[Clanmeeting] Can you trust the cat next to you?

Acornstar had een nieuwe Clanmeeting bijeen geroepen. Twisted keek op, maar hield zich een beetje afzijdig nu. En hij was vet blij met die keuze, want wat zijn vader toen aankondigde deed een ijzeren klauw om zijn hart slaan. Zijn haren rezen wat overeind en verwoed dwong hij ze terug naar beneden. Hij had niet gevochten. Hij.. Hij had het wel gewild, heel graag zelfs. Maar er was niemand over, iedereen was druk. Hij had geen idee meer wie hulp nodig had en wie niet. Het was één grote chaos geweest en Twistedpaw had het echt even niet meer geweten. Maar alsnog schaamde hij zich. Zo, zo erg. En de angst om nu verbannen te worden. Hij zou toch niet zijn eigen zoon verbannen? Of wel..? Twisted keek op naar boven, maar zijn blik richtte zich al snel naar beneden. Hij kon niemand aankijken. Zijn vacht prikte, hij wilde het wel toegeven, hij wilde eerlijk zijn. Misschien dat dat juist het vertrouwen zou versterken. Liegen stelde Acornstar immers ook niet op prijs. Maar hij durfde het niet. Hij voelde zich zo'n grote lafaard.

Weer een clanmeeting. De eerste die hij meemaakte als de officiële deputy. Zoals het hoorde, zoals ieder het voor hem had gedaan, ging hij onder de rots zitten, als Acornstars rechterpoot. Hij had eigenlijk weer geen idee wat Acornstar zou vertellen, maar het werd al snel genoeg duidelijk. Hij wierp een onzekere blik omhoog. Dit meende hij niet, toch? Verwachtte hij nou dat ze elkaars eigen clangenoten gingen verraden. Ze hadden dat gevecht verloren omdat hij er eerst niet was. Hij keek dan ook even ongemakkelijk de menigte rond, die erg gespannen leek. Hij zuchtte en al snel sprak Darkmind uit waar het allemaal op stond. Hij kneep even zijn ogen samen. ‘Acornstar, je was niet bij dat gevecht. Er was verwarring en Bloodclan gebruikte dat. Ze dreigden familie en clan te vermoorden als ze niet meewerkten. We kozen voor Shadowclan,’ miauwde hij zachtjes. En bovendien, het waren Hoarsepaw en Ravenpaw die eerst hadden geschreeuwd dat RiverClan hun aan zou vallen, omdat Pantherstar aan het hoofd van de gevechtspatrouille stond, niet Acornstar. ‘Een paar apprentices dachten dat Riverclan ons aanviel, omdat jij niet aan het hoofd stond,’ sprak hij zijn mening dan ook hardop. Hij had niet verwacht dat hij de eerste clanmeeting direct al openbaar tegen zijn leider in zijn gaan, maar hij moest Shadowclan beschermen. Zijn blik ging dan ook het kamp door. Nu je het over die apprentices had.. Ravenpaw zag hij, maar een opvallende witte vacht miste. ‘Waar is Hoarsepaw?’ miauwde hij hardop. Als hij probeerde onder zijn verantwoordelijkheden uit te komen, maakte dat ook geen goed nummer bij Acornstar.

Chillypaw bleef koppig stil. Nee, ze zou haar eigen clangenoten niet verraden, niet tenzij ze het écht verdienden. En in haar ogen was er niemand die dat op dit moment verdiende. Maar ze volgde de discussie. Settleddust vroeg waar Hoarsepaw was, waarop haar blik het camp rond gleed. Haar broertje was hier net nog geweest, toch, ze had hem net nog gezien? Maar waar was hij nu dan.. De grijze kattin fronste; haar hart klopte in haar keel. Met snelle pootstappen liep ze op haar mentor af. "Hij zou nooit zomaar weglopen, misschien is Bloodclan teruggekomen en hebben ze hem meegenomen..", opperde ze met zachte stem en bange ogen. Nee, het was helemaal niets voor haar broer om bij een clanmeeting als deze afwezig te blijven. Hij zou front en center gestaan hebben als hij hier geweest was.

Haar miskraam was nog zo recent, zo vers.. Het was alsof ze de weeën nog voelen kon.. En er was niemand die haar goed kon helpen. Acefray was weg, Bloodpaw was zwaargewond.. Er waren twee nieuwe medicine cat apprentices, maar die wisten nog niets.. Niemand kon haar helpen. Ze was één kindje verloren, en ze had geen idee wat diens geslacht was, omdat het kindje nog niet volgroeid geweest was of omdat ze het gewoon niet had kunnen zien. Wat in ieder geval wel zeker was, was dat iedereen ervan wist.. Iedereen wist dat ze zwanger was. Ze kon zich niet meer op de achtergrond houden, moest de blikken ondergaan. Het feit dat ze geen antwoord kon geven op de vraag over de vader, was al duidelijk genoeg. Iedereen wist dat ze een absolute schaamte was voor de clan.
En nu vroeg Acornstar naar verraders. Naar degenen die naast Bloodclan hadden gestaan tijdens hun tijd hier.. Angstig keek ze naar hem vanuit de nursery. Was zij niet medeplichtig? Had zij niet gelegen met de vijand? Was zij niet.. Een verrader.. Tranen sprongen in haar grote ogen. Moest ze nu naar voren..? Moest ze nu bekennen van haar daad, zodat ze aan de schandpaal gebonden kon worden? Softbelly wist niet of er nog kittens waren in haar buik die leefden. Niemand kon het haar vertellen. Maar er was een kans, ze had het gevoel dat er nog geschopt werd.. Misschien zat het allemaal tussen haar oren, maar voor het geval dit niet zo was.. Dan zouden haar ongeboren kittens in gevaar gebracht worden als ze nu zei dat ze Cobra toegelaten had die ene nacht. En dat wilde ze niet. Maar zou ze durven haar daad te verzwijgen? Zou ze deze informatie kunnen achterhouden, of zou ze aangewezen worden door een clangenoot die haar weg wilde? Tranen liepen over haar ingevallen wangen. Ze was zo uitgeput van de constante angst. Zo uitgeput van de ziekte die door haar lichaam heen trok. Ze was simpelweg zo ontzettend gebroken. Kapot. En nu moest ze nog vertellen dat ze verraad had gepleegd ook.

Zijn oren prikte bij de oproep van Acorndu- oh nee, star nu. Helemaal vergeten. Er was ook zoveel gebeurd de laatste halve maan, hij kon het bijna niet meer bijhouden. Met sjokkende pootstappen kwam hij de warriors den uit en sloot zich aan bij de rest van zijn clangenoten. Ondertussen terwijl Acorn sprak peuterde hij wat afgeleid tussen zijn tanden. Er zat nog een stukje vlees tussen zijn gebit, erg vervelend. Hmpf. Terwijl iedereen oplette en sommige spraken was hij nog steeds druk bezig om de irritatie uit zijn bek te vissen. AH! te pakken! Yes, get that jij rot stukje draadjesvlees, 1 Beehive, 0 vlees. Trots greens hij en schoot daarna het viezigheid weg van zijn vinger. Daarna liet hij zijn blauwe ogen rond glijden en zijn blik viel op Softbelly die vanuit de nursury toekeek. Ze leek te huilen. Zijn gezicht trok in een nadenkende uitdrukking. Was ze niet zwanger? Of was ze al bevallen? Hij wist het eigenlijk niet zo goed, want ze had toch een dood kind ter wereld gebracht toen Cobra's strot doorgebeten werd door Acorn? Waarom was ze dan nog zo dik? Met een zwiep van zijn staart kwam hij naar voren en opende zijn mond. Hij zou haar helpen, ook om zijn eigen geheim extra te beschermen. ''Softbelly en ik hebben een kitten verloren door Bloodclan.'' Sprak hij, niet perse tegen Acorn of de clan. Gewoon om het te zeggen. Om de verdenking dat Soft zwanger was van Cobra te sussen. ''We hopen dat de andere kittens het mogen overleven.''

Er werd nog gesproken dat het vreselijk was, dat het niet anders kon en Acornstar stemde ermee in. Maar hij zocht naar degene die vluchtten, die niet hadden willen strijden voor Shadowclan, de verraders. Hij beet even op de binnenkant van zijn wangen. In Riverclan was Acornstar al achterdochtig geweest. En hoewel Settleddust duidelijk had willen maken dat hij dat niet hoefde te zijn, dat geen enkele Shadowclanner hun clan zou verraden, was hij daar niet op gerust. Maar één probleem per keer. Settleddust zijn ogen gingen door de menigte, zoekend naar die witte pels. Maar hij was er niet. Hij beet op zijn lippen en meteen vroeg Acornstar wat er met Hoarsepaw was. ‘Hoarsepaw was één van de apprentice die verwarring veroorzaakte door te zeggen dat Riverclan aanviel,’ miauwde hij zachtjes als uitleg. Een kat die Acornstar dan zeker ook niet meer zou vertrouwen, dacht hij er laten bij. In de tussentijd voelde Acornstar Moonpaw aan de tand, een apprentice die kennelijk was gevlucht. Hij wierp even een blik naar Acornstar. Hij zou toch niet... Dit was zijn dochter, een apprentice. Hij probeerde de gedachte te verzetten. Hij moest eerst even een ander probleem oplossen. Hij bewoog door de menigte en stootte de eerste senior warrior die hij tegenkwam aan. Tigerpoppy: ‘Verzamel een patrouille en ga Hoarsepaw zoeken. Probeer hem heelhuids terug te brengen, alsjeblieft,’ miauwde hij zachtjes tegen de poes, terwijl hij weer een blik naar Acornstar wierp. Het kwam goed, toch.

Ze had zich stil gehouden bij dit hele gesprek. Ergens wist ze niet zeker of ze 't mocht zeggen, het voelde verkeerd, maar aan de andere kant was het wel de waarheid. En dat was toch wat Acornstar wilde, de waarheid? Ze hoopte maar dat ze het hiermee goed deed en niet dat straks de hele clan kwaad op d'r was. De rode kattin slikte moeizaam, probeerde om de brok slijm in haar keel kwijt te krijgen, voordat ze naar voren durfde te stappen. Iedereen leek bezig te zijn over andere dingen. Settleddust was bezig over Hoarsepaw die verdwenen bleek te zijn, terwijl Acornstar zijn dochter aan het ondervragen as. Haar cyaan blauwe ogen fixeerde zich eventjes op Moonpaw, in haar hoofd had ze de woorden klaar staan. Normaliter was ze ontzettend fierce en loyaal naar haar clan toe, maar nu was de twijfel toegeslagen. Met een trillende stap liep ze naar voren toe, naar Moonpaw en haar leader. "Je liegt." Miauwde ze. Zodra de woorden uit haar bek kwamen voelde ze zich meteen een stuk beter. "Ik heb je gezien bij 't gevecht. Je vluchtte weg op 't moment dat de clans met elkaar begonnen te vechten. Ik heb daarna nog naar je gezocht, maar voor dagen leek je verdwenen te zijn." Het bekende vlammetje in haar ogen was teruggekeerd, terwijl ze met elk woord haar vertrouwen terugvond. "Als ik het kamp uit had gemogen van Bloodclan had ik naar je gezocht, maart ze hielden alles in de gaten en ik wilde niet gestraft worden door Cobra." Nu richtte ze haar blik op Acornstar. Zou hij haar geloven? Dat moest toch wel. Toch?

Gelukkig werd er al snel een patrouille samengesteld voor haar broer. Natuurlijk ging Chillypaw mee, hoe kon ze anders? Ze was dan ook bij dat haar naam genoemd werd door Tigerpoppy, zodat ze niet hoefde te strijden. Ze knikte instemmend bij de waarschuwingen van de senior warrior. Ja, ze zou braaf zijn, ze zou luisteren. Maar ze wou haar broer vinden, zorgen dat hij veilig was. Oh, ze hoopte dat Hoarsepaw zich niet al te hard in de nesten gewerkt had.. Met snelle passen achtervolgde ze de rest van de patrouille naar buiten, haar kaken op elkaar geklemd.

-Topic uit