Till our last days, I'll be loving you

Gorsepaw zijn fysieke lichaam had een lange reis gemaakt. Sinds zijn ontmoeting met Dewberry had hij weer even moeten zoeken waar hij was gebleven. Op verende pootjes had hij door bloemenvelden gesprongen en de kroonbladeren zaten in zijn vacht, alle kleuren, ook kleuren die hij had nooit had gezien. In StarClan waren geen grenzen meer, maar hij reisde toch naar de sterrenhemel boven RiverClan gebied. En daar spoelde zijn lichaam aan, zijn moeder had hem gevonden. Zijn hart brak en dikke tranen kwamen alweer in zijn ooghoeken. Ze was zo verschrikkelijk verdrietig. En ze was in RiverClan. Hij begreep het nog steeds niet helemaal, maar het was vast beter zo. Ze zouden hem even missen, maar hij had zichzelf uit hun levens verwijdert, zodat zij minder pijn zouden krijgen door hem.
Een ruzie ontketende toen zijn vader hem vond. Hij voelde hun pijn samen in zijn hart. Hij zakte door zijn trillende pootjes en hij legde zijn kop op de grond, kijkend met zijn heldere gele ogen wat er allemaal gebeurde. Dit was de laatste keer dat ze ruzie zouden hebben over hem. Lieve papa, lieve mama, jullie hoeven niet zoveel pijn te lijden. Hij was gelukkig hier. Misschien zouden zij dan ook weer gelukkig kunnen worden.
Maar toen hij Falconpaw zag aankomen en hoe verdrietig hij was. Zijn hartje brak weer. Hij voelde meteen weer de pijn die hij de laatste dagen hevig had gevoeld. Zijn onderlip begon te trillen en na enkele seconden begon hij zachtjes te snikken. Daar had hij wel het meeste spijt van. Hij hield zo ontzettend veel van de medicine cat apprentice. Teveel, zoveel dat het verboden was. En voordat hij het ooit uit had kunnen spreken, had hij ook gezorgd dat hij Falconpaw nooit voor die situatie zou brengen. Snikkend keek hij toe hoe hij achter werd gelaten door zijn vader en beste vriend. Zijn moeder zou nu eerst de tijd krijgen. Hij had alleen gehoopt dat het anders had kunnen gaan, dat ze vrienden konden zijn en dat ze elkaar meer gunden. Maar zo was het nu eenmaal niet meer.

Uiteindelijk kwam hij weer terug in WindClan. Zijn vader haalde hem op samen met Falconpaw en hij zag hun verdriet. En toen kon Gorsepaw het niet meer laten. Hij daalde terug naar aarde en huppelde met zijn kittenpasjes achter hen aan. Maar elke keer als hij hen wilde steunen, ging hij dwars door hen heen. Niemand zou hem opmerken. Hij bestond niet meer voor hen. Een blik viel op zijn lichaam, groter, doffer en magerder dan hij nu was. Zijn gele ogen schitterden angstig, waarna hij het tweetal achterliet. En zo zweefde hij weer terug naar de eeuwige velden.
De reis leek een eeuwigheid te duren. Uiteindelijk werd hij in het midden van het kamp neergelegd. De brem bloeide in de kampmuur, het was alsof het zo had gemoeten. Hij snikte nog zachtjes, kijkend naar hoe zijn geliefden hem kwamen rouwen. Het was zo confronterend, iedereen die hij had achtergelaten. En vooral Falconpaw, die zei dat het hem speet. Hij schudde betraand zijn kopje. Nee, nee. Het was zijn keuze geweest, hij was degene die hem altijd had teleurgesteld. Hij wilde hem troosten, maar het kon niet. Maar zijn hart brak toen hij Falconpaw hoorde zeggen dat hij van hem hield. Hij liet zijn kopje hangen. ‘Ik ook van jou Falcon, zoveel..’ brak hij op een breekbaar, hoog stemmetje. Hij had het gedaan voor hem. En hoewel hij wist dat hij hier goed zat, dat hij hier nu beter zat, kwam de spijt binnen stromen als een ziekte. Een infectie die langzaam zijn lichaam verteerde. Want wat als hij had doorgezet. Wat als hun liefde sterker was geweest dan welke regel dan ook. Oh.. wat als.

- Cheekykit

Cheekykit had altijd met wonderlijke oogjes toegekeken naar elke nieuw lid om mee te spelen. Hij was dan ook super enthousiast dat het een kitten was, omdat de meesten warrior of senior warrior waren. Nu was er nog genoeg tijd om hallo te zeggen, hoewel hij meestal bij de eerste stond te springen. Daarom had hij even gewacht... een dagje dan toch. In de avond werd zijn lichaam het camp in gesleurd. Dat was altijd triestig om te zien. Daarom trippelde hij naar beneden om naast Gorsepaw te gaan zitten. De apprentice in kittenkleren. Cheekykit drukte zijn kleine lijfje tegen dat van de ander en raakte met zijn staartje het neusje van Falconpaw aan. "Je bent heel dapper geweest hoor!", piepte hij met een vrolijke, warme stem.

Zuchtend keek hij toe hoe de katten om hem heen afscheid namen, de hele avond vigil zouden houden. Hij had niet eens door dat een andere kat bij hem was komen zitten, zijn kleine lijfje tegen hem aan duwend. Zijn bekje viel even geschrokken open, dat hij weer fysiek contact voelde. Hij keek opzij en zag een kitten met sterren in zijn vacht. Hij kantelde zijn kopje en keek de vreemdeling aan. Dapper? Hij had het nog niet zo gezien. Meer als laf, als probleem ontwijkend. ‘Ik..’ begon hij eerst aarzelend, waarna hij de kitten aankeek met een iets zachtere blik. Misschien was het wel dapper. Niemand zou meer pijn door hem lijden. ‘Dankjewel.’ Hij keek weer even naar zijn dierbaren, waarna hij zijn oortjes eventjes verdrietig opzij liet zakken. Het maakte dit aankijken alleen niet langzamer. ‘Sorry, ik weet niet wie je bent,’ miauwde hij tegen de kitten. Waarom zou hij hem nu komen steunen? Niet dat het niet gewenst was. Hij wilde altijd wel nieuwe vrienden maken.