YOU'RE OUT OF TIME

Brimpaw liet zich niet zomaar doen door die domme tweebenen, nee. Zodra ze haar kooi opendeden sprong ze naar voren, klauwen en tanden ontbloot, en ze krabte en ze beet voor haar leven. Maar de tweebenen waren sterker; ze beschermden zichzelf met rare dingen, grepen haar vast in haar nekvel en plaatsten haar in een harde metalen bak, waar ze briesend probeerde uit te raken. Maar de zijkanten waren glad en ze sloeg er niet in te ontsnappen voor ze haar natspoten met water. En Brimpaw as dan wel een Riverclanner, met haar dikke vacht die niet meteen water doorliet - maar ze wreven met hun poten door haar vacht tot ze tot op het bot nat was. De jonge kattin beefde oncontroleerbaar en krabde en beet de tweebenen zo hard ze kon - ze kreeg zelf even bloed, maar het mocht niet baten. Eén van hen kreeg haar te pakken en met een prik in haar zij ging ze neer. Makkelijk als dat.

Toen de kattin weer wakker werd, lag ze in een veel te kleine ruimte. Het was schemerig - niet super donker, maar ook niet licht genoeg dat het dag kon zijn. Maar het licht veranderde niet, was constant. Brimpaw krabbelde recht met een frons op haar snuitje. Hoe laat was het? Waar was ze? Ze moest hier uit, Starclanverdomme, ze moest naar huis! Zouden ze haar zelfs al missen? Misschien niet. Misschien waren ze zelfs blij dat ze weg was. Ja, dat klonk wel als Riverclan. Veel gaven ze niet om haar. Ze was daar steeds maar, een ergernis aan de zijkant. Dat vonden ze toch van haar? Dat maakten ze maar al te vaak duidelijk. Vooraan aan haar kooi stond een bakje met water en een bakje met.. Brokjes? Maar Brimpaw vertikte het om de bakjes aan te raken.

Uiteindelijk was ze opnieuw in slaap gevallen. Maar toen ze weer wakker werd, was dat niet uit zichzelf - maar wel uit de ruwe greep van een tweebeen die haar aan haar nekvel uit de kooi tilde. Deze keer leek hij zichzelf bedekt te hebben met iets; haar klauwen kregen geen grip op zijn daarvoor nog zo zachte vel. Gefrustreerd grauwde de Riverclan apprentice, maar ze kon hem niet stoppen. Ze werd op een koele tafel neergezet die raar en glad aanvoelde aan haar pootjes - al was dat sowieso elk oppervlak hier - in een ruimte die naar niets rook. Ze kroop in elkaar en deinsde achteruit, vacht opgezet, klauwen uitgeklapt, tanden ontbloot. Maar opnieuw kregen ze haar vast; opnieuw was het slechts één prikje in haar zij voor ze haar spieren tegen haar wil voelde verslappen. Starclanverdomme, dat trucje moest ze toch ook echt eens leren.

Toen Brimpaw opnieuw haar ogen opende, was ze weer in die veel te kleine kooi. Ze voelde zich duizelig en zwak. Er stond opnieuw een bakje met water en met korrels voor haar neus. Ze staarde er enkel naar, voor een paar uur - hoewel dat moeilijk in te schatten was, met het eeuwige licht hier - voor ze opgaf en langzaamaan vooruit kroop. Ze vertrouwde het voor geen haar, maar nam toch een paar slokken van het water. Het was metalig en vies en koud, maar het leste haar dorst.. De brokjes raakte ze absoluut niet aan. Starclan mocht weten wat dat moest voorstellen.

Haar eenzame opsluiting eindigde opnieuw toen de tweebenen haar vastgrepen - opnieuw ingepakt met starclan mocht weten wat. Brimpaw probeerde opnieuw te klauwen en te bijten, maar met minder passie dan ervoor. Het hielp toch niets, en ze voelde zich nog steeds zwak en duizelig en gewoon, raar. De tweebenen leken haar volledig te onderzoeken, zoals een medicine cat zou doen. Ze kreeg opnieuw een prikje, al ging ze deze keer niet neer.. Al voelde ze wel zichzelf kalmeren, haar spieren ontspanden zich zonder dat ze het wou, en ze kon amper reageren toen ze opnieuw opgepakt werd en in een nog kleinere kooi geplaatst werd - een kooi die wat meer leek op het ding waardoor ze naar hier gegaan was. En ja hoor, opnieuw bewoog het ding naar één van de monsters toe. Starclanverdomme, naar waar nu?