[Leader Ceremonie] He lived a good life, and he gave it to you

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

Wolfheart keek naar de kattin die nu naar hem toe kwam. Ze zou hem bescherming geven, om de clan te beschermen en te luisteren als dat zou moeten. Hij knikte voordat ze haar neus tegen de zijne drukte.

Hij voelde hoe ze de clan wou beschermen, hoe ze WindClan veilig wou houden. Het waren gevoelens die hij deelde met haar. Daarna voelde hij liefde, voor de clan en voor de katten die er in zaten. hij kreeg te zien hoe ze was gestorven, vechtend. Een manier waarop hij zelf ook ten onder wou gaan. En nu had hij bijna negen levens gekregen om WindClan mee te beschermen. Zou het genoeg zijn? Silverflight stapte terug en keek hem nog aan toen ze sprak. 'Houd je clan veilig al lijkt het soms gemakkelijk om andere pijn te doen, maar daar zullen onschuldigen enkel onder lijden. Ga wijs met dit leven om net als met de rest.' murmelde de poes voordat ze zich omdraaide en weer bij de rest ging zitten. Hij dacht kort spijt in haar ogen te kunnen zien. Spijt dat ze dood gegaan was? Het was niet niks om hier te zijn, zeker niet als je jong gestorven was en nog veel in je had om te geven. Hij zou haar met alle liefde een van zijn levens schenken, maar dit was tegen de regels. Hij had ook geen tijd meer om na te denken, want de volgende kat kwam uit de menigte.

Ze had haar tijd al een tijd uitgezeten hier in Starclan. Nadat ze Oceanstar een leven had mogen geven, zat ze nu toe te kijken hoe diezelfde kattin een leven doorgaf aan een bruine kater die zich nu in Starclan bevond. De calico kattin flikte eventjes met haar oortjes, terwijl ze wachtte totdat het haar buurt was. Icyrose had vele dingen mogen zien en had spijt van dat ze dingen niet mee had mogen maken. Vooral haar dochter die zich zo groot had gehouden als Medicine Cat, maar ook haar kleindochter die zich nu in Shadowclan bevond. Ze schudde haar kop, daar was het nu niet de tijd voor. Haar ijs blauwe ogen richtte zich op de kater voor haar, terwijl ze in zijn richting liep. Icyrose was altijd al klein geweest, maar nu moest ze daadwerkelijk op haar achterpootjes gaan staan om bij de kater te kunnen komen. "Wolfheart. Met dit leven geef ik je de kracht om te handelen zonder angst of oordeel." Ze tikte met haar snuitje tegen die van hem aan. Met dit leven liet ze zien hoe ze zich groot had gehouden toen ze werd aangevallen door een clangenoot. Ze voelde de pijn weer over haar gezicht glijden, daar waar het litteken zat. Het litteken waarvan ze besloten had om te laten staan hier in Starclan. Whitelion's klauwen gleden weer over haar gezicht heen, maar ook met dit alles, hield ze zich groot en was ze niet bang om te handelen. Icyrose was nooit bang geweest, tot het moment dat de dood dichtbij was gekomen. Maar ook deze angst zou Wolfheart moeten laten varen. Een huivering trok over haar lichaam heen toen ze een stap achteruit ging en weer op alle vier haar pootjes landen. "Misschien ben je niet de eerste keuze van vele van ons, Wolfheart. Maar zorg goed voor onze clan." Ze knikte eventjes en stapte achteruit. Met haar rug naar hem gekeerd zei ze nog: "Laat Lizardpath weten dat we, ik, trots op haar zijn." Voordat ze zich in de menigte voegde en de volgende kat zijn kans gaf.

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

De poes die nu naar voren stapte was al manen dood. Maar hij kende haar wel, van verhalen. Ze was de moeder van Lizardpath. Zij kwam zijn een-na-laatste leven brengen. Wolfheart boog wat naar haar toe, ze was een kleine poes. Icyrose gaf hem de kracht om te handelen zonder angst of oordeel. Een leven dat hij goed kon gebruiken, maar ook een leven wat een slechte keuze zou kunnen opleveren. Het was aan hem wat hij er mee zou doen.

De poes liet een aanval aan haar zien. Nagels kraste over haar ogen en hij voelde de stekende pijn alsof het hem nu gebeurde. Toen hij zijn ogen weer kon openen zag hij Whitelion staan. Ondanks dat het pijn deed voelde hij dat ze zich groot hield, ze verbeet de pijn. Alsof ze dit moest dragen voor heel WindClan. Was dit wat zijn leven in zou houden? Iets dat hij zou moeten doen? Toen ze terug stapte ging de huivering die door Icyrose trok ook door hem heen. Ze zei dat hij niet de eerste keuze van velen was, maar dat hij goed moest zorgen voor WindClan. "Dat beloof ik je, Icyrose." zei hij tegen de poes toen ze omdraaide en weg liep. "Laat Lizardpath weten dat we, ik, trots op haar zijn." sprak ze nog voordat ze zich tussen de anderen voegde. Hij knikte nogmaals, al zou ze dat niet zien. Wolfheart liet een diepe zucht klinken. Nog één leven te gaan. Maar de volgende kat die naar voren stapte om het leven te geven, lieten de tranen in de kater zijn ogen springen.

Dit was het lot, en het lot werd niet in vraag gesteld. Cootkit hield zich op de achtergrond, een beetje verscholen bijna, terwijl acht anderen één voor één naar voren gingen en de kater hun leven schonken. Hij was niet nerveus. Misschien was hij te jong om dat gevoel te snappen. Maar toen het zijn beurt was, keek hij wel degelijk op naar de kater met grote, hoopvolle ogen. Het katertje stapte naar voren met snelle pasjes; hij rende niet, maar nam zijn tijd. Zijn grote kittenblauwe oogjes keken op terwijl hij dichterbij liep, steeds dichter. Hij stopte niet toen hij op een afstandje stond. Hij liep verder, verder, verder.. Tot Cootkit zijn kopje in de warme borstvacht van Wolfheart kon duwen. Voor het eerst ademde hij de geur van zijn vader in; een machtig moment voor beiden. "Papa..", piepte hij uiteindelijk, zijn stemmetje schor van emotie.

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

Het deed zeer. Zoveel zeer. Met zijn nieuw gevonden emoties over verlies, de liefde van een moeder en andere dingen keek hij naar het kleine ding wat op hem afstapte. Rustig, hij nam zijn tijd. Het was een vreemde gewaarwording, hij had de kitten immers net nog gezien. Voordat hij was vertrokken was hij stil geboren bij Amberstorm. Hij had het niet aankunnen zien, was snel mos gaan halen en had toen de benen genomen om een luchtje te scheppen wat in dit geresulteerd had. Was dit dan StarClan's lot? Het lot was ze hem in de poten hadden gelegd?

De kitten stond nu voor hem en voorzichtig legde Wolfheart zich neer op zijn buik. Hij strekte zijn poten en verwelkomde de kleine kitten. Het kleine ding nestelde zich in zijn borstvacht en hij liet liefdevol zijn tong over het kopje gaan. "Papa.." piepte Cootkit. Niemand had hem ooit papa genoemd. Hij had nog nooit kinderen gehad voor Cootkit. Maar dit gevoel was zo anders, zo puur. Hij had een verantwoordelijkheid. Iets dat hij waar moest maken. WindClan moest een betere plek worden, voor kittens zoals Cootkit. "Oh kindje, mijn baby.." mauwde hij zacht, zijn stem dik van de emoties. Wolfheart sloeg zijn poot om hem heen. "Wat zal mama blij zijn als ze weet dat je hier bent." stille tranen rolde over zijn wangen heen. "We missen je nu al zo erg, zo veel.." Ondanks dat Cootkit eigenlijk net overleden was, hij had zoveel gehad om nog voor te leven. Zoveel om te geven.

Hij voelde zich warm en geliefd en beschermd. Gevoelens die de kitten vreemd waren; niet omdat hij geen ouders gehad had om het hem te geven, maar omdat hij te vroeg gestorven was om ze te krijgen. Cootkit spinde zachtjes. Maar hij had een taak hier; de woorden van zijn vader waren mooi en warm en het bewijs dat dit zijn lot was, en dat dat lot goed gekozen was. Het witte katertje wurmde zich lichtjes los, maar niet heel veel - net genoeg dat hij zijn lichaampje kon uitstrekken om zijn neusje tegen de veel grotere snuit van Wolfheart kon plaatsen. "Ik geef jou hoop.", mauwde hij zachtjes, een kleine glimlach, zijn kittenblauwe oogjes groot en onschuldig. En hij duwde zijn neusje tegen die van Wolfheart en stuurde het leven door, zijn ogen nog steeds open terwijl hij de reactie van zijn vader bekeek en bestudeerde.

Het leven bestond niet uit herinneringen, zoals bij sommige anderen. Het was een stroom van gevoelens, puur en onaangeroerd, zoals enkel een kitten kon hebben. Geen vooroordelen, geen eerdere bittere ervaringen. Enkel de pure hoop dat dit leven goed zou worden, dat licht altijd volgde na het donker, dat de regen altijd ooit zou stoppen. Het zou hem hopelijk de kracht geven om verder te gaan, om voor zijn siblings te zorgen, om de clan waarin hij had kunnen leven een goede en sterke clan te maken. Hoop om de toekomst een waardige plaats te maken. En dan zou Cootkit met trots toekijken naar zijn ouders en zijn familie en dan zou hij weten dat ze hun lot goed volbracht hadden.

Want ooit zouden ze hier terug samenkomen, als één familie, voor altijd in Starclan met sterretjes in hun vacht.. Maar voor nu trok hij zijn snuitje terug, zijn grote kittenblauwe ogen gevuld met hoop, een klein glimlachje om zijn lippen. "Wolfstar.. Ik ben trots op je, papa.", mauwde hij met zijn hoge stemmetje, woorden die Wolfstar misschien ooit tegen hem gezegd zou hebben als hij de kans had gekregen om de trots te verdienen.

"Zorg goed voor mijn siblings..", kon hij nog snel zeggen, voor zijn tijd erop zat, voor Wolfstar naar de aarde moest terugkeren. Hij zou veel uit te leggen hebben. Maar Cootkit vertrouwde erop, zoals een zoon zijn vader met zijn leven zou vertrouwen. Dit was het lot. Het zou goedkomen.

WOLFHEART

May I stand unshaken
Amid, amidst a crashing world

Het was zo fijn. Om eindelijk Cootkit in zijn poten te kunnen houden. Hij was veilig hier, dat wist hij zeker. Toen werd er gewurmd in zijn poten en hij liet de grip op zijn zoon iets los. Die keek hem aan en drukte toen zijn neus tegen de zijn. Hij gaf hem hoop. Geen verhaal, geen uitleg. Hij gaf het gewoon.

Het gevoel wat hem overspoelde was zo puur en zo eerlijk. Het gaf hem het gevoel dat alles goed kwam, dat er altijd hoop was. Het maakte niet uit hoe donker de nacht was, de zon zou altijd opkomen. Hij wist het zeker door Cootkit. Hij stapte achteruit toen het klaar was. Het liefste kleinste glimlachje stond op zijn zoon's gezicht. Hij glimlachte terug. Hij sprak hem aan met zijn nieuwe naam. Cootkit was trots op hem. "Maar ik ben nog trotser op jou, Cootkit." zei hij toen tegen hem. Hij wou nog een tijd met zijn zoon spenderen. Hem vertellen dat hij van hem hield, vertellen over zijn moeder die hij niet had kunnen zien. Maar hij voelde dat de tijd begon te dringen. De ceremonie was afgelopen, katten keerden terug naar hun eigen dingen.

"Zorg goed voor mijn siblings.." wacht. Ho. Siblings? "Siblings, hoe bedoel je? Er zijn er meer? Heeft Amberstorm-" zijn stem viel weg, zijn poten werden wazig. Hij zag het beeld van Cootkit vervagen met elke keer dat hij knipperde. Hij kon nog net één keer goed kijken voordat het beeld van StarClan vervaagde en hij wist dat hij zo wakker ging worden in de grot van de highstones. Met zijn neus tegen de steen.