Step by step.

Het beloofde weer een warme dag te worden vol met prooi. Frozenfall had inmiddels al haar derde prooi gevangen en had al een vierde in het vizier. Ze was slechts een paar uur bezig met jagen en ze moest toegeven dat het de goede kant opging. Ze had bij Thornstar aangegeven dat ze interesse had in het hebben van een apprentice en was benieuwd of ze die de volgende ceremonie zou krijgen. In dat geval zou het immers niet moeilijk worden om de apprentice de kneepjes van het vak mee te geven. In Greenleaf was het immers minder vervelend als een apprentice zijn kans miste om een prooi te vangen dan in Leaffall. De she-cat concentreerde zich weer op haar training en binnen enkele seconden had ze haar vierde prooi al binnen. Met een tevreden gevoel begroef ze de prooi en ging ze opzoek naar een waterbron waar ze uit kon drinken. Ze rook de grens die ThunderClan met RiverClan verbond en liep daar naartoe. Aangezien the Sunningrocks nog wat ver weg lagen en ze nu ernstige dorst had, besloot ze om bij de grens wat te gaan drinken en dus koos ze voor the Steppingstones. Het water kabbelde rustig en gaf Frozenfall een rustgevend gevoel. Ze boog zich naar voren en nam net haar eerste slokjes toen een scherpe RiverClangeur zich in haar neusgaten boorde. Ze keek op en zag een tom cat die hetzelfde idee als haar leek te hebben. “Hello,” begroette Frozenfall hem kalm, waarna ze hem een knikje gaf en voor de rest niks zei. Bij katten van een andere Clan was het altijd maar afwachten hoe ze zouden reageren. De één was wel gediend van het praten met een kat van een andere Clan en de ander niet.

Frozenfall liet haar blik kort over hem heen glijden. Hij had de typische bouw van een RiverClanner en moest ongeveer van haar leeftijd zijn, misschien ietsje ouder. De she-cat trok kort met haar oortje toen hij zijn vraag stelde, haar lippen kort omhoog krullend omdat ze al wist wat voor antwoord ze ging geven. “Ik heb het gevoel alsof dat het enige is wat ik doe sinds ik warrior ben geworden,” grinnikte ze. Jagen, jagen. Altijd maar jagen. Maar goed, het was ook niet alsof ze er een probleem mee had en zo nu en dan had ze interessante ontmoetingen, zelfs met katten binnen haar Clan. Frozenfall was iemand die zich niet snel hechtte aan iemand buiten haar eigen Clan en ook niet te snel persoonlijke informatie deelde, maar ze was ook zeker niet vijandig aangelegd als ze dit niet nodig achtte. En het hing er natuurlijk ook vanaf hoe gewillig de kat aan de andere kant was om met haar te praten, al leek dat wel mee te vallen. “Ik heb bij mijn leader maar aangegeven dat ik klaar ben voor een appentrice. Dezelfde, herhalende taken worden immers na verloop van tijd ook zo saai.”

“Ik denk dat dat het leven van elke warrior wel samenvat,” zei ze met een kleine grijns om haar lippen tegen hem, haar amberkleurige ogen op hem gericht. Het leek er ook nog eens op dat zij niet de enige was die nood had aan een nieuwe apprentice en Frozenfall gaf de tom cat voor haar een klein knikje toen hij aangaf dat ook hij de verantwoordelijkheid van een apprentice op zich wilde nemen. “Ik kan niet zeggen dat ik Thornstar gesmeekt heb, maar mijn intenties waren duidelijk,” grinnikte ze. En als ze al gesmeekt zou hebben, dan zou ze het nog niet vertellen. Ze was goed in het verbergen van emoties en waarschijnlijk zou ze veel te beheerst zijn als ze haar voorkeuren aangaf bij haar leader van wat ze graag wilde. “Ik denk dat het zeker een welgekomen verantwoordelijkheid is als ik een apprentice krijg,” zei ze op een kalme toon tegen hem. “De verantwoordelijkheden van een warrior hebben is leuk, maar zonder apprentice kan het soms wel eens eentonig worden.”

De RiverClan warrior leek met haar in te stemmen en Frozenfall keek hem met een kleine glimlach aan. Het beloofde een rustig, aangenaam gesprek te worden, maar eentje die niet te diep in zou gaan op hun emoties en dat vond Frozenfall prima. Ze had geen problemen met vriendschappen opbouwen met katten buiten de Clan, maar ze hield er rekening mee dat ze op een dag tegen elkaar moesten vechten en dat het er dan minder vriendelijk aan toe zou gaan. Het zou dan niet goed zijn als haar loyaliteit verdeeld zouden komen te liggen omdat ze een te diepe, emotionele band met iemand had en dus hield Frozenfall dit soort gesprekken altijd wat oppervlakkig, maar onvriendelijk was ze zeker niet te noemen. Gewoon voorzichtig. “Eigenlijk ben je dus een kleine sadist,” zei ze grinnikend tegen hem. Ze knikte echter meteen toen hij zei dat de vorderingen in de training de leukste waren om te zien. “Of als je een heel verlegen apprentice die ook nog eens geen zelfvertrouwen heeft ziet opbloeien in iemand die vol energie en zelfvertrouwen aan zijn of haar taken begint,” zei ze op een zachte toon, haar ogen fonkelend. “Dat je ziet dat je training en de moralen die je aan ze mee probeert te geven toch wel invloed heeft op hun leven.” Ze glimlachte. “Dát is wat ik graag terug zou willen zien in mijn eigen training. En vooral dat ze plezier hebben in wat ze doen.”