Falling, falling, falling.

Het beloofde om een mooie, warme dag te worden. Copperpaw was er met zijn vader op uitgetrokken om te gaan jagen, maar hij had gemerkt dat de warrior het de laatste tijd wat lastig had om het tempo vol te houden. Eerst had Copperpaw hem daar wel mee geplaagd, maar nu zijn vader de derde training van de week al had afgezegd, voelde hij dat een sterk gevoel van onrust zich in zijn binnenste begon te zaaien, al hield hij dat natuurlijk verborgen van zijn Clanmates. Als hij al geen aanstellerij en te veel emotie tonen van anderen verwachtte, wat maakte het dan van hem als hij dat zelf wel deed? Zijn vader was na een paar jachtsessies alweer teruggekeerd naar het kamp waardoor Copperpaw alleen met zijn zorgen achterbleef. Hij deelde zijn zorgen echter niet met zijn vader en de warrior wuifde het koppig weg als iets dat uiteindelijk wel over zou gaan. Toch had Copperpaw zijn vader al met Thornstar zien spreken en hij vroeg zich af of zijn vader zijn training over zou dragen aan iemand anders. Een gevoel van hevige onrust verzamelde zich weer in zijn binnenste en Copperpaw liep naar het water toe, naar de grens die RiverClan met ThunderClan bevond. Hij keek naar zijn eigen reflectie en probeerde een perfect masker op te houden terwijl hij aan zijn vader dacht, maar toch waren de zorgen duidelijk op zijn snoet te zijn en met een bewegende staarttip bleef hij naar zijn eigen reflectie kijken.

Copperpaw was zo ernstig in gedachten verzeild geraakt dat hij niet meteen in de gaten had gehad dat iemand hem naderde. De vleug van RiverClan kwam hem pas op het laatste moment tegemoet en Copperpaw richtte zijn kop omhoog toen de vraag werd gesteld. Voor zich zag hij een knappe she-cat die de leeftijd van senior warrior al wel bereikt moest hebben. Copperpaw was lichtelijk verbaasd door de vraag die ze stelde, al liet hij dat niet in zijn houding zien. “Het wordt een stuk minder interessant als je dezelfde reflectie al een paar keer hebt gezien,” zei hij op een droge toon tegen haar. Hij was niet van plan om zijn zorgen over zijn vader naar haar te uiten en dus probeerde hij zijn zorgelijke blik te neutraliseren zodat er geen vragen zouden komen. Ook verantwoordde hij zich niet omdat hij naar zijn eigen reflectie aan het staren was en niet iets nuttigs aan het doen was. En eigenlijk had hij ook weer zin om weg te gaan, maar het was niet vaak dat hij iemand van een andere Clan tegenkwam en senior warriors hadden dikwijls veel levenservaring en dus ook vaak interessante dingen om te melden. “En wat doet u hier?” vroeg hij vervolgens aan haar.