[Clanmeeting] Can you trust the cat next to you?

Hij had het hele gesprek langs de zijlijn gevolgd. een frons stond op zijn snoetje toen hij hoorde dat Hoarsepaw al even niet meer gezien was. Dat was in ieder geval geen goed nieuws. Hij zette meteen een stap naar voren toen Tigerpoppy meteen naar hem stapte. 'Hazelnut, ik heb een andere Senior Warrior nodig voor een patrouille voor Hoarsepaw, zin om je poten vuil te maken?' Natuurlijk ging hij mee. Met een stevige knik gaf hij de bevestiging om mee te gaan. Even liet hij zijn blik gaan nar Moonpaw, die in elkaar zakte. Hij wenkte met een staart naar een andere kat om voor de apprentice te zorgen. Tigerpoppy was ondertussen verder gestapt naar Quailspark Chillypaw. 'Luister naar elk woord van mij of Hazelnut, ik ben verantwoordelijk voor je veiligheid.' Met dat de lichte poes verder liep, sloot Hazelnut zich bij Chillypaw aan. "Kom Chillypaw, we gaan je broer zoeken." mauwde hij geruststellend en tikte haar kort aan, zodat ze voor hem zou lopen samen met Whitepaw. Hazelnut zou achterhoede nemen van deze patrouille. Op deze manier zouden ze geen enkel spoor kunnen missen. 'Hazelnut, Quailspark, Whitepaw en Chillypaw gaan met mij mee. Ik stuur de Apprentices samen terug als het te gevaarlijk is of als we een tweede Patrouille nodig hebben.' Ik hield zijn blik op Tigerpoppy gericht en knikte bij haar duidelijke uitleg. "Let's go," mauwde hij tegen zichzelf, wachtte tot de andere katten van de patrouille hem voorgingen en sloot vervolgens de patrouille. Ze mochten geen tijd verliezen.

Tag: Tigerpoppy, Chillypaw (Whitepaw, Quailspark)
Extra: wenkt naar een kat om op Moonpaw te letten (die flauwgevallen is)

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Hoarsepaw was er dus niet en er was iets met dat hij Riverclan had geroepen voor het gevecht begon. Maar hij kon moeilijk iemand hier gaan veroordelen terwijl hij er niet was. Ze zouden hem eerst moeten vinden en dat leek Settleddust al te regelen, dus dat was zorg voor later. Beehive sprak dat hij en Softbelly een kitten hadden verloren en hij knikte kort ter teken dat hij het had gehoord. "Dat moet zwaar zijn geweest." Hij was nooit goed geweest in dit soort situaties, maar hij deed zijn best.

En toen begon zijn dochter weer te spreken, te zeggen dat ze niet direct terug was gegaan en dat alles een vage waas was qua herinnering. Hij wilde haar wel geloven, maar hij kon haar moeilijk voortrekken toch? Vooral toen een warrior ook nog begon te zeggen dat ze dagen weg was geweest. Daar moest ze zich toch bewust van geweest zijn? Je kan niet dagen ontsnappen aan Bloodclan, terwijl je in een waas zat, dan zou je zo weer teruggehaald worden. Maar voor zij haar woorden af kon maken en hij erover kon spreken viel ze flauw. Hij moest hemzelf tegenhouden om meteen van de rots af te springen en te controleren wat er aan de hand was. "Iemand die nog wat meer te zeggen heeft terwijl we wachten tot Moonpaw weer wakker is?" Dit was de laatste keer dat hij het vroeg, nu kon er nog wat gezegd worden.

Tag: -

Acornstar riep de clan opnieuw bij een. Hij vroeg wie uit eigen wil ervoor gekozen had met de Bloodclan, maar ook wie er gevlucht was. Het was vreed, maar er werd al voor gesproken wat er gebeurd was, maar ook was een van de leerlingen verdwenen waar al snel een patrol voor bij een gezet werd. Mane hoorde hoe Moonpaw zichzelf aan gaf dat ze gevlucht was, maar Auburnsong had Moonpaw weg zien vluchten en deelde mede dat ze dagen weg was geweest. Manepaw moest de warrior wel gelijk geven, maar haar beste vriendin zou er vast een goede reden voor hebben gehad, maar ze raakte haar bewustzijn kwijt voor ze uit kon spreken. Ze wilde er wel naar toe, maar kwam niet tussen haar clan genoten door en de moeder van Moonpaw en haar siblings hield een poot op haar staart en schudden zachtjes met haar kop zodat enkel zij het zou zien toen ze even vragend naar de kattin keek. Met tegenzin bleef ze zitten al had ze zelf niet gevochten toch wilde ze haar vriendin bij staan.

Pepperpaw voelde een misselijk gevoel opborrelen in haar buik toen Moonpaw tegen de vlakte ging. Starclan.. starclan had haar opgeroepen als medicine cat. Zou dat betekenen.. Zou dat betekenen dat ze nu iets moest doen? Iets voor Moonpaw moest betekenen? Kon ze dat? Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Als Starclan haar uitgekozen had.. Dan moest ze hier niet roerloos blijven staan? Toch? Maar wat kon ze doen? Voorzichtig stapte ze naar voren naar de jongere apprentice, waarna ze haar neus tegen ferm haar wang drukte, in de hoop dat dat al iets zou doen, haar wakker zou maken. Ze ademde in ieder geval nog. ”Moonpaw?” vroeg ze, bezorgdheid in haar stem. Haar blik ging eventjes nerveus omhoog naar Acornstar. Het was zijn dochter, hij moest ook wat doen toch?

Wat Auburnsong nog zei zorgde voor enkel nog meer stress. Haar stembanden dreigde opnieuw vast te slaan en dat was nu net wat ze niet nodig had, maar voor Moonpaw zowel de vraag van haar vader verder kon beantwoorden als Auburnsong een geruststellend antwoord te geven viel ze buiten bewustzijn. De duisternis slokte haar gedachten op alsof ze door duizenden poten tegen de grond gedrukt werd. Verwoed probeerde de schildpad leerling zich los te worstelen om weer bij kennis te komen. Ze hoorde wel andere stemmen, maar die klonken zo ver weg en Moon wist dat die van haar nog Clan genoten kwamen. Angst om wat haar vader nog wat de rest van de clan zou zeggen over haar verdwenen dagen buiten de clan terwijl zij vast gehouden werden door de Bloodclan. Een duw van een Clangenoot Zorgde voor een aanhangsel waar Moonpaw haar klauwen in kon slaan om zich uit de duisternis te kunnen op trekken. Haar oor en een van haar voorpoten schokte, maar voor de rest bleef ze nog stil liggen. Moonpaw moest zich niet laten leiden door angst! Niet meer! Of haar vader het nu een goed antwoord zou vinden of niet. Of haar clan genoten haar ervoor aan zouden kijken voor wat ze gedaan had kon Moonpaw voor nu even helemaal niets schelen. Het gevoel alsof ze terug getrokken werd in die diepe duisternis van angst werd minder. Moon schudden zich vrij van die grip en haar ogen gingen langzaam open, maar stonden helderder dan voor de haar bewustzijn verloor. Met nog wat moeite drukte ze zich op en nam voor alle zekerheid een zittende houding aan. Ze gebruikte ze minder energie. 'Sorry voor deze tussen komst, maar wat je zegt klopt wel Auburnsong. Ik ben inderdaad een paar dagen weg geweest. Maar de reden is dat ik naar Acornstar ging zoeken. Maar ik kon hem nergens vinden. Want door de praatjes van de Bloodclanners die ze rond strooide over de dood van Acornstar, ik kon het niet geloven zoals bijna iedereen hier! Toen ik patrols bij de grens op wachten noemde ze mijn vader een verrader vanwege dat hij niet bij de reddingsactie was toen we dankzij Cobra dachten dat zij ons wilde aanvallen. De dag dat ik gevonden werd door een Bloodclanner was ik van plan om terug te komen met prooi, maar ik weet heel goed dat het geen excuus zou zijn.' haar stem bibberde niet meer zoals ervoor, het klonk meer vastberaden dan eerder en ze schudden als laatste haar kop. Ze was echt op zoek geweest voor Acornstar, want ze kon niet geloven dat hij dood was geweest! Nu moest Auburnsong niet gaan zeggen dat ze opnieuw zou gaan liegen, want ze loog niet en er branden een vuurtje in haar ogen die vertelde dat ze de dochter van haar vader was die ook altijd vastberaden ordes had uit gedeeld en dat zou hij nu weer doen, maar of zijn keuze was om haar te verbannen dan zou ze die moeten accepteren. Al zou dat moeilijk zijn en worden. Veel liever zou ze gewoon in de clan blijven. Nu de Bloodclan weg was zou het vast weer beter worden, maar nooit zoals vroeger.

The moment you show a single crack, everyone will see it isn't a crack, but a chasm and they will fall in.

Veel kwam er niet in de tijd dat het duurde voor zijn dochter weer langzaam overeind kwam. Pepperpaw was naar haar toegegaan en voor een moment keek hij kort naar haar. Wat zou ze nog te zeggen hebben? Zou het iets zijn waarmee ze hem en misschien de rest van de clan op andere gedachten zou kunnen brengen? Maar hij kon haar niet voortrekken, niet ten opzichte van de rest. Iedereen die verder de clan had verlaten in de tijd was al verbannen, dus kon hij hier echt een uitzondering maken? Ze was geen jonge apprentice meer tenslotte, ze had beter moeten weten. Ze vertelde dat ze naar hem op zoek was geweest, ondanks dat iedereen verteld was dat hij dood was geweest, maar dat was nadat ze gevlucht was. Ze was niet gevlucht met dat doel. "Maar dat was niet het doel op het moment dat je vluchtte als ik het zo begrijp? Hoe kon je je clan anders achterlaten, terwijl je niet eens zeker wist of ik nog leefde?" Nee, ze was gevlucht van het gevecht, weg van haar eigen clan en liet ze achter in een gevecht. Hij was zelfs voor even dood geweest in de tijd dat hij weg was, maar niemand wist dat. Het was een laatste vraag misschien op de manier hoe hij het stelde, maar hij wist het antwoord al. Hij hield zijn blik op Moonpaw gericht, eigenlijk zou hij daar beneden moeten kunnen zijn, maar hij was de leader nu, dit besluit was aan hem en hij kon moeilijk zijn eigen kinderen voortrekken daarin, dat zou de clan nooit accepteren. Ook al ging hij er vanuit dat het hier niet veel uitmaakte welke keuze hij maakte, er was geen goed antwoord op deze situatie. Hij slikte dan ook de brok weg uit zijn keel en rechtte zichzelf iets meer. "Moonpaw," Sprak hij haar naam kalm, hij moest kalm blijven, geen emotie laten zien hierbij. "Voor het in de steek laten van je clan tijdens een gevecht en het niet meteen terugkeren ernaar, zal je verbannen worden. Een clan moet op elkaar kunnen vertrouwen in een gevecht zonder dat er een risico is dat een clangenoot er vandoor gaat zonder dit aan iemand anders door te geven." De woorden waren eruit en stijf bleef hij zitten op de rots. Hij moest niks laten merken, soms moesten dit soort dingen gedaan worden, ondanks dat het hemzelf pijn deed. Hij kon niemand hierin voortrekken, zelfs niet zijn eigen kinderen hoe graag hij dat ergens ook wilde doen. Er waren al genoeg katten close met hem geweest die hem verraden hadden, niet alleen nu, maar ook in het verleden. Dit was gewoon nog een andere kat die close met hem was en die hij niet kon vertrouwen, het was niks nieuws meer, het werd ergens bijna gewoon.

Tag: -

Een voorzichtige, opbeurende glimlach kwam op Pepperpaw's lippen tevoorschijn toen Moonpaw weer wat bewoog. Gelukkig maar, ze was niet ernstig gewond. Ze was gewoon eventjes out geweest. Een blij gevoel verspreidde zich door haar buik. Misschien kon ze wel een heler zijn. Ze zette weer een paar passen achteruit en gaf Moonpaw de ruimte. Moonpaw gaf haar fouten eerlijk toe, iets waar Pepperpaw alleen maar bewondering voor kon voelen. Had zij dat gedurfd? Voor de ogen van iedereen van de clan? Pepperpaw durfde het niet te zeggen. Haar blik ging naar Acornstar, zoekend in zijn blik. Maar ze vond niets wat haar gerust zou stellen. Hij zou.. zijn eigen dochter toch niet zwaar straffen..? Hij kende zijn kinderen als geen ander.. Hij zou de nuances van de situatie toch wel begrijpen? Maar dat deed hij niet. Pepperpaw's ogen werden rond en haar mond opende zich in een geschrokken kreet, maar er kwam geen geluid uit haar keel, ze staarde alleen maar verbijsterd naar Acornstar, waarna haar blik geschokt naar Moonpaw gleed.

Moonpaw werd door Pepperpaw geholpen en ze bekende nog een deel van wat ze gedaan had nadat ze weer bij kennis was gekomen uit haar blinde paniek. Maar nog voor Moonpaw iets had kunnen zeggen over dat ze haar stem in die tijd kwijt was geraakt verbande haar vader haar beste vriendin. Manepaw wilde opspringen, maar kreeg een poot in haar nek. Moonpaws moeder drukte haar met haar voorpoot tegen de grond, maar hield haar blik vast en het leek alsof ze smeekte niet in te grijpen, maar dat hoefde Mane zelf ook niet. Ze zag een van de Elders naar voren lopen die naast Moonpaws moeder haar beste vriendin getroost had in de tirannie van de Bloodclan.
Ze zag tussen de katten Bloodfrost zich naar voren bewegen die tegen Acornstar begon te spreken. Ze luisterde naar haar betoog en wist dat ze gelijk had.

Ze luisterde naar haar vader en geloofde gewoon de leugens van de Bloodclan niet. 'Noem het wat je wil, maar ik voelde gewoon dat ze logen. Waarom zou je anders mee genomen worden en dat je redders niet meer terug kwamen.' miauwde Moon en begon zich steeds slechter te worden. Haar stem begon zelfs al weer te kraken. Iets dat geen goed teken was wist de jonge schildpad poes zelf. Ze was al die tijd naar haar vader en leider blijven kijken. Ze schaamde zich ontzettend voor wat ze gedaan had en dat was in heel haar houding te lezen, maar Moonpaw was er toe bereid om het weer goed te maken hoe zwaar de straf ook was als ze binnen de clan zou blijven. Al zou ze twee manen lang alle drek klusjes moeten doen, maar ze behield er ook een andere straf in haar achterhoofd al wilde ze die woorden niet horen. Liever niet dat wel natuurlijk. Ze ging dan ook iets rechter zitten toen haar vader en leider haar riep wat rechter zitten. Niet omdat ze zo geïnteresseerd was in de straf die ze zou krijgen, maar om zichzelf een andere houding te geven. Zijn woorden... Die woorden... Nee dat... Dat meende hij toch niet??? Haar mond ging open, maar er kwam geen zinnig woord meer uit. Half afgebroken of enkel de eerste twee lettergrepen. Ze probeerde nog uit te leggen dat ze haar stem toentertijd kwijt was, maar haar stembanden weigerde opnieuw dienst te doen. Door dit feit draaide ze haar blik naar haar poten en kneep haar ogen even dicht. Haar nagels boorde zich zo ver in de grond als ze maar kon, maar helpen zou het niet. Haar ogen liepen vol met tranen die na het heropenen van haar ogen in dikke stromen eruit liepen. Haar oren nog vermoeider dan voor zijn uitspraak hingen levenloos langs haar kop. Bloodfrost kwam zich er nog even tussen mengen, maar Moonpaw hoorde niet wat ze zei zo was ze zichzelf aan het vervloeken dat ze zichzelf niet onder controle had kunnen houden. Met enige moeite kwam de verslagen schildpad poes op alle 4 haar pootjes, maar ze wankelde nog erg gevaarlijk. Ze was zo emotioneel een wrak als lichamelijk. Ze was kapot en wilde haar vader graag uitleggen dat ze nooit de rest van de clan had kunnen verwittigen, maar haar stem was toen net als nu nutteloos! Ze stond net toen de eerste snik uit haar keel kwam. Moonpaw schokte over haar gehele lijf van verdriet en kwam nauwslijk van haar plek, maar ook trilde ze van angst. ze wist niet waar ze heen moest. 4 Boom was de enigste plek die ze goed kende omdat ze daar al vaker was geweest met vergaderingen en daar haar tijd doorgebracht had in de dagen die ze daar gespendeerd had in haar zoektocht naar haar vader. Ze vreesde voor de Bloodclan die zou haar vast op zicht al direct doden... Haar lichaam begon steeds meer af te takelen. Moonpaw liep al te struikelen na de eerste paar stappen. Haar snikken kon ze niet bedwingen net als het trillen dat bij elke stap erger werd. Uiteindelijk viel Moon over haar eigen poten op ongeveer de helft van waar ze eerder gezeten had als de tunnel die nog zo ver weg was. Moonpaw probeerde zichzelf nog op te drukken, maar haar lichaam weigerde dienst en toen ze uiteindelijk toch nog 1 keer zichzelf helemaal wist op te drukken en een stap durfde te zetten zakte ze direct weer door haar poten en viel nogal pijnlijk op haar zij, maar hoe hard ze ook probeerde. Ze kwam niet meer overeind. Haar lichaam had rust nodig en die zou ze voorlopig vast nog niet krijgen...

Darkmind was weer gaan zitten om andere de kans te geven en had Moonpaws woorden gevolgd, maar hij wenste eigenlijk dat ze direct terug zou zijn gekomen, maar toch kon hij haar wel begrijpen. De kleine pauze waarin ze flauw viel deed zijn staart heen en weer slaan. Pepperpaw was al op haar af gelopen en de arme leerling weer gewekt. Waarop ze vertelde dat ze nadat ze weer bij gekomen was naar haar vader en hun leider was gaan zoeken. Dark wist dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou hebben gedaan. De clan was toch opgesloten en zou ze weinig gebeurd zijn, maar toch had hij de paniek niet gevoeld zoals andere leerlingen die zichzelf diep in hun nesten terug getrokken hadden als ze al niet gedwongen waren geweest of bedreigd door de bloodclan om te vechten of als dreigmiddel hadden gediend. Acornstar kende de situatie niet dus had hij beter na moetenh denken voor hij zijn woorden uit sprak. Darkmind schrok doordat hij zijn bloedeigen dochter verbande! Hij beet zijn tanden op elkaar en boorde zijn nagels diep in de grond. Arme Moonpaw! Dit had ze niet verdient! Straf ja, maar toch geen verbanning??? Waarom deed zijn oud mentor dit? Maar een van de Elders die uit hun den was gekomen sprak Acorndust tegen vol en open. Natuurlijk had Moonpaw geen stem gehad in die tijd. Ze had het werkelijk heel zwaar gehad toen de Bloodclan hier binnen was gevallen, maar door de uitspraak van haar vader moest het aangevoeld hebben alsof hij zijn klauwen over haar snuit zou hebben gehaald en haar zo erg verminkt hebben dat Moon zich niet meer kon uiten. Opnieuw liet haar stem de verbannen leerling in de steek net als toen met de tiranie van de Bloodclan. Moon wankelde en viel uit eindelijk tegen de vlakte voor ze het kamp uit was kunnen komen. Hij aarzelde om naar haar toe te gaan. Het was per wet verboden om je in te laten met verbannen katten, maar Moonpaw had dit werkelijk niet verdient! Ze kreeg geen eens de kans om haar fout recht te zetten. Het was zoals Bloodfrost zei, Verbanning was voor echte misdrijven. Als ze in een gevecht buiten hun territorium waren vluchten ook wel eens katten weg, waren dat dan ook katten die verbannen diende te worden omdat ze de rest van de clan in de steek lieten???

Manepaw,

het is niet de bedoeling om zelf nog extra NPC katten te maken om een mening uit te spreken. NPC katten zijn enkel voor kleine onbelangrijke dingen in de RPG. Het stuk van de NPC Bloodfrost wordt dan ook als niet bestaand beschouwd. Gelieve dit uit je post te verwijderen. Vragen of opmerkingen hierover kunnen via PM.

Bloodfrost was al zins dat de jonge Moonpaw was beginnen te spreken de elder den uit gelopen op wankele poten. Ze maakte het niet lang meer en wist dat ze iets moest doen. Als ze Moons leven zou kunnen redden met die van haar zelf dan had ze tenminste nog iets kunnen doen. Ze moest nog één rij katten toen kleine Moon verbannen werd door Acornstar?! 'Acornstar! Hoe kun je haar dit aan doen? Ze heeft een fout gemaakt, maar ze heeft geen levens op haar kerfstok nog heeft ze clan geheimen door gespeeld naar de vijand. Ja ze vluchten, maar jij was niet hier om te zien wat voor methodes de Bloodclan gebruikte. Nee je luistert eerst! Zins jij af gevoerd werd samen met Settleddust heeft Moonpaw geen woord meer gesproken. Ze heeft zich met behulp van krabbels op de grond duidelijk moeten maken want als ze zou willen spreken dan kwam er een woorden reeks uit waar zelfs de kittens niets van snapten. Als Moonpaw tijdens de nacht dat ze gevlucht was eerst een van ons had moeten waarschuwen dan hadden ze haar gegrepen en hoogstwaarschijnlijk ook laten vechten of bedreigd gehad om de andere van de clan te laten vechten. Ze is na haar bij komst wel zo dapper geweest om jouw te gaan zoeken. Dat zou elke kat hier gedaan hebben als ze aan de bloodclan hadden kunnen ontsnappen. Jij zou net zoals je nu hebt gedaan de boel weer recht trekken. Als je echt iemand perse nog wil verbannen pak dan katten die echt niets gedaan hebben. Tijdens de overname en met de mislukte reddingsactie. Ik offer mij daar vrijwillig voor op! Maak Moonpaw desnoods elder, maar geef haar de kans om haar vlucht fout recht te zetten?'vertelde Bloodfrost de rood witte poes wist dat ze zelfs binnen de clan niet lang meer had, maar ze wilde voor haar dood desnoods nog 1 ding voor de jongere generatie hebben gedaan, maar of Acornstar zijn fout in zou zien dat was nog maar de vraag. De oude poes wist dat elke kat van schadow clan hem zou hebben willen zoeken, maar door de constante wachtlopers zelfs als de clan voor hen had moeten jagen waren er altijd 1 of 2 bloodclan katten die van een afstandje de schaduw clan kat in de gaten hielden. Haar blik gleed even richting Moonpaw die al wankelend een poging deed om totaal verslagen en schokkend van het huilen en trillend van de onwetendheid van de buiten wereld buiten de clan een angst opbouwde in haar lichaam die ze misschien nooit meer te boven zou kunnen komen? Daarna keek Bloodfrost weer uitdagend naar Acornstar. Hij zou toch moeten weten dat verbanning enkel voor echt zware criminaliteit golden niet voor fouten die een kat weer recht probeerde te zetten al was die mislukt.

Hij durfde niks te zeggen. Hij wilde wel graag, maar het ging niet. Zeker niet toen Moonpaw verbannen werd. Geschrokken keek Twistedpaw op naar zijn vader. Wat? Verbannen? Zijn eigen dochter? Hij opende zijn bek wat, maar er kwam geen geluid uit. Hij keek naar zijn zus, die er verslagen uitzag. Natuurlijk, opeens werd ze zomaar verbannen. Hoe kon dit nou gebeuren? Oké, misschien had ze niet zo'n goede actie gemaakt door te vluchten, maar alsnog... Nu durfde hij zeker niks meer te zeggen. Twisted was niet gevlucht, maar voor hem voelde het alsnog alsof hij te weinig gedaan had. Misschien zelfs zo weinig dat Acornstar hem ook wilde verbannen, zeker als hij hem tegen zou spreken. Hij was dus blij dat in ieder geval Bloodfrost het voor Moonpaw opnam.

Settleddust keek tevreden naar de katten die vertrokken om de witte apprentice te gaan zoeken. Maar even later keek hij naar Ravenpaw die pissig om hem leek en ook mee vertrok. Pardon? Hij bewaarde dat in zijn achterhoofd, hij zou later met hem spreken. Maar laat hem maar gaan, hij wilde zijn vriend zoeken, begrijpelijk. Maar wat had hij misdaan? Alleen veel tijd om daarover na te denken was er niet, want het ene drama ontvouwde zich in het andere.

Moonpaw ging knock-out en Acornstar keek ernaar alsof het normaal was. Het was zijn dochter toch? Was hij niet bezorgd? Ze was helemaal van haar doen. Pepperpaw ontfermde zich al over de apprentice en Settleddust keek nog even de patrouille die hij er net op uit had gestuurd na. Hij begreep de commotie niet helemaal. Ze waren nu allemaal weer samen, bevrijd en klaar. Alles was nu weer goed toch, waarom deed Acornstar nog steeds alsof er criminelen in hun midden zaten. Settleddust begreep het wantrouwen niet. Hij was hier niet geweest, de katten gesproken toen ze nog onder de klauw van Shadowclan zaten. En nu kwam hij terug, iedereen verwelkomde hem met open poten en dan was ongeveer het eerste wat hij deed: dit. Moonpaw was nog een kind, geschrokken tijdens een bloederig gevecht en een uitweg gevonden. Niemand leek het haar kwalijk te nemen, op een paar norse warriors na misschien, maar hij verbande haar. Zijn éigen dochter. Settleddust keek geschrokken naar de kater. Wat voor punt wilde hij hiermee maken?

Settleddust keek toe hoe een verslagen apprentice weg probeerde te lopen. Hij kneep zijn ogen samen in een frons. Dit was niet juist. Ze was nog een kind. Fouten werden gemaakt. Er waren andere manieren om dit op te lossen, maar ze was geen monster, geen verrader, geen moordenaar. Zijn groene blik ging naar de leider die deze beslissing had gemaakt, volledig in zijn eentje, zonder er ook maar meer dan een paar tellen over na te denken. Een elder begon al luid haar ongenoegen duidelijk te maken. Settleddust draaide zijn oren in zijn nek en keek de leider aan. ‘Acornstar, misschien kan je beter even overleggen met je seniors,’ probeerde hij de kater te bedaren. Dit was toch geen beslissing die je in je eentje zomaar maakte? En toen hij naar de blikken van enkele van zijn clangenoten keek, leek het ook alsof zij het allemaal te streng vonden. Extreem, wel te noemen.

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

De woorden van Acorndust, sorry, Acornstar trokken haar toch haar den uit. Niet bepaald wat haar werd aangeraden door de katten om haar heen, alleen werd ze volledig gestoord van het stilzitten en de pijn. Het was ofwel slapen ofwel dood voor zich uitkeken, in beide gevallen bleven de gele ogen van haar moeder rondspoken. Ze konden de pot op, kennelijk was er iets belangrijks en ze zou er bij zijn ook. Tegen beter weten in probeerde ze toch gewicht op haar poot te zetten, waarbij haar gelaat vertrok van de pijn. Wel, shit, dat ging nog niet. Moeizaam strompelde ze met zo veel mogelijk waardigheid naar de open plek. Kennelijk gingen ze de verraders eruit halen. Wolfblood trok lichtelijk geërgerd met haar oor, eens met het principe, maar waar was Acornstar geweest? Zij had de verwarring zelf gezien, zelf gehoord hoe er gedreigd werd. Zelfs Scarletkit vloog zo’n beetje aan haar neus voorbij, wat wilde hij dan?
Zowel Hoarsepaw als Moonpaw werden voor de haaien gegooid door hun eigen clangenoten. Wolfblood haar haren schoten lichtelijk overeind, vooral toen Hoarsepaw weg bleek te zijn en Moonpaw flauw viel. Over de dochter van de deputy kon ze zich niet erg bekommeren, immers had ze niet moeten rennen als een lafaard, welk excuus dan ook. Alleen Hoarsepaw was haar soort van geadopteerde stiefbroertje, en ze zou haar familie niet laten vallen. Het liefst stond ze op om mee te gaan, enkel toen ze dat al probeerde begaf haar poot het bijna. Ze klemde gefrustreerd haar tanden op elkaar en rolde met haar ogen toen ze Moonpaw haar uitleg hoorde. Haar mening over lafaards was duidelijk. "Voor het in de steek laten van je clan tijdens een gevecht en het niet meteen terugkeren ernaar, zal je verbannen worden. Een clan moet op elkaar kunnen vertrouwen in een gevecht zonder dat er een risico is dat een clangenoot er vandoor gaat zonder dit aan iemand anders door te geven." maar niet zo heftig. Wolfblood hief haar kop, ergens half verwachtend dat hij ‘sike’ zou zeggen of iniedergeval zijn woorden terug te trekken, maar dat deed hij niet. Dat deed Acornstar zelden. Het was zijn stevige hand waar ze hem voor respecteerde, totdat deze niet meer in staat was los te laten. “Heeft Cobra je te hard op je kop geslagen?” siste ze kwaad en hief zichzelf overeind, haar borst trots naar voren, maar onhandig op haar zere poot. “Want waar ging jij heen toen de andere clans kwamen? Zover ik weet zag ik jouw staart per direct in de bosjes verdwijnen. Je was er niet eens bij en gaat wel een kind verbannen? Ze is een lafaard, geen clanverader!” Als ze ouder was zou ze het iets meer genuanceerd hebben verwoord, maar Wolfblood had nooit geleerd op haar tong te bijten, hoe vaak ze ook wel niet in het gezicht geslagen ervoor was. “Ik dacht dat het wel genoeg voor je was om één kind te verliezen,” ze keek hem recht aan.

gemaakt door kiki

In eerste instantie leek er niet veel te komen, tot er een elder naar voren stapte. Ze leken allemaal niet te begrijpen waarom hij dit juist deed, waarom hij dit wilde laten zien. Hij kon moeilijk zijn eigen kittens voortrekken ten opzichte van de rest van de clan, dat kon hij niet. Misschien hoopte hij dan ook stiekem dat er meer commentaar zou komen, dat ze zouden laten zien dat ze het niet eens waren met deze beslissing. Settleddust leek daarin de volgende te zijn, ook al gaf die alleen maar aan dat hij dit misschien eerst zou moeten overleggen. Hoe kon hij overleggen met katten die hij niet eens vertrouwde? Nee, dat was geen optie. De volgende kat die hem tegensprak verbaasde hem echter niet, ze was tenslotte niet op der mond gevallen, net zoals haar moeder. Maar ze was anders, dat was een ding dat zeker was, iets dat hij had ondervonden tijdens het hele gedoe met Bloodclan. Toch stond hem de manier hoe ze hem aansprak niet aan. Blijkbaar moest ze haar woede uiten en kon ze dit niet op een rustige manier brengen. Hij probeerde te negeren hoe erg het hem ergens deed denken aan Sinclaw, want dit was niet dezelfde kat voor hem. Het was niet degene die ervoor gezorgd had dat zijn zoon dood was. Helaas moest ze daar nu net wel over beginnen. Want ja, het was te veel geweest om een kind te verliezen, maar hij kon hier moeilijk een ander van zijn kinderen voortrekken. Toch voelde hij lichte woede in hem opborrelen bij de woorden van de poes. Hoe kon ze spreken over Southernwolf, terwijl haar eigen moeder de oorzaak ervan was? "En wie heeft daar schuld aan?" Sprak hij ijzig kalm, proberend zijn eigen woede erover te verbergen. Dit was niet wat nu besproken moest worden, hij moest kalm blijven, niet laten zien wat dit eigenlijk met hem deed.
Hij liet zijn blik naar Moonpaw gaan, die ondertussen in elkaar gezakt was onderweg naar de uitgang van het kamp. Genoeg katten leken erop tegen te zijn in wat hij had gedaan, maar zou hij zwak lijken als hij haar nu zou ontbannen? Hij had duidelijk willen maken dat hij niet zou terugdeinzen van een apprentice te verbannen of zelfs zijn eigen kitten. Dit leek echter genoeg te zijn voor nu, ze leken het te begrijpen. "Er lijken nogal wat katten te zijn die anders hierover denken." Begon hij, dit moest hij goed verwoorden wilde hij dit niet als een zwakte laten zien. "Ik kan je niet vertrouwen, dat is een ding dat zeker is, maar gezien er zoveel katten vertrouwen in je lijken te hebben geef ik je nog een laatste kans, maar onder bepaalde voorwaarden." Deze voorwaarden moesten duidelijk zijn. "Je zal een apprentice blijven tot je hebt bewezen loyaal te zijn aan Shadowclan. Gezien je niet te vertrouwen bent zal je niet meegaan naar gatherings tot die tijd en zal je constant in de gaten gehouden worden door een warrior. Zodra je ook maar een fout begaat is je laatste kans verspilt en ben je officieel verbannen." Dat was duidelijk toch? En hij had niet zwak geleken toch? "Niemand heeft hier wat op tegen ga ik vanuit?" Dit zou de laatste kans zijn voor iemand om te spreken en anders was het gedaan.