Kariatiden

Onderwerp: Kariatiden do 25 jun 2020 - 21:51

Met krakende botten kwam de tom overeind uit zijn nest. Het was een half in elkaar geflonste ding maar het was goed genoeg voor nu. Toen hij de Commandant tand om zijn halsband gekregen had had hij zo snel als hij hoppen kon restjes mos gaan zoeken als een over enthousiaste kind. Nu moest er dus nog wat aangewerkt worden zodat het comfortabeler werd, maar ogh er zat ook weer geen haast aan. Hij sliep al zijn hele leven op de grond, deze houten vloer was ineens een dikke luxe. Met een luide hakkelige mauw om zijn stembanden aan te wakken kwam hij uit de barn gestapt. Als het goed was zou Brat hem zo dadelijk opzoeken, het was namelijk tijd om weer iemand op te halen die per ongeluk van de horde was afgedruppeld.

Onderwerp: Re: Kariatiden do 25 jun 2020 - 22:18

Ze wist dat hij hier was, haar spionnen hadden hem al snel gesignaleerd. Bij de dierenarts, dag en nacht. Hij week niet van die plek. Het was vreemd; meestal wilde katten juist daar zo ver mogelijk uit de buurt blijven. Maar hij niet... Brat wist nog altijd niet echt wat ze van de kater moest denken. Ze genoot oprecht van zijn verhaal, maar kon het gewoon niet verkroppen dat iemand vrienden met haar wilde zijn en niet op macht of status uitwas. Maar gewoon om haar gezelschap te hebben. Het was- gewoon zo- onwerkelijk. De donkerrode poes zuchtte en tikte met haar staart op de grond. Ondanks haar persoonlijke vendetta tegen hem. Wist ze dat als ze hem in de Elite kon krijgen dat veel voordelen met zich mee bracht. Hij had planten kennis, eerst had Brat gedacht dat het niet zo belangrijk was om iets te weten. Maar dat was het wel verdomme; die plantjes konden echt levens redden. En de Elite had dat hard nodig. De leider liep met een zoekend oog door het kamp. Ze zocht niemand minder dan haar Commander, want samen zouden ze Acefray gaan ophalen. 'Ik wil hem het liefst uit vrije wil mee laten komen, als dat niet lukt dan- en enkel dan gebruiken we geweld.' Sprak ze kalmpjes op terwijl ze met haar hoofd naar het uitgang van kamp gebaarde. 'Kom laten we gaan.'

Onderwerp: Re: Kariatiden ma 29 jun 2020 - 17:09

Ja, ja ja geen geweld bla bla bla. Hij wist heus wel dat het beter was om die reus op een vriendelijke manier te benaderen dan hem te forceren met geweld. Dat beest dat zijn gehele leven in de planten had gerold was nog altijd gespierde dan sommige Elite members hier.. dus hij betwijfelde als die medicine cat enkel aan plantjes groeien deed. Nee nee hij zou Acefray willen hebben als zijn persoonlijke verpleegkunde maar ook als zijn bodyguard. Die spieren, bij scourge sake, daar begon zijn snorharen wel van te trillen. Deze ex clanner had niet één voordeel maar zelfs twee, nee die ging hij echt niet proberen te verjagen door hem te bedreigen om zijn zoons keel door te bijten zoals bij die eikelster. Ze hadden zelfs een prooitje gedeeld samen, had hem zijn maaltijd toen gegeven als welkoms cadeau. Hoezo niet onderdeel van Bloodclan? Acefray was allang van hen, ook al mocht hij het zelf nog niet weten. Orchis knikte dan ook zonder tegenspraak en volgde Brat op haar hielen zover zijn verkromde lichaam haar tempo kon bij houden.

Onderwerp: Re: Kariatiden za 4 jul 2020 - 19:46

Ze hield express haar tempo wat laag, zodat de kater en zijn misvormde benen haar nog bij kon houden. Zonder er als een idioot uit te zien. Ze was stil de hele weg, diep in gedachte. Ze moest immers de juiste woorden gebruiken om hem over te halen. En dat te doen moest ze zich naar zijn niveau verlagen. En zo makkelijk was dat niet. Eindelijk kwamen ze bij het gebouw aan, een vieze geur drong zij weg in haar neus binnen. En ze voelde haar maag omdraaien. De rode poes schudde met vacht in de hoop de narigheid van haar af te krijgen. Een nutteloze poging. Brat kwam voorzichtig vooruit, en richtte haar blik op de ramen van het het mensen nest. De lichten waren uit, iets wat vaak betekende dat ze er niet waren. Maar als ze iets geleerd had was het dat mensen heel onvoorspelbaar zijn. 'Acefray ben je hier?' Sprak ze duidelijk en zelfverzekerd. Ze draaide haar hoofd om naar Orchis en trok aan haar oor. 'Ik en Orchis willen met je praten.'

Onderwerp: Re: Kariatiden za 4 jul 2020 - 20:00

De grijze kater besteedde nacht en nacht voor dit vervloekte tweebeen nest. Hij had de sterren al toegesmeekt en vervloekt allemaal in dezelfde zin. Want hij wilde zijn jongen terug. Zijn zoon zat daar binnen en hij wist niet of hij nog leefde of wat er met hem werd gedaan. Een bezorgdheid en angst onbeschrijfbaar groot had grip op zijn keel. Het had hem alle waarde voor zijn eigen leven ontnomen. Hij wilde naar binnen, kosten wat het kost. Hij moest zijn jongen hebben. Hij zou... Hij zou niet nog meer verliezen. Niet nog meer kinderen kwijt raken. De grote kat had geen tranen meer om te huilen maar enkele een militaire vastberadenheid waarnaar hij was vernoemd. Nee, hij gaf niet op, schuwde niet weg van tweebenen die hem hadden opgepakt en verplaatst. Tijd was langzaam zijn betekenis verloren in deze dagen, alle momenten van falen en schuldgevoel vloeide in elkaar over. Nu ook. De vermoeide en emotionele kat probeerde naar binnen te komen via een gat in de muur wat geen gat was, het was bedekt door iets glimmends, waar hij zijn eigen reflectie in zag weerspiegelen. En hij had er zeker knapper uitgezien in dagen. Plots doorbrak een bekende stem zijn poging, waardoor hij zijn oor even naar achteren draaide en diep adem haalde. Zouden ze hem verjagen van deze grond? Kwamen ze ruzie maken? Het maakte eigenlijk niet uit, ze zouden hem niet weg krijgen hier. Ace liep dan ook de hoek om en keek naar het gezelschap. Brat, die nu de baas zou moeten zijn, en Orchis, de vriendelijke knaap die des tijds zijn prooi had gedeeld. "Ik ben hier ja.." Hij gaf haar een knik wat een zeker respect afstraalde voor haar positie, maar bovenal vriendelijk bedoeld was. "En ik luister, wat is er aan de hand?" Zijn blik glansde opzij richting de deur, zorgen getekend in de wallen onder zijn ogen. Oh Starclan zorg dat zijn kind veilig was.

Onderwerp: Re: Kariatiden