Hop on [Training]

_{Shrimppaw volgde Sagepaw zo snel als ze kon. Ze had spanning in haar buikje en in haar kop speelde meerdere enge scenario's af. Maar als het echt heel erg was, dan zou ze Sage wel terug sturen om Coyotespirit te gaan zoeken. Voor nu kon ze het nog wel alleen aan. Hoopte ze, tenminste. Doordat ze nog een pakketje in haar bekje had - wat niet telkens uit elkaar mocht vallen - was ze ietsje langzamer dan de Apprentice voor haar, maar na een tijdje kwamen ze toch aan. Stormlight lag op de grond en zag er alles behalve goed uit. Hij miauwde wat over niet hard roepen, dus Shrimp zorgde ervoor dat ze stilletjes dichterbij kwam. 'Blijf maar rustig liggen, Stormlight,' murmelde ze op een zachte toon nadat ze het pakketje had neergelegd. Ze bekeek zijn wonde en moest haast haar best doen om geen vies gezicht te trekken. Al dat bloed... Ze schudde haar kopje om zichzelf erover heen te zetten. 'Ik ga wat Goudsbloem fijn kauwen en dat op je wonde doen, oké Stormlight? Het kan eventjes prikken,' waarschuwde ze de kater zachtjes voor ze wat van de gouden blaadjes in haar bekje deed, fijn kauwde, en vervolgens op de wond drukte. Ze merkte dat hij het ook erg warm had, dus draaide ze naar Sagepaw. 'Sage, kan jij wat nat mos gaan zoeken bij de rivier?'}

Gelukkig was haar mentor op dezelfde locatie blijven liggen. Anders had ze de hele Highlands mogen afzoeken. Sagepaw was blij dat ze de gewonde kater aan Shrimppaw kon overlaten. Haar eigen kennis van wonden was namelijk een dikke nul. Toen ze peilde naar Shrimppaw's reactie over de wonde, kon Sagepaw zien dat ze haar kop lichtjes schudde van afgunst. Of ze dacht dat het afgunst was. Dat was geen goed teken. Maar ze knikte alsnog hevig toen Shrimppaw vroeg of ze wat nat mos kon halen bij de rivier.

Met gehaaste passen rende ze door het hoge gras dat kietelde aan haar poten. Ze bleef hetzelfde tempo aanhalen, haar ademhaling proberende onder controle te houden. Het was een flink eind naar de rivier en toen ze bij het glanzende water aankwam, boog ze haar hoofd en waadde langs de oever. Haar blauwe ogen zochten naar een wirwar van groene slierten. Enkele rotsen aan de waterkant waren bedekt met een groene laag. Mos. Onhandig trok ze wat van het mos los met haar tanden tot ze dacht dat het voldoende zou zijn. En zo zette ze haar pas weer verder richting het hogere plateau van de Highlands.

_{De kater had zichtbaar pijn, maar gelukkig bleef hij wel bij bewustzijn. Shrimppaw probeerde zo zachtjes mogelijk te doen, maar ze kon helaas niets aan het prikkende gevoel doen. Hopelijk zou het snel vervagen en zou de fijngekauwde goudsbloem juist voor verlichting van de pijn zorgen. Ze bedacht zich toen dat ze ook heel goed papaverzaadjes mee had kunnen nemen tegen de pijn, iets wat het meest standaard pijnverlichting was. Hoe stom dat ze dat was vergeten, dat had juist kunnen helpen nu. Shrimppaw haalde gefrustreerd door haar eigen vergetelheid adem, maar ze ontspande weer een beetje toen ze Sagepaw zag opduiken. Zo te zien had ze nat mos meegebracht, dus dat was in ieder geval weer een stap de goede kant op. Shrimppaw knikte de andere Apprentice toe en nam het mos over, wat ze voorzichtig op Stormlight's voorhoofd legde. 'Ik hoop dat dit een beetje helpt voor de warmte,' murmelde ze zachtjes, meer tegen zichzelf. Daarna pakte ze het spinrag op en drukte dat ook weer voorzichtig op de wonde, zodat die extra beschermd was. 'Zodra je weer wat energie hebt wil ik graag naar het kamp gaan,' liet ze de twee weten.}

Een glimlach lag op haar lippen toen het pakketje mos werd overgenomen. Moeilijk was het niet geweest om nat mos te vinden. Een heel deel van de stenen aan de rivier was namelijk bedekt met de groene slierten. Shrimppaw legde het mos op haar mentor's voorhoofd en verklaarde dat het zou moeten helpen tegen de warmte. Hierna drukte ze een substantie die eruit zag als spinrag op Stormlight's oor. Sagepaw volgde elke beweging die de Medicine cat's apprentice uitvoerde, lichtelijk gefascineerd. De rest van de verzorging kon de crèmekleurige poes enkel in het kamp toedienen, wat ze aangaf. Sagepaw knikte en richtte haar blik toen op Stormlight.

_{De kater murmelde dat het goed deed. Dat kon ze wel geloven. Hij had best wat verhoging en Shrimppaw schatte dat hij wel een paar dagen in de Medicine Cat Den zou verblijven. Ze dacht terug aan de papaverzaadjes, wat stom was dat geweest. Ze wilde graag terug naar het kamp zodat ze Stormlight die alsnog kon geven, en zodat Coyotespirit er ook naar kon kijken. Ze hoopte maar dat ze alles goed gedaan had en niets erger had gemaakt. Maar gelukkig was de reactie van de Warrior oké. Toch maakte hij geen aanstalten om te vertrekken en hoewel Shrimp veel geduld had, vond ze het wachten nu juist spannend. Wat als er toch iets verkeerds was en ze geen tijd te verliezen hadden? Toch wilde ze Stormlight tot niets dwingen, dus bleef ze afwachten.}