[open] Tabbies don't change their stripes

Zijn oren lagen in zijn nek terwijl hij zich verder verder van het Thunderpath begaf. Hij moest en zou eerst langs de rivier begeven voordat hij terug kon gaan naar het camp. Op deze manier kon hij daar niet verschijnen. Zijn knieën en ellebogen waren geschaafd en zijn kussentjes van zijn achterste poten lagen ook behoorlijk open. Elke stap die hij zette, voelde hij. De pijn leidde hem gelukkig af van het feit dat zijn moeder niet meer op deze wereld was, dat ze vermoord was door Shadowclan. Zijn staart zwiepte verwoed heen en weer om op deze manier zijn evenwichtspunt te verplaatsen bij elke stap die hij zette. Eenmaal bij de rivier aangekomen, ging hij in het ondiepe water staan. Het frisse water aan zijn poten deed hem deugd. De schaafwonden kon hij makkelijk verbergen met zijn langere vacht, wat goed uitkwam. Hij zou de komende dagen echter veel op z'n tanden moeten bijten, doen alsof er niets aan de hand was met zijn poten. Hij zou niet langs de medicine cat gaan, want dan mocht hij gaan uitleggen wat er gebeurd was. Tallfright trok even met zijn oren en zette zichzelf neer zodat hij net op het randje van droog en nat zat. Zijn blik zakte af naar zijn weerspiegeling, waarna hij snel weer op keek. Hij had geen behoefte om zichzelf nu aan te kijken. Sinclaw was dood. Voor wie moest hij zich nu gaan bewijzen? Baneflower was niet langer in Thunderclan. M-moest hij alles naar de achtergrond schuiven? Hij kon toch niet zomaar 'gewoon' zijn warriorleven verder zetten? Hij had iets nieuws nodig, iets nieuws om voor te gaan. Hij fronste even bij die gedachte.

Open!

Bloomburrow vond een bepaald comfort in langs de grenzen te lopen. Niet ver genoeg dat het zou lijken alsof ze bij een ander territorium binnen zou willen gaan - maar wel ver genoeg dat ze kon kijken, observeren. Het interesseerde haar hoe iedere kat zijn eigen leven had, zijn eigen problemen, zijn eigen liefdes. In haar eigen leven was er nooit veel aan de hand. Ze was rustig, een vaste rots, iemand waarbij elke dag er exact hetzelfde uitzag. En ze vond het zo wel fijn. Het was voorspelbaar en veilig. Haar tweekleurige blik viel op een kater van haar clan die zijn blik op zijn weerspiegeling in het water richtte, en toen wegkeek. De witte kattin liep op hem af met zachte pootstappen. Ze kon altijd wel kracht putten uit de aanwezigheid van een ander, om te luisteren welke woorden die zou gebruiken. Misschien was het omdat ze zelf nooit haar woorden duidelijk zou kunnen maken. Ze wierp Tallfright een vriendelijke glimlach, al viel het haar op dat hij er wat verontrust uitzag Ze kon er niet meteen haar poot op leggen.. Bloomburrow deed een poging om hem een zacht kopje te geven, als een woord van steun. Ze kon niet weten wat er in hem omging, maar ze kon wel proberen om het te snappen, om hem te helpen.

In zijn gefrustreerd moment, was zijn vacht lichtjes opgezet geweest. Zijn aandacht was er niet helemaal bij geweest en hij had dan ook niet gemerkt dat hij niet langer alleen was. De kater trok even met zijn oor toen hij iets naast zich hoorde en hij keek recht in ene paar verschillend gekleurde ogen. Bloomburrow, een Thunderclan poes. Ze wierp hem een glimlach toe, maar hij was momenteel niet in staat om deze te beantwoorden. Hij zat met verdriet, aangevuld door woede en een leegte die hij niet zo goed wist te plaatsen. Hij draaide zijn kopje weg van haar, maar wist haar aanwezigheid op één of andere manier wel te appreciëren. Zijn ogen schoven opzij toen hij haar een kopje voelde geven. Hij hield zijn kopje wat gespannen opzij, bleef verder wel zitten. Hij had zich altijd heel afzijdig gehouden in de clan, had al langere tijd niet meer zo'n contact gehad met iemand, waardoor hij ook niet zo helemaal goed wist hoe hij hier op moest reageren. Tallfright was in ieder geval wat awkward, maar deed ook geen moeite om weg te vluchten van haar. Ergens, diep in zich, had hij wel nood aan dit soort steun, dit soort troost.

Bloomburrow fronste lichtjes toen hij zich half wegtrok, maar geen aanstalten maakte om weg te lopen. Ze ging zitten naast het water en krulde haar staart rond haar poten. Hoewel ze niet kon vragen wat er was, zou hij misschien wel de moed vinden om het te vertellen - als hij daar nood aan was. Ze was immers iemand die hele goed kon luisteren; en het was vaak ook niet echt een risico om haar dingen te vertellen, sinds ze het moeilijk kon gaan doorvertellen. Een geheim zou ze meenemen naar haar graf. Haar tweekleurige blik gleed naar het wateroppervlak, waar ze zichzelf aankeek; maar ze zag ook de kater naast haar, een beleefde afstand vandaan. Bloomburrow was over het algemeen een kattin die redelijk snel een ander aanraakte. Ze voelde zich soms alsof dat de enige manier was waarop ze haar aanwezigheid kon bevestigen. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat iemand dacht dat ze een geest was - en soms had ze dat idee zelf ook. Dat ze slechts een Starclanner was op de aarde, iemand die bestond zonder een verschil te maken, die door het woud gleed maar geen pootstappen achterliet.

Ze was gaan zitten, had zich netjes gezet met haar wit staartje om haar poten gewikkeld. Zijn staart was niet langer dik van emotie, maar had weer zijn gewone dikte aangenomen. Muisstil bleef hij zitten, niet goed wetende wat hij moest zeggen. Zij sprak niet, dat was algemeen bekend. Zijn ogen gingen kort naar de weerspiegeling van de poes. Het duurde even, de stilte, het moment dat hij nodig had om alles even in zich op te nemen. Hij was zelf ook niet de meest sociale spreker, maar deze stilte zou hij wel gaan verbreken. Hij liet zijn kopje nu wat zakken, ontspande zich wat meer. "Jij hebt toevallig geen wondermiddel voor open pootkussentjes klaarliggen?" mauwde hij uiteindelijk. Wat een openingszin. De kater trok zichzelf recht om haar de schade te tonen. Met deze actie trok hij kort zijn lip omhoog door de pijn die de open wonden gaf. "Thunderpath," was zijn verklaring.

Hij verbrak de stilte, maar niet meteen op de manier die ze verwacht had. Hij vroeg of ze toevallig geen wondermiddel wist voor open pootkussentjes. Nu, ze was geen medicine cat, maar als ze het kussentje bekeek en het vuil zag dat erin zat vermoedde ze dat het geen kwaad zou kunnen met het schoon te maken. Bloomburrow schuifelde een beetje dichterbij en likte voorzichtig aan zijn pootkussentje, even opkijkend om zijn reactie in te schatten. Vond hij dat erg? Deed het pijn? Ze kon geen betere manier bedenken om duidelijk te maken wat zij zou doen dan het te doen. En natuurlijk vroeg ze zich wel af waarom hij op het thunderpath geweest was; ze hadden immers normaal geen reden om daar te zijn. Het was gevaarlijk en het enige ding aan de overkant was Shadowclan gebied. Maar als hij de info niet vanzelf naar voren zou brengen, zou ze het waarschijnlijk nooit te weten komen.

Ze stelde niets in vraag, zoals hij wel gedacht had en even trok hij dan ook twijfelend met zijn oren. Zou hij? "Aauw," Hij wilde zijn poot wegtrekken, maar verbeet de pijn verder. Okay, het antwoord hier was duidelijk. Ze moesten proper gemaakt worden, net zoals je andere wonden proper moest houden. "I-ik zal het wel doen." zei hij uiteindelijk toch maar. "Bedankt," mompelde hij toch nog zachtjes, gemeend. Hij ontfermde zich over het wassen van zijn achterste poten, moest toch af en toe een oog dichtknijpen in een poging om de pijn te verbijten. Hij wilde zich hier, onbewust, toch wel sterk bij houden. Al moest hij eerlijk zijn, zich sterk houden had hij net op het Thunderpath gedaan. Misschien iets te sterk, iets te sluw om meteen een leven te nemen. Het was weer een tijdje stil, zelfs nadat hij klaar was met het wassen van zijn poten. Op zijn kopje was er constant een verandering van emoties aan de gang. Er ging heel wat door hem heen, wat niet altijd goed te beschrijven was. Hij zuchtte zachtjes en sloot uiteindelijk zijn ogen. "Mijn moeder is dood," zei hij uiteindelijk met een lichte tegenzin. Wie zijn moeder was, was over het algemeen wel bekend. Op de één of andere manier was de uitspraak die hij net gedaan had, een hele verademing. "Acorndust heeft het me verteld aan de grens." voegde hij er nog aan toe. De grens, in andere woorden, het Thunderpath waar hij eerder over gesproken had.

Hij zou het zelf wel doen. Bloomburrow snapte dat wel een beetje. Ze trok haar kopje weer naar achteren en keek hem gewoon aan terwijl hij zijn pootkussentjes schoonmaakte, duidelijk de pijn verbijtend. Toen was het weer stil. Bloomburrow was de stilte wel gewend. Uitiendelijk moest je wel, het gewend worden. Er was immers geen andere optie. Tallfright mauwde dat zijn moeder dood was. Een Shadowclanner, dat was wel algemeen bekend. Het was toendertijd een heel drama geweest - maar dat herinnerde de witte kattin zich niet echt. Ze was toen zelf immers nog te jong geweest. Bloomburrow wou dat ze hem kon vertellen dat ze het gevoel kende, dat ze het nog steeds elke dag met zich meedroeg. Snowdance was nu al even dood.. Maar soms dacht ze nog dat ze haar uit de warriorsden zou zien komen in de ochtend, soms ving ze een mooie prooi en dacht ze "hier zal mama mooi van kunnen smullen".. Die pijn ging nooit weg wanneer je je realiseerde dat je nooit iets meer tegen haar zou kunnen zeggen. De witte warrior wou dat ze hem aan kon raken, een knuffel kon geven, iets om hem te steunen - maar ze durfde niet opnieuw, niet na hoe hij zich teruggetrokken had bij haar eerste kopje. Dus ze bleef maar zitten, zwijgend zoals ze geboren was, haar tweekleurige ogen groot en open terwijl ze hem aankeek; maar de blik in haar ogen weerspiegelde wel zijn rauwe pijn.

Zijn moeder was dood. Ze was dood. De mokerslag was binnen gekomen. Waar hij eerst gereageerd had met woede, maakte nu plaats voor verdriet. Het was alsof hij een slag in zijn gezicht gekregen had, wat ook wel letterlijk gebeurt was. Hij had een flinke klop gekregen van Acorndust. Zijn ogen blonken van de achterliggende tranen en zijn kopje draaide hij nu naar de poes naast hem. Haar heldere ogen leken een weerspiegeling van hoe hij zich voelde. Maar zijn potje emoties werd telkens maar bijgevuld. Hij ademde even diep in en fronste uiteindelijk, zijn tranen leken even te verdwijnen. "Ik heb hem vermoord," fluisterde hij nu zachtjes, bijna verontwaardigd over zijn eigen uitspraak. Hij draaide zijn kopje nu strak naar het pad waar hij net vandaan gekomen was. Moest hij terug gaan? Wat had hij hiermee willen bereiken? Hij had ene plan gehad, een fijn uitgewerkt plan voor de toekomst. Had hij nu alles verpest door de deputy van Shadowclan aan te vallen in zijn blinde woede?

Tallfright werd benomen met emotie. Bloomburrow bleef zitten, hem aankijkend met die observerende tweekleurige ogen van haar. Ze probeerde steun uit te stralen, als een rots in de branding - stil, statig, een houvast in het ruisende water. Maar zijn volgende woorden had ze nooit kunnen zien aankomen. Haar mondje viel open in een woordeloze "wat?" en een frons rimpelde haar snuitje. Uhm.. Wat? Hij had Acorndust vermoord, Shadowclan's deputy? Of sprak hij nu over een ander? In ieder geval was een moord opbiechten nooit iets waarop ze voorbereid was. En het was ook niet dat ze er nu iets aan konden doen, natuurlijk. Dood was dood.

Hij draaide zijn kopje nu zijwaarts naar Bloomburrow en beet even op zijn lip bij het zien van de poes. Ze had een frons op haar snoetje, wat wel te verwachten was. Ze stond namelijk naast een moordenaar die net zijn biecht gedaan had tegen haar. Dat hij hier al jaren voor getraind had, zou hij haar niet vertellen. Dat was misschien te veel van het goede, maar hij wilde ook wel niet dat ze dacht dat hij een monster was. "Hij, Shadowclan heeft mijn moeder vermoord." zei hij nog nog snel. Er zaten geen leugens in zijn aanvullen. De deputy had de pech hem het slechte nieuws te brengen, had zijn verdriet in de vorm van woede waarschijnlijk niet zien aankomen. Hij had het nieuws dan ook niet heel subtiel verteld. Hij had naar zijn naam gevraagd, om hem vervolgens het nieuws mee te geven voor de clan. Waarom had hij naar zijn naar gevraagd? Had hij geweten dat Sinclaw zijn moeder was? Natuurlijk wist hij dat, dat was wel duidelijk geweest in de manier waarop hij hem wilde troosten. Was dit een poging tot een complot geweest? Misschien dat het dan wel goed was dat hij de kater tot zijn einde had gebracht. Of eigenlijk het monster, het monster had ervoor gezorgd dat het leven van de kater was gestopt.