het water vallen langs het pad waar Turtle net over uit het zicht was verdwenen, en bleef er even naar kijken, totdat hij zijn naam hoorde noemen en zijn aandacht daarmee teruggetrokken werd naar de ceremonie. Het leven ging door, toonde de ceremonie. Het leven ging door, niet voor iedereen, maar wel voor allen die hier nog waren. Een nieuw lid voegde zich officieel bij de Tribe, jonge katten kregen mentoren, en enkelen bereikten de volwassenheid en een nieuwe rol. Day glimlachte ze stuk voor stuk even toe.

Toen was het Appleblossoms beurt. Day keek naar haar terwijl ze haar nieuwe naam ontving. Hij zag hoe ze met een kleine beweging haar rug een beetje rechtte, hij zag de glimlach op haar gezicht en de manier waarop ze zacht haar hoofd boog. Die kleine bewegingen, subtiel als het spel van licht op kleine golfjes, en al even betoverend.

Een mededeling over Cyanide, dat was verstandig. Day begreep dat katten van haar konden schrikken, en was beter voor iedereen als katten wisten dat ze er was, dat ze ongevaarlijk was, en dat ze er mocht zijn. Ook het jonge gezin dat in de Clan Cavern woonde werd genoemd, en daarna was de ceremonie ten einde. Day knikte Fireteller toe, onder de indruk van de manier waarop de jonge Healer de lange ceremonie had gebracht. Hij besloot in de buurt te blijven om te zien of er katten waren die Fireteller wilden spreken, maar ondertussen kon hij nog wel even met een andere kat spreken. Met een warme glimlach liep hij op haar toe, en neeg even zijn kop in begroeting. "Gefeliciteerd, Blossom Drifting down Sunlit River", miauwde hij, de naam zacht op zijn tong, en zo juist voelend, alsof ze altijd al bestemd was zo genoemd te worden.

Hoe durfde hij. Wren keek vol afschuw naar Spark, hoe hij stond waar haar moeder had gestaan. Het lef. Een vuile blik wierp ze ook op Day. Het was dat er nog vuur in haar hart laaide om voor haar Tribe te vechten, op degene die haar bloedeigen moeder had achtergelaten. Als niemand van plan was om haar herinnering te eren, dan zou zij het moeten doen. Ze keek dan ook met haar oren in haar nek naar de gestipte kater, een kind. Haar staart zwiepte al heen en weer en ze deed dan ook niet haar best om haar ongenoegen ongezien te laten. En met zijn kleine stemmetje, de onzekere blik op zijn snoet vertelde hij dat hij had gesproken met Skyteller, dat hij een naam had gekregen, lang en ingewikkeld. Och, kleine Spark, dacht ze echt dat ze in die trap zou vallen? De arme jongen geloofde het bijna zelf nog, zag de rest dan niet dat dit een opgezet plan was. Day zat achter alles. Met een kind als healer, had hij praktisch de leiding van de tribe. Maar met warme knuffels en lieve woordjes zou de tribe niet draaiende blijven. Haar stem bleek dan ook akelig stil toen iedereen zijn nieuwe naam schreeuwde. Hij hield nog een soort toespraakje, dat ze dit samen moesten doen. Geloofde iedereen dit, zouden ze naar hem luisteren?

En alles ging door als normaal. Kittens werden to-be, kregen mentoren, zelfs Appleblossom kreeg een nieuwe naam. Turtle was al verdwenen, de menigte uitgeglipt. Lafaard, zou hij niet zijn stem laten horen? Maar Spark had gevraagd als iemand wat te zeggen had, ze dat zouden moeten doen. En zodra ze weer de to-be aankeek, hief ze haar kin en stampte ze door de menigte, de puntjes van haar nagels krassend op de kale rotsen. ‘Oh ik heb wel wat te zeggen,’ sprak ze met een harde stem, een grauw onderdrukte ze niet. ‘Ziet niemand wat ik zie? Een kind, jonger dan ik, is opeens een healer. En jullie willen hem volgen?’ sprak ze terwijl ze haar neus optrok. ‘Of volgen jullie Day?’ miauwde ze toen ze haar lichaam naar de chief draaide. Ze drukte haar oren weer verder in haar nek en keek de "oh zo gelukkige" kater aan, helemaal blij met zijn zielige, halfblinde wijfje. ‘Day sprak over een teken van de Tribe of Endless hunting al voor mijn moeder dood was gevonden. Zien jullie dan niet dat dit een complot is?’ Ze keek alle katten aan, enige wanhoop nu in haar ogen. Ze kon niet de enige zijn. Hij was een moordenaar, een leugenaar. Haar ademhaling kwam alweer hoger en ze keek de gevlekte to-be weer aan. ‘Je zal nooit mijn healer zijn, Spark,’ siste ze dreigend. Haar staart zwiepte fel heen en weer en ze keek de jonge kater aan met een uitdagende blik. Kom dan, maak me maar af, zeg dat ik lieg. Maar Wren zweerde dat ze gelijk had. Ergens wist haar gezonde verstand dat ze naar conclusies sprong, maar ze was te erg vertroebeld door emoties om nog helder na te kunnen denken.

Het duurde niet lang voor de hele tribe reageerde, maar zijn focus was toch op Wren,  ze was zo gemeen tegen Spa- Fireteller, het zat hem niet gemakkelijk. Zijn mening bleef, de zwart-witte kater accepteerde de nieuwe Healer, accepteerde dat The Tribe Of Endless Hunting hem, een kind, jonger dan hem, had gekozen als nieuwe Healer. Het zat sommigen misschien niet makkelijk, maar hij zou het accepteren. En als hij dat niet zou doen, zou hij niet zo gemeen overkomen zoals zij. “Wren, je verpest het enthousiasme, hou je kop en accepteer ‘m gewoon, de Tribe Of Endless Hunting heeft hem gekozen, Fireteller, dus je moet niet zo gemeen doen”, de to-be hield niet van katten die de enthousiasme verpestten, die dat anderen hun leven moeilijk maakten aan de hand van woorden, dat vond hij niet kunnen. En natuurlijk had iedereen recht op een mening, maar het zo uiten kon niet voor hem. “Hoe zou jij je voelen als jij op zo’n jonge leeftijd een Healer werd en anderen gewoon je kop er af bijten omdat ze je niet accepteerden. Komop Wren, je kan toch beter zijn dan dit”. Het enthousiasme was uit zijn stem verdwenen, hij wilde dit eerst rechtzetten voordat het feestje verder kon gaan. Het was een kwestie van geloven, een kwestie van vertrouwen. Eerlijk gezegd begon de jonge kater al wat te twijfelen na wat hij gezegd, wat als ze gelijk had?


Tag: Wren