[Leader Ceremonie] He lived a good life, and he gave it to you

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

De wind had hem naar binnen gedrukt in de grot. Momenten geleden had hij nog tegen de steen aan gekeken die vaag verlicht werd door het maanlicht. Hij was als apprentice met zijn mentor naar de highstones gereisd, hij kende de weg. Maar nooit had hij de steen zelf gezien. Er waren zoveel emoties door hem heen gegaan het moment dat hij de steen gezien had. Alsof het allemaal in één keer loskwam. De wind had hem nog een keer gedrukt en uit pure nieuwsgierigheid had de kater zijn neus tegen de steen aan gedrukt, maar het was het laatste dat hij zich herinnerde dat hij had gedaan..

De koude schok die van zijn neus door zijn lichaam trok ebde weg en maakte plaats voor warmte. Langzaam kwam de kater tot zichzelf op de plek. Een groot open veld. Bloemen. Hij ademde diep in. Verschillende geuren vulde zijn neus. Met grote geschrokken ogen keek hij om zich heen. Dit was.. het was.. StarClan? Zoals verteld in de verhalen van elders en de omschrijvingen van medicine cat dens. Het was hier. Hij stond er. Betekende dat dat hij dood gegaan was? Dat kon toch niet? Of een rotsblok moest hem verpletterd hebben toen hij naast Stallion was gaan liggen. Onzeker draaide de kater rond zijn as en keek rond. Hij kon nog niemand zien. Waarom was hij hier? "Hallo? Is er iemand?" het was vast een vergissing. Maar kon je wel per ongeluk naar StarClan gehaald worden?

{Gesloten topic}

G O R S E P A W

It's easy to do nothing

It's hard to forgive

Hoewel hij weer in het lichaam was van toen hij het gelukkigst was, jong, net aan het einde van zijn kitten tijd, vlak voordat hij apprentice zou worden, was hij ouder in zijn brein. Hij wist precies wat er gebeurde in de wereld onder hem en had de bijzonderetaak gekregen om het nieuws te brengen. Hij, misschien nog geen maan van de wereld onder hem verdwenen en zich tussen de sterren gevoegd, zou nu de kat onder ogen moeten komen die hem naar deze wereld had gestuurd. Maar hij voelde geen wrok. Hij was nooit kwaad geweest op Wolfheart. Hij had het als een verlossing gezien en hij was gelukkig nu. Met de sterren in zijn vacht en altijd de zoete geur van bloemen om hem heen. Hij had gezien hoe Stallionstar zijn keuze nooit had begrepen. Maar ook hij zou een ander pad moeten bewandelen vanaf vandaag. Alles zou snel duidelijk worden.

Gorsepaw stond tussen de gele bloemen. Hij zag hoe de vorm van de grote kater voor hem ontstond, gehuld in nog de koude lucht van de grot, maar het vervloog het moment dat zijn poten vaste grond raakten. Hij zag zijn verwarring. Was het angst wat hij bespeurde? Oh hij moest eens weten wat de sterren voor hem in petto hadden. Wat híj voor hem in petto had. Gorsepaw was nooit degene die gesprekken aanknoopte en ook nu bleef bij het spannend vinden. Maar er stond een soort wijsheid om het gezicht van de jonge kat. De rood-witte kitten haalde diep adem en rees op uit de bloemen. ‘Wees niet bang Wolfheart, je bent precies waar je moet zijn,’ miauwde hij met een zachte stem toen hij op hem afliep. Een glimlach stond op zijn snuitje. Zijn ogen schitterden in het sterrenlicht. ‘Welkom in Starclan.’

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

Hij stond de verkeerde kant uit te staren. Hij had niet door dat achter hem iemand was komen staan. Totdat er gesproken werd. Het geluid, die stem. Een koude rilling trok over zijn rug toen hij zich vlug omdraaide. Hij wist de stem meteen te plaatsen, het was de stem van de jonge Gorsepaw die hij de gorge in geduwd had. Overspoeld door verschillende emoties stond de kater als een standbeeld aan de grond genageld terwijl hij staarde. Hij staarde alleen maar.

‘Welkom in Starclan.’ klonk er. Ogen die schitterde met het licht van de sterren. Een glimlach stond op zijn gezicht. Hij leek niet boos. "Ik-" zijn stem hield er mee op zodra hij probeerde te praten. "Het spijt me zo Gorsepaw." het was een tijd geleden dat hij zijn hart zo had voelen bonken. Zulke paniek en schaamte gevoeld had. "Ik was overspoeld door woede en ik heb een verkerde keuze gemaakt. Ik had je nooit mogen duwen, ik had het recht niet." hij had nooit het recht gehad om te kiezen tussen leven en dood. Dat was niet een keuze die in zijn poten had moeten liggen. Maar hij had de keuze gemaakt. "Wat gaat StarClan met mij doen? Kom je me halen?" een leven voor een leven.

G O R S E P A W

It's easy to do nothing

It's hard to forgive

Gorsepaw kon zich voorstellen hoe hij zich voelde. Was hij bang dat hij kwaad op hem was? Het zou kunnen. Maar zijn blik was enkel zacht en bemoedigend. Hij sprak over dat het hem speet en dat hij fouten had gemaakt. Pas later was hij achter de vendetta gekomen die hij met Shatteredice had. Maar hij zag de oprechte spijt in zijn ogen. ‘Ik weet dat het je spijt, ik zag het en ik zie het nu weer,’ miauwde hij tegen de bruine kater. ‘Maar ik verwijt je niets. Ik ben gelukkig hier,’ miauwde hij. ‘Iedereen maakt fouten, grote of kleine. Maar het is in het verleden en ik kan zien, Starclan kan zien, hoe je je best doet fouten recht te zetten.’ Dit was alles wat hij voor nu moest weten. Laten kon hij meer vertellen, ze zouden alle tijd van de wereld hebben als hij wilde spreken. Hij zou een connectie smeden met de sterren, die eer hadden maar weinig.

Gorsepaw lachte kort toen Wolfheart vroeg of hij hem kwam halen. Hij moest eens weten. ‘Nee, je zal teruggaan naar het woud, maar niet hetzelfde,’ miauwde hij met een waterige glimlach. Het deed toch wel wat pijn om dit te moeten doen. Hij wist dat Stallionstar de heide zou missen. Maar als iemand het moest doen, dan moest hij het doen. Het was een eer, maar ook een kwelling. Maar het stond in de sterren geschreven, het was zoals het was. Het moest gedaan worden. Linksom of rechtsom, het was een goede keuze. Wolfheart had alle redenen om zijn leven te beteren en zo ook die van de anderen om hem heen. Hij had veel meegemaakt, hij was sterk, hij had ervaring. Maar ook de mogelijkheid om lief te hebben, zo intens te voelen, om naar zichzelf te kijken en weten wat hij fout deed. Hij zou goed goed, daar was Gorsepaw van overtuigd. Want om hem in de gorge te gooien, was ook verlossing voor hem geweest, al had hij dat niet geweten. Iets wat hij waarschijnlijk nooit zou weten. Als hij die intense gevoelens kon vertalen naar trots leiderschap, dan twijfelde Gorsepaw er niet aan dat hij de clan sterke poten zou geven om te volgen. ‘Windclan heeft een nieuwe leider nodig. Die leider, ben jij.’

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

Hij zei dat hij wist dat het hem speet. Maar was het genoeg? De jonge kater leek geen enkele manier van woede of wrok naar hem te koesteren en ergens stelde hem dat een soort van gerust. Hij was gelukkig hier zei hij. StarClan kon zien dat hij zich beterde maar hoe konden ze dat zien? In zijn ogen had hij niets gedaan om dingen beter te maken, alleen maar slechter. Amberstorm had dode kittens gehad en hij.. hij stond nu hier.

Gorsepaw vertelde dat hij terug zou gaan, maar niet hetzelfde. Wat betekende dat? Dat hij een stuk van zijn oor ging halen? Zijn staart? Zou hij een litteken krijgen die hem alles zou laten opbiechten? Maar nee, de apprentice sprak weer en toen werd het duidelijk. Viel er een kwartje. WindClan had een nieuwe leider nodig. Hij zou die leider zijn. Maar... dat betekende? "Stallion is toch niet dood hé?" vroeg hij toen. Een nieuwe rilling trok door hem heen. Als hij zo wakker zou worden met een dode kat naast zich dan. Nee. Hij kon niet dood zijn. "Wat is er met Stallionstar gebeurd? Waarom kan hij geen leider zijn?" er waren zoveel vragen die hij had. Zijn hoofd maakte overuren. "Waarom ik? Waarom niet Amberstorm? Amberstorm is deputy, zij zou nu leider moeten worden." hij snapte het niet, het was niet logisch. Alles klopte niet.

G O R S E P A W

It's easy to do nothing

It's hard to forgive

Natuurlijk had hij vragen. Waarom? Waarom ik? En wat zou er met de anderen gebeuren. Met Stallionstar en Amberstorm. Het was niet logisch, in zijn ogen. En misschien zou hij ooit weten waarom. Gorsepaw wist niet eens zeker waarom Stallionstar moest vertrekken. Maar de woorden waren gesproken, en hij vertrouwde in de sterren. ‘Nee, Stallion is niet dood. Hij is geroepen door de Tribe of Endless hunting. Zijn lot ligt ergens anders, waar wij hem niet meer zullen kunnen zien,’ sprak hij met toch wat hartenzeer. Hij wilde graag over de gevlekte kater blijven waken, tot zijn laatste dag was geslagen, maar voor nu zou hij op een reis moeten. We wegen van Starclan waren soms mistig, maar ooit zou het allemaal opklaren en duidelijk zijn. En wat Amberstorm betrof. Hij had hun pijn gezien over hun verloren kind. Maar niet elke dood was veroorzaakt door Starclan. Ze konden niet alles controleren wat in het woud gebeurde, maar ze konden sturen. Ze konden zegenen en vervloeken. En Amberstorm was daadwerkelijk wel gezegend, ze wist het alleen nog niet. ‘Amberstorm zal eerst voor zichzelf moeten zorgen, voordat ze voor de clan kan zorgen,’ miauwde hij met een stem. Ook in Amberstorm geloofde hij nog. Falconpaw zou ook ooit weer geloven in zijn moeder. En misschien zou ze ooit de clan wel leiden, maar zien vandaag. ‘Voor zichzelf, en haar familie,’ miauwde hij erbij. Hij kon nu niet bij Amberstorm zijn, maar hij wist dat het niet lang meer zou duren voor die familie zou uitbreiden. Zijn gele blik ging weer naar Wolfheart. ‘Maar dat betekent niet dat ze niet meer deputy kan zijn. En ik weet dat jullie het goed kunnen vinden,’ miauwde hij met een knipoog.

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

Stallion was niet dood. Gelukkig. Achteraf was het sowieso een domme gedachte geweest, Stallion had net nog springlevend naast hem gestaan. Hij kon niet zomaar dood neervallen. Niet zonder een gevecht in elk geval. Daar was hij te sterk voor.

Amberstorm was nog niet klaar om leider te worden, althans dat was wat Gorsepaw van StarClan moest vertellen. Als hij er ergens over na dacht was het logisch maar, nu zij geen kittens meer verwachtte kon ze toch prima leider worden? Het zou vast ooit duidelijk worden voor hem. Het was nu één grote waas met vragen die voorbij kwamen. ‘Maar dat betekent niet dat ze niet meer deputy kan zijn. En ik weet dat jullie het goed kunnen vinden,’ zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes maar ondanks dat kroop er toch een klein glimlachje op zijn gezicht. "Het gaat, we houden het vol met elkaar." grapte hij naar Gorsepaw. Hij voelde de setting minder zwaar worden. De ijzeren greep van spijt en schaamte om zijn hart werd minder. Het kwam goed. Een nieuw gevoel van verantwoordelijkheid kroop nu in de kater. Hij moest gaan leiden, hij moest terug naar WindClan. Zijn blik werd wat zelfverzekerder. "Ik denk dat ik klaar ben om mijn levens te ontvangen." zei hij toen tegen Gorsepaw. Ja, hij was er klaar voor. Hij kon het.

G O R S E P A W

It's easy to do nothing

It's hard to forgive

Gorsepaw keek de leider aan. Een beetje humor, op een bedompte sfeer. Hij kwam er snel genoeg achter. Wolfheart en Amberstorm zouden samen een geweldig leiderduo worden. En er was vast iets van liefde tussen hen, maar of dat nou vriendschappelijk was of meer, het deerde niet. Zo lang liefde maar zou overwinnen, want integendeel tot hem, zou liefde voor hem niet onmogelijk zijn. Gefluister begon om hun heen langzaam luider te worden. Het was bijna tijd. Iedereen voelde het. De woorden kwamen uit zijn bek. Hij was klaar om zijn levens te ontvangen. ‘Zo hoor ik het graag,’ miauwde hij, toen Wolfheart meer zelfverzekerder leek. Klaar voor zijn levens. Wist hij zeker waar hij klaar voor was? Gorsepaw meende eigenlijk van wel.

De wind leek op te steken. De bloemen in het bloemenveld wapperden heen en weer, in geen duidelijk richting. Om hem heen in een cirkel kwamen hun voorouders. WindClanners en meer, van lang geleden, of wellicht recent, zoals hij. Maar iedereen in Starclans rangen had geleefd volgens de code, zich bewezen voor de sterren. En nu was het tijd om Starclans krachten voor de zoveelste keer bij elkaar te roepen en een nieuwe leider zijn levens te schenken. Het was traditie, het gebeurde al manen voor hen en het zou manen na hen nog altijd zo zijn. Gorsepaw keek niet op of om toen de katten kwamen kijken, de ceremonie mee zouden maken. Bekenden en onbekenden. Hij was benieuwd of Wolfheart iedereen zou herinneren.

Gorsepaw stapte naar voren toen de wind weer was gaan liggen. Zijn ogen glommen met een zekere trots, rust en kalmte. Het moment was eindelijk daar. Nog even keek hij de kater aan. Hij was er klaar voor. Een vastberaden blik kruiste, waarna hij zijn kin omhoog richtte en zacht zijn neus aanraakte. ‘Met dit leven geef ik je vergiffenis,’ miauwde hij zachtjes, waarna de krachten door hun lijven begon te stromen. ‘Vergiffenis is voor velen het moeilijkste wat er is. Degene die je kwaad hebben gedaan vergeven kan soms ongerechtvaardigd voelen, maar het is het grootste teken van kracht die een kat kan bezitten,’ miauwde hij. En met zijn woorden voelde hij hoe het was om Wolfheart te vergeven, hoe makkelijk hij had dat gedaan, het geluk dat hij voelde nu hij in Starclan leefde en de lasten van het leven van zijn schouders waren gevallen. Maar ook de pijn die hij voelde toen hij toekeek hoe Stallionstar en Shatteredice elkaar niet konden vergeven, hoe zijn zusje Heatherpaw Stallionstar ook niet leek te willlen vergeven, en hoeveel pijn dat hem deed, hoe zijn familie verscheurd werd. Gorsepaw opende zijn ogen en keek Wolfheart weer aan. ‘Iedereen maakt fouten, maar dat maakt je niet minder goed. Leer je clangenoten vergeven, en je zal er enkel een sterkere leider van worden.’ Gorsepaw keek hem aan en gaf hem een knikje. Ze zouden elkaar vast snel weer eens spreken, maar eerst was het de beurt aan acht andere katten die hun wijsheden met hem zouden delen. Acht levens die hij nog zou moeten ontvangen. Gorsepaw nam zijn plaats in tussen Starclans rangen en wisselde een blik uit met de volgende kat.

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

Het zou beginnen. Hij voelde het. De wind stak op en het gele bloemenveld waar ze zich in begaven wapperde mee in de wind. Het was een waanzinnig aangezicht om te zien en toen de wind ging liggen waren ze omgeven door katten die zouden komen kijken. Katten die hij niet herkende, katten die hij wel herkende. Uit verhalen, of uit het leven.

Gorsepaw stapte naar voren en drukte zijn neus tegen die van hem aan. Er werd hem vergeving geschonken. Het moeilijkste dat er was maar ook een van de krachtigste dingen die er was. Toen Gorsepaw zijn zegje gedaan had voelde hij de emoties. Het gemak waarmee hij vergeven was toen Gorsepaw in StarClan kwam, het geluk dat hij nu voelde omdat hij rust had. Maar ook het verdriet om zijn verscheurde ouders, zijn uit elkaar gerukte familie. Tranen vormde in de kater zijn ooghoeken en liepen naar beneden. Gorsepaw vertelde dat iedereen fouten maakte en die je niet meteen slecht maakten. Hij moest leren vergeven. De eerste stap zou Shatteredice zijn. Wolfheart knikte naar hem. "Dankjewel Gorsepaw, ik ga mijn best doen." zei hij tegen hem. Gorsepaw stapte weg en maakte plaats voor een nieuwe kat. Nog acht levens te gaan.

Hij had een grijns op zijn lippen staan. Natuurlijk was het allemaal eigenlijk verdrietig en zou hij zichzelf als een serieuze starclanner moeten gedragen. Maar het was Wolfheart voor zijn neus. Zijn maatje. Dus hoe kon hij niet grijnzen. Met een kleine sprong stapte de apprentice naar voren toen Gorsepaw zijn leven had gegeven. Grote trotse ogen staarde naar de nu bijna leader. "Zomaar even deputyschap overslaan he." Grinnikte de kater met een knipoog naar Wolfheart. Hij vroeg zich even af hoe Wolf het zou vinden om Bear hier te zien, had de kater het verwacht.. Bear was gestorven tijdens de journey, ver weg van de hemel van Starclan. Toch had hij zijn weg hier gevonden. Dat was dan ook exact het leven dat Bearpaw zijn vriend wou geven.

Zachtjes drukte de kater zijn neus tegen die van Wolf en knipperde even. "Met dit leven geef ik je het vertrouwen in de goedheid van anderen buiten de Clangrond. De borders van Starclan eindigen niet bij onze borders. Zoals je kan zien duh," Hij grijnsde zacht voor zijn stem weer serieus werd. "De liefde voor een clan ook niet. Onthoud dat tijdens beslissingen over oud windclanners." Zijn stem was bijna een fluistering, denkende aan hen die achter gebleven waren tijdens de journey. Hen die om welke rede dan ook Windclan hadden moeten verlaten en zeker om hun leider op dit moment. Die door starclan weggeroepen werd van de heides.

Hij sloot zijn ogen, wetende dat Wolfheart zijn dood zou ervaren. De hond die hem aan stukken scheurde. Maar het ergste van alles, de blik van Routnose, destijds Routpaw die op zijn overleden lichaam bleef hangen. Hij knipperde met een zachte zucht. "Ik hielt van haar.. Als alles anders was gelopen. Wie weet was ze nu mijn partner geweest.." Hij glimlachte zacht. Een stap wegnemend van de kater. "Geef haar een knuffel van me als je haar weer ziet oke." Met die woorden stapte hij weg in de lijn van katten, zijn ogen gericht op de volgende die een leven zou geven.

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

De kater die voor hem uit stapte kende hij. Een brede grijns kwam rond zijn lippen. Met deze kat had hij zoveel troep uitgevreten toen ze nog apprentices waren. Zijn hart maakte een sprongetje om te weten dat zijn ziel zich bij StarClan had gevoegd. Hij was zo verdrietig geweest toen Bearpaw tijdens de journey gestorven was. Zijn vriend.

Hij zou hem een leven schenken. Hij gaf het vertrouwen in de goedheid van katten buiten de borders. Iets dat hij nodig zou hebben in de toekomst. In zijn achterhoofd speelde een eventuele terugkomst van Stallionstar. Ooit. Als hij zijn taak van StarClan volbracht had. Wie weet wat er nog meer op zijn pad zou komen? Er waren immers katten achter gebleven. De neus die tegen hem aangedrukt zat voelde koud en liet hem helse pijn ervaren. Het voelde alsof hij uit elkaar getrokken werd. De kater jammer zachtjes maar trok niet terug. Dit was de pijn die Bearpaw had ervaren tijdens de journey, de pijn die hij ook zou moeten dragen nu. Hij voelde de ogen van Routpaw hangen op 'zijn' dode lichaam voordat hij terug getrokken werd de realiteit in. Bearpaw vroeg haar een knuffel te geven als hij terug was, hij had van haar gehouden. Gevoelens die hij ook gevoeld had. Wolfheart knikte en slikte de brok in zijn keel weg. "Dat doe ik, ze is een goede medicine cat geworden Bearpaw. Je kan trots zijn." een bitterzoete glimlach op zijn gezicht terwijl hij sprak. "Hopelijk zie ik je weer als ik terug kom." hij duwde zijn schouder nog vriendschappelijk in die van Bear voordat die weer terug stapte tussen de rest. De volgende kat maakte zich kenbaar. Hij hoopte dat het niet elke keer zo'n zeer deed.

WindClan

Leader

Was het al zo lang geleden dat ze zich bij Starclan had gevoegd? De tijd druppelde als oneindige regendruppels voorbij, het leek soms te kruipen en af en toe was het ook net een flits. Ze had hoop gehad dat Stallionheart, of Stallionstar haar goed had kunnen opvolgen, dat de pijn van haar abrupte afscheid niet de hele Clan overhoop had gehaald. Het was apart om anderen vanuit Starclan rond te zien lopen in de velden waarin zijzelf was opgegroeid. Oceanstar was altijd vergevingsgezind geweest. Ze snapte dat Stallion niet langer Leader kon zijn, zijn pad zou veranderen en dus was het aan een andere kat om zijn voetstappen en in een zekere zin ook die van haar te volgen. De kattin wist dat ze duidelijk herkenbaar moest zijn, ze was Wolfheart niet vergeten, zeker omdat hij ook zijn best had gedaan om het kamp veilig te houden van de jagers, vos en honden een heel aantal Moons geleden. Hij had toen al getoond dat hij wellicht een goede Deputy zou zijn, al was hij deze nooit geworden, er was een andere passende kater geweest. Haar blauwe ogen schitterden met de sterren die de kleur leken te verdiepen, als de eindeloze oceaan, als de hemel die in het water weerspiegeld werd. De warmte die in haar ogen scheen was de eerste welkom die de kater voor haar van haar zou krijgen. Geen woorden, geen bekende vacht maar schitterende ogen die vanuit het niets verschenen nadat Gorsepaw en Bearpaw zijn eerste twee levens hadden gegeven. Haar passen waren evenwichtig en kalm terwijl ze de kater met een lichte glimlach op haar lippen in zich op nam. 'Wolfheart,' sprak ze op een rustige, zachte toon. De stem waarmee ze tegen haar vrienden en familie had gesproken. Ze had geleefd voor de Clan, voor de kittens voor de jongeren.. voor de toekomst. Een toekomst zonder haar maar met nog veel katten van haar bloed in de Clan. Amberstorm had haar trots gemaakt en ze wist zeker dat Wolfheart en de bruin gestreepte kattin het samen goed zouden doen. Een sterk front zouden vormen voor de Clan. Stabiliteit was nodig maar dat niet alleen, ze wist dat de vorige twee levens heftig waren geweest maar die van haar zou zachter worden. 'Het is goed om je weer te zien. Hoewel Amberstorm net als jij weet dat ik vaak streng maar rechtvaardig was, is dat niet het leven dat ik je zal geven. Er zijn andere dingen die een Leader nodig heeft in zijn of haar hart. Je bent vergeven voor je fouten, Starclan is vergevingsgezind maar wel realistisch.' In andere woorden, hij moest nog steeds zichzelf en zijn daden blijven pijlen. Het was een lastige taak maar hij was er vast en zeker klaar voor.

De kattin stapte dichter naar hem toe voordat ze hem geruststellend aan keek. 'Niet elk leven doet zeer, maar wees er wel op voorbereid dat het zwaar zal voelen. Het komt goed, je bent sterk en krachtig. Een Windclanner waar ik trots op kan zijn.' Murmelde ze zachtjes voordat ze haar neus voorzichtig tegen die van de bruine Somali kater drukte. 'Met dit leven geef ik vrede. Elke kat verdiend het om in vrede te leven, om te genieten van de vrijheid die de heide brengt. Vrede in het hart om niet overrompeld te worden in tijden van onrust. Vrede, draag het uit, voel het in je hart en weet dat vrede begint bij een kat.' Haar stem klonk zacht, warm als een zomerbriesje die over zijn vacht streelde. Haar gevoelens van vrede, van het belang van een sterk en goed hart. Haar ervaringen als Leader, toen ze erop stond om de vrede te bewaren, alles kwam naar voren toe in een golvende beweging. Alsof eb en vloed aanwezig waren in de emoties die ze overbracht. Zodra ze klaar was stapte ze langzaam terug terwijl ze haar kop voor hem neeg. 'Onthoud mijn woorden, vrede is iets dat een Leader moet proberen te bewaren want in vrede zit ook geluk. Natuurlijk zijn er soms oorlogen en moet je soms vechtten.. wees niet bang om dat te doen wanneer het nodig is maar kom altijd terug naar vrede.' Sprak ze met een warme glimlach waarna ze haar staart warm over zijn rug liet glijden. 'Het gaat je goed Wolfheart, sta sterk en weet dat ik op je neer kijk, ik zal elke stap met je mee proberen te lopen.' Hij was niet alleen en als ze hem een beetje vrede kon geven zoals ze bij Routnose ook had gedaan, dan zou ze het doen. Met dit afscheid ging Oceanstar weer naar de rest van de katten die wachtten op het geven van een leven of er al een gegeven hadden. Ze leek iets te vervagen maar niet geheel, alsof ze hem wilde tonen dat ze haar belofte niet zou breken.

missy

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

De volgende kat die naar voren stapte was ook een bekende van hem. "Oceanstar," fluisterde hij zacht. De oude leider kende hij nog goed, ze was een aantal seizoenen geleden gestorven. De poes begon te praten. Er waren een hoop dingen die een leader nodig had in zijn hart, dat wist hij ook. Oceanstar stapte dichterbij en drukte haar neus tegen die van hem aan. Het was anders dan bij Bearpaw en Gorsepaw. De rust die hij gevoeld had bleef nu hangen.

Oceanstar schonk hem vrede. Om te gebruiken in de tijden dat het nodig was. Ze vertelde dat vechten soms noodzaak was, maar dat hij altijd terug moest komen bij vrede. Er zat geluk in vrede vertelde de lichte poes hem. Haar met sterren gevulde ogen stonden warm, haast moederlijk terwijl ze hem het leven gaf. Hij ontving het van haar en stapte iets terug. "Bedankt voor je mooie woorden Oceanstar, ik zal proberen om er bij te leven." Vrede was een belangrijk iets. Iets waar de clans naar moesten streven, er waren teveel gevechten gevochten de laatste tijd. Wolfheart hoopte op een tijd van rust, een tijd van bezinning. Oceanstar stapte terug en hij keek haar na terwijl de volgende kat naar voren stapte. Hij had nu drie levens gehad, er moesten nog zes katten voor hem verschijnen.

De sterren blonken koud aan de hemel terwijl Tinderlight naar voren stapte. Een nieuwe leider stapte naar voren voor Windclan, een nieuw bewind. Windclan sloeg een modderfiguur op deze moment, een roulette aan leiderschap. En nu, ondanks dat Gorsepaw hem wellicht vergaf, zou een moordenaar aan de leiding staan van Windclan. Toch was ze uitverkoren om hem een leven te geven, het gaf haar echter geen plezier. Alles behalve zelfs. Het sterrenlicht in haar blauwe ogen liet haar blik van ijs lijken. Starclan mocht hem accepteren als leider van Windclan, maar zij niet. Zij nooit. "Indien je nog meer fouten maakt, zal niet alleen Starclan meer je keuzes veroordelen," miauwde ze kil naar de kater, haar vacht nog steeds plat maar wel met een zwiepende staartpunt. "Met dit leven geef ik je motherly love." Ze drukte haar neus tegen de zijne aan. Een leven wat ongetwijfeld een warm leven had moeten zijn, maar in plaats daarvan gevuld was met kou en pijn. De pijn van een moeder die haar kitten verloor, moest toekijken hoe dit plotseling van je weggescheurd werd. Niet alleen zij met haar kitten, maar ongetwijfeld ook de pijn die Shatteredice had gevoeld, die Stallionstar had gevoeld toen ze hun kind verloren. Door Wolfheart. Nadat ze het leven gegeven had, draaide ze zich woordloos om, verdwijnend tussen de rest van de sterren. In Tinderlight's ogen, had de kater nog heel wat te bewijzen voordat ze hem zou accepteren als clanleider. Misschien zouden negen levens niet genoeg zijn om zich te bewijzen.

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

Tinderlight kwam naar voren. Hij kende de poes, de kattin was neergeschoten door een tweebeen. Ze was veels te jong gestorven. Ze leek niet blij te zijn om hem hier te zien, niet zoals Bearpaw en de anderen. Nee. Tinderlight was boos zelfs.

Hij voelde het aan de manier waarop ze op hem af kwam. De kille toon in haar stem bevestigde haar lichaamstaal nog meer. Zij gaf hem 'motherly love'. Een leven dat hij aan zag komen als warm en plezierig, zoals die van Oceanstar. Het draaide snel om naar koude kille gevoelens. Verdriet, haat, woede. Een moeder die haar kittens kwijt was. Hij hoorde krijsen in zijn oren en zag zwarte vlekken voor zijn ogen. Hij was omgeven door verdriet. Wou huilen, maar het voelde alsof het niet mocht. Was dit een fractie van de pijn die Shatteredice gevoeld had toen zij het lichaam van Gorsepaw gezien had? De zwarte vlekken ebde weg en toen hij weer een beetje bij zinnen gekomen was was Tinderlight al weer tussen de andere katten gestapt. Zijn ogen ging kort over Gorsepaw heen. De jonge kater. Zijn moeder die hem zo miste. Veel tijd om alles te verwerken had hij niet, want de volgende kat meldde zich.

De kleine kitten was langzaam aan het wennen aan dit leven, of eerder aan de dood. Ze besteedde haar dagen naast Mousewish en spelend met de andere jonge verlorene. En wanneer ze de kans kreeg tuurde ze naar beneden, naar haar papa en mama, en broertje en zusjes. En dan droomde ze over hoe ze naast hun stond en ook groot werd, ook mee deed. Ze droomde over alles wat had kunnen zijn. Maar vandaag niet, vandaag moest ze iemand helpen, dat hadden de volwassen haar vertelt. Het kleine sterretje aan de hemel liep dan ook naar voren, naar de grote warrior die zij nooit zou kunnen worden. En Wolfheart mocht straks naar huis, hij hoefde niet dood te blijven zoals zij. En dat verschil voelde ze. Het was anders, en een beetje vreemd. “Hallo Wolfheart, jij kent mij niet, maar ik ben Morningkit” Verklaarde ze, met een plagerij die enkel kittens eigen was. Clan maakte niet uit, ze was nooit ver genoeg komen in het leven om zich officieel bij een van de twee clans te voegen. De clans hadden sowieso maar weinig concept voor de jonge kitten. “Toen ik doodging kreeg van de sterren allemaal cadeautjes. Daarom kan ik nu praten, en lopen en zien, terwijl mijn broertje en zusjes dat allemaal zelf moeten leren” Ze stak haar gekleurde staartje fier de lucht in en ontmoette haar tweekleurige ogen in die van de ander. Het deelde ook mee dat ze net na haar geboorte was overleden, dat ze de levende wereld nooit echt had mogen leren kennen. “En nu ik zelf een sterretje ben mag ik jou een cadeautje geven” Ze glimlachte en ging op haar achterpootjes staan, om haar voorpoten wat onhandig tegen zijn kop te zetten, zodat ze erbij kon. “Ik geef je het leven van mogelijkheid, van kansen” Zachtjes duwde ze haar neusje tegen de zijne aan.

Kort deelde ze haar enkele minuut van leven. Van de pijn in haar borst waarin haar hartje langzaam stopte. Van de warmte van haar moeder, de warmte tong van haar vader. Van de angst maar ook de liefde die ze in dat moment had mogen meemaken. Maar die beelden maakte al snel plaats voor een ander. Riverclanners, lachend en pratend over het dagelijkse leven, een vis die aan de oever was gelegd. Wanneer de kop verschuift toont dit je reflectie in het water, een van een volwassen Morningkit. Gezond en gelukkig, tot haar witte poot het spiegelbeeld doorbreekt en hiermee de volgende ‘wat als’ liet zien. In vogelvlucht lijkt een Morningpaw door het Shadowclan gebied te sluipen, een figuur van een mentor die haar aanmoedigt totdat ze springt en een kikker tussen haar poten te pakken krijgt, gevolgd door een kreet van succes. De beelden versnellen en veranderen in aard. Wolfheart als vader met een nest kittens en een partner waarvan hij houdt. Wolfheart die Gorsepaw weg trekt van de rand en mee naar huis brengt. Gorsepaw die naar voren stapt in zijn warrior ceremonie, misschien later dan verwacht, maar nu goed in zijn vel. Zo snel dat ieder beeld maar een seconde lijkt te duren, totdat de witte kitten haar snuit terugtrekt en de ander aankijkt, benieuwd of hij begreep wat ze hem had geschonken. Iedere keuze had een consequentie, en ieder gevolg leidde tot een gemiste mogelijkheid. Of een nieuwe die je anders nooit had mogen krijgen. “Gebruik dit leven om te weten dat alles wat je doet en alle keuzes die je maakt belangrijk kunnen zijn. Op een goede of slechte manier” Iedere oorlog leidt tot verloren clanmates, tot rouw en verdriet. Maar dat offer kon een goede verandering veroorzaken. Ze sprong naar achteren en glimlachte weer. “Probeer niet te snel dood te gaan!” kwam er nog speels uit, waarna ze terug wandelde naar de groep en zich tegen een van de volwassene aan nestelde, om langzaam weer te verdwijnen in de nacht.

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

Een kitten stapte op hem af. Kittens.. in StarClan. Hij wist dat kittens stierven, maar dat ze ook daadwerkelijk hier tussen de volwassen katten liepen gaf de kater een wrange nasmaak. De arme kinderen hadden nog zoveel gehad om voor te leven, maar het was ze niet gegund. Zou zijn eigen kitten hier rondlopen?

Het kleine witte ding stelde zich voor als Morningkit. Hij had van StarClan cadeautjes gehad en kon nu praten, lopen en zien terwijl zijn broertjes en zusjes dat zelf moesten leren. Er kwam een grijnsje op zijn gezicht. Dat was wel schattig. Ondanks dat Morningkit dus nooit echt oud was geweest. Morningkit schonk hem ook een cadeautje zei ze. Wolfheart buigde iets naar beneden zodat ze bij elkaar konden komen. De kleine neus tikte die van hem aan.

Morningkit schonk hem het leven van mogelijkheid en kansen. Hij voelde hoe kort haar leventje daadwerkelijk geweest was. Toen verschoof het beeld, hij zag Riverclanners lachen en praten. Toen hij in het water mocht kijken zag hij Morningkit daar staan, volwassen. Hij kreeg weer iets nieuws te zien. Morningkit die door een donker gebied sloop, vergelijkbaar met ShadowClan. Een mentor juichde toen ze een kikker ving. Weer andere beelden. Hij zag zichzelf als vader, gelukkig met een nest kittens en een moeder. Een blij gezien. Hij zag hoe hij Gorsepaw wegtrok van de gorge. Hoe Gorsepaw een warrior gemaakt werd, omdat zijn leven gered was die dag. Steeds meer beelden schoten sneller en heftiger voor zijn ogen totdat Morningkit haar neus terug trok. Ademloos en met grote ogen bleef Wolfheart achter. Ze had hem kansen laten zien, kansen die hadden kunnen zijn als hij andere keuzes gemaakt had. Als zij oud geworden zou zijn. Morningkit zei nog dat hij het leven moest gebruiken om keuzes te maken, en dat die keuzes belangrijk konden zijn. Op een goede op slechte manier. Dat had hij zelf al ondervonden. De witte kitten riep nog speels dat hij niet te snel dood moest gaan. "Bedankt Morningkit!" riep hij nog achter haar aan voor ze weg was.

Er was al zoveel verandert in de tijd sinds hij dood was, ondanks dat het nog niet eens zo heel lang geleden was. Het zou misschien niet zijn keuze zijn geweest om een kat die een apprentice de gorge in had gegooid leider te maken, maar daar hadden ze geen keuze in als Starclan zijnde. Dat nam niet weg dat hij niet een leven kon geven dat hopelijk zou helpen een goede leider van Wolfheart te maken.

Hij stapte naar voren toe en hield kort halt voor de warrior. Ze hadden samen tegen de vos gevochten toen in het kamp, hij wist dat de kater een goede warrior was, als hij alleen niet Gorsepaw had gedood, dan was alles anders. "Met dit leven geef ik je de mogelijkheid om de jonge katten van je clan goed te trainen en ze in de juiste banen te begeleiden. Het is aan jou om voor je clan te zorgen, ook de jonge katten." Hij drukte zijn neus tegen die van de kater aan en liet het leven in hem vloeien. Natuurlijk kwam er wat van zijn eigen gevoel mee met het leven, maar ook wat het leven zelf inhield. Na een tijdje trok hij zich terug en liet zijn blik nog een keer naar de kater gaan. "Succes Wolfheart," En met die laatste woorden nam hij zijn plaats tussen de andere starclankatten.

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

De nieuwe kat die naar voren stapte was een WindClanner. Hij herkende de kater, het wat Panthersoul. Ze hadden samen gevochten tegen een vos die toen in het kamp was gedrongen. Dat was het gevecht geweest waarin Bronzemask gedood was. Tinderlight ook.

Panthersoul stapte op hem af en drukte zijn neus tegen de zijne aan. Hij gaf hem de mogelijkheid om jonge katten goed te trainen en ze in goede banen te begeleiden. Het was een mooi leven. Iets dat er voor moest zorgen dat hij voor de clan zou zorgen zoals hij voor zijn eigen kinderen zou zorgen. Hij voelde de emoties van Panthersoul, het leven dat hij geleefd had. De dood die hij gevonden had toen een geïnfecteerde wond hem het leven kostte. Het toedoen van RiverClan. De kater wenste hem succes en nam weer plaats tussen de rest. "Bedankt Panthersoul, ik doe mijn best voor WindClan." antwoordde hij terug voordat zijn blik ging naar de volgende kat.

Ze was al weer een paar moons in Starclan gekomen, maar toch miste ze het om haar clan te beschermen met haar eigen poten. De komst van een nieuwe kat van de windclan verraste haar niet. Silverflight had even mee zitten kijken, maar toch had ook zij gezien dat Wolfheart Gorsepaw de Gors in geduwd had. Hoewel ze het niet goed keurde had de zilverrode poes wel gezien dat het de jonge kater hier beter verging dan toen hij nog onder de levende was. Ze zou de nieuwe leider enigszins vergeven, maar ook niet helemaal. Ze was bij de rest komen zitten die hem een leven mochten geven. Na Panthersoul stond zij op en liep ze richting Wolfheart. 'Wolfheart Met dit leven geef ik je bescherming. Om je clan te beschermen en naar ze te luisteren als ze je nodig hebben.' miauwde Silver en ze drukte haar neus tegen de zijne.

De drang om zijn clan te beschermen drong vanuit haar door naar hem. Het was overweldigend zelfs voor de Starclan poes. Haar vacht begon rechtovereind te gaan staan. Wat Wolfheart nu zou ervaren was de liefde die zij al vanaf haar leerlingtijd voor haar clan had gevoeld en voor een zekere kat. Die drang beletten haar om vrijuit te spreken meer uit angst dat ze niet goed genoeg was. Waardoor ze zichzelf nog meer voor de clan ingezet had. Om andere te willen beschermen voor al het kwaad dat zich buiten de clans rond doolden. Zo kwam ook haar dood ten tonelen. Ze stuurde een leerling weg doordat ze gezien had dat deze angst had voor de Bloodclanner die hun territorium binnen was gedrongen. Ze had vel gestreden, maar had verloren en zelfs na haar dood had ze willen strijden, maar toen was ze hier wakker geworden. Silverflight had geen spijt van haar doel gehad en toen ze terug stapte keek ze Wolfheart nog even aan. 'Houd je clan veilig al lijkt het soms gemakkelijk om andere pijn te doen, maar daar zullen onschuldigen enkel onder lijden. Ga wijs met dit leven om net als met de rest.' murmelde de zilverrode poes nog en draaide zich daarna om, om zich bij de rest van Starclan te voegen en ging zitten. Wat wenste ze dat ze graag weer met hem mee terug had mogen gaan, maar haar plaatst was hier nu. Al was de drang er altijd nog om haar clan te beschermen. De sterren in haar vacht glommen even iets harder toen ze een zachte zucht uiten waarna ze weer gewoon glansde.