Under Hokusai’s Great Wave

Het donkere woud met zijn hoog reikende stammen verdween op de achtergrond. Net als de zure geur van naaldbomen. In de plaats daarvan vulde Rudepaw’s roze neus zich met de al bekende geur van water. Bij het kreekje bleef de jonge Apprentice staan. Zijn zintuigen zeiden hem dat er niemand was. Hij staarde even naar het stille wateroppervlak. Witte wolken reflecteerden op het water dat anders zo donker was. Het wateroppervlak rimpelde amper, zo stil dat het er was. Toen zette Rudepaw een eerste witte voorpoot in het koele water en huiverde lichtjes. Hij moest zijn zinnen op iets anders kunnen zetten dus hij kon maar eens proberen pootje te baden. Had iemand hem niet gezegd dat dat helend was voor lichaam en ziel? Nou, dat was waarschijnlijk een lading dassenkeutels maar hij nam het aan als excuus voor zijn zwempartijtje. Zijn tweede voorpoot volgde zijn eerste en weldra zat hij tot zijn buik in het water. De kater trok zijn bovenlip op. Hoe geraakte je vooruit in dit verdomde, wijde water?
{ SILENTPAW & OPEN }

Silentpaw had een vrije dag van Darktrail gekregen omdat de jonge warrior op grenspatrouille moest en daar Silentpaw niet bij had kunnen gebruiken. Silentpaw was er echter niet rouwig om dat ze niet hoefde te gaan jagen en met een snel knikje had ze zich uit de poten gemaakt. Ze was blij met haar nieuwe mentor en ze was ook blij met de trainingen die ze samen met hem had, maar ze vond het ook wel eens fijn om gewoon haar eigen ding te kunnen doen. En dus rende ze door het woud en merkte al snel op dat de temperaturen op begonnen te lopen. Ze veranderde van koers en rende in de richting van the Little Creek. Toen ze daar eenmaal aankwam, boog ze zich naar voren zodat ze wat kon drinken. Ze liet haar blik naar opzij gaan… en zag daar Rudepaw die tot aan zijn buik in het water stond. Silentpaw trok kort met haar oortje en twijfelde, maar liep uiteindelijk toch op Rudepaw af en ging achter hem staan. “Waarom ben je dat aan het doen, Rudepaw?” vroeg ze zachtjes aan hem. “Raak je soms oververhit van de warmte?”

Het puntje van zijn staart zweefde in de warme lucht, het water mijdend. Rudepaw kon zijn poten door het blauwgroene water zien. Met deze houvast waadde hij wat dieper in het water tot hij een zwart-witte poes naar de oever zag wandelen. Zonder een geluid te maken keek Rudepaw toe. De poes was Silentpaw. Ze deelde samen een den en buiten het feit ze dezelfde kleuren deelden op hun vacht, kende hij haar nauwelijks. Blijkbaar merkte de poes hem niet op want ze boog zich naar het water om er van te sippen. Toen kruiste haar blik die van hem en liep ze op hem af. "Waarom ben je dat aan het doen, Rudepaw? Raak je soms oververhit van de warmte?" Haar stem klonk zacht. Nee, de warmte deerde hem niet. Zijn gedachten daarentegen... "Ik heb geen last van de warmte.." Antwoordde Rude terwijl hij zijn blik naar op water legde. "Ik ging zwemmen." Hij hief zijn voorpoot op uit het water. "Of dat was de bedoeling." Een sterke Warrior was vaardig in alle elementen. Waarom moesten enkel Riverclanners het zwemmen bezitten? Water was niet bepaald aangenaam maar Rudepaw ging toch echt leren hoe dit allemaal in elkaar zat.

Het antwoord was op zijn zachtst gezegd niet wat Silentpaw had verwacht en even keek ze met stomheid geslagen naar hem. Ze richtte haar blik weer op het water en daarna terug op hem. Diep vanbinnen was ze naast verlegen ook behoorlijk avontuurlijk aangelegd en het idee dat ze het zwemmen kon beheersen zoals RiverClanners dat konden, leek haar wel een voordeel. En ze wilde voor één keer eens niet de voorzichtige, saaie mus uithangen. “Ik doe mee,” zei ze op een zachte toon tegen hem en maakte daarmee al een keuze voor zichzelf voordat ze zich helemaal terug kon trekken van het idee. Ze wist niet wat Darktrail hiervan zou vinden, maar hij was er nu niet om zijn opinie aan te vragen en ze was niet alleen. Rudepaw en zij konden elkaar helpen als het echt fout zou gaan, al zei een stemmetje in haar achterhoofd dat ze niet veel voor elkaar konden betekenen als het er echt op aan zou komen. Ze waren hier beiden behoorlijk onervaren in; Silentpaw nam tenminste toch aan dat Rudepaw dit nog niet eerder had gedaan. Ze legde haar twijfelende gedachten echter het zwijgen op door demonstratief een paar stappen naar voren te doen. Haar poten raakten het water en een zachte huivering trok door haar heen, maar algauw waadde ze zich net zo diep als Rudepaw en omdat ze tamelijk groot was voor haar leeftijd wist ze haar kopje hoog boven het water uit te houden. “Oké, wat nu?” mompelde ze naar hem.

Eigenlijk vond hij dit helemaal niet prettig. Het water maakte zijn vacht zwaar en plomp. Het plakte volledig aan zijn lijf. Rudepaw plaatste zijn voorpoot weer in het water, toch echt vastberaden om verder te raken dan waar hij nu stond. Zijn oren wiebelde verbaasd toen Silentpaw zacht zei dat ze mee deed. Voorzichtig zette de poes een stap in het water en huiverde even, daarna waadde ze dieper. Rudepaw wist niet helemaal wat hij hiervan vond. De poes was hem niet tot last en had haar zelf uitgenodigd op deze niet erg Shadowclan-achtige activiteit. Het kon dus geen kwaad. Rudepaw stribbelde niet tegen en wachtte tot ze even diep als hem stond. "Oké, wat nu?" Mompelde Silentpaw. "Nu volgen we onze instincten." Grijnsde hij moedig en hij waadde nog wat verder tot zijn poten de bodem niet meer konden raken. Vanzelf begon hij zijn poten naar voor en dan naar achter te bewegen. Zijn kopje bleef echter niet lang boven water en hij probeerde het zo recht mogelijk te heffen om toch nog aan het oppervlak te raken. Echt succesvol was het niet en hij voelde het water zijn lichaam naar beneden trekken. Weldra was hij kopje onder. Met een gehaaste beweging wist hij zijn lichaam te keren en terug naar het ondiepe te waden. Eens zijn kop terug boven water was, blies hij een grote adem lucht in en schudde hevig zijn kop. Er was nog werk aan...

Onderwerp: Re: Under Hokusai’s Great Wave