We met evil when we were just children

when you are not fed love on a silver spoon

you learn to lick it off knives

Aegir zijn brein was een waas, een eeuwig durende storm waardoor hij niet meer helder kon kijken. Hij kon kwaad worden wat hij wilde, maar hij wist dat het niet zou helpen. Hij kon schreeuwen, gillen en discussiëren wat hij wilde, maar de hele elite was in een put gezakt waar ze niet meer uit zouden kunnen klimmen. Met Orchis en Skadi? Meer doden waren gevallen dan in lange tijd, en het zouden niet de laatsten zijn. Orchis dacht niet aan de Elite, hij dacht enkel aan zichzelf. Ze waren nauwelijks meer een clan te noemen. Ze hadden geen huis meer, geen doel, geen leven. Voor het eerst sinds hij een kitten was, wenste hij dat hij nooit zo dom was geweest om het kamp te verlaten. Hij wenste dat hij gewoon in de nursery was gebleven, genoegen had genomen met wat hij had. Maar dat had hij niet. Hij lachte schamper. Nee, hij wilde schelpen hebben. De naïviteit van een kind. Hoe makkelijk hij verwondert was. Nu hadden zijn ogen gruwelijke dingen gezien. Starclan, hij had zelf al verschrikkelijke dingen gedaan, puur omdat hij het kon. Puur omdat hij wist dat hij ermee weg zou kunnen komen. Riverclan keek niet naar hem op, nee, ze haatten hem. Zelf van de authenticiteit van zijn tripje naar Starclan begon hij te twijfelen.

Zijn buik kwam bijna tot aan de laag sneeuw die over het park lag. Maar hij ploegde er doorheen, ook al gingen klonten in zijn lange vacht plakken. Hij wist wel dat het in de tweebeenplaats beter was. Die mensen waren erg vernuftig en konden de sneeuw laten verdwijnen. Ook al proefde het dan naar helgespuis en was het gore zwarte drab, de paden waren schoon. En hij wist waar hij warmte kon zoeken. Sommige schoorstenen puften de hitte uit alsof het niets was.

Eenmaal in de tweebeenplaats ging zijn blik wat omhoog. Op zoek naar een makkelijk hek, een laaghangende dakgoot, een plek waar hij een opstapje had. Maar zover kwam hij niet eens. Een bekend figuur kwam op zijn netvlies. Zijn bekje ging even open om haar vrolijk te begroeten, maar ook voordat er een woord over zijn lippen kwam, sloeg deze weer dicht. Als hij dacht dat hij het zwaar was, verbleekte het in waar Cheriey doorheen moest. Hij had geen idee of hij ook maar iets zinnigs kon zeggen. Moest hij medelijden hebben? Moest hij doen alsof er niets was gebeurd? Zijn kaken stonden strak op elkaar. Maar hij kon de uitdrukking op zijn gezicht niet verbergen. Hij had medelijden met haar. Hij werd er verdrietig van als hij naar haar keek. Ze had het niet verdiend. Misschien was ze te zacht voor deze plek, maar Aegir wilde haar zachtheid niet zien als een zwakte. Aegir geloofde nog te erg in puurheid en goedheid in iemand zijn hart, ook al begon zijn eigen puurheid ook steeds meer te vervagen. Daarom bleef hij eerst even staan, starend naar haar, want geen woorden zouden kunnen helpen. Hoe nutteloos woorden eigenlijk waren.

all hail ægir god of the sea

∎ ◣ ◥

Fall They hit like bullets. When her petals

Ze leefde nog. Ademde nog en knipperde het vuil nog altijd uit haar oogjes. Maar toch voelde het niet zo, had ze zich nog nooit zo levenloos gevoeld, en hoe hard ze ook knipperde het beeld leek nooit meer te verscherpen. Besmeurd was het, het bloed van haar zussen was op haar netvliezen gebrand, enkel om er nooit af te komen. Bij iedere ademhaling, ieder hartslag, herinnerde ze haarzelf er aan dat zij geluk had het nogmaals te mogen. Andere waren immers minder gelukkig.

De young one slikte, hield haar blik op haar pootjes terwijl ze er wat levenloos bij zat. Het had toch geen nut meer om haar kop op te hijsen, veel anders zou ze toch niet zien als eindeloos wit. Een deken van kou. De warmte van het voorjaar was met haar moeder vertrokken, liet haar ijskoud en alleen achter in een clan waar ze haar hartje nog haar thuis kon vinden. Ze sniffelde zachtjes, bewoog haar in onzichtbaar bloed besmeurde poot over haar snuit. Ze zou hier moeten blijven, voor Nyra, Beef, Hyzenthlay en-

Het poesje hief haar kop op toen de wind een bekende geur met haar meebracht, een vertrouwde geur. Ze slikte, probeerde haarzelf bij één te rapen. "E-eagir" mauwde ze zachter dan ze gewild had, iets harder en haar stem zou gebroken zijn. Zou alles hebben wegegeven. Het poesje draaide haar kop naar de zachtte verschijning van Aegir, Zicht verhelderend was het. Een kater te zien waar ze zo hard naar gezocht had tijdens die helse tijden. Nu hier staand, en hoewel het misschien niet zijn intentie was. Kon ze het niet helpen kort te voelen alsof hij hier speciaal voor haar was. Het kleine beetje lente, in ijskoude winter. "D-de rivier zal vast wel bevroren zijn nu" stotterde ze zachtjes, bijna schichtig. Het was nog maar de vraag of hij er de betekenis achter wist te vissen. Bang was ze, bang om te zeggen wat ze daad werkelijk wilde zeggen.

when you are not fed love on a silver spoon

you learn to lick it off knives

Aegir voelde zich verschrikkelijk voor haar. Als hij dacht dat hij het moeilijk had gehad, dan was het niets vergeleken met waar Cheriey doorheen moest gaan. En ze was bijna helemaal alleen. Hij wilde er zo graag voor haar zijn. Hij wilde graag denken dat hij haar vriend was, dan moest hij dat nu bewijzen. Hij beet nog een keer op de binnenkant van zijn lip toen Cheriey wat rillerig zijn naam noemde. Hij zette een stapje naar voren, richting de kleine poes. Ze miauwde vervolgens dat de rivier waarschijnlijk bevroren zou zijn. Hij lachte eventjes. Daar dacht ze aan? ‘Waarschijnlijk, ik ben er al even niet geweest,’ miauwde hij stilletjes. Gingen ze nou hierover praten? Alsof er niets was gebeurd? Moest hij lachen, doen alsof er niets was gebeurd, haar proberen te laten lachen? Hij zette nog een pas naar voren. En wat bedoelde ze daarmee? Hoe kwam ze er eigenlijk op? Wilde ze ernaartoe, kijken wat er was gebeurd? Hij haalde een keer diep adem en besloot toen helemaal naar haar toe te lopen. ‘Maar dat boeit me eigenlijk niet zoveel,’ murmelde hij vervolgens naar de jonge poes. Een poes die waarschijnlijk een doelwit op haar kop had staan, dat ze hetzelfde zou doen als haar siblings. Maar dat was helemaal niet waar, dat wist hij zeker, ze had het hart niet om dat te doen. Ze was zacht en vriendelijk en wilde lol maken, net als hij. Ze wilde ontdekken, net als hem. Maar dat kon nu vast niet, nu ze zo rouwde. ‘Jou boeit me,’ fluisterde hij vervolgens naar haar, waarna zijn trillende ogen naar haar opkeken. Hoe ging het nu met haar? Zou ze het begrijpen. Hij was hier voor haar. Ze hoefde er alleen maar naar te vragen.

all hail ægir god of the sea

∎ ◣ ◥

Fall They hit like bullets. When her petals

Zijn lach, het zou andere misschien het idee geven voor gek te staan. Andere zouden hun oortjes weggedraaid hebben waar Cheriey ze richten op de jong man. Voor haar was de kater een Man, groot en stoer. Volgens haar zou hij haar nooit uitlachen, vond enkel een afleiding kort van duur. Een glimps van vrolijkheid waar ze naar gesnakt had de afgelopen dagen. Ze slikte toen deze ophield, keek kort naar haar donzige pootjes voor ze de kater's blik wederom ontmoette. ‘Waarschijnlijk, ik ben er al even niet geweest,’ vertelde hij, zette een enkele stap voorwaards haar richting in. Ze deinsde niet terug, hield haar emotievollen blik op de kater gerust. Ze had wel kunnen bedenken dat hij de bedoeling achter haar woorden niet opgevist zou hebben. Mannen, ze hadden een hele andere gedachtegang. De kater had niet begrepen dat waar ze naar doelde was dat wat hen ooit zo veel plezier had gebracht, nu niiet meer was. Verborgen onder een dik pak ijs. Je kon het water nog altijd zijn, maar deze was niet meer tastbaar, niet bereikbaar. Het poesje glimlachte schamper, sloeg haar dikke staart van haar af, . Nam een wat verwelkomende houding aan waar deze eerst zo in één gedoken, gesloten was geweest. Mannen. De kater verkleinde op zijn beurt de afstand tussen hen, deed het poesje onzeker met haar oortjes draaien. Zij was niet iemand waar je dichtbij wilde staan, was verdoemd eenzaam te leven als het aan het misbaksel van een leader lag. ‘Maar dat boeit me eigenlijk niet zoveel,’ vertelde de kater, Cheriey zwoor dat hij haar hart klopping kon horen, zo hard als deze in haar keel bonkte. Geëmotioneerd ontmoette ze zijn blauwen ogen, verbijsterd dat hij zo iets...zo iets belangrijks zo afschreef. Hij was zo opgelicht geweest toen ook maar het woord viel, zo heerlijk vrolijk. . De rivier, hij had er zijn thuis in gevonden, was deze net als de haren niet meer daar? Maar waar dan wel. Ze slikte, probeerde haar eigen pijn te vergeten door die van de kater op te sporen.

‘Jou boeit me,’

Tranen sprongen in haar oogjes toen de kater naar haar fluisterde, zijn stem zacht, zijn ogen trillend. Was hij op zoek naar haar pijn? De pijnlijke realiteit was. Het voelde raar, raar dat ook maar iemand nog interesse durfde te tonen in haar. Het ijs smolt onder de kater zijn warme aura, voor even voelde het als lente, liepen de traantjes over haar wangen. "E-Eagir" fluisterde zachtjes terwijl ze opkeek naar haar rots van een vriend. Een goede vriend. "I-ik ben bang" gaf ze voorzichtig, zacht toe, voelde haar hart harder in haar keel kloppen als ooit te voren. Niemand anders kon het horen en toch, toch voelde ze tien tallen ogen op haar branden. Bang was ze, nooit meer terug in de rivier te kunnen springen, nooit meer lol te kunnen. Ze was bang om net als Azazel, net als Aura, haar lot te ontmoette, haar einde. Ze slikte toen het beeld van de twee weer naar voren kroop. Bang was ze dat ook Aegir zou moeten knokken voor zijn plekje als ze hem met haar mee naar beneden trok. Haar waterige oogjes keken op naar de zijne, hij verdiende zo veel beter. Had zo'n mooi leven kunnen hebben in zijn geboorte plaats. De warrior code, starclan, het had over hem kunnen waken. Zo'n lieverd als hij hoorde hier niet. Zij wel, zij was hier geboren om te lijden. Hij was geboren voor een leven zo veel mooier. En toch stond hij hier, zich bekommerend om een poesje die alles verloren had, en dit nooit meer terug zou vinden, en voor wat?

when you are not fed love on a silver spoon

you learn to lick it off knives

Aegir was bang dat hij wat verkeerds had gezegd. Ze keek hem aan met die ogen, met een storm van emoties die erin schitterde. Zou ze in de verdediging gaan? Zou ze knappen, naar hem sneren, wegrennen? Hij hoopte het niet, hij bedoelde het niet verkeerd. Hij wilde er enkel voor haar zijn, maar zeggen "dat het wel goed zou komen" wist hij ook dat het niet zou werken. Helemaal niet als haar situatie er zo uitzichtloos uitzag. En toch wilde hij haar helpen, om erdoorheen te komen, samen, want zo zat Aegir in elkaar. Vrienden hoorden hulp te krijgen, en als er niemand voor haar was, dan moest hij dat zijn. En zijn woorden leken toen eindelijk in te slaan, als een bom, want meteen moest ze huilen. Aegir stapte dichterbij toen de tranen begonnen te rollen, waarna ze snikte dat ze bang was. Hij knikte langzaam en bracht zijn poot omhoog om zachtjes te tranen van haar wangen te vegen. ‘Ik weet het,’ prevelde hij. Natuurlijk was ze bang, hoe kon het ook anders? Ze was afgetekend als duivelsgebroed, jong van iemand die hun zomaar verlaten had toen het moeilijk was, afgeschreven, verboden om zelf ooit nog maar weer kittens te krijgen. Haar zussen hadden het einde gevonden, natuurlijk was ze bang dat ze de volgende was. Hij glimlachte voorzichtig toen hij weer naar haar keek. ‘Ik ben ook bang,’ fluisterde hij stilletjes. Hij was bang voor de veranderingen, voor alles wat eraan leek te komen als een dreigende donderwolk. Aura, Azazel en Certa waren niet de eersten die zouden sterven. Orchis zou zoveel bloed laten vloeien totdat niemand meer een pas buiten de lijntjes durfde te lopen. Hij drukte zijn wenkbrauwen weer wat samen in een medelevende blik, probeerde een bemoedigende blik op zijn gezicht te krijgen. ‘Maar we zijn samen, dus we hoeven niet bang te zijn. Je hebt mij.’ Zijn ijsblauwe ogen zochten de hare, de groene en de blauwe, op haar knappe gezichtje. Nog ongeschonden. Ze was zo zacht als haar pluizige vacht, hij wist het. Ze was misschien dochter van een leider, ze leek niet op haar. En ze verdiende niet wat haar was overkomen, ze had nooit iets verkeerd gedaan. Hij hoopte maar dat haar karma ooit ook zou uitwegen, dat al dit slechte gebalanceerd zou worden met extreem geluk. Na regen kwam zonneschijn. Aegir wist zeker dat het ook voor haar weer zou komen.

all hail ægir god of the sea

∎ ◣ ◥

Fall They hit like bullets. When her petals

Hij stapte dichterbij, streelde haar wang, het poesje snikte. Keek op in zijn ijsblauwe ogen. Het was een wonder hoeveel warmte, hoeveel geruststelling, ze met zich meebrachten. Hoe de kou om haar heen met haar tranen zo van d'r af werd geveegd. ‘Ik weet het,’ mauwde de raaf zwarte jonge man, een erkenning van gevoelens waarvan ze nog zo hoopte het verborgen te houden, al kon ze daar in haar jankende staat wel naar fluiten. Bloodclanners waren niet bang, waren groot en sterk. Het woud zou hen moeten vrezen. Het waren idealen die niet met haar moeder verdwenen waren, allicht was de roep voor moed groter dan ooit. Een waren Bloodclanner noemde dood zijn vriend en liep met het donker voor zich. Cheriey slikte, was ze echt zo overduidelijk geweest? Zijn glimlach stond in een contrast. In contrast met hoe ze zich erbij voelde. De young one keek op naar hem, het voelde zo verrassend goed een glimlach te zien. Een glimlach op haar gezichtje afdwingend. En hoewel zijn ogen ijs blauw waren, zag ze enkel warmte. Een plek om warm te houden in een Leaf bare zo streng als deze.

"Ik ben ook bang" gaf de kater toe, Cheriey's blik was geen seconde van hem verwijdert. Een blik die niks anders dan medeleven toonde. Ze was altijd goed geweest in de empathiek, had een vaardigheid die zo, zo uniek had geleken onder het volk waar ze zich tussen bevond. Hij was hier niet geboren, was als niets wetende kitten uit zijn rustige leven gesleurd en in deze hell beland. Ze snikte zachtjes, waarom kon hij niet gewoon terug? Hij kon terug toch? Zouden zijn ouders hem niet missen? Hadden ze hem ook verlaten? Net als die van haar? Kort beet ze op haar wang, ze wilde zoveel zeggen, maar vond zo weinig woorden. Zelfs Aegir, hij was zo groot, zo sterk, zo knap, zelfs hij was bang. Het deed haar duizelen maar ook gerust stellen. Voelde zich zo minder alleen, zo gehoord en begrepen, haar bolle wangetjes warmde op.

Het was zijn bemoedigende blik die haar van het verder snikken hield, die haar ogen op de zijne gefixeerd hield. Zijn warme ijs blauwe ogen, het was alsof ze weer voor het eerst haar ogen legde op het water in de stromende rivier. Lente had in tijden niet zo dichtbij gevoeld. ‘Maar we zijn samen, dus we hoeven niet bang te zijn. Je hebt mij.’ fluisterde hij zachtjes. Cheriey keek naar hem op, hebberige oogjes gevuld met ongeloof. "S-samen?" snikte ze zachtjes, oh hoe ze hoopte dat het waar kon zijn. Hoe ze verlangde naar zijn schouder om op uit te huilen. Hoe ze hem persoonlijk terug wilde brengen naar Riverclan. Stampvoeten tot ze hem weer terug namen. Voor hem zou ze het doen. Ze zuchtte, wilde niet dat ze hem raar aan zouden kijken. Mededogen, het werd niet meer gedoogd in Bloodclan. Zeker niet als Orchis je had afgeschreven. Vernederd in regels, woorden en daden. Maar de kater bleek ook bang. Net als zij. Was het dan nog egoïstisch om dit te riskeren enkel zodat ze een schouder had om op te steunen. De kater bleek dit immers ook nodig te hebben. En duidelijk werd dat hij deze niet vond bij die heks van een zus van hem. Ze slikte, drukte instinctief haar kop tegen zijn dikke pels aan. Hoorde zijn hart kloppen, voelde zijn warmte op haar huid. Lente.

"I-ik ben er ook"

when you are not fed love on a silver spoon

you learn to lick it off knives

Aegir was nooit zijn zachte randjes verloren, wat eigenlijk een klein wonder was. Misschien was het koppigheid dat hij niet als Skadi wilde eindigen, misschien was het omdat hij vriendschappen had weten te onderhouden. Misschien was het omdat hij graag goed wilde doen. Dan was het niet dat er alsnog veel dingen verkeerd gingen, dat hij soms dingen deed waar hij later zoveel spijt van had. Hij had misschien nooit zo kwaad moeten worden op Honorpaw, maar ze had hem ernaar gedreven. En nu waren ze geen vrienden meer. Maar Aegir wist dat hij van dit soort momentjes zich veel completer, veel gelukkig voelde dan als hij een gevecht won. Ook al was dit bitterzoet, hij zou Cheriey misschien weer aan het lachen kunnen maken. Hij kon proberen haar te begrijpen, haar pijn te verzachten, het te delen. En toen hij haar weer aankeek, hun blikken niet van elkaar afkwamen, zag hij dat glimlachje waar hij al zo lang op hoopte. Zijn ogen lachten mee, alsof ze wilden zeggen "we kunnen hier samen doorheen komen". En ondanks dat ze snikte, wist dat Aegir een klein zonnestraaltje op haar verdriet had kunnen schijnen. En dat was het allemaal waard.

Cheriey leek op adem te komen, het snikken werd zachtjes gestaakt. Maar toen hij sprak dat ze het samen zouden doen, begon het weer eventjes. Ze klonk bijna verbaasd, alsof het niet mogelijk kon zijn. Hij knikte en keek haar indringend aan. ‘Natuurlijk, dat is wat vrienden doen,’ miauwde hij teder. Vrienden bleven bij elkaar, door mooie en moeilijke tijden. En als ze hier doorheen kwamen, wie wist hoe mooi het aan het einde van deze tunnel was? Uiteindelijk wierp de jonge poes zich tegen hem aan. Hij streek zijn wang langs haar oor en drukte zijn kop stevig in haar hals. Ze sprak dat zij er ook was. ‘Hmm,’ bromde hij instemmend. Haar lange vacht kietelde in zijn neus, maar voor even voelde hij zich ook weer even klein. Dit was alles waard, een vriend in deze hel, iemand die hij iedere dag kon zien en spreken. En hij wilde haar niet zien wegkwijnen. Hij wilde niet zien hoe ze stelselmatig de Elite uit gewerkt zou worden. Hij zou iedereen laten zien dat ze ook een kans kreeg om zichzelf te bewijzen, en dat ze dat goed zou doen. Dat ze sterk was, sterker dan misschien wie dan ook. Want als je sterk genoeg was om jezelf door zulk verlies te buffelen, dan was je onstopbaar.

all hail ægir god of the sea

∎ ◣ ◥

Fall They hit like bullets. When her petals

_{Zijn kop strookte langs haar oortje, een zachte glimlach woekerde op haar koppie, verstopt in zijn dikke pels. Veilig voor alles buiten, de kou, het leek zo ver weg nu. En hoewel haar oogjes gesloten waren, had ze zich in dagen niet zo wakker gevoeld, voelde het alsof ze gewekt was uit een nachtmerrie. Zag ze licht aan het einde van een tunnel. De grote kater humde zachtjes, drukte zijn kop in haar pels, en hoewel maar een klein gebaar. Betekende het de wereld voor de poes, betekende het voor eventjes een einde aan alle wanhoop. Ze glimlachte zoet, leunde zachtjes tegen hem aan, deelde voor eventjes het gewicht op haar schouders met de andere young one. Diens aanwezigheid het bloed van haar pootjes afwaste, bracht haar terug naar de rivier waar ze zo leuk gespeeld hadden. Een zachte herinnering aan een tijd voorbij, maar zeker niet onmogelijk om her te beleven. Met hem aan haar zijde? Met hem was het altijd warm, was het al tijd goed. Diep in gedachten verzonken merkte ze amper dat ze zacht begon te spinnen, steeds meer gewicht van haar af liet glijden. "I-ik ben blij dat ik je tegen gekomen ben, Aegir" mauwde ze voorzichtig, de wereld om hen heen vergetende in zijn geruststellende warmte. Zijn kalme houding. "Ik zou niet weten wat ik zonder jou moest" gaf ze toe met een weemoedige lach. Ja, de kater had haar er aan herinnerd waarom ze gebleven was hoewel haar hele lichaam anders schreeuwde, had het de spijt die ze gevoeld had doen weg smelten als sneeuw in de zon. Ze mocht heel wat verloren hebben, maar had ook heel wat gevonden. Was er achter gekomen wie er wel voor haar waren, wie ze kon vertrouwen met al haar pijn. Op wie ze kon bouwen, waar ze steun kon vinden. Hij was er voor haar, zij was er voor hem, en samen? Samen leken ze alles aan te kunnen.}

when you are not fed love on a silver spoon

you learn to lick it off knives

Hun omhelzing duurde een poos, en Aegir besloot dat het aan haar was om te bepalen hoe lang het zou duren. Hij was degene die het gewicht op zijn schouders zou dragen, ze had dit nodig. Ze mocht huilen, schreeuwen in zijn vacht als ze wilde. Hij had zijn wang in haar nek gelegd en ademde kalm, zijn blauwe ogen gesloten en zei niets. Hij kende haar niet eens echt goed, ze waren slechts vrienden die elkaar gevonden hadden en speelden alsof ze nog kittens waren. Want dat was het, zo simpel, een momentje die het serieuze van doorgaande probeerde te doorbreken. Ze waren nog steeds kinderen, hoe sterk ze ook probeerden te zijn. En Aegir was niet de minste om dat toe te geven, terwijl zijn lichaam langzaam was veranderd in de jongeman die hij nu was. De kinderlijke trekken waren uit zijn gezicht gegroeid en zijn stem was zwaarder, hoewel hij nog regelmatig oversloeg. Cheriey miauwde vriendelijke woorden, woorden die hij deelde. Ze was blij, ze sprak dat ze niet wist wat ze zonder hem moest. Aegir opende zijn ogen weer en bewoog zijn mond wat dichterbij haar oor. ‘Je zou jezelf zijn zonder mij,’ prevelde hij zachtjes. ‘Je bent sterk, Cheriey. Ik weet dat, en snel genoeg weet je dat zelf ook,’ miauwde hij op een bijna fluisterde toon, zijn stem zachtjes brommend en klein. Ze had hem niet nodig, niet zoals ze dacht dat ze hem nodig had. Zonder hem zou ze doorkunnen, maar samen was het makkelijker. En hij was er om haar te helpen. En om eerlijk te zijn, ze was waarschijnlijk oneindig veel sterker dan hij was. Als hij door zoveel verlies moest gaan, wist hij niet of hij nog zoals zij op haar poten zou kunnen staan. Aegir voelde veel en Aegir voelde hevig, en hij was nooit goed in zijn gevoelens te verhullen. Cheriey zou uit dit dal kunnen klimmen in haar eentje, hij zou haar niet hoeven te dragen.

all hail ægir god of the sea

∎ ◣ ◥

Fall They hit like bullets. When her petals

_{De kater zijn woorden waren zoet als honing. Deden de kattin kort in zijn warmte wegsmelten en al haar zorgen doen verdwijnen. Kon voor even de energie niet vinden de woorden van de kater in twijfel te trekken. Nee, alles wat hij zei was waar, voor nu. In hem zag ze de goedheid die ze nergens anders vond. Het zachtte licht aan het einde van de tunnel, haar lente in de winterstorm. Zolang ze hier zat, kop in zijn dikke warme pels, was alles goed, alles rustig. Zijn zoete woorden deden haar rusteloze spieren ontspannen, haar oogjes sluiten. Ze slikte, sloeg haar dikke staart tegen hem aan in een hopeloze poging hem diezelfde warmte te bieden als hij haar aanbood. Wilde zijn wat hij voor haar betekende. "Je bent te Lief Aegir" mauwde ze, haar blik die van de kater opzoekende."Ik-" ze stotterde, zocht naar de woorden om haar dankbaarheid te tonen. Zocht naar de juiste woorden, woorden die hem niet zouden doen weglopen. Het stak haar hoeveel zorgen erin haar kop speelde. Hoe snel katten je zijde konden verlaten. Ze kon niet nog iemand verliezen, zou voor altijd op haar teentjes door glas heen dansen. "Blijf bij me" smeekte ze zachtjes onder haar ademhaling door. Zolang hij daar was, zoete woordjes in haar oortjes fluisterde. Voelde ze zich onverslaanbaar. Onverslaanbaar samen met Aegir.}

when you are not fed love on a silver spoon

you learn to lick it off knives

Het was nu Aegirs tijd om verlegen te lachen. Lief? Misschien wel, misschien ook te. Maar was dat een belediging? Hij nam het het compliment zoals het was. Hij voelde haar staart tegen hem aan en ontmoette die kort met de zijne. Het was oké, hij wilde haar wel een tijdje op zijn schouders dragen. Dat was het minste wat hij voor haar kon doen. Ze zou snel genoeg weer opbloeien. Soms maakte pijn je sterker. Maar hij wist ook als geen ander, dat juist die goeie herinneringen, die het meest zouden steken. Hoe die goeie herinneringen besmeurd zouden worden met het beeld van het verlies die ze voor haar ogen mee had moeten maken. Toch was hij verbaasd toen ze vroeg, nee, smeekte of hij bij haar wilde blijven. Alsof hij dat niet zou doen. ‘Natuurlijk, Cheriey,’ miauwde hij zachtjes. Hij gleed toen uiteindelijk zijn kop uit haar nek, zodat hij haar in haar tweegekleurde ogen aan kon kijken. Zijn snuit was dichtbij de hare, zijn adem kwam in kleine wolkjes in de koude lucht uit zijn bek. Hij staarde haar recht in haar ogen aan. ‘Je hoeft me maar te roepen, en ik zal er zijn,’ verzekerde hij met een bemoedigende glimlach. Hij knikte in een kleine beweging en keek met een tedere blik naar de zo gebroken poes. ‘Dat beloof ik.’

all hail ægir god of the sea

∎ ◣ ◥

Fall They hit like bullets. When her petals

_{Zijn woorden klonken als muziek in haar oren. Deden haar voor even terug brengen naar een warme lente avond. Wanneer de vogeltjes hun laatste lied zongen, de zon de velden in een warm oranje kleurde. Ze glimlachte ontmoette zijn oh zo tedere blik, terwijl de kater haar verzekerde niet weg te gaan. Er altijd voor haar te zijn. Ze snikte één laatste keer, verdronk ik zijn rustige blauwen ogen. "Ik ben er ook altijd voor jou, Aegir. Dat beloof ik." mauwde ze zachtjes. Goede dingen kwamen nooit maar van één kant. Aegir was er voor haar, zij was er voor hem. "Erewoord" Een kleine glimlach kroop op haar gezicht, kort gleed haar blik over het besneeuwde landschap. Merkte op dat ze nog kou, nog kilte vond. Zag nu enkel een rust in de leegte, alleen met Aegir. Ver weg van Orchis, ver weg van het gruwel thuis. En alleen met Aegir zou ze haarzelf weer oppakken, vertrouwde op de kater zijn zoete woordjes, durfde er op te vertrouwen. Al was het maar voor heel eventjes, enkel aan zijn zijde, stiekem. Het betekende de wereld voor de jonge kattin. Ze knikte, liet haar blik op de kater voor haar vallen. Vond haarzelf weer in een moment van verwarring. Hoe was zo'n ziel ooit hier terecht gekomen. In een plaats waar ze nog ziel nog hart kon vinden. Skadi leek een heel ander verhaal, was hier gebracht omdat ze hier thuis leek te horen. Maar Aegir hoorde hier niet thuis. Cheriey's blik verzuurde kort toen de commander haar naam in haar gedachten viel. Vroeg haarzelf af hoe Aegir zich wel niet moest voelen, nu zijn..zusje? In eens Commander bleek te zijn. De kater had gezegd ook bang te zijn. Bedoelde hij daar mee niet alleen Orchis maar ook Skadi? Kort zocht ze zijn zachte blik af voor antwoordde. Enkel om tot de conclusie te komen dat deze vragen konden wachten. "Echt waar, als je ooit iets nodig hebt Aegir." ze knikte "Ik ben er."}

when you are not fed love on a silver spoon

you learn to lick it off knives

Aegir glimlachte naar de poes. Erewoord, natuurlijk. Hij had die belofte zo gemaakt. Hij zou voor haar uitkijken, een beetje oppassen, en voor haar zijn als ze hem nodig had. Want wat zij over zich heen had gekregen, was niet verdient. Dit bewees dat de Elite een wrede, vreemde plek was, die hij nu zo langzamerhand beter begon te leren kennen. Het was zo vreemd, dat zo nu en dan twijfels in zijn kop kwamen, maar hij die zo eenvoudig opzij kon schuiven want: 'het was voor een reden'. Of 'hij moest dit doorstaan om zijn potentieel te bereiken'. En als hij dan Cheriey zag, een slachtoffer die het zo dichtbij had gezien, wat zo onterecht was geweest, voelde hij weer kleine onzekerheden. Hij glimlachte toen ook toen ze sprak dat hij er ook voor haar zou zijn. ‘Dankjewel,’ prevelde hij dan ook. Misschien ooit, misschien later. Maar voor nu voelde hij zich sterk, groot en oud. En nu was het niet aan haar om er voor hem te zijn. Hij knikte en maakte een gebaar met zijn staart. ‘Kom, laten we een warme schuur vinden,’ miauwde hij zachtjes. ‘Hier blijven staan is niets waard.’ Nog met een klein knikje met zijn kop, begon draaide hij zich om. Ze moesten even schijt hebben aan iedereen en gewoon nu eventjes samen zijn.

all hail ægir god of the sea

∎ ◣ ◥

Onderwerp: Re: We met evil when we were just children