Im finding you.

Zijn blik staarde recht vooruit, wachtend op die ene kat die van die ene clan zou komen zodat hij hem of haar kon verwijderen uit dit gebied. Ira zat aan het randje van het Twoleg territorium. Zo nu en dan wilde er nog wel eens een clankat verschijnen om vriendjes op te zoeken. Pathetic. Hij zat in de schaduwen en was niet van plan snel te gaan verplaatsen. Dit was dan ook wat hij meestal deed als hij net wakker was. Meteen richting de grens gaan, wachten tot hij iets zou vinden. Natuurlijk kwam hij nooit met lege handen terug, de kater zorgde er altijd voor dat hij tenminste prooi mee zou nemen voor zijn mede clangenoten. Voor de andere katten die wel puur waren. Hij snoof en schudde zijn kop. Smerige beesten. Zijn staart lag om hem heen gekruld, hij zag er ontspannen uit, maar als hij het wilde was hij zo in een aanvalshouding. Als het aan Ira lag, waren zijn spieren altijd gespannen en klaar voor de sprong. Maar als het aan hem lag dan was er sowieso heel wat anders, wat was hij toch graag leider van de wereld geweest. Al moest hij zeggen, had hij veel respect voor Brat en had hij er nul problemen mee om haar te volgen. Dat, totdat ze iets doms zou doen natuurlijk. De zwarte massieve kater grinnikte, er waren vele mogelijkheden.

Hij verkleinde zijn ogen tot spleetjes, er was niks te zien. Een zucht verliet zijn bek, naja dan zou hij de rest van de middag wel besteden met jagen. De kater verliet zijn schaduw plek en dook de bosjes in om daar wat oude geuren op te vangen. Er zater hier wel wat muizen, dat rook hij. Ira deed er een klein halfuurtje over om 3 muizen te vangen, deze nam hij mee in zijn bek richting zijn oude plek. De schaduw was echter wel verdwenen en er was nu volop zon. Niet dat het hem uitmaakte, hij kon wel even wat stralen hebben. Zijn vacht was zwart dus die zou ook gauw heet worden, vandaar dat hij besloot er maar een kwartiertje te liggen. De grote kat sloot zijn ogen en verborg zijn prooi netjes onder zijn pluizige staart. Zijn ogen waren gesloten, maar hij voelde en hoorde dat er in de buurt een kat aankwam. Meteen schoten zijn ogen open. Ira wist dat het geen clankat was, dat rook je al van kilometers afstand, het was een Elite member. Kort keek hij haar aan, hij knikte naar haar en verschoof zijn blik toen weer naar het open veldje. Echt spraakzaam was hij niet, dat was hij nooit geweest. Hij wilde zijn purpose fulfillen, de rest van zijn leven, daarvoor had hij geen gesprekken nodig. Toch zwiepte de kater één van de muisjes die hij had gevangen haar kant op. 3 muizen waren er toch veel, wie weet kon de young one er wel wat mee. Ira keek nogmaals haar kant op nu het muisje bij haar lag. Een kleine glimlach op zijn kop.

Ze deed anders dan ze zei. Skadi was vurig en dat wist hij, letterlijk. Haar opmerking raakte hem niet en hij haalde enkel zijn schouders op. Ze zou het muisje toch wel meenemen of opeten. Hij wierp dan ook een tevreden blik op haar toen ze door haar pootjes zakte. Als ze van niemand hulp nodig had en alles alleen kon, waarom zat ze dan in Bloodclan. Ira inspecteerde haar eventjes, maar had niks te zeggen. Rogues deden ook alles alleen. Het was alleen maar logisch dat je elkaar een beetje kon helpen. Al wist de kat dondersgoed dat Bloodclan geen lieverdjes waren. Ze konden alles alleen, maar de clan maakte het echte verschil. Alle Bloodclanners samen is wat hun zo sterk en krachtig maakte, waarom zij de elite waren en waarom Clankatten niet mochten bestaan. Zijn ogen fonkelde vurig met zijn passievolle gedachten. Daarom mocht zij best dat muisje eten, de volgende kon ze weer helemaal zelf vangen.

Terwijl ze haar hap van de muis doorslikte ontmoette ze de blik van de kater weer. Het leek wel alsof hij haar bestudeerde, maar ze kreeg er niet het gevoel van alsof hij een vijand was. Maar hij was wel zeker irritant. Hij liep haar hier een poosje aan te staren en zei geen woord. “Wat is er mis. Heb je je tong doorgeslikt?” vroeg ze hem op sarcastische toon. Ze had niet veel respect naar de oudere leden en young oness van de Elite toe als ze haar geen reden daartoe gaven. Een muisje haar kant op gooien betekende niet instant respect, geen eens een beetje. Dus wat moest hij van haar?

Hij had niet anders verwacht. Het felle antwoord was alles waar hij op wachtte. Hiermee kon hij zich misschien wel een tijdje vermaken, er was toch geen clankat in de buurt en geloof het of niet ook Ira kon zich op den duur vervelen. Met een stalen blik bleef hij haar aanstaren, maar dit keer stak hij zijn tong uit. Hij was zijn tong niet kwijt, niet dat het hem uitmaakte of zijn tong erin zat of niet, praten deed hij toch bijna nooit.

En meneer bleef stil. Ja dan moest hij niet verwachten dat ze hem enig respect ging bieden. Ze nam een paar laatste happen van de muis en keek om zich heen. Ze had er eigenlijk niet zo hard op gelet, maar overal om hen heen stonden gekke oranje dingen met gezichten erin gekrast. Moesten ze eng zijn? Skadi negeerde de kater die haar de muis had gegeven en liep er op eentje af. Hij zou toch niets tegen haar gaan zeggen dus waarom zou ze dan haar tijd aan hem verspillen? Nee zelfs deze rare twoleg dingen waren nog interessanter dan hem. De geur van vuur was al gauw duidelijk en toen ze wat bukte en naar binnen tuurde bij een van de dingen, zag ze een klein vlammetje branden. Ze wist hoe gevaarlijk het kon zijn, eerste poot had ze dat aan dat wijf Certa duidelijk gemaakt. Toch maakte ze zich er niet al te veel zorgen over; ze vond het immers niet erg als de Twolegs zichzelf zouden affikken.

Ira keek op een veilig afstandje toe toen de poes doorhad dat er om hun heen allemaal pompoenen stonden. Ira snapte er zelf ook niet veel van, hij wist alleen dat clankatter er niks mee te maken hadden dus had hij er ook geen enige interesse in. Skadi daarintegen, leek wel geintresseerd. Ze besnuffelde alles en stak ook haar kop in een van de oranje monsters. Ira keek het aan en was meer geinteresseerd in het gedrag van de young one dan de knutselwerken. De kater onderdruktte een gaap en forceerde zichzelf op te staan. Hij kon nu niet gaan indoezelen. Vuur was nooit echt iets waar hij dichtbij was geweest, iets in hem zei dat het gevaarlijk was, waarschijnlijk zat dat gevoel in iedereen. Toch leek Skadi niet bang, wat hij beter had moeten weten, aangezien zij ook degene was die Certa haar wonden had bezorgd. Iets wat alleen hij wist en ook iets wat hij net zo belangrijk vond als die pompoenen.

Vuur was nog steeds een kracht van de natuur, eentje die twolegs onder de knie leken te hebben, maar ook eentje die gevaarlijk kon zijn met een draai van de wind. Of in de poten van een bepaalde kat. Het was niet echt uitgekomen dat zij de gene was die Certa haar wonden had bezorgd, ook al kraamde de andere young-one dat wel iemand moment dat ze had uit, niemand geloofde haar. Toch leek het de kater achter haar niets uit te maken dat ze zo dichtbij kwam, al bleef hij wel van een afstandje toe kijken. Was hij bang? Ze durfde het zo snel nog niet te zeggen, maar ze trok wel haar kop terug om hem aan te staren. Wat nou? Als hij niet ging praten, dan had zij ook niets te zeggen.

Er viel een redelijke stilte en Skadi draaide haar kop naar hem toe om hem vervolgens een koekje van eigen deeg te geven. Blijkbaar was zij niet het type dat vaak stil was. Ira knipperde en sloeg snel met zijn staart tegen de grond, om te laten blijken dat hij haar staarwedstrijd erkende. Zijn blik bleef een tijdje op die van haar gefocust, maar dit leek nou niet echt de bond tussen hen twee te versterken. Niet dat dat per se nodig was, maar als ze 0 bonding hadden dan was Bloodclan niet heel veel anders dan een stelletje rogues die toevallig een slaapplek deelden. De zwarte tom besloot dan ook dat hij wel iets zeggen kon. Dan voelde de Young one zich misschien ook meer op haar gemak. "Heb je al uitgevonden waarvoor ze dienen?" Sprak hij in een lage stem, maar klonk vriendelijk. Zijn ogen rustend op de pompoenen en toen weer terug naar haar? "Of steek jij je kop altijd in het vuur?" Miauwde hij er sarcastisch aan vast. Het was een grap, maar er kwam geen glimlach op zijn snoet te staan. Dat gebeurde zelden.

Blijkbaar vond meneer haar gestaar genoeg om zijn bek wel open te trekken. Waarschijnlijk zat er ergens een steek los in zijn kop, maar dat was haar probleem niet. Hij vroeg of ze al wist waar die domme dingen voor waren, maar moest het ook weer eens verpesten met een domme opmerking. “Dat iedereen er bang voor is hoeft niet te betekenen dat ik dat moet zijn. Je moet je gewoon niet als een idoot gedragen als je er van in de buurt ben,” Reageerde ze droogjes met een rol van haar ogen. Ze had zijn vraag niet beantwoord, maar het was ook wel duidelijk dat het een of andere stomme versiersels waren van de Twolegs. Hoe moest zij weten wat er in de hoofden van die lompe wezens ging.

Hij knikte uitbundend op haar antwoord. Tuurlijk, ze had gelijk. Maar moest alles gezegd worden met een soort aggressie? Hij snoof geamuseerd door zijn neus. "Ik heb nooit gezegd dat iedereen er bang voor is." Miauwde hij droog terug. Zijn blik was nog altijd gevestigd op Skadi en hij zou die niet snel afwenden. "Ik zie jou ook helemaal niet als een bange kat. Excuses als je nu het gevoel hebt dat ik je zwak vind." Hij kon een lichte grijns onderdrukken en vouwde zijn poten over elkaar heen. Het was leuk om met haar te converseren. Het was spannend, maar hij kon de poes wel waarderen. Er waren niet zo veel echt agressieve altijd boze katten meer. Daar moesten ze zuinig op zijn.

Bij het uitbundige geknik van de kater rolde Skadi met haar ogen. Ze was geen klein kind dat overduidelijke conformatie moest hebben van een punt dat ze maakte. Katten konden er het mee eens zijn of niet, het maakte haar niet uit, want zij wist dat ze gelijk had. Bij haar volgende woorden borrelde wat irritatie echter wel onder haar huid. "Ik ben alles behalve bang of zwak," Spat ze naar hem toe. Hij zou het niet omhoog brengen als hij niet de. bedoeling had gehad om haar te jennen en misschien had ze er niet in moeten trappen, maar iedereen dacht omdat ze in Riverclan was geboren, ze niets kon. Dat ze zwak en zielig was en geen echt deel uit zou kunnen maken van de Elite. Het was aan haar om ze te laten zien dat dat anders was. Aan Certa had ze dat al zeer duidelijk gemaakt, die droeg er nu de brandwonden van als een constante reminder.

Hm, hier probeerde hij haar vuur te blussen, maar hij leek er echter alleen olie op te gooien met zijn woorden. Hij zuchtte kort en likte zijn bek af. "Dat weet ik." Miauwde hij. Ira meende het. Skadi was 'één van de elites die hij waardeerde en respecteerde. Tuurlijk was hij het niet eens met alles wat ze deed, maar ze had pit en potentie. De Young one mocht dan wel in een clan geboren zijn, ze deed het soms stukken beter dan een pure Bloodclanner. Het was jammer dat ze zo aggressief was. Echt een gesprek met haar houden leek hem niet te lukken. Misschien was ze makkelijker met leeftijdsgenoten, maar het Certa ongeval, was bewijs voor het tegendeel. Misschien wilde ze net als hij vooral alleen zijn en gwn haar eigen ding doen. Al met al kon hij om haar lachen. Als hij dat zou vertellen aan de poes wist hij nu al dat er naar hem gescholden zou worden. Beter om zijn klep dus te houden.

Ze rolde haar ogen. Dat hij kon praten betekende dus niet dat hij er goed in was. HIer was hij eerst aan het lopen lullen dat hij haar niet bang of zwak wilde beschouwen, maar waarom bracht hij het dan in eerste instantie omhoog. Als hij niets had gezegd, zou ze ook niet het idee hebben gehad dat hij dat vond. Het was net een passief agressieve manier om het wel te zeggen zonder het direct te verwoorden. “Waarom breng je het dan omhoog?” Vroeg ze hem op scherpe toon. Echt, waren dit de members die ze moesten opvolgen, ze waren amper slimmer als pasgeboren kittens.

Ira moest lachen en schudde zijn kop. Ze was een stuk meer wantrouwig dan hij had ingeschat. Blijkbaar zocht ze ruzie achter alles. "Het was enkel een vraag." Antwoordde hij in een rustige stem terug. Misschien was zij er zo eentje die dacht dat ze boven alles stond. Ira had daar geen problemen mee, als ze zich zo gelukkig voelde. Hij grinnikte nogmaals. "Je moet me vertrouwen als ik zeg dat ik je niet zwak vind." Herhaalde hij zichzelf. Wantrouwen kon ook iemand de kop kosten en zeker met zo een heethoofd als Skadi. Maar ze was nog jong, dus Ira dacht dat de ruwe kantjes er nog wel afgesneden werden. Maar daarbij was ze niet zijn Young one en mocht Orchis dat mooi doen. Ira stond even stil bij zijn gedachtes. Hm, Orchis was misschien wel net zo. Maar het was onnozel om in hem een vijand te gaan lopen zoeken. Tja, als ze een vijand wilde dan zou ze er vanzelf van hem eentje maken, ongeacht wat hij zij.

Ze wist in ieder geval nu wel zeker dat de zwarte kater voor haar neus niet helemaal honderd in zijn hoofd was, met hoe hij bleef grinniken en lachen om helemaal niets. Misschien zijn eigen gedachtes, maar dat bewees dat punt alleen maar meer. Hij vertelde haar dat ze hem moest vertrouwen, specifiek als hij zei dat hij haar niet zwak vond, maar Skadi vertrouwde maar weinig katten. Er waren er maar een paar waar ze ook maar iets om gaf en dat waren tegelijkertijd de paar die ze vertrouwde. En dan amper compleet. Het was beter om het ergste te verwachten want dan kon het alleen maar makkelijker worden. Niet dat haar leven vaak fout liep, maar dat was gewoon een simpele mentaliteit. “En waarom dan wel?” Vroeg ze hem op skeptische toon. Als hij haar een goede reden kon geven, maar dat betwijfelde de jonge kattin zich.

Oke, zij had een vraag op alles, dat was nu wel duidelijk. Het probleem was dat Ira niet een antwoord op alles had, soms moest je gewoon iets geloven of accepteren. Het was duidelijk dat Skadi daar moeite meehad. Niet zo gek ook als je in Bloodclan zat. Hij wist ook dat als hij geen antwoord had, dat ze al snel een grote bek zou krijgen. Maar boeie. De tom haalde zijn schouders op. "Waarom zou ik je zwak vinden?" Geen antwoord, dan maar vraag terugkaatsen met een andere vraag. Het vragenspel zou hij ook kunnen spelen. Als ze het zou beantwoordde dan zou ze zichzelf zwak vinden, als ze geen antwoord had dan zou ze hem dus kunnen vertrouwen. Waarschijnlijk had het wel gewerkt op een andere kat, maar helaas was Skadi geen normaal persoon. Ira was er nog niet uit of dit negatief of positief was. Hij wist wel dat hij haar mocht, maar misschien ook niet voor de redenen waarvan de poes wilde dat andere haar mochten. Ha, ze wilde waarschijnlijk niet dat andere haar mochten. Ze had een houding alsof niks haar boeide. Dat boeide hem. Een beetje.