[Silentpaw] Testing the waters

Het moest nog een beetje bezinken dat ze weer vrij in het territorium kon lopen, maar hetgeen wat nog het meest moest landen was dat het veilig was in het territorium. Pepperpaw schrok op van elk geluidje wat ze hoorde, elk takje wat kraakte. Hadden ze echt alles wat Bloodclan was uit het territorium verjaagd? Met haar verse littekens, moest ze toegeven dat ze Bloodclan ondertussen doodeng vond. Maar gelukkig was ze nog niks angstaanjagends tegen gekomen in haar tocht naar de kleine kreek. Ze legde het mos wat ze mee had genomen even neer om zelf wat te drinken. Ze legde zichzelf neer aan de oever en likte wat water op. Als ze uitgedronken was, zou ze wel water meenemen naar het kamp.

Het voelde vreemd aan om door het woud te kunnen lopen zonder de hele tijd over haar schouder te kijken. Haar vader was de eerste keren nadat ze apprentice was geworden met haar meegegaan, maar op een gegeven moment had Silentpaw besloten dat ze geen angst meer wilde kennen en was ze er alleen op uit gegaan. Haar vader was erg beschermend over haar en met zijn luchtige houding en grapjes had hij voor verlichting gezorgd tijdens heel het gedoe met BloodClan. Silentpaw was dan ook minder bang dan katten die direct met de BloodClanners te maken hadden gehad. Ze hadden haar tot dusver met rust gelaten, maar dat kwam omdat haar vader elke beweging volgde en er voor haar was. Hij was een robuuste, gevaarlijk uitziende tom cat, zeker met de littekens die zijn gezicht ontsierden. Hij had echter een hart van goud, maar niet tegenover diegenen die zijn familie pijn wilden doen. Gelukkig waren zowel Silentpaw als haar vader en moeder tamelijk met rust gelaten en had Silentpaw om die reden niet echt iets te vrezen gehad, maar ze wist dat er katten waren die het zwaarder te verduren hadden gehad. De she-cat liep in de richting van the Little Creek, waar ze algauw de geur van Pepperpaw rook. Ze volgde haar Clanmate naar het water en glimlachte voorzichtig toen ze de flame point een eindje verderop zag. Ze zag aan de gespannen houding van Pepperpaw dat zij duidelijk wel nog last had van angst en even ging er een steek van medelijden door haar heen. Zo duidelijk mogelijk kondigde ze haar aanwezigheid aan en ging naast de flame point zitten. “Het is al goed, Pepperpaw,” sprak ze op een zachte toon. “Ze zijn weg. Het is voorbij.”

Pepperpaw had het zwaar gehad toen Bloodclan het kamp overheerst had. Orchis had een litteken op haar pootkussen gemaakt, Satsui had haar geprobeerd op te eten en Shade had haar de medicine cat den uitgesleurd en bijna vermoord omdat ze haar kind kwijt had. Terwijl de wonden nu heelden, hadden de mentale littekens veel meer tijd nodig om iets te genezen in haar psyche. Ze schrok wat op toen ze een stem hoorde en kukelde bijna voorover de stroom in, maar ze wist zich nog net schrap te zetten met haar achterpoten in de zachte aarde om te voorkomen dat ze daadwerkelijk viel. Ze krabbelde wat overeind toen ze een mede apprentice herkende, geen gevaar, zoals ze eigenlijk had moeten verwachten. "Oh hey Silentpaw," ze keek wat beschaamd weg bij haar observatie. "Ik weet het.. maar.. ik kan het niet helemaal loslaten.. alsof ze er toch misschien stiekem nog zijn.. ofzo. Ik weet wel dát ze er niet zijn, maar zo voelt het niet," bekende de flame point apprentice aan haar clangenoot.

Silentpaw voelde een nieuwe steek van medelijden door zich heengaan toen ze zag dat de flame point ontzettend schrok van haar begroeting. Ze had de she-cat natuurlijk niet willen laten schrikken, maar dezer dagen leek het onvermijdelijk te zijn voor de flame point om nergens van te schrikken en Silentpaw wist niet goed wat ze kon doen om het te verhelpen. Ze besloot dat een stevig gesprek vast wel wat kon helpen en wilde er dan ook zijn voor haar Clanmate. En dus schoof ze de taken die ze had willen doen naar de achtergrond en ging naast haar Clanmate zitten, luisterend naar de woorden die ze sprak en knikkend omdat ze het begreep. Pepperpaw had natuurlijk veel meer meegemaakt dan Silentpaw, al had Silentpaw voor het grootste deel in de nursery gezeten en had ze dus niet precies meegekregen wat de flame point allemaal had moeten doorstaan. Ze wilde dat echter niet gaan ophemelen voor haar Clanmate en dus besloot ze om het anders aan te pakken. “Ik begrijp wat je bedoelt,” zei ze. “Maar ik denk dat je ook naar de positieve dingen moet kijken. ShadowClan begint hun geur stukje bij beetje te overheersen, het Clanleven kan weer opgepakt worden en je kunt vrij door het territorium wandelen zonder steeds zo’n BloodClanner die met je mee wilt gaan. En ik denk ook dat jij zeker niet de enige bent die dat gevoel heeft en die nog niet helemaal gerust door het territorium loopt. Zelfs ik ben behoedzamer en dat wil al wel wat zeggen.” Ze glimlachte. “Weet dat je altijd bij me terechtkunt als je over bepaalde ervaringen wilt babbelen.”

Een zachte glimlach verscheen op Pepperpaw’s lippen bij Silentpaw’s opbeurende praat. Stevige praat, maar wel realistisch. Haar blik zakte eventjes kort naar de stroom voor haar, haar eigen reflectie in zich opnemend. Bloodclan was weg, prentte ze zichzelf in, Shadowclan was terug en sterker dan ooit. Onder het leiderschap van Acornstar zou er niks gebeuren. ”Je hebt gelijk,” gaf ze toe met een zachte glimlach, ”ik denk dat iedereen wel spoken over zijn schouder heeft op het moment. Zoiets moet slijten.” Het vertrouwen moest weer groeien, de wonden moesten helen zowel fysiek als mentaal. Ze voelde zelf de littekens aan haar buik nog steeds trekken en haar buikvacht was nog niet helemaal terug. Wat was ze blij dat die katten in ieder geval weg waren. ”Het laat wel zien dat we sterk zijn als Shadowclan.. dat we hiervan weer kunnen terug stuiteren.”

Silentpaw voelde dat haar eigen glimlach breder werd toen dat ze zag wat voor een effect haar woorden hadden op Pepperpaw. Het was altijd aangenaam om te zien dat je een Clanmate kon opbeuren door een paar woorden te zeggen. En haar woordkeuze was niet zomaar uitgekozen, puur om de flame point op te beuren; ze waren gekozen omdat ze gebaseerd waren op de realiteit. Het werd beter. ShadowClan had hun vrijheid weer teruggewonnen en BloodClan verdreven. De wonden moesten nog helen, maar over een tijd zou dat ook een stuk beter zijn en dan zou elke Clan weten dat ze met ShadowClan niet konden sollen. Silentpaw gaf een knikje toen Pepperpaw haar gelijk gaf en vervolgens een opmerking maakte over hoe iedereen zich momenteel moest voelen. “Precies,” zei ze met een glimlachje. Ze gaf een knikje toen Pepperpaw haar volgende opmerking maakte. “ShadowClan heeft veel obstakels overtroffen door hun vrijheid terug te winnen. Het laat inderdaad zien dat we een sterke Clan zijn. Ik denk niet dat het snel zal gebeuren dat we nog eens uitgedaagd worden. Bovendien zijn we nu voor een volgende keer een stuk beter voorbereid en worden we met elke ervaring ook rijker aan kennis. Ik denk niet dat we hoeven te vrezen dat ShadowClan binnen de kortste keren uit het woud gedreven zal worden.” Ze glimlachte opgewekt. En dat voelde heel goed aan!

De woorden van Silentpaw waren bemoedigend. Het was fijn om een clan te hebben waar je op kon vertrouwen. Daarom waren ze een clan, daarom waren ze Shadowclan en dat mocht ze niet vergeten. Ze rechtte haar rug wat en zette haar voetjes wat steviger neer op de grond. ”Nou, als we dit overleefd hebben, kan het niet erger worden, dus we moeten maar zien dat Shadowclan een kracht is waar rekening gehouden mee moet worden,” miauwde Pepperpaw, instemmend met Silentpaw, ”En dat gaat onder Acornstar zeker lukken.” Een klein stemmetje knaagde aan haar hoofd, fluisterend dat haar vader het juist verpest had. Maar daar moest ze niet over nadenken. Dat was nu niet belangrijk.

Onderwerp: Re: [Silentpaw] Testing the waters