If it was a broken promise then how did i get here

Het was erg donker vandaag. De lucht hing vol met grijze wolken, wolken die leken alsof ze elk moment een storm konden veroorzaken. Daar hoorde de jonge witte rogue het al, een donderklap. De kater bibberde wat van de schrik en verstopte zich achter een boom, hopend dat de donder niet dichterbij zou komen. Of nog erger, dat de bliksem niet zou inslaan op de boom waar hij nu stond. Maar dat zou niet gebeuren. Hij bleef maar bibberen van de schrik. De kater was namelijk niet zo’n dapper en stoer type. Opeens zag hij in het donker een zwarte kattin staan, terwijl zijn oren stevig in zijn nekvel zaten gedrukt. Wat als die kattin niets goeds betekende? De witte rogue was erg bang. “W-w-wie b-ben jij?!”, vroeg de jonge kater al haperend, niet alleen door de schrik, maar ook door z’n algemene spraakproblemen. Het gedonder klonk weer en hij maakte zich klein. Erg klein.

[+Mystery]

Mystery was weer op pad. Bij onweer is het beste weer om mensen te laten schrikken. Ze keek rond en liep rustig verder. Haar ogen zijn geoefend op donker en haar andere zintuigen zijn getraind. Toen zag ze een beweging, een witte vacht, hij verdween achter een boom. Snel sloot ze haar ogen en liep op haar andere zintuigen dichterbij. Toen ze merkte dat er een flits kwam en waarschijnlijk in beeld was van de witte kat, deed ze haar open open. Ze zag wel dat de kat bang was. “W-w-wie b-ben jij?!” vroeg de kat onzeker. Ze antwoorden niet en moest wel lachen, maar je ziet niks aan de buitenkant. Toen de flits voorbij was liep ze stilletjes weg. Nu wachten op de donder wachten... Als dat zometeen bezig is kan ze stilletjes snel achter de andere kat komen. De donder begon en snel liep ze naar de kat toe. Ze bleef vlak achter de kat staan. de donder stopte. 'Boe..' zei ze stilletjes in zijn oor. Ze wilt eerst zijn gezicht zien, daarna doet ze wel aardig... een beetje aardig.....

De kattin zei niets, en vlak nadat die ene donder was ingeslagen, fluisterde ze een ‘boe’ in zijn oor. Hij was geschrokken, hij was geschokt. Zijn pupillen vormden zich tot spleetjes, zijn oren nog steeds gevestigd in zijn nek terwijl de jonge rogue voorzichtig naar achter sloop. “W-w-w-wat wil j-je v-van me?”, vroeg de witte kater bang en nerveus, hij kon de stress door zijn zenuwen voelen stromen. Zijn korte staart zwiepte heen en weer en zijn blauwe ogen waren gericht op de zwarte poes. De rogue bibberde hard, hij had geen rust meer om gewoon te kunnen denken. Opnieuw sloeg er een bliksem in, het licht flitste voor een seconde erg fel op zijn witte pels. Hij maakte zich nog kleiner. Gebukt, met zijn poten voor zijn neus, zijn ogen dichtgeknepen en zijn korte staart rond zijn achterpoten gewikkeld.

Dat gezicht die de kat trok! On-be-taal-baar!!! Die schrik op zijn gezicht!!! Ze barstte in lachen uit. 'D..hahah..dat...haha..ge-...haha..-zicht...hahh...d-...haha...-at..hahahah...je trok!!! On-be-taalbaar! ' zei ze lachend. Voor deze kat wou ze wel laten wat laten zien waarom ze het deed, waarom wist ze niet. Meestal verteld ze niks behalve de woordjes ''Tot ziens''. Langzaam werd het lachen minder tot het stopte en de kat aankeek met een blik dat je niet goed kan lezen, maar een klein beetje vriendelijkheid liet doorschijnen. Precies zoals ze het wilt. 'Rustig maar..' ze zag dat de kat nog erg jong was. Hij leek precies het tegenovergestelde als haar toen ze jong was. Deze kat was bang en was makkelijk te lezen (voor haar in ieder geval wel), hij was wit en had groene ogen. Zij was voor niks bang en was nooit goed te lezen, ze is zwart met blauwe ogen. 'Ik heet en ben Mystery, ik denk dat je al weet waarom en ik wil graag mijn naam eer aan doen.' zei ze zonder emotie, behalve weer de zelfde kleine glimp vriendelijkheid zien zoals bij haar ogen. En jij bent? vroeg ze, terwijl ze de kater zijn antwoord wacht. Hopelijk is hij niet zo hard geschrokken, dat hij niet meer kan antwoorden...

De kater zat nog steeds in elkaar gedoken, maar zijn blauwe ogen staarden nu diep in de ogen van de ander. “I-i-ik ben Z-zahar”, zei de witte jonge kater al haperend. Hij was nog steeds bang, maar zelfs als hij niet bang was zou hij blijven haperen. De rogue haatte zijn spraakprobleempjes. Nu zou die kattin denken dat hij nog steeds tot de grondvesten bang is. “W-w-waarom d-deed je dat?”, vroeg de kater nerveus na eventjes te wachten. Zijn pupillen werden al ietsje dikker, maar hij vertrouwde haar nog niet helemaal. Ze was een levende mysterie voor hem, een echte mysterie. Hij wist niet wat hij van haar moest denken of vinden.

Zahar, dus... Toen ze in zijn blauwe ogen keek (eerst zag het er groen uit.. blijkbaar had het licht en donker het groen laten lijken) en hij terug. Ze zag in zijn ogen, dat hij nog een beetje nerveus en bang was, maar dat moet altijd met haar in de buurt... “W-w-waarom d-deed je dat?”, vroeg de kater. 'Waarom zal ik het niet doen?' vroeg ze de kater. Een vraag met een ander vraag beantwoorden roept vragen bij katten op, dus waarom zal ze dat niet doen? Ze weet niet of het meer vragen of wantrouwde oproept, maar dat maakt allebei niet veel uit. Als hij haar wantrouwt dan verteld hij het misschien door aan andere katten en wordt ze bekender. 'Waarom ben jij bang voor onweer?' vroeg ze zodat hij misschien niet doorvraagt over het vorige onderwerp...

Hij wist niet zeker hoe hij zich moest voelen toen de zwarte kattin zijn vraag beantwoorde met een andere vraag. Gelukkig had ze het onderwerp even veranderd. “Ik-… H-h-het is z-zo donker en d-dat lawaai en alles er a-aan is eng”, vertelde de witte kater al haperend. Het onweer was heel eng voor zo’n klein wit gestalte als hij. Toen hij jonger was had de rogue al eens de bliksem de top van een twoleg nest zien raken, waarna alles in brand vloog. Het was een zeer enge ervaring. En dat zou hij ook nooit meer willen ervaren. Maar deze ervaring was ook eng, een mysterieuze zwarte kattin in het midden van een onweersbui. Hem zo doen schrikken, om vervolgens te vragen waarom hij bang was van onweer. Nu dacht hij eerder dat hij banger was voor de poes die voor hem stond in plaats van het onweer, maar een snelle witte flits en wat gedonder liet hem daar maar weer anders over denken. “J-j-jij b-bent ook e-eng…”, vervolgde de jonge witte kater zachtjes, terwijl je hem nog steeds kon zien beven, maar minder.

“Ik-… H-h-het is z-zo donker en d-dat lawaai en alles er a-aan is eng” zei de kat haperend. Het is donker? S'nachts is het ook donker. Hij is toch ook niet bang in de nacht? Lawaai? Het is wat gerommel in de lucht! Je moet je omgeving in de gaten houden voor rare geluiden. Niet de lucht! Je moet letten op voetstappen, vluchtende dieren, Ademhaling van een vreemde kat... Alles eraan is eng? Ze heeft er net twee opgenoemd die niet eng is, dus dat is ook niet waar! 'Vind je de nacht eng?' vroeg ze zonder uitleg erbij. 'en ben je bang voor een geluid ver weg?' Hopelijk gaat hij erop reageren zoals zij wilt... Weer liet ze haar zintuigen hun werk doen om de omgeving te controleren en merkte niks vreemd op. Ze richt haar aandacht weer op de kat voor haar toen ze hem iets hoorde zeggen: “J-j-jij b-bent ook e-eng…” Ze keek eerst een beetje vreemd, want ze heeft voor deze kat vriendelijker gedaan dan voor de meeste katten, maar begreep toen dat ze natuurlijk nog steeds een beetje eng en vreemd is voor Zahar. 'Sommige katten zin bang en dat moeten ze ook zijn, Andere zijn niet bang en dat moeten ze wel zijn, er is ook een groep die is bang, maar dat niet hoeft en er is ook een groep die niet bang is en ook niet hoeft te zijn.' Zei ze zonder een duidelijk antwoord te geven over wat ze echt denkt en waar hij bij hoort.

De kattin vroeg of hij de nacht eng vond of geluiden van ver weg. “D-de n-nacht is een duister landschap w-waar g-gevaren om elke hoek schuilen…”, antwoorde de kater op de eerste vraag, alhoewel het niet zo duidelijk bleek te zijn of het een ja of een nee was. “I-ik ben n-niet b-bang van g-geluiden. Het geluid van de d-donder is g-gewoon e-eng omdat ik heb gezien w-wat de b-b-bliksem kan doen”, vervolgde de witte rogue wat kalmer, en zette zich weer recht vanuit zijn gebukte positie. Toen begon de mysterieuze zwarte kattin een hele uitleg over bange en niet bange katten. Dat trok hem wat in twijfel, maar hij was al in een grote twijfel voor dit alles. Hij zei niets, geen geluid kwam van hem. De hemel werd al ietsje donkerder door de wolken, alsof het elk moment zou kunnen stortregenen. Zijn hemelsblauwe ogen waren gericht naar de lucht, een kleine flashback aan de tijd dat hij z’n eigen moeder moest achterlaten tijdens een grote storm… Zijn pupillen werden wat groter, ze waren mooi rond en zwart. Zijn blik gleed van de lucht weer naar de zwarte poes. Wat moest ze eigenlijk van hem hebben?

“D-de n-nacht is een duister landschap w-waar g-gevaren om elke hoek schuilen…” zei Zahar. Ja, dat klopt. De nacht is inderdaad een duister landschap waar gevaren om elke hoek schuilt, maar als je ook vertrouwd op je andere zintuigen is er bijna niks dat je kan besluipen, behalve als je niet oplet... Hij leert zowaar een beetje mysterieus doen! Of kon hij dat al? Ze werd afgeleid van haar vraag door zijn antwoord op de tweede vraag van haar. “I-ik ben n-niet b-bang van g-geluiden. Het geluid van de d-donder is g-gewoon e-eng omdat ik heb gezien w-wat de b-b-bliksem kan doen” Ja, de bliksem kan veel... Dat weet zij ook, maar je kan er ook het mooie ervan inzien. De prachtige flitsen die de hemel weer helder maakt, zodat al het duister verdwijnt. 'De bliksem zoekt altijd hoge dingen, bijvoorbeeld nesten van twolegs... Bliksem is ook mooi, heb je daar ook eens naar gekeken? Hoe mooi zoiets kan zijn? Het is niet iets dat twolegs hebben gemaakt, zoals van die nep kleine zonnetjes. Dit is iets wat licht geeft zonder dat de zon moet helpen....' vroeg en zei ze, toch iets open stellen voor de angsten van de andere kat. Haar enige angst was om haar moeder te verliezen... en dat is gebeurd.. Nu heeft ze geen angst meer. Niet zoals vroeger in ieder geval...

De zwarte kattin zei dat de bliksem mooi was en dat het licht gaf. “I-ik h-heb nooit a-aandachtig g-gekeken naar de b-bliksem”, antwoorde de witte kater met twijfel te zien in zijn ogen. De bliksem was de hele reden waarom hij was gescheiden van zijn familie, de reden van verschillende branden, en de redenen van angst. Hij zou nooit iets moois kunnen zien in de bliksem, het was echt het ding dat hij het meeste haatte en bang voor was. Een kleine zachte zucht kwam uit de jonge rogue zijn bekje. “B-ben j-jij zo’n kat die andere katten g-graag v-v-vermoordt voor de lol?”, vroeg de kater erna. Hij had het over de Elite, hij had zelf al gezien wat die katten deden. En deze arme jongen was niet heel erg goed met geuren.

“I-ik h-heb nooit a-aandachtig g-gekeken naar de b-bliksem” 'Dan zal ik dat maar snel doen.' Zei ze intussen ze overeind kwam om even later naast Zahar te gaan zitten, om te zoeken naar een flits, toen ze zijn volgende woorden hoorde.“B-ben j-jij zo’n kat die andere katten g-graag v-v-vermoordt voor de lol?” Wat bedoeld hij? Oh, die katten... Dit is een mooi moment om hem weer te laten twijfelen. 'Ja....En nee....' Bijna niemand zal dat begrijpen, maar ze dood katten voor de lol, maar wel een bepalen groep katten. De Elite. Die dood ze voor de lol... Voor wraak,... maar ook voor andere katten, bijvoorbeeld deze kat. Die bang voor hun is. Mystery denkt dat deze kat straks bang voor haar is, maar ja.. Ze heeft de vraag eerlijk beantwoord... Als hij wegrent is het gesprek over... Jammer, maar ze gaat nog niet alles van haar vertellen... Ze heeft meer dan genoeg verteld over haarzelf...Nu moet ze voorzichtiger zijn met wat ze zegt. Meer gaat ze niet zeggen over haarzelf...

De poes ging naast hem zitten en antwoorde zijn vraag niet duidelijk. Hij beefde even, wat als ze wel zo’n kat was? Maar toen had hij wat gemerkt- de katten die hij daar zag hadden een halsband. “W-w-waarom probeer je m-me bang te m-maken?”, sprak de witte jonge rogue snel en vlotter dan gewoonlijk. Hij was oprecht en zijn blik werd minder vertrouwend. Deze poes was er enkel om hem bang te maken, nu kwam het besef door zijn gedachten stromend. Hij schoof een beetje weg van de kattin tot hij werd geblokkeerd door de boom, de schors voelend aan zijn kortharige witte vacht.

Ze zag vanuit haar ooghoek hem kijken naar haar nek. Ze weet al wat hij denkt dus hij heeft door dat ze niet van die vieze stinkende ''clan'' is, maar goed ook.... Ze was verbaasd dat hij van haar wegschoof. Nu hij weet dat ze niet één van hun is, hoort hij haar toch meer te vertrouwen? “W-w-waarom probeer je m-me bang te m-maken?” Aah, dat is het probleem! Hij heeft vragen zonder antwoorden! 'Dat probeer ik niet... en toch ook weer wel... Je hoeft niet bang te zijn... maar bent het wel... Dat is niet mijn schuld...' zei ze duidelijk makend dat hij niet bang hoeft te zijn. Dat ze hem dus niet gaat verwonden, maar door angst te zaaien weet je dat ze je niet proberen te bedriegen. Dat ze je niet zomaar neer kunnen halen en haar territorium binnen dringen. Angst is goed voor je. Je bent op je hoede en neemt niet zomaar beslissingen. Dan alleen overleef je als je één van de zwakkere bent... Zij is altijd op haar hoede, maar kent geen angst meer. Zij heeft dezelfde eigenschappen als katten die bang zijn. Voorzichtig, op je hoede, over alles nadenken, op je instinct vertrouwen en als het te zwaar wordt kunnen vluchten. Niet tot het einde doorvechten, daar heb je niks aan....

De kattin sprak in raadsels. Ze was een echte mysterie, een echt raadsel om op te lossen. “I-i-ik b-ben niet b-bang!”, zei de jonge witte kater boos. Zijn angsten waren even weg, nu was zijn aandachtig volledig gericht op de kattin. Deze poes werkte langzaam op zijn zenuwen, hij had nooit geweten dat een kat dat kon doen. Het gebeurde ook niet zo vaak, maar wanneer hij boos was, was het heftig. “A-a-als je d-denkt dat i-ik b-bang b-ben omdat ik veel haper, dan heb je het verkeerd, w-want i-ik-ik- h-heb een spraakprobleem!”. De rogue was boos. Als deze kattin haar enigste doel was om hem bang te maken, dan heeft hij genoeg gehad. Ze sprak in raadsels, probeerde hem bang te maken, zei zelfs dat een terror van een bliksem mooi was. De jonge kater had er genoeg van, het werd hem teveel. Maar toch wilde hij nog niet weggaan omdat de storm daarbuiten nog bezig was. Hij drukte zijn kop zachtjes tegen de schors van de boom. Hij was misschien wel verlegen, en klein, maar hij had ook een sterke kant.

“I-i-ik b-ben niet b-bang!” Oh, nee! Hij bent niet bang! Mystery was erg verveeld door de kat. Natuurlijk is hij niet bang, hij weet namelijk niks van haar. 'Moet ik je dan bang maken?...' vroeg ze verveeld met haar ogen rollend. Ze weet zeker dat ze deze kat van angst kan laten beven. Doet ze een keer aardig, krijg je dit! Ze kan binnen nu en minder dan een uur deze kat laten rennen. Ze kan enge verhalen vertellen of gewoon zorgen dat hij bang is voor haar. Deze kat is bang voor de bliksem, dat kan ze ook gebruiken om hem te laten beven. Niet zo moeilijk... “A-a-als je d-denkt dat i-ik b-bang b-ben omdat ik veel haper, dan heb je het verkeerd, w-want i-ik-ik- h-heb een spraakprobleem!” Dat had ze al gemerkt... Anders was ze wel doof... 'Dat wist ik al.... Er zit een kleine grens tussen angst en nerveus...' Dat weet zij goed. Als je katten nerveus maakt, omdat ze het gevoel hebben, dat ze worden aangestaard. Dan hoef je alleen je ogen te laten zien en de nerveusheid veranderd in angst! Deze kat is makkelijk te bespelen, maar toch lastig. Hij gaat mee in alles, maar toch weer tegen.... En Mystery? Mystery houdt van dit soort spelletjes...

Zahar merkte op hoe ze rolde met haar ogen, denkend dat ze hem irritant vond. “S-s-sorry”, mauwde de kater weer nerveus en verlegen. Het was raar wat deze kat met hem deed. Van bang naar neutraal naar boos en weer naar bang, het was niet gewoonlijk voor hem in zulke korte tijd zo’n moodswing te hebben. De kater luisterde. Het was een feit dat er een verschil was tussen nerveus en angst, maar zijn spraakprobleem kwam vanwege een probleem met zijn stembanden. Maar hij was te onzeker geworden om dat uit te leggen aan haar. Deze kattin was eng, ze was een echte mysterie. Een aanwijzingloze mysterie die anderen probeert door te draaien met haar manieren van bang maken. Dat was wat hij nu over haar dacht.

Zie je... Mystery kon hem zelfs bang maken door te zeggen ''Moet ik je bang maken''. Dat is vreemd, maar geweldig. Waarom hij zich verontschuldigde begreep ze niet, maar sorry zegen is altijd goed, niet. Ze knikte even, om te laten zien dat ze zijn verontschuldiging accepteert. Het is duidelijk dat deze kat niet begrijpt wat ze doet. Dat weet bijna niemand, daarom is het ook zo effectief. 'Zahar.... Wil je een vraag van mij beantwoorden... Of je zegt dat je niet gaat beantwoorden, dan stel ik hem ook niet of je zegt dat je hem gaat beantwoorden en dan moet je dat ook, oké?' vroeg ze aan Zahar. Weer roept de vraag vragen in zijn hoofd. Het is een slim en sluw spelletje dat ze speelt en bijna iedereen trapt in haar val. Het is een waterproof plan. Enkele trappen er niet in, maar dat ligt meer aan de kat dan haar plan... En deze kat is er al ingetrapt...

De kattin accepteerde zijn opeense excuses en vroeg of hij een vraag wilde beantwoorde en toen weer niet. “I-i-ik beantwoord d-de vraag wel”, mauwde de witte rogue met een zachte toon van twijfel. Hij was wel nieuwsgierig naar de vraag van de zwarte poes. Waarom moest hij vallen in een kuil van vragen? Om er vervolgens niet meer uit te geraken? Het antwoord was ook nergens te bekennen, dit was het nadeel van rond te hangen met een onbekende kat die spreekt in raadsels en je vragen beantwoordde met andere vragen.

“I-i-ik beantwoord d-de vraag wel” Van binnen lag Mystery in een deuk en hij zometeen van verbazing. Het is weer een raadsel zometeen voor hem. Wat leuk! Eigenlijk is haar character zo simpel als wat, maar door er vragen aan te koppelen en vragen niet te beantwoorden is ze een groot mystery. Het is te makkelijk. Ze begon om Zahar heen te lopen alsof ze moest nadenken over de vraag wat ze wilt stellen en hem daarom bestudeert. 'Wat voor vraag zal ik nou stellen, wat je moet beantwoorden. Ik kan hele persoonlijke vragen stellen... Bijvoorbeeld, wat is je grootste geheim....' zei ze alsof ze moest nadenken. Na nog een rondje om hem heen hebben gelopen stond ze weer stil tegenover hem. 'Ik weet welke vraag ik ga stellen....' Na die zin zei ze een tijdje niks meer. Ze keek de kat tegenover haar aan zonder te knipperen. Dit is te leuk! Als ze hem alleen maar aanstaart is er l veel kans dat hij angst of benauwdheid begint te voelen en zij kan zo alles zien door hem in de ogen aan te kijken. Of is het toch staren? Ach, wat maakt het uit. 'Mijn vraag aan jou is...' zei ze ineens na een tijdje stil naar hem te staren. 'Reis je of heb je ergens een huis en waar is dat huis dan...' vroeg ze. Voor iedereen is dit een normale vraag, maar op die manier weet ze of hij hier een thuis heeft en zij wel vaker ''op bezoek'' kan komen. Niet voor iets ergs, nee zo is zij niet, maar gewoon voor een praatje af en toe.....