[Event] Life brings life

Onderwerp: [Event] Life brings life ma 7 sep 2020 - 23:28

Het was gek, het gewicht van een jonge, bewegende kitten in haar bek. Er was niemand voor ze gekomen, niemand die ze gemist had. De kou was ondertussen flink in haar pels getrokken, maar het zachte bundeltje dat tussen haar kaken bengelde was in ieder geval nog wel warm, rustig en slapend. Ze hadden geen idee wat er gebeurd was, wat er ging gebeuren.

Ze voelde onzekerheid terwijl ze de grot in liep. Ze zag dat er ogen op haar gericht waren. Maar ze probeerde haar rug recht te houden. Ze voelde zich gesterkt door Day's aanwezigheid, wie de andere kitten droeg. Ze drukte haar pels kort tegen zijn sterke flank aan, waarna ze de kitten zachtjes voor haar poten neerzette. Ze zag dat steeds meer katten verzamelden, blikken haar kant op gingen. Ze voelde haar mond droog worden, maar ze zette door. "Fireteller.. Deze twee kittens lagen ouderloos op de hooglanden.. Day en ik hebben een tijd gewacht, maar er is geen moeder voor ze gekomen." Ze voelde haar poten trillen, maar ze zette door. Ze zou staan voor deze twee kittens. "Vandaar dat ik wil vragen of de kittens opvang zouden kunnen vinden binnen de Tribe. Ik zal de primaire zorg op me nemen en zorgen dat ze niks tekort komen." Haar goudkleurige oog stond smekend naar de healer. Hopelijk zou hij ze niet wegsturen. Dat zouden ze niet overleven.

[Open iedereen van de tribe <3]

Echt, het heelal was tegen haar. Stonden de sterren verkeerd? Want wat nú gebeurde, deed haar maag omkeren. Ze zag ze aankomen, die twee, een vooral Day, met zo'n maar te gelukkige blik op zijn snoet. Waarom, waarom gebeurde dit? Waarom kreeg hij het perfecte leven, een meisje aan zijn zijde, kittens om voor te zorgen. Hij kreeg alles waar hij maar voor wenste, en haar leven was daar de dupe van. Hij verdiende dit niet... deze, deze moordenaar. Dat hij nog chief was, was een wonder. Dat de Tribe hem nog niet haar neer gebliksemd. Het was oneerlijk. Het was alsof er weer een steek door haar hart ging. Ze gunde het hem gewoon niet. En zíj, nou zij was de ongelukkige bijstander, want vanaf vandaag waren ook haar pijlen op haar gericht. Ze was niet eens Tribe, en toch had ze het perfecte leventje hier. Blossom en Day, een sprookjesleven. Ze walgde ervan. Wren was dan ook niet geschroomd om haar mening te laten horen. ‘Ik kan niet voorstellen dat een moeder twee gezonde kittens achterlaat. Hebben jullie ze niet gestolen voor jullie eigen belang?’ siste ze kwaad naar het koppel. Alles, ze zou alles doen om ervoor te voorkomen dat zij dit geluk gegund zou krijgen.

De jonge Healer werd zeker bezig gehouden op een dag met zijn taken die nog steeds niet volledig de zijne leken. Het was alsof hij het werk van een ander deed, alsof hij een fraud was die ieder moment onthult kon worden. Misschien was dat ook zo. Want de zekerheid in zijn stem en zijn onvermoeide poten waren allemaal gelogen. Hij was kapot. Moe van de zorgen en de stres, bewust van ieder gefluisterd woord van afkeur dat over hem ging. Maar niemand mocht dat zien. Ze hadden al zo veel twijfels. Hij hielt zijn kleine hoofdje fier omhoog en zijn ogen vol vuur waarnaar hij was vernoemd. Maar hij was eenzaam. En met het vreemde zicht dat hem ineens benaderde voelde hij zich des te meer eenzaam. Fireteller nam het koppel in zich op, beiden met babies in hun mond. Hoewel hij nog geen les had gehad over het wonder van het leven, trok ook hij al snel de conclusie dat deze niet door hunzelf waren geproduceerd. Afwachtend liet hij zijn oud mentor het woord doen, om hierna een stilte te laten vallen zodat hij over haar woorden kon denken. Echter bleef de stilte niet hangen, aangezien Wren had besloten om het op haarzelf te nemen om te antwoorden. Hij trok met zijn oor, ergens aangesproken door haar opmerking, als een kitten die zelf gezond was achterlaten door diens moeder. “Dit zal niet de eerste keer zijn dat dit gebeurd. Daarbij zijn er geen nieuwe buitenstaanders gevonden door de guards” Zijn blik was scherp, alsof hij verder geen morele dilemma’s accepteerde op deze dag, waarna hij voorzichtig richting de kittens liep. Hij was verscheurd tussen sympathie en egoïsme. Hij wist hoe het was om een verloren kitten te zijn. Om niemand te hebben die je wilde. En hij was geaccepteerd door de Tribe, hij was nu zelfs Healer. Maar aan de andere kant was Blossom misschien wel de enige die werkelijk van hem leek te houden, openlijk met zelfs tekenen van affectie. Waarom zou ze dit nog blijven doen als ze haar eigen kinderen had? Waarom zou ze nog van hem houden? Hij keek in haar smekende oog, en hierin was een zekere steek van pijn en jaloezie te lezen voordat hij diep ademhaalde en zichzelf weer afsloot. “Ik wil dat er voor de komende dagen Cave Guards de vindplek patrouilleren en doorzoeken, voor het geval de ouders komen opdagen of dat we sporen van hun vinden. Wren, ik wil aan jou vragen om mee te zoeken, zodat je ook je eigen vermoedens kan ophelderen” Zachtjes drukte hij zijn neus tegen het hoofdje van de kitten die voor de poten van zijn idool lag, waarna hij weer afstand nam. Hij had zijn keuze gemaakt, ondanks dat het hem veel zeer deed zou hij moeten kiezen voor de kittens. Zou hij Blossom maar moeten kwijtraken als moederfiguur. Zijn woorden waren dan ook ietwat formeel dan wat er van hem gewend kon zijn. In dit moment leek hij zeer veel op zijn adoptieve vader. “In de tussentijd mogen de kittens hier verblijven. Maar hier zit een voorwaarde aan” Hij kende zijn familie, en hij zou alles eraan doen om dit goed te spelen.

Hij zette zijn stappen zorgvuldig om de in slaap gevallen kitten niet wakker te schudden. Het bundeltje voelde zo kwestbaar. Blossoms vacht streek langs zijn pels terwijl ze dieper de grot in liepen en Day glimlachte. Er werden al blikken op hen gericht, verbaasde, bezorgde, en één vlijmscherpe die de glimlach van zijn gezicht vaagde. Toen Blossom halthield, plaatste hij de kitten voorzichtig naast de ander aan haar poten. Zij deed het woord, zich richtend tot Fireteller, die rustig afwachtte wat ze te zeggen had. Day luisterde naar haar zachte stem, maar zijn blik was gericht op zijn to-be, in wiens vurige ogen hij al een brandend repliek zag nog voor ze in kwaad gesis begon te spreken. Kittens stelen. Was dat nu wat ze dacht dat hij deed? Het deed hem pijn, maar hij wist dat hij geduld moest hebben, en hij sterkte zich met de gedachte dat ze het diep vanbinnen niet echt meende. In één ding ging ze nu echter te ver. "Houd Blossom hierbuiten", miauwde hij zacht. Wren was boos op hém, niet op haar, en Blossom verdiende die woede ook niet. Hij wist niet eens hoe hij op de beschuldiging zelf moest reageren. Hij wist niet hoe hij moest bewijzen dat hij geen kittens had gestolen, anders dan door een kat te zijn die nooit zoiets zou doen. Die nooit de indruk had gewekt iemand te zijn die zoiets zou doen. Fireteller kwam echter met een idee dat in Days ogen wel kans moest maken. Wren zou met eigen ogen kunnen zien dat de ouders van de achtergelaten kittens onvindbaar waren. En als ze toch gevonden werden, en dit allemaal een misverstand bleek te zijn? Nu, dan zou hij ook alleen maar blij kunnen zijn, toch, dat de kittens en hun ouders herenigd werden? Ook al... zou hij niet graag afscheid nemen van de kleintjes. Het voelde alsof ze hier hoorden. Het voelde alsof ze naar hen toe waren gebracht, dat de geesten het zo hadden gewild en gestuurd.
De Chief zag de pijn in de ogen van de Healer niet, zijn aandacht lag elders. Pas bij de laatste woorden keek hij naar Fireteller en tegen die tijd was diens blik alweer kalm en formeel. Formeler dan Day van hem verwacht had, misschien, maar na de ijzige blik van Wren leek Fireteller nog altijd een baken van warmte. "Een voorwaarde?"

De tribe was een thuis geworden, een thuis waar ze altijd op kon vertrouwen, althans, dat dacht ze. Toen ze de beschuldiging in Wren's ogen zag, huiverde ze lichtjes voor de woorden die erachteraan kwamen, en die kwamen er zeker. Pijn was af te lezen in haar blik toen de woorden van Wren haar oren bereikten. Gestolen voor haar eigen belang. Zachtjes zette ze het kleine bundeltje op de grond neer. "Ik heb uren op de Highlands gewacht op een moeder.. Ik kon ze moeilijk laten doodvriezen." prevelde ze als antwoord, geschokt. Maar vervolgens richtte ze haar blik op Fireteller en boog haar kop, een dankbare, warme blik naar haar oude to-be. "Bedankt Fireteller, kittens zijn nog altijd het beste af bij hun eigen moeder. Noem de voorwaarde maar," miauwde ze, dankbaar.

Buitenstaanders. De hele Tribe bestond bijna inmiddels meer uit buitenstaanders. Schorem en afdankertjes die onderdak kwamen zoeken in de bergen. Ze waren hier niet geboren, hier niet voor gemaakt, en toch mocht jan en alleman komen. Haar moeder had misschien toch gelijk gehad, dat ze niet te vertrouwen waren. Appleblossom probeerde het nog goed te praten, en Wren haar blik stond op haar gevestigd, waarbij Day nog even een schepje bovenop deed. Houd Blossom erbuiten. Haar blauwe ogen die nu ijzig vuur hadden staarden naar haar mentor. Dat was een verkeerde opmerking, want oh, nu had hij haar er juist in getrokken. Door zijn toedoen. Hield hij van haar? Haar blik ging naar de rosse poes, die haar eigenlijk nooit wat had misdaan, maar nu ook tot een vijand bestempeld werd. Spark stelde voor dat ze zelf de locatie mocht gaan patrouilleren. Wel lef om haar rond te commanderen. ‘Oh ja, ik zoek de waarheid wel uit,’ bromde ze onheilspellend. Wren dacht heus wel dat ze die kittens hadden gevonden, dat ze ze niet zomaar mee zouden nemen, maar ze deed er alles aan om Day in kwaad daglicht te zetten. Maar haar interesse werd gewekt. Spark ging alleen akkoord als er een voorwaarde was. Oh, nou nu kon het interessant worden. Day en Blossom luisterden natuurlijk heilig naar hun "healer".

Hij liet zijn blik glijden van Wren naar Day, benieuwd wat er tussen hun speelde en ook zeker iets wat hij later bij zijn chief wilde opbrengen. Wat het ook leek te zijn, het was een gespannen kwestie. Al had de calico niet zo heel veel nodig om uit haar slof te schieten. Ergens ook begrijpelijk, de dood van haar moeder was nog enorm recent. En ze was ook niet op hem gediend. Toch vond hij zijn oplossing goed. Al was het maar om het feit dat het betekende dat Wren buiten was en niet in zijn directe omgeving. De rust was een prettig vooruitzicht. Bij de woorden van het nieuwe koppel, iets wat hij dan wel weer leuk vond om te zien, zelfs al stak de jaloezie nog scherp in zijn hart. Ze wilde de voorwaarde horen, en hij hief zijn staart in de lucht als een teken dat hij hetgeen wat volgde geen tekenspraak diende. “Blossom, als jij de verantwoording voor deze kittens wilt nemen is deze voorwaarde voor jou om af te leggen” Hij keek haar aan in haar warme en dankbare blik, een die hij nu zou verliezen aan de jongen aan haar poten. Hij had ook liever haar als moeder gehad, zelfs nu nog. Maar de sterren hadden geweigerd. “Wij kennen de traditie dat wanneer er kittens verwacht worden de ouders een geschenk voor hun totem achterlaten. Om te vragen of de Endless Hunting hun kinderen wilt beschermen en toelaat. Ik wil dat je dit ritueel aflegt. Als je totem de kittens accepteert zijn ze hier welkom om te blijven voor zolang nodig, en als de ouders niet gevonden worden zullen ze opgroeien als Tribe eigen.” Hij drukte zijn oren naar achteren en hief zijn jonge kopje op naar de twee volwassenen voor hem. “Als je totem de kittens weigert zullen we ze teruggeven aan de natuur, in de hooglanden waar ze gevonden zijn.” Dan zouden de kittens moeten sterven door de elementen en de vele bewoners van deze bergen. Het was misschien wreed of hard, maar op deze manier lag de beslissing niet bij hem maar bij de voorouders. En niemand kon tegen hun in gaan. En toch gleed zijn blik vol barnsteen vuur van de drie katten die tot nu toe gesproken hadden, afwachtend op hun reactie op zijn voorwaardes.

Ze wierp nog even een blik op Wren en Day, welke een gespannen conversatie leken te houden. Het maakte haar nerveus, ze hield niet van de blik in de ogen van Wren. Ze leken op die van haar moeder, al zou ze dat nooit hardop verwoorden. Dat kon nog wel eens een pijnpuntje zijn. Ze richtte daarom de volledige intensiteit van haar aandacht op Fireteller, welke vertelde over een traditie binnen de tribe, een zegen van de totem. Ondanks de zwaarte van de situatie, kon ze het niet helpen om te glimlachen. Om de wasbeerhond te zien was geen straf. "Bedankt voor je wijsheid, Fireteller. Dat lijkt me een goede stap om te nemen.. Ik zal meteen op zoek gaan naar de wasbeerhond." Ze zette een stapje achteruit, de kitten naar Day toe duwend met haar neusje. "Indien er nog ouders in beeld zijn.. Zal hij me deze kennis ook schenken." Ze liet haar blik even kort naar Wren glijden. Hopelijk gaf dat haar ook wat rust. Ze drukte haar hoofdje nog even kort tegen Day's nekvacht aan. "Tot zo.. Let goed op ze." Waarna ze de grot verliet om op zoek te gaan naar haar totem.

Haar totem zoeken. Wren keek naar Spark. Dit zorgde voor openingen. Ze hield haar gezicht strak en drukte haar oren nog verder in haar nek. Gingen ze het nu in de handen van de Tribe of Endless hunting leggen? Hopen dat zij het goede antwoord hadden. Maar Appleblossom stemde meteen in en liet de kinderen achter bij Day. Mooi, zat hij ook koest. Ze keek nog even naar Spark, waarna ze even kort de puntjes van haar tanden liet zien. Ze zou nooit hem als haar healer accepteren. Ze draaide op haar achterpoten en ging ook de grot uit. ‘Ík ga de ouders zoeken,’ bromde ze kribbig. Maar in haar kop had ze al een heel ander plan bedacht. En ze volgde niet lang na Appleblossom het pad langs de waterval naar beneden. Tijd om het heft in eigen klauwen te nemen.

Hij zou nooit boos kunnen worden op Wren, maar de manier waarop ze Blossom hierbij betrok... Zij had Wren noch Starteller ooit iets aangedaan. Day wist dat hij Wrens wantrouwen ook niet verdiende, maar hij kon niet ontkennen dat hij dingen had gedaan die in haar ogen begrijpelijkerwijs fout waren, ook al trok ze het in haar emotionele staat veel te ver door. Blossom had hier echter niets mee te maken, zij verdiende hier de geborgenheid en het vertrouwen waar ze altijd naar had gezocht, en nu werd ze gedwongen om haar acties te verdedigen alsof ze iets verkeerd had gedaan.
Gelukkig leek Fireteller aan Blossoms kant te staan. Er was een voorwaarde voor het blijven van de kittens, maar daarover maakte Day zich geen zorgen. De bergen hadden de kittens op de Highlands beschermd, ze hadden al laten zien dat ze zich om hen bekommerden. De wasbeerhond trok zich hun lot aan en zou zorgen dat ze een veilig thuis zouden krijgen. Misschien bij hun echte ouders, misschien hier, maar de kittens zouden niet alleen achtergelaten worden, van zo veel was Day zeker. Dat deden de geesten niet. Day krulde zijn staart om de kittens heen en glimlachte bemoedigend naar Blossom. "Tot snel", miauwde hij haar warm na.
Ook Wren vertrok, om de ouders te zoeken. Het was goed dat ze zo de kans kreeg haar verdenkingen zelf te toetsen. Niemand kon haar vertellen dat ze ongelijk had, maar ze zou het zelf kunnen zien. Misschien kon er dan weer wat rust in haar terugkeren. Day keek haar na en ademde diep uit. "Bedankt, Fireteller", miauwde hij, terwijl zijn blik naar de jonge Healer gleed. Ja, hij had een goede beslissing gemaakt, één die hopelijk ieders twijfels weg zou nemen.

Onderwerp: Re: [Event] Life brings life