Communing with nature

De vrijheid om te gaan en staan waar je wilde in het oh zo prachtige shadowclan territory hervonden glipte de grote kater door het dikke struikgewas. Eindelijk had hij weer wat ademruimte na voor dagen lang vast geboeid te zitten in het kamp waar er zijn alleen al zijn maag tegenwoordig deed omdraaien. Het voelde goed, weer naar buiten kunnen zonder zich zorgen te maken over zijn dochter's of Rude's leventjes, zonder zich zorgen te maken om iedereens leven. Voor nu kon hij weer eventjes de zoete smaak van vrijheid op zijn lippen proeven, van een tijd voor Bloodclan, een tijd waarin de kater nog kon genieten van de simpele dingen als de naaldbomen om hem heen, het gezelschap van zijn clangenoten zonder een donkere wolk van zorgen over hun kop. Hoewel de kater altijd geprobeerd had deze wolken te doen vervagen, geprobeerd had de sfeer licht te houden, het was maar een poot vol aan katten waarbij dit ook daadwerkelijk leek te werken. Maar goed, die tijd was nu achter hen, waar het thuis hoorde, ver weg niks meer dan een vage herinnering achter in je kop. Voor nu kon hij genieten, genieten van de bomen om hem heen en het stroompje water voor hem dat langzaam in zicht kwam, genieten van de vogeltjes die luidruchtig de ochtend aankondigde en zeker genieten van de gewone dag van jagen en patrouilles die hem te wachten stond, een normale dag zoals hij deze de afgelopen maan gemist had.

                                                   [Settleddust]

Waar bleven de momentjes voor zichzelf? Het leek alsof hij de hele dag brandjes aan het blussen was. Een meningsverschil hier, een onzekere kat daar, een patrouille die terugkeerde met nieuws, patrouilles die hij eropuit moest sturen, trainen met zijn apprentice, de grenzen controleren, jagen voor zijn clan. Er leek geen einde aan te komen. En buiten dat was er ook nog eens een leider die overal spoken zag, wantrouwen in ieder clangenoot. Settleddust moest bewijzen dat hun clan loyaal was, hun héle clan. Maar hoe deed je dat? Hij zag de spoken niet. Iedereen deed hun taak, er waren geen problemen meer. Waarom was Acornstar zo... bang? Hij schudde de gedachte weg, want hij liet juist op dat moment een salamander tussen zijn klauwen door glippen. Hij vloekte binnensmonds, waarna hij geïrriteerd een keer naar de hemel keek. En dat was nog lang niet het eind van zijn problemen. Zijn blik ging richting Fourtrees. Seamist.. hoe zou het met haar zijn? Nee, focus, Settled! Hij dook weer in een jachthouding en begon richting de stroom te sluipen. Misschien was er nog meer prooi die naar water zocht nu de temperaturen stegen. Maar geen prooigeur kwam in zijn mond, slechts die van een clangenoot. Settleddust kwam overeind uit zijn houding en keek de grote, grijze kater voor een seconde aan. ‘Bluejay,’ groette hij de kater vrolijk, waarna hij rustig richting hem liep. ‘Hoe is het ermee?’ miauwde hij met een glimlach.

De stem van Settleddust deed de kater opkijken, deed hem kort grijnzen zoals hij altijd deed "Aaah Settleddust" begroette Blue de iets jongere kater, die al gouw vroeg het met hem ging. De warrior haalde zijn schouders kort op "Z'n gangetje man, maar wel veel beter nu die parasieten eindelijk weg zijn" zijn antwoord gesproken op  een simpele toon terwijl  zijn diepe blauwe op de deputy gevestigd waren. "Werd gek in het kamp, voelde me net een queen joh' grappend liet hij duidelijk  merken dat hij zichzelf wel heel grappig vond door kort te grinniken, door een glinstering van zelf lol in zijn ogen.   Kort bleef zijn blik op settled, de deputy had behoorlijk veel gewicht op zijn schouders gokte de zilveren kater, zeker met de nu wel heel onvoorspelbare leader die volgens Blue geesten begon te zien hoor. Hoewel hij soms Bluekit ook het kamp uit wilde pleuren bleef dit ook werkelijk doen iets wat de kater nog in zijn stoutste dromen niet zou durven te doen, niet zou kunnen doen. Niet omdat ze bang was te vechten in ieder geval, maar goed, zich hier nu druk om maken was niet iets wat de twee nu echt konden gebruiken, er hing immers een behoorlijk vredige sfeer rond hen nu, dit meteen verwoesten stond niet echt hoog op zijn agenda at the moment. "Dussss deputy huh" mauwde de zilveren kater, zijn grijns nog altijd op zijn snoet vast geplakt "Ik heb je nog niet eens gefeliciteerd joh, lekker bezig man"  feliciteerde hij de jongere kater vriendelijk, relaxed.

Nou. Poah. Die Bluejay viel direct binnen. Hij leek eindeloos optimistisch, wist er een positieve draai aan te geven. Grapjes maken over een moeilijke tijd. Ja, waarom ook eigenlijk niet? Het was nu over. Ze hadden het er veel erger van af kunnen brengen. Maar ze konden er niet eindeloos over lachen. Er waren serieus slechte dingen gebeurd, dingen die voor eeuwig een litteken op Shadowclan zouden achterlaten. Maar ja, Bluejay leek er prima mee weg te zijn gekomen en daar was hij blij om. Ze konden wel een beetje humor en positiviteit kunnen gebruiken. Maar de kater feliciteerde hem nog. Een beetje lacherig keek hij naar de grond. Ja, het was een grote eer. En eerst had hij het ook zo gezien, als iets wat hij zou kunnen, wat hij dacht dat hij goed zou kunnen. Maar de rang bleek nu een veel grotere uitdaging te zijn. Nu Acornstar zo... Acornstar was. ‘Dankjewel,’ miauwde hij met een vriendelijk knikje, een beetje trots op zijn gezicht forcerend. Maar hij wilde niet liegen tegen zijn clangenoten. Niet nóg iemand, nóg meer leugens. ‘Maar het is niet makkelijk, dat kan ik wel stellen,’ miauwde hij, waarna hij zijn poot langs zijn slaap streek. Ja, het was echt zichzelf in bochten wringen waarvan hij niet dacht dat het mogelijk was. Hij had altijd opgekeken naar Acornstar, dat hij een geweldige deputy was. Maar dat leek alweer zó lang geleden.

Bluejay leek zijn gedachten te kunnen lezen. Deze kater, hij leek altijd zo nonchalant, zo laks. Maar hij was intelligenter dan hij zich voordeed, dat kon hij vast geloven. Settleddust keek de kater aan en wist net een glimlachje over zijn lippen te krijgen. Hij benoemde direct Acornstar. Natuurlijk, dat was de bron van hun problemen. Nou ja, problemen. Acornstar deed vast in zijn mening het beste voor de clan, het was alleen niet wat Settleddust op dit moment het beste vond. Om keihard te zijn, nieuwe regels te maken, strenger. Het waren nog altijd clangenoten, geen vijanden. En ze moesten op elkaar kunnen bouwen, niet om je schouder te hoeven kijken. En dat was nog maar één van de weinige dingen die hij aan zijn kop had. Maar Bluejay relativeerde. Hij zuchtte en knikte. ‘Natuurlijk, we moeten deze periode even doorkomen. Acornstar zal snel genoeg inzien dat het niet zo erg is als hij denkt,’ miauwde hij met een glimlachje. Daarna knikte hij wat verlegen naar de grond. ‘Dankjewel, Bluejay,’ miauwde hij. Hij keek de kater weer aan. Hij was een tank, dat kon je wel stellen, maar onder al dat pluis zat een gevoelige jongen. Je zag het in hoe hij omging met die vurige kitten van hem. ‘Maar we worden nu allebei een dagje ouder. Bluekit is bijna apprentice, of niet?’ miauwde hij met interesse naar de kater. Hij was zelf nu ook vader, al wist niemand het. Hij wilde weten hoe het voelde, hoe hij zich voelde daarbij. Of hij trots was, of dat hij dacht dat de tijd verdween, of hij ergens spijt van had. Hij wilde het ook een beetje meemaken, al was het op een afstandje.

Settleddust gaf hem even een bemoedigende glimlach. Alles op zijn tijd. Het wereldje was nou even vreemd, maar ze waren in elk geval weer vrij. Bloodclan zou niet snel weer over hun grenzen durven stappen. Gelukkig werd het gesprek al snel luchtiger en ging het over zijn dochtertje, de gekke wildebras. Hij miauwde dat hij er nog niet klaar voor was. Poeh, hij zou niet weten. Hij glimlachte toen hij erover sprak, over de honden, over Bloodclan. ‘Geen zorgen, alles is uiteindelijk op zijn pootjes terecht gekomen,’ miauwde hij vrolijk. ‘Dus apprentice worden zal een piece of cake zijn in vergelijking met dit,’ miauwde hij. En zo ging het immers voor iedere kitten. Ze werden apprentice, daarna warrior. En voor je het wist was het weer zover. Dan had je verantwoordelijkheden en zou je je eigen leven beginnen, misschien je eigen gezin. Maar hij grapte vervolgens dat hij medelijden zou krijgen met degene die haar zou moeten trainen. Hij lachte met hem mee en zijn groene ogen twinkelden. ‘Iemand zal zijn poten aan haar vol hebben,’ grinnikte hij. Ja, stiekeme avontuurtjes naar buiten, en ze had nogal een grote mond. ‘Maar ik weet zeker dat Acornstar een goed slachtoffer voor haar zal uitzoeken,’ sprak hij, terwijl hij zijn schouder even tegen hem aanduwde. Hij zou zo niet weten wie, maar er waren zat ervaren warriors. Oude warriors. Misschien Hazelnut, die knorrepot zou misschien nog wel wat van Bluekit kunnen leren.