brumous

Day one

De ijzeren muil was in donker gehuld. Diens maag gromde en draaide. Hij kon niks anders doen dan meedrijven in de moties en wachten tot alles over was. De koude cel omringde hem en de jonge kater vroeg zich af wanneer dit torment over zou zijn. Wanneer hij naar beneden werd getrokken en werd verslonden door deze pijlen tanden. Whitepaw had zich klein in de hoek geduwd en wachtte af op alles. Hij teerde zijn tijd omdat er geen andere mogelijkheid was, al had hij niet gevochten deze binding te ontgaan. Nee, de jonge apprentice wist wanneer hij moest vechten, wanneer hij moest vluchten en niet te vergeten wanneer hij enkel moest bevriezen en de gebeurtenissen over zich heen laten komen. En dat was wat hij nu deed. Wachten. Wachten op een opening. Wachten op meer problemen. En toen was er ineens licht. Een licht feller dan de zon liet hem inkrimpen en hij bedekte zijn gevoelige ogen. Hoewel hij had geleerd om overdag zijn ogen te gebruiken ondanks de constante pijn was dit er niet tegen op te brengen. Maar veel tijd om zichzelf aan te passen kreeg hij niet. Hij werd uit de muil gehaald en op een vreemde steen gezet, een die zo koud was dat zijn pluisvacht overeind begon te staan. Een zacht geluid van schok ontsnapte zijn mond terwijl hij vreemde wezens met hun nare poten aan hem liet zitten. Zonder tegenstribbelen bewoog hij mee, liet hij ze door zijn pels heen vlooien, zijn oren en ogen bekijken en opende zelfs zijn mond op hun commando. En toen werd hij weer opgepakt. En weer meegenomen. In nog een ijzeren mond, een die vulde met water. Stil water, niet zoals de stroom die hij kende. Er werd een vreemde vloeistof toegevoegd en de apprentice hapte kort naar lucht, onwennig en bang door alles wat er gebeurde. Maar ook deze marteling overkwam hij zonder teveel tegenspraak, en zo ging ook deze weer voorbij. Weer kwamen de poten van tweebenen die hem in de grip namen van een roofvogel. Ze droegen hem mee over vreemd terrein, tot ze uitkwamen bij een wand van ijzeren muilen. Hij herkende enkele katten die hierin opgesloten waren. Ook hij kwam weer achter tralies te zitten, maar deze keer met een deken, met water en het vreemde voedsel wat hem geroepen had naar deze plek om te beginnen. Whitepaw liet het staan en ging liggen, legde zijn kop met een zucht neer en keerde zijn rug naar het pijnlijke licht. Hij kon enkel wachten.

Day two

De witte kat wachtte. Er gebeurde niks. Hij wist niet welke tijd het was in deze plek zonder schaduwen. Overal was licht, altijd was er licht. En wanneer het duister kwam waren er geen sterren aan de hemel te vinden. De maan was niks anders dan een oude bekende waarnaar hij verlangde om hem weer te zien. Hij behoorde tot de nacht, tot de sterren. Maar deze kon hij hier niet vinden. Het licht keerde uiteindelijk weer terug, ineens. Plots. Geen opgang of ondergang. En het licht was hier altijd fel. Altijd brandend. Schaduwloos. De apprentice keerde zich terug in de ijzeren muil, in de hoek. Ongeroerd tot licht weer overging tot donker.

Day three

En toen weer terugging naar licht. Hij knipperde in ongemak om de vlekken weg te halen uit zijn ogen en de wereld weer te kunnen zien. Wanneer het licht kwam, kwam er ook beweging. Tweebenen liepen door de ruimte heen en spraken in hun vreemde tongen, klanken en blaffen die hij niet begreep. Ze namen hun monsters mee aan de hand. Katten, vogels, konijn en hond. Alles mak en tam onder hun handen. Hij vroeg zich af of het de moeite waard was. Of ook hij gelukkiger zou zijn onder hun hand. Als hij terug kon naar het bos zou hij dit zonder twijfel doen, maar Whitepaw was niet iemand om zijn eigen meningen en conclusies te vormen. Hij reflecteerde zijn omgeving. Wanneer hij rustig, zacht en stil was, waren de tweebenen dit ook. Dan was hun hand zacht in plaats van dwingend, streelde ze door zijn pels op de manier hoe een tong deed als teken van vriendschap. Als hij iets deed dat hun niet aanstond waren hun handen hard en net als beten of klauwen, onmogelijk om te ontkomen of om vandaan te komen. Dus stribbelde hij niet tegen, en deed hij wat ze wilde. En daarom leefde hij, daarom was hij niet gewond. Daarom kon hij verder met wachten. De tweebenen kwamen weer, rijkten naar binnen en haalde hem als vondst naar buiten. Stil liet hij zich alles overkomen. Hij kon niet zeggen dat hij angst voelde om zijn situatie. Dit was enkel iets wat hem gebeurde, iets waarmee hij om moest gaan. Weer een prik, weer een klein moment van pijn waar hij zich niet aan deerde. De wereld werd trager ondanks dat al zijn gevoel voor tijd al lang was verdwenen. Alsof het door stroop geduwt moest worden probeerde hij zijn hoofd helder te houden. Zijn gedachtes werden het diepe in getrokken en toen hij voelde dat zijn pogingen hopeloos waren sloot hij zijn ogen en gaf hij toe. Hij vroeg zich af of dit sterven was.

Day four

Hij had niet meegemaakt hoe de het donker weer was gekomen en hierna weer plaatst had moeten maken voor schaduwloos licht. Alsof zijn besef voor tijd al niet vervreemd was, was hij nu al helemaal kwijt in welke tijd hij leefde. Het was alsof een dag in deze wereld eeuwen duurde. En toen hij eindelijk ontwaakte was dat niet de enige vervreemding die hij meemaakte. Een vuile smaak vulde zijn mond, een van dood beest dat te lang in de zon had gelegen. In ongemak duwde hij zijn oren naar achteren, maar hij kon nog niet de energie of put vinden om naar het water te lopen. Hij had de energie niet zijn poten te bewegen, zijn kop op te tillen. Dus sloot hij zijn ogen weer. Dit was niet de dood, nog niet. Maar misschien kwam deze nog, hij kon niks anders doen dan erop wachten. Hij kreeg zijn ogen niet meer open maar langzaam, sluipend als zijn clan, werd hij zich bewust van de pijn. Pijn tussen zijn achterpoten. Pijn bij zijn oor. Maar hij had niet de kennis nog de energie om zich zorgen te maken hierom. Hij was terug de diepte in getrokken voor het donker was gekomen.

Day five

Tegen de tijd dat hij zijn ogen weer opende was het weer licht, of nog altijd licht, hij kon het niet zeggen. De wolken die zijn hersenen hadden omringt waren langzaam opgestegen en hadden hem weer helderheid in de plaats gegeven. Zoals voorheen kon hij weer staan, en deze keer bracht hij zichzelf naar het voedsel en water wat hier stond. Hij had sinds zijn aankomst niet gegeten of gedronken, waardoor nu de behoefte al het andere overstemde. Stilstaand water en stenen die sterk roken naar vlees. Hij vertrouwde het niet. Maar het eten en drinken was al eens eerder uit de ijzeren muil ontnomen waardoor hij het gevoel had dat hij nu zijn kans moest pakken. Enigszins twijfelend boog hij zich naar voren en vulde hij zichzelf weer aan. Het was anders, en hij hielt niet van anders, maar het was niet slecht. In tegendeel, hij voelde zich redelijk voldaan van zijn primaire behoeftes toen hij klaar was met alles. Whitepaw had zich terug in zijn deken gelegd en had verder gewacht, nu met een nieuwe pijn aan zijn lichaam dan voorheen. Maar hoe goed hij ook likte en onderzocht, er was geen wond die hij kon helen met zijn attentie. Wel had hij gemerkt hoe hij iets mistte. Een deel van hem was ontnomen. Het was een vreemde conclusie om te maken en liet hem achter met veel vragen waar hij nooit antwoord op kon krijgen. Bovenal de vraag waarom en een gevoel van onrecht heerste in hem. Gaven ze hier iets voor in de plaats of waren dit enkel wezens die namen? Hij kon het ze niet vragen, dus liet hij dit alles al vrij snel los. Toen de handen weer kwamen om hem mee te nemen liet hij dit weer toe, aanvaarde hun zachte handen en liefgesproken tonen die hij niet kon verstaan. Nog een steek van pijn, kort maar voelbaar, waarna hij niet meer teruggebracht weer naar de ruimte. Hij liet zichzelf meevoeren naar een muil soortgelijk als degene die hem hier had gebracht. Een doek schilde hem van het licht, iets wat prettig was. En toen begon de wereld weer te bewegen. Whitepaw kon hier niks aan doen, hij kon zijn lot niet tarten. Dit alles was voorbestemd om te gebeuren. Met die gedachte legde hij zich weg en wachtte weer. In de hoop dat deze muil hem niet zou verteren maar juist terug zou brengen naar oorden die hij begreep. Hij hoopte dat dit monster hem terug thuis zou brengen.